Mijn paniekaanvallen

Ja, ik heb ze nog steeds. Maar ik heb geleerd met ze om te gaan. Dat heeft wel ruim 10 jaar geduurd, maar de aanhouder wint. Ze komen vaak opzetten als het om mij heen te druk wordt. Het maakt niet uit waar of wanneer dat is. Maar het kunnen ook bepaalde geuren en/of geluiden zijn, die zo'n aanval oproepen. Of zomaar. Ze zijn het gevolg van een post traumatisch stresssyndroom.
Soms moet ik tijdens zo'n aanval onwillekeurig terugdenken aan situaties van onbegrip of onwetendheid. Die heb ik vooral in gesprekken met het UWV meegemaakt. Zo zei een (zogenaamde?) UWV arts tegen mij over mijn paniekaanvallen : "Maar u kunt ook met het OV reizen, meneer!" Hij had net zo goed kunnen reageren met : "Er staan op dit moment 11 auto's op onze parkeerplaats." Dat antwoord had ook nergens opgeslagen.

Met behulp van scenario-denken bereid ik me voor op spannende en/of emotionele situaties. Zoals naar de dokter gaan. Of een begrafenis bijwonen of op kraambezoek of een verjaarvisite gaan. Ik ga dan in gedachten die situaties vooraf beleven. Herhaaldelijke keren. Dat geeft op de dag zelf meer rust. Het zijn telkens drempels, waar ik overheen moet stappen om een 'normaal' leven te kunnen leiden. Ook thuis krijg ik paniekaanvallen. Zelfs als ik iets lees en ik op de bank zit. Dan krijg ik hartkloppingen en een haastige ademhaling. Ik zweet aanzienlijk minder, dan ik voor de therapie deed. En ik kijk ook niet meer om me heen, om te achterhalen waar het vandaan komt. De oorzaken zijn mij bekend. Dat geeft ook een bepaalde rust.
Een moment van schrik activeert direct een paniekaanval. Hoe heftiger ik schrik, des te zwaarder de aanval. Ik heb daar vooral in verkeerssituaties last van. Vandaar de vele pauzes onderweg.
"Straks is alles weer normaal", heb ik ook geregeld moeten aanhoren. Alsof het leven normaal wordt zonder mijn broers.
Toch zijn er ook momenten waarop ik besluit toch maar niet over die drempel te stappen. Gewoon omdat ik er dan geen zin in heb. Omdat ik al voel aankomen, dat het toch helemaal niets wordt met mij in die situatie.  Het komt vaak voor op dagen dat ik het naar mijn gevoel al druk genoeg heb (gehad). Wat dat betreft zoek ik de problemen dan ook niet op. Voor de rest blijft het een dagelijks gevecht tegen de duivel. Ik heb hem al vaak verslagen.