Van de Christen Unie

De mensen die ik ken van de CU zijn niet bepaald christelijk van inborst. Ze zitten zondags met een uitgestreken gezicht in de kerk, maar doordeweeks zijn ze volledig van God los. Niet alleen op het werk, ook thuis kruipen ze weer in hun rol van dictator (met losse handjes) en farizeeër. Brrr! En liegen dat ze kunnen!
Daarom verbaast het mij niet dat de CU op oorlogspad wil in Syrië. CU leden, die graag anderen te grazen willen nemen. Maakt niet uit waar en wanneer. Dus ook op de zondag als ze te kerke gaan.

Buurmeisje Rosalie

Jerry Lee heeft er een concurrent bij :

Naar het buitengebied

.....ikke zielig...

's Morgens is het nog stil voor wat betreft het vuurwerk. Dan kan ik Fenna uitlaten, zonder dat ze last heeft van stress. Vanmiddag ben ik met haar naar het buitengebied gereden, ergens tussen Dronten en Elburg in een stukje bos. Daar heb ik haar uitgelaten. Aangelijnd, want ook daar kon ik vuurwerk horen, dat blijkbaar bij een boerderij afgestoken werd. En Fenna met haar zeer scherpe gehoor ontging dat dus niet. Gelukkig bleef ze rustig genoeg om gewoontegetrouw haar behoefte te doen. In deze periode van vuurwerk wil ze daarna subiet weer naar huis. Ik ben toch wat verder gewandeld, maar dat verliep dermate moeizaam, dat ik tot grote opluchting van Fenna rechtsomkeer maakte richting de auto.
Maar goed, ze is weer uit geweest en heeft gedaan wat ze moest doen. Vanavond zal het nog lastiger zijn. Tenzij men zich houdt aan het dringend verzoek om tussen 22 en 23 uur even te stoppen met het afsteken van vuurwerk.

Hanway RAW 50

Erg leuk om van tijd tot tijd te lezen hoe het met de Hanway gaat. Ik heb hem verkocht aan iemand in Noord Holland. Hij is heel erg blij mee en stuurt mij soms een verslagje en/of foto's. Dit is de laatste foto die hij mij stuurde. Een pracht exemplaar, nietwaar?

Strijdplan remleidingen

De opgedane ervaringen met het vervangen van de remslangen aan de rechterkant van de Ducato, hebben geleid tot een gewijzigde aanpak voor de rest.
Het feit dat de wartels door corrosie aan de metalen leidingen vastgebakken kunnen zitten, vraagt om extra onderdelen in de vorm van koppelstukken en wellicht wartels. Met die stukken kan ik, indien nodig, de leiding weer op lengte maken door er een stukje tussen te maken, dat op zich weer met de wartel aangesloten kan worden op de slang. Ik heb daarvoor wel een felsset nodig, om een opstaand randje op de leiding te kunnen maken. Zo'n setje schijnt ergens in de loods te liggen...
Links bevindt zich ook een tweetal slangen dat vervangen gaat worden en achter is het één slang, die de verbinding vormt met de leidingen op het chassis en die op de achteras. Alle slangen vangen de (verende) bewegingen op tussen het chassis en het onderstel. Ik vond de achterste nogal kort uitgevallen. Om te voorkomen dat deze afscheurt als de wagen te ver omhoog uitveert, heb ik een langere remslang gekocht.

Ik herinner me nog dat op 'onze' YP408 pantservoertuig stalen kabels ervoor zorgden, dat de wieluitslag begrenst was. Die dikke kabels kregen het flink te verduren (tijdens het rijden hoorden we de klappen) en braken soms tijdens ritten door ruw terrein.
Als ik de achterkant van de Ducato opkrik met de krik onder de trekhaak, zie ik dat die remslang vrij snel strak komt te staan. Daar ben ik niet blij mee. Komt bij dat de bus zo'n 4 cm hoger ligt sinds het monteren van de dubbele bladveren achter. Misschien monteer ik ook een staalkabel(tje) om de wieluitslag van de achteras te begrenzen.
Het plan is om eerst alle remslangen te vervangen en dan pas de remolie te verversen en het hele systeem te ontluchten. Ik heb de tijd.

Van hun trauma's verlost?

Er wordt hier geregeld vuurwerk afgestoken. Erg vroeg en heel vervelend, vooral voor huisdieren. In onze buurt zijn het met name de kinderen van vluchtelingen die vroegtijdig vuurwerk afsteken. Ik dacht dat zij dat geknal liever niet meer zouden willen horen. Maar het tegendeel blijkt. Maar misschien gebeurt het afsteken van vuurwerk door hen op therapeutische basis. Tegenwoordig weet je maar nooit.

Duitsland open

De Duitse regering wil de deuren van het land ver openzetten voor de komst van nog meer migranten. In Duitsland is een groot tekort aan arbeidskrachten en Merkel wil dat probleem oplossen door meer migranten toe te laten. Nu maar hopen dat ze dit keer wel de nieuwkomers goed screent, zodat er niet weer bedriegers en/of terroristen binnenkomen.
Er schijnt een levendige handel opgezet te zijn door migranten in Duitsland, die hun paspoorten en andere identiteitsbewijzen verkopen aan achtergebleven landgenoten. Die kunnen met zo'n document na enige aanpassing (o.a. andere postzegel) zo op het vliegtuig stappen richting de EU. Als die lui eenmaal in Duitsland of elders in de EU zijn, kunnen zij zich vrijelijk verplaatsen. En dus ook naar andere landen gaan. Ik weet niet of dat wenselijk is. Zo'n besluit zou vanwege dit soort effecten niet enkel door één EU land genomen mogen worden.

De remleiding demonteren

wat een roest!

Het stukje van de oude remleiding van de Ducato dat voor de nodige ellende heeft gezorgd, heb ik mee naar huis genomen. In ons eigen schuurtje ben ik op mijn gemak aan de slag gegaan om de wartel van de oude remslang los te maken. Zoals op de foto te zien is, was de hele mikmak onder het beschermrubber flink geroest. Een reden temeer ook de andere te vervangen. Ik heb het vraagstukje 'hoe maak ik dit los?' met het nodige denkwerk vooraf aangepakt.
Ik heb eerst met een staalborstel en een vijl de roest verwijderd. De vijl was nodig om de kanten waar de steeksleutels geplaatst worden weer mooi effen te krijgen, zodat de steeksleutels erop zouden passen. Eerder heb ik de rubberen bescherming verwijderd. Toen werd het werk van de Italiaanse roestduivel heel erg zichtbaar. Daarna heb ik kruipolie gebruikt, in de hoop dat ie zich tussen het schroefdraad zou nestelen. De boel zit al sinds 1994 vast. Om de olie meer ruimte te geven, heb ik het zaakje boven een gasvlam verwarmd. Daarna van de vlam af en weer wat kruipolie erop gespoten. Toen even de olie zijn werk laten doen en de moer van de slang in de bankschroef geklemd. Ringsleutel 17 bleef dus onaangeroerd. Vervolgens ben ik met ringsleutel 11 heel voorzichtig druk op de wartel gaan uitoefenen. Heen en weer (los - vast) om hem eerst los te krijgen. Ik heb de verhittingsprocedure herhaald en ben toen weer gaan
proberen. Na de tweede keer voelde ik dat er beweging in de wartel kwam. Even later had ik hem, zonder veel kracht te hoeven zetten, los. Hoera! Stap 1 is gelukt.

de wartel is los van de slang

Daarna heb ik de wartel met restant remleiding weer opgewarmd en geolied. Met een griptang heb ik geprobeerd het stukje leiding te draaien. Na een paar pogingen, inclusief verhitting, schoot het stukje leiding los. Ik heb het beschadigde, platte stukje voorzichtig afgezaagd. Daarna kon ik het restant uit de wartel trekken. Weer een Hoera! van mijn kant. Voorbijgangers zullen wel gedacht hebben : "Wat gebeurt daar in dat schuurtje?" Nou, een feestje dus. Zo zie je maar weer, een tegenslag leidt weer tot een nieuwe uitdaging. Als die leidt tot een succes, dan is het feest voor mij.

stukje remleiding is los van de wartel

Ik heb nu een losse, schone wartel en een stukje van de remleiding. Weer een stapje richting het eindresultaat : nieuwe remslangen op de Ducato.
Ik hoop op de remleiding een flens (opstaande rand) te maken, zodat ik de wartel weer kan gebruiken. Als de remleiding tekort blijkt te zijn geworden, dan ga ik er een nieuw stuk tussen plaatsen met behulp van een koppelstuk. Hoewel, ik overweeg de hele leiding te vervangen. De leiding moet ik toch per 5 meter kopen en ik wil de remslangen aan de bestuurderskant ook vervangen, vandaar.

Kwetsbaar op de motorfiets

Toen ik het nieuws las over het verongelukte duo op de motorfiets, schudde ik toch weer mijn grijze hoofd. Ik vond het ongelooflijk dom om als motorrijder, nota bene met een passagier achterop, zo te reageren. Meneer was blijkbaar vergeten hoe kwetsbaar hij en zijn passagiere zijn. Eerder zag ik soortgelijk rijgedrag bij motorrijders na de TT in Assen. Die dachten ook onkwetsbaar te zijn en sterker dan een auto. Idioten zijn het.
Zelf ben ik rijdend op de motor ook diverse keren in gevaarlijke situaties terechtgekomen door automobilisten. Maar ik heb telkens weer gedacht aan mijn eigen veiligheid en kwetsbaarheid. Om die reden is anticiperen zo belangrijk. Ook toen een jongeman met zijn vriendje in de auto zowat met de bumper tegen mijn achterband plakte bij een snelheid van 80 km / uur, bleef ik rustig. Ik had toen ook iemand achterop, maar ben geen egotripper. Rustig blijven, snelheid verminderen en de automobilist laten passeren. Ik heb ook een paar keer de rijbaan van binnenwegen omwille van mijn veiligheid verlaten door bij bushaltes en pechstrook te stoppen. Zo konden haastige bumperklevers passeren. Ik had en heb nog steeds liever tien van die idioten voor me dan een achter me.
In sommige reacties over het ongeval las ik, dat het stel ultra linkse activisten waren. Iemand, blijkbaar een kennis van hen, stelde het gedrag van de motorrijder ten tijde van de ruzie te herkennen. "Hij accepteert niets van een ander", was het commentaar. Dit keer dus wel, namelijk de dood en niet alleen van hemzelf. Triest. Op de motorfiets verlies je het van een auto :

Fenna is jarig

Vandaag is onze Friezin Fenna jarig. Ze is nu 7 jaar jong. Om nou te zeggen dat het een feest is... Het is meer een dag met strijdigheden. Feest met vuurwerk, waar Fenna als de dood voor is. Sinds de verkoop van het knalwerk toegestaan is, wordt het afgeschoten. Zo gaat dat dus. Degene die besloten heeft dat de verkoop 3 dagen eerder mag starten heeft daar niet goed over nagedacht. Helaas.
Tom is ook bang en heeft inmiddels een plekje onder de computertafel gevonden en gekregen. Dat laatste houdt in, dat zijn mand daar nu staat.
We laten Fenna ook zelf haar plekje uitzoeken als ze de knallen hoort. We doen verder niet iets bijzonders om haar te kalmeren. Dus ook geen pillen of drankjes.
Vanmiddag rijden we richting Elburg of Biddinghuizen, om halverwege een stukje met haar te wandelen. Ver van het geluid van vuurwerk. 's Avonds, rond 22.30 uur, gaat ze weer naar buiten voor haar laatste plas. Ze staat dan weliswaar te trillen op haar gespikkelde poten, maar ze gaat toch gewillig mee. Maar zodra ze haar blaas geleegd heeft wil ze als een haas naar huis. 's Morgens lopen we tussen 8.00 en 8.30 uur weer buiten. Dan is het nog erg rustig. Aan Fenna is dan verder niets te merken van haar angst. Nog even volhouden.

Geen remmen meer

Vaak gaat het goed, soms gaat het fout. Vanmorgen ben ik begonnen met het vervangen van de remslangen van de Ducato. Ze zitten bevestigd tussen de remklauwen en de stalen leidingen. De Ducato heeft aan de voorzijde bij elk wiel dubbele remleidingen en -slangen. Het lossen en vervangen van de eerste verliep vrij soepel. "Hoera!", dacht ik nog. Bij het losmaken van de tweede ging het (natuurlijk) mis. Een van
de steeksleutels schoot uit met gevolg een scheurtje in de koperen leiding, vlakbij de nippel! Grrr! Net op het moment dat ik er lol in kreeg. Een ongelukje zit dus in een heel klein hoekje.
De leiding is te repareren, maar daar is speciaal gereedschap voor nodig. Ik weet wel hoe zo'n reparatie uitgevoerd moet worden, dus dat scheelt. Ik kan de leiding iets inkorten en er vervolgens weer een nieuwe nippel en een kraagje op zetten. De remslang is namelijk lang genoeg.

Jade

Gisteravond zag ik in The Voice een typisch voorbeeld van iemand met sterallures : kandidaat Jade met haar onooglijke zonnebril. Ze wist het allemaal veel beter dan de gelouterde artiest Waylon. O, wat erg! Logisch dat Waylon kwaad werd op die arrogante tante. Ze vond dat TVoH blij moest zijn met haar deelname. Gutte gutte gut. In plaats wat van hem te leren, gedroeg zij zich als een over het paard getilde meisje. De stemmers thuis lieten later ook blijken weinig op te hebben met deze kandidaat. Je kunt best werken aan je imago, maar blaas je ego dan niet zo groot op dat het niet meer op een podium past. Waylon bleef zich richten op haar stemgeluid, een geluk voor haar.

Wat kijk je me?

Nee, niet op een agressieve, maar op een verleidelijke manier. Wow!!!! Wat een muziek maakten ze toen! Do Wap style :

Arme Fenna

De verkoop van het vuurwerk is weer van start gegaan. Fenna is als de dood voor de knallen na een traumatische pup-ervaring met vuurwerk te hebben opgedaan. Als pup deed het geknal haar eerst niets, totdat vlakbij een vuurwerkbom tot ontploffing werd gebracht. Sindsdien wordt ze panisch als ze knallen hoort. Dus ook bij onweer en een aanhangwagen die stuitert of waarvan de lading klappert.
's Morgens verloopt het uitlaten probleemloos. Ze gedraagt zich alsof ze met een schone lei de dag begint. Fenna gedraagt zich heel normaal. Vanmorgen kwamen we twee keer rasgenoten tegen. Een keer een teefje en een keer twee reutjes. Zo'n ontmoeting doet haar ook goed. Ze is dan nog meer uitgelaten, ik bedoel nog vrolijker. Die beesten schijnen elkaar te herkennen of als vertrouwd aan te voelen.
We moeten samen de komende dagen zien door te komen. Ze slaapt in haar camper-bench bij ons op de slaapkamer. In de woonkamer gaat ze 's nachts heen en weer lopen en zachtjes janken. De bench staat aan mijn kant van het bed en ik hoor haar soms snurken. Een goed teken dus.

Gewoon mijn ding doen

Zoals wellicht begrepen, heb ik weinig op met al dat klimaat- en milieugedoe. Geldklopperij, volksmennerij en bedrog. Tegengeluiden worden niet getolereerd. Dat maakt voor mij het hele gebeuren al verdacht; de leugen regeert. Neemt niet weg dat ik gewoon mijn eigen weg volg, om ons milieu mooi en schoon te houden. Vandaag heb ik wat zwerfvuil opgepakt en in de juiste kliko gegooid. Ik stap meestal op de fiets als ik hier een boodschap moet doen, tenzij ik iets groots ga halen of wegbrengen.
Ik laat de motor van de auto niet onnodig draaien en dump geen chemisch afval. We hebben bewust gekozen voor viertaktblokjes onder onze gemotoriseerde tweewielers. Naar de milieustraat rijden vinden we geen probleem. We scheiden het afval. We doen zuinig met energie. Ook omdat we het niet echt breed hebben en de lasten alsmaar stijgen. We nemen geen plastic tasjes aan. We hebben weer die ouderwetse boodschappentas in gebruik.
We gooien nauwelijks etensresten weg. Iets wat we vanuit onze opvoeding hebben meegekregen. En als het er toch van komt, dan zijn er nog de hond, kat en de vogels. Tenminste, als het voedsel niet schadelijk (zout!) voor ze is.
Neemt niet weg, dat wij ook zo onze pleziertjes hebben. Zoals de bbq, een vliegreis en trip met de camper enzovoort. Ach, het is net als met eten : met mate en op een aangename manier. Zonder kans op anorexia. Dus ik blijf gewoon mijn ding doen anders mag ik straks helemaal niets meer.

Wel leergierig

Vanmorgen heb ik weer een pakket aangeboden voor verzending via GLS. De pakketshop bevindt zich in een benzinestation van Shell. Ik heb daar diverse keren mijn hoofd gestoten toen ik via GLS een pakket wilde verzenden. De betreffende medewerkers kenden de afhandeling van zo'n verzending niet. En wilde er ook verder niets van weten. Daar stond ik dan als klant. Er was een mevrouw die wel op de hoogte was, maar die werkt daar niet meer. Toen was er een meneer, die gewoon aan de slag ging met goed resultaat. Maar de anderen trokken hun handen er vanaf.
Vanmorgen trof ik weer een nieuwe medewerker (wat een verloop daar). Ook hij wist niets van de GLS-procedure. Hij reageerde eerst aarzelend, maar toen ik hem vertelde dat ik wèl wist hoe de procedure is zag ik enige opluchting. Hij wilde wel een poging wagen. Ik vertelde hem eerst in grote lijnen wat hij moest doen. Bij zijn balie bevindt zich een map met daarin de etiketten en een folder met informatie. Toen hij die gevonden had, legde ik hem uit hoe hij het etiket moest invullen. Daarna volgde het verdelen van de deeletiketten : een deel op het pakket, een deel voor mij en een deel voor hemzelf. Ook het betalen aan de kassa (met GLS-toets) verliep goed. Meneer was duidelijk blij met de succesvolle afhandeling. "Weer wat geleerd", zei hij lachend. Op mijn beurt was ik blij met deze leergierige, klantgerichte medewerker.

Met een panty

Met een panty kan ik ook veel andere dingen doen. Als kind gebruikte ik zo'n nylon kous om een schepnetje van te maken. Ik naaide de ingekorte kous dan om een rond gebogen stuk ijzerdraad. Ja, naaien deed ik ook, net als breien, haken, stoppen (met paddenstoel. Deed me aan het vlechten van matjes denken op de kleuterschool) en punniken. 't Is toch wat om van alle markten thuis te zijn (geweest).
De nylonkous werd ook als slagwapen gebruikt. Gevuld met zand. Voor de boeven was ie ook handig om het gelaat te verbergen en toch te kunnen zien, ademen en spreken. Als je hem voor de opening van het mondstuk van de stofzuiger bindt (met elastiekje), dan kan je kleine dingen opzuigen / pakken zonder dat ze in de stofzak verdwijnen.
De panty werd ook gebruikt als poetsdoek. Mijn moeder deed er restjes van zeepblokjes in, want ja, ze was erg zuinig. Met zo'n gevuld kousje wasten we onze handen totdat het kousje leeg was. Het schuurde trouwens ook de handen goed schoon. We zeefden ook vloeistoffen met behulp van zo'n nylon  kousje.
Zelf heb ik onlangs van zo'n panty de beide benen afgeknipt. Sonja had hem op dat moment niet aan hoor. Nee, ik heb dit keer netjes gevraagd om een oude panty en hem dit keer niet stiekem gepikt. Nu het weer kouder is geworden, is het in de camper vochtiger. Vooral als de zon het een paar dagen laat afweten. Het was me al eerder opgevallen, dat met name de voorruit veel condens gaf. Ik had natuurlijk de luchttoevoer kunnen afsluiten, zodat er geen lucht (en dus vocht) van buiten naar binnen zou komen, maar ik wilde toch blijven ventileren. Dus heb ik die pantykousen gevuld met..... grit, bestemd voor de kattenbak! Dat spul slurpt veel vocht op. Tom weet er alles van. Ik heb de dichtgeknoopte kousen op de ventilatieroosters bij de voorruit gelegd. Wat denk je? We zijn een paar dagen verder en de ruiten blijven nu mooi droog. Oké, het is een vreemd gezicht om die twee pantyworsten daar op het dashboard te zien liggen. Maar ze doen hun werk prima. Functionaliteit voor alles. Zo heb ik ook een keer een vuilniszak omgebouwd tot regenpak. Ik bleef lekker droog, terwijl de lachers zeiknat thuiskwamen.

Niets aan de hand met ons klimaat

Halfbakken werkwijze

Was het de vorige keer het papier, dit keer zijn het de GFT kliko's waarvan een aantal overgeslagen is. Iemand van de ophaaldienst heeft de kliko's op een rijtje gezet, om geleegd te worden. Alleen was dat rijtje niet compleet. De kliko's die aan onze kant van de straat staan, heeft meneer laten staan. slordig hoor! Eerlijk gezegd vind ik die werkwijze ergerlijk gaan worden. Een kwestie van serieus je werk doen. Nu moet er weer gebeld worden, om de vergeten kliko's alsnog te laten legen. En anders moeten ze weer twee weken wachten. Haastige spoed is weer niet goed. Het vreemde is, dat men het personeel van de ophaaldienst niet telefonisch kan bereiken. Huh?!
Ik hoor soms ook opmerkingen als zouden die vergeten kliko's te laat zijn aangeboden. Nou, die van ons en een paar anderen staan meestal tussen 8.00 en 8.30 uur buiten. Daar zorg ik namelijk voor, voordat ik Fenna uitlaat.

Doortastend optreden

Vanwege mijn werk heb ik geleerd snel en adequaat te reageren. Niet al te lang nadenken, maar snel knopen doorhakken. Snel een beslissing nemen was nodig om geen oponthoud in een project te veroorzaken. Tijdens de testen die ik gedaan heb, kwam dat geregeld naar voren : u neemt graag en snel beslissingen. En dat is zo.
In die periode kon ik snel zaken analyseren, tegen elkaar afwegen en een besluit nemen. Daar is tegenwoordig met mijn trager geworden grijze massa meer tijd voor nodig, maar.... het besluit volgt nog steeds. Ik houd er niet zo van om toestanden in mijn hoofd te hebben die blijven malen. Als gevolg daarvan beschouw ik besluitloze mensen vaak als degenen die met de vingers tussen de deur heel lang blijven klagen, zonder op het idee te komen de deur even te openen. Waarschijnlijk zien zij oplossingen minder snel of helemaal niet. Met gevolg dat kwesties blijven slepen, met alle, vaak nare, gevolgen van dien.

Het jaar 2018

Hoogte punt van 2018 was wel mijn terugkeer naar Curaçao. Ik heb een lang gekoesterde wens, die uitdraaide op een missie, in vervulling zien gaan. Ik zou best nog een keer terug willen, maar dan louter als toerist. Naar hetzelfde hotel graag, dat kwam geheel tegemoet aan onze manier van verblijven. Een ander hoogtepunt was mijn 70 ste verjaardag. Dat ik zover heb mogen komen. Ik ben er erg blij mee.
De tweede helft van het jaar hebben we ons bijna volledig ingezet om onze kinderen te helpen. Ze maken moeilijke tijden mee. Ook al zijn ze dan volwassen en op eigen benen staan, als ouders heb je nog steeds je verantwoordelijkheden.

...het rode stipje gaat de wereld redden...

Het afgelopen jaar ging het ook veel over doorgeslagen netheid en schizofrene linkse figuren. Onze cultuur komt alsmaar meer onder druk te staan. Vreemd genoeg gaat men hierbij volledig voorbij aan de democratie. Een handjevol schreeuwers en dreigers bepalen wat wel en niet (meer) mag. Ach ja, de kinderen die altijd alles kregen wat ze wilden, enkel werden geknuffeld en beschermd, zijn de volwassenen geworden met een mentaliteit van 'ik heb het recht, het komt mij toe!"
Naast mannen en vrouwen zijn er ook nog genderneutrale mensen gekomen. Ze waren er al, maar zaten in een andere kast. Zeggen ze. Rest nog onze politici? Die vormen immers ook een apart slag volk. Ik zeg maar zo : wat een piemel heeft is een man en de rest is vrouw. Klaar.
"We gaan ze halen" een typisch Nederlands gebeuren van overgevoelige mensen die de wereld willen gaan redden. Denken ze. Het was al moeilijk om een bus rijdend te houden. Misschien ook een manier om hen duidelijk te maken, dat het allemaal niet zo gemakkelijk gaat als zij denken.
En dan is er nog onze overheid, die ook het afgelopen jaar ons ook flink geplukt heeft en ons heeft laten weten dat we nog meer geplukt gaan worden. Men wil onder het mom van het wereldklimaat meer belastingen gaan innen. Eerst maar dit jaar afmaken. Figuurlijk. En wat het nieuwe jaar betreft : vergeet niet eerst de weegschaal 5 kilogram terug te draaien.

Tweede Kerstdag

Na een rustige ochtend zijn we naar Lelystad gereden. Daar kwamen onze kinderen en kleinkinderen bijeen om van een kerstdiner te genieten. De gastheer en -vrouw hadden erg hun best gedaan. Een fraai gedekte tafel werd later voorzien van allerlei zeer smakelijke etenswaren. Het werd een vrolijke boel in Lelystad en daarmee een fijne afsluiting van de kerst. Iedereen bedankt!

Eerste Kerstdag

De eerste Kerstdag was niet zo grauw als voorspeld door de waarzeggers van het KNMI. Hier scheen de zon zowaar. In de loop van de ochtend heeft Sonja met hulp van Mike voorbereidingen getroffen voor de middag. Ze had een aantal buurtgenoten dat op deze dag alleen thuis zat uitgenodigd voor een gezellige middag. Dit keer zonder een maaltijd, maar natuurlijk wel met het nodige aan lekkers.
Een van de buurtbewoners heeft een sjoelbak meegenomen. Nou, dat was een schot in de roos. Vanaf 14.00 uur waren de gasten welkom. Helaas waren twee genodigden verhinderd; ze waren elders uitgenodigd. We hebben er weer een heel gezellige middag / avond van gemaakt. Het sjoelen werd nota bene gewonnen door de oudste gast, oma Jo! Ze behaalde, dankzij oosterse concentratie en precisie, in een speelbeurt 99 punten. Niet alleen onze gasten, ook wij zelf waren zeer voldaan. Hoewel... Mike is nog wat later weer gaan sjoelen, om boven die 99 punten van oma uit te stijgen. Uiteindelijk lukte hem dat, zodat ook hij met een zeer tevreden gevoel deze Eerste Kerstdag kon afsluiten. Haha!

Alcoholvrije Kerst

Let extra op wanneer u nog de weg op moet. Er wordt veel alcohol gedronken tijdens de feestdagen en veel drinkers laten dan hun vrouw rijden.

Scooter gestolen?

Het overkwam een klant van ons. Ze had een week eerder een splinternieuwe scooter gekocht. Ze belde in paniek op, dat haar scooter in beslag genomen was door de politie. De reden : hij stond als gestolen geregistreerd! Huh? Hoe kan dat nou?
Na onderzoek kwam de waarheid snel aan het licht. Jonge boeven hadden in onze showroom framenummers overgenomen van daar gestalde scooters. De aldus gekopieerde framenummers werden gebruikt voor gestolen tweewielers van hetzelfde merk en type. Een van die omgekatte scooters werd gestolen en daarover is aangifte gedaan. Met vermelding van het (gestolen) framenummer. Er reden dus twee tweewielers met hetzelfde framenummer rond.
Gelukkig werd het misverstand snel opgelost en leverde ons een nieuw aandachtspunt op voor onze showroom.

Bevestiging van tegenstanders

Lees ik een ingezonden stukje over de islam, waarin de schrijver zijn zorgen uit over de agressie die geuit wordt jegens anders- of niet-gelovigen. De schrijver krijgt bijval, maar ook tegengas. In het laatste geval wordt het agressieve aspect van de islam fel bestreden. Zo fel zelfs, dat een aantal schrijvers ervan afsluit met de waarschuwing, dat de schrijver van het stukje moet stoppen met dit soort beweringen, anders wordt zijn keel afgesneden....

Een chip in mijn nek?

Als ik mensen zou vragen of ze bereid zijn een chip onderhuids te laten aanbrengen, zodat men hen kan identificeren en lokaliseren in bepaalde situaties, dan zegt bijna 100% : "Nooit van mijn leven!" Of misschien bij een kind van hen.
Ik kan ze geruststellen; het gaat niet gebeuren. Nee, het is erger, het is al gebeurd. Uit eigen vrije wil loopt het gros van de mensen rond met een chip. Niet zozeer in hun nek, maar in hun hand! Haha! En die chip gaat veel verder dan identificeren en lokaliseren. Die chip zorgt voor de dagelijkse indoctrinatie en beïnvloeding op allerlei gebied via allerlei berichtjes. Berichtjes die leuk en/of interessant lijken, maar die de eigenaar van de smartphone dagelijks volgen, identificeren, informatie van de drager / eigenaar stelen en hem beïnvloeden. En dan heb ik het maar niet over de gevaren van straling (o.a. wifi) voor de hersenen. En dat alles op vrijwillige basis. Wat zeg ik? Een smartphone, een technologische helm, moet! Men wil in alles ons besturen. Worden we toch Another brick in the wall.

Journalistiek te koop

Als ik de kans zou krijgen, dan zou ik onze volksvertegenwoordigers heel andere vragen stellen dan menig journalist en/of gespreksleider dat doet. Telkens weer bespeur ik in gespreksgroepen dat men enkel 'gewenste vragen' stelt en geen echt kritische. Tenzij de gast een partij of groepering vertegenwoordigt waar men zwaar tegen is. Dan zijn er niet zozeer kritische vragen maar meer nare opmerkingen, sneren enz. en geeft men de gast niet echt de gelegenheid zijn zegje te doen.
Zo zou ik onze dames en heren politici willen vragen, waarom zij belastinggeld geven aan buitenlandse politici die wereldwijd bekend staan vanwege hun corruptie. Immers, wie hen willens en wetens toch geld geeft is zelf toch zeker ook corrupt? De documentaire Sahara laat weer eens zien, hoe corrupt Afrikaanse regeringen zijn. Zouden onze politici soms innige criminele banden met hen hebben? Hetzelfde geldt voor landen als Oekraïne, Turkije, Roemenië, Albanië enz. Dat die landen hulp krijgen is een goede zaak, maar de manier waarop niet. De manier waarop, van regering naar een corrupte regering, niet. Die komt overeen met het geven van geld aan een verslaafde in de hoop dat ie dat aan zijn arme familie zal geven.
Directe hulp aan de bevolking lijkt mij de beste oplossing. Daar hebben de hulpbehoevende mensen meer aan en zal het regeringsbeleid op het gebied van hulpverlening geloofwaardiger maken en meer draagvlak bij de belastingbetaler creëren.
Zo zijn er meer onderwerpen (Zorg!, Milieu -gas /diesel-, Defensie, Buitenlandse politiek), die heel andere vragen vergen, dan de bekende, vooraf opgelegde.
Helaas laten veel journalisten en gespreksleiders het afweten en leggen zij hun integriteit gemakkelijk opzij. Zij kiezen voor het geld van hun werkgevers in de mediawereld. Zij beperken zich tot de vooraf vastgestelde vragen. Journalistiek is te koop en daarmee is een onafhankelijke, objectieve en kritische benadering van politieke kwesties onmogelijk.

Blij met krukken

Gistermiddag ging ik met Sonja mee boodschappen doen. Het was zeer druk, veel drukker dan gewoonlijk. En wat een stress hing er in de lucht. Veel mensen keken ook chagrijnig. Leuk hè die feestdagen?
Bij de super aangekomen had ik het al gezien : wat een mierenhoop en wat een stress. Ik besloot bij de entree te blijven, waar een bankje stond. Er zat daar al een meneer te wachten. Toen hij mij zag naderen gebaarde hij uitnodigend met zijn hand en riep : "Kom er gezellig bij zitten!" Dat deed ik dus.
We raakten direct in gesprek met elkaar. Hij vroeg of ik klaar was om te vluchten vanwege de drukte. Ik vertelde hem dat ik daarom hier ging zitten. Vervolgens vroeg hij op zachtere toon : "Een burn-out?"
Ik vertelde hem over mijn beperkingen. Meneer zelf bleek een burn-out te verwerkt te hebben en werd in die periode overvallen door een spierziekte. Sindsdien kan hij o.a. ook niet tegen drukke situaties en verkeert hij het liefst in de buitenlucht. "Te veel prikkels", lichtte hij toe, "zijn funest voor mij geworden." Hij vertelde mij over zijn ervaringen met zijn ziekte. Zowel op het werk als privé. Vergeleken met de burn-out was hij 'blij' (?) met zijn spierziekte, omdat die zichtbaar is; hij gebruikt een paar krukken. Zijn burn-out was voor anderen onzichtbaar. Toen kende hij erg veel onbegrip. Omdat we nogal geamuseerd in gesprek waren, merkte ik niet dat Sonja inmiddels klaar was. We rondden ons gesprek af en ik wenste meneer het beste toe. Samen met Sonja wandelden we de frisse buitenlucht weer in.

Snel hersteld

Onze rode dakhaas Tom is vrij snel hersteld van zijn blessure. Hij springt weer rond, zonder zijn gekwetste voorpoot te ontzien. En meneer bewaakt het pleintje weer. Al die tijd heeft hij wel gegeten en gedronken. Tom was erg aanhalig en zielig toen ie ziek was. Voor de dames : blijkbaar een natuurlijke reactie voor een geblesseerd mannetje dus. Nu het beter gaat mogen we niet meer aan zijn poot komen. Meneer is weer een stoer kereltje. Toen hij nog veel last had van zijn poot, was dat (vreemd genoeg?) geen probleem.
We zijn blij, dat ie zo snel hersteld is. Dieren, maar ook mensen, met een goede conditie genezen snel. Ik ben ook van mijn abonnement met het toilet verlost. Hoera! En met Sonja gaat het ook stukken beter. Alles is tijdelijk, alles komt goed.

Santa is coming

Humeyra en de politie

Als ik het nieuws geloven mag, dan plaats ik zeer grote vraagtekens achter de manier waarop in Rotterdam omgegaan is met de klachten van het vermoorde meisje Humeyra.
Toen zij aangifte deed van de doodsbedreiging liet ze een foto van de dader zien. Daarop stond de zware crimineel afgebeeld met vuurwapens. Van de politie verwacht ik dan, dat ze uit hun stoel springen om die gevaarlijke idioot direct met een arrestatieteam op te pakken. Al was het maar vanwege zijn crimineel verleden in combinatie met illegaal vuurwapenbezit. Maar nee, het arme kind kreeg te horen dat ze volgende week maar nog eens langs moest komen. Ongelooflijk! In mijn ogen heeft de politie ernstig gefaald en is daarom op z'n minst medeverantwoordelijk voor de dood van Humeyra. Nu maar hopen dat de media het verloop van deze tragedie niet correct was weergegeven.
Mocht het wel zo zijn, dan hoop ik dat een echte rechter de betrokken politiefunctionarissen zal veroordelen.

Contracten

Gedurende mijn loopbaan heb ik vaak met contracten moeten werken. Contracten voor de leveringen van ICT producten en -diensten. Die overeenkomsten waren vrij uitgebreid. Sommige bevatten 30 á 40 pagina's. Gelukkig waren toen al standaardcontracten beschikbaar. Die werden dan aangepast op de betreffende situatie.
Voor de dienstverlening (vooral m.b.t. de projecten) waren met name de verantwoordelijkheden en aansprakelijkheden erg belangrijk en uitgebreid, inclusief de condities en .... de boeteclausules. Kortom, ik moest vooral als zelfstandige donders goed opletten of het contract 'waterdicht' was.
De ontwikkeling van zo'n contract begon met een conceptfase al dan niet gevolgd door versienummers en eindigde met een definitieve versie. Ik gebruikte zowel in mijn projectdocumentatie als in de contracten koppen, die o.a. aangaven welk project het betrof, de opsteller, de datum, de versie, hoofdstuk- en sectienummer, bladnummer en versie.
Veranderingen in de conceptfase werden helder gemerkt en leidde tot een nieuwe (=aangepaste) versie met bijgewerkte kopgegevens.
Op die manier kon iedere betrokkene de totstandkoming van de definitieve versie volgen. Als het laatste concept akkoord bevonden werd, werd het contract pas definitief en als zodanig aangeboden ter ondertekening. Elke pagina moest geparafeerd worden en op de laatste kwamen de handtekeningen inclusief vermelding van plaats en tijd.
Tegenwoordig zie ik contracten heel anders, slordig in mijn optiek, afgehandeld worden. Niet alle partijen krijgen de concepten te zien, wijzigingen worden mondeling afgedaan en ik zie zelfs lege bladen (zonder de vermelding LEEG). En dan zwijg ik maar over de taalfouten en strijdigheden. Het komt mij ook vreemd over dat nota bene officiële stukken niet op elke pagina een paraaf krijgen. Alleen het laatste blad wordt ondertekend. Mijn eerste vraag is dan : wat schrijft men straks op dat lege blad?
Al met al vond ik het opstellen van contracten het meest lastige van een project. Maar door het arbeidsintensieve werk wat ik eraan had, kende ik de inhoud vrij gedetailleerd. Dat was handig, want het kwam voor dat ik daar even op moest terugvallen.

Ouderwets roken

Klimaatsprookje

Miljoenen jaren geleden schiep de duivel de dino's. Een naar beestenvolkje, dat overal enorm veel schijt aan had. Ze vervuilden de hele aardkloot en bliezen de lucht vol met vette scheten geladen met co2.  Gelukkig zag de goede God dat de aarde verkloot werd. Hij stuurde vanuit de hemel een enorme meteoriet naar de vieze aarde. Met een enorme knal werden al die slechte dino's en de vieze lucht van de aardbol weggevaagd.  Zo, klus geklaard. Dacht Ie, want in Afrika begonnen oermensen de boel dusdanig te verzieken, dat de bossen daar veranderden in een grote woestijn. Als straf liet God de zon zo fel schijnen, dat al die mensen bruin of zelfs zwart werden. Maar ja, toen waren er nog de Noormannetjes. Die maakten het zo bont, dat het ijs van de Noordpool naar het zuiden afzakte. Het werd hier ijskoud. Ook de Noormannetjes werden gestraft; ze zullen nooit warme mensen worden. De industriële revolutie kwam, met het stoken van steen- en bruinkool. No problem.
Het klimaat verandert nog steeds. En God vindt het goed. Maar de mens niet. De mens Mark Rutte gaat tegen veel geld de boel weer op orde maken, belooft hij. En wij? Wij worden zwaar gestraft met hoge kosten en een armtierig bestaan. En toch leven wij lang en heel gelukkig. Waarom? We gaan gewoon een nieuwe cv ketel kopen, stoken de open haard op en wachten op een wat eerlijker regering. Deskundigen als prof. Begeman en o.a. dr. Van Geel, zij geloven net als ik niet in een klimaatcrisis. Ik geloof wel in een morele crisis, gevoed door geld.

Kerstvakantie

in de wacht

In de kerstvakantie ga ik weer eens in de loods aan de slag. Vanwege de drukte en de ziekenboeg ben ik daar afgelopen weken weinig geweest. Vanmorgen ben ik een kijkje gaan nemen. Ik wilde toch wat spullen wegbrengen en ophalen. Het was even spannend vanwege mijn ad hoc toiletbezoekjes. Maar ik haalde het, zij het met samengeknepen billen. Met een wc in de buurt voelde ik me weer helemaal op mijn gemak. Haha!
Al met al viel de situatie in de loods mee. Ik ben wel wat gaan reorganiseren. Per cv ketel en per type zijn bakken in gebruik met specifieke vervangingsonderdelen. Vaak staan ze in de werkbus, maar als er geen sprake is van onderhoudsklussen worden ze buiten de bus in de loods geplaatst.
Ik heb ze nu een plekje in een rek gegeven, waar ze zo voor het grijpen liggen. De komende twee weken kan ik ook de door mij herstelde roestgaten op het achterportier van de werkbus afwerken. Ze staan nog steeds in de grondverf en moeten nog glad geschuurd gaan worden.

voor de behandeling

Tja, en dan is er nog de camper. Daar staat ook nog een aantal klussen te wachten. Zoals plekjes bijwerken (zijn geplamuurd, maar nog niet geschuurd enz.), de huishoudaccu plaatsen en nog wat andere kleinere zaken. Zo wil ik boven de portieren een strip aanbrengen die voorkomt dat het regenwater naar binnen sijpelt wanneer ik het portier open. Terwijl ik met die klussen bezig ben, zet de accu maar eens een keer op de lader. Het reservewiel en het rek moeten ook nog een keer weer op hun plaats gehangen worden. Ik heb ze afgelopen zomer samen met de ophangbeugels flink onder handen genomen tegen roestvorming en nu rijd ik dus zonder reservewiel rond. Om het rek weer aan het chassis op te hangen, moet de bus de brug op. Ik denk dat ik dat hier in de buurt maar even ga regelen.

In de ziekenboeg

Intussen is in het Drontense ook Tom ziek geworden. Onze rode dakhaas loopt wat mank met zijn linker voorpoot. Hij liet zich wonderwel controleren. We kunnen geen breuk of verwonding vinden. Waarschijnlijk een spiertje verrekt of een gewricht dat een klap gekregen heeft. Tom is namelijk het type dakhaas, dat van grote hoogtes naar beneden springt.
Tom is ook een echt kereltje, want hij doet nu zielig.
Zelf ben ik inmiddels ook gedegradeerd tot zieke. Ik heb een abonnement genomen op ad hoc toiletbezoek. Shit happens. Alleen Fenna is nog gezond. Al weet je dat met een Friezin nooit echt. En de goudvis. Helaas kunnen die twee ons niet helpen.

Baasjes en auto's

Er was een tijd waarin het budget van een leaseauto afhankelijk was van de functie. Dus reed ik in een Opel en de directeur in een Mercedes. Hoewel ik vanwege mijn prestaties alsmaar duurder mocht rijden, heb ik daaraan nooit meegedaan. Een auto was en is voor mij sec een functioneel vervoersmiddel dat mij van a naar b moest transporteren, zonder tussenkomst van de ANWB en/of een garage.
Er waren anderen voor wie de auto een statussymbool was. Zij reden in een BMW uit de 7 serie. Daarvoor hadden zij vanwege hun functie onvoldoende budget, maar het verschil (300 á 400 gulden!) werd van hun salaris ingehouden. Later bleek een aantal collega's die dure bak niet gemeld te hebben op hun aangiftebiljetje. Dat hebben ze geweten.
Directeuren kunnen ook soms kinderachtig doen als het over auto's gaat. Een personeelslid had een privé auto, die net even duurder was dan die van de directeur. Dat kon niet. Dus mocht hij met zijn duurdere auto niet het parkeerterrein opkomen. Ja, ja, zo ging dat.
In een ander geval had de nieuwe medewerkster van PZ, die in een Porsche op werk kwam, te horen gekregen, dat ze haar auto niet in de buurt van de parkeerplaatsen van de directieleden mocht parkeren. Haar auto moest om de hoek geparkeerd worden, ver van de directie-auto's en niet zichtbaar voor de directieleden als zij uit hun raam keken.

Hoe dan?

De regering wil dat mensen langer blijven werken. Veel werknemers zien dat niet zitten. De werkgevers geven de voorkeur aan jonge werknemers. Het ontslagrecht wordt versoepeld, zodat de werkloosheid zal afnemen (??).  Het gaat goed met de economie, terwijl de armoede groeit. Iedereen gaat erop vooruit, maar de kosten stijgen, terwijl de inkomens gelijk blijven of zelfs dalen.
We moeten van het gas af, terwijl de (steenkool gestookte) energiecentrales op gas overgaan en de olie-industrie meer investeert in gas. En in het geniep wordt een gasleiding aangelegd tussen Rusland en Europa. Tot groot verdriet van Trump.
Het reclamehondje Frekkel (Staatskloterij) werd vroeger verwaarloosd. Nu wordt het door nb een overheidsinstantie misbruikt als onderdeel van een verdienmodel.
Veel politieke angsthazen zijn als de dood voor Rusland. Dat land kan Europa met gemak militair wegvagen. En toch gaan al die kleine ukken dagelijks de Russische beer pesten. Totdat ie uithaalt?
De tunnelvisie rond de MH17 crash heeft tot op heden tot niets geleid. Misschien een andere tunnel proberen? Eentje met de waarheid als ingang.

Een visitekaartje

Toen ik aan het begin van mijn loopbaan solliciteerde, deed ik dat met een handgeschreven brief. Zo'n brief las ik een paar keer over, om eventuele fouten te corrigeren. Mijn schrijven was immers ook mijn visitekaartje. Als ik ergens gesolliciteerd had en ik kreeg een antwoord, dan keek op dezelfde manier naar zo'n brief. Uiteraard met het accent op de inhoud.
Soms maakte ik een brief niet eens open. Zoals toen de envelop vermeldde, dat de brief bestemd was voor de heer Oudheusden of Oussoren. Die brieven verdwenen ongeopend in de prullenbak. Ik ben daar een keer  later over gebeld door een meneer. Hij had begrip voor mijn uitleg en reactie. Ik zei hem dat als de aandacht voor mij al zo laag is, ik weinig van het bedrijf te verwachten had.
Niet alleen brieven, alles wat de deur uitgaat naar relaties vormt een visitekaartje. Dus ook contracten. Toen ik als zelfstandige werkte, maakte ik gebruik van standaardcontracten die in de branche gangbaar waren. Ik paste ze aan op de situatie. Ook die contracten las ik diverse keren door alvorens ze de deur uitgingen.
Een aantal keren heb ik contracten voorbij zien komen, die duidelijk gekopieerd en vervolgens slordig aangepast waren. Daar stonden nog de namen in van de vorige klant en delen van het werk. Als ik dergelijke contracten voorbij zie komen, dan haak ik ook af. Prutswerk van iemand die met kwaliteit weinig op heeft en toch op een belangrijke plek zit.

De Feestdagen-blues

Voor velen een gezellige periode de maand december, voor anderen een met gemengde of zelfs trieste gevoelens. Fraai opgemaakte tafels met soms een stoel die leeg zal blijven. En anders met een bordje gewoon op de bak, zoals gewoonlijk.

kerst 1955

Gezien onze eigen ervaringen hebben wij onze kinderen altijd vrijgelaten waar en met wie zij de feestdagen willen doorbrengen. Dus geen getrek en verplichte bezoekjes. Daarover is elk jaar weer geruzie in menig gezin.  Opvallend is dan dat de grootste egoïstische zeurpieten telkens weer bepalen waar en wanneer het gevierd wordt. Leuk hè, de feestdagen. Net als wij moeten onze kinderen dus niets.
De leukste herinneringen aan kerst heb ik toen ik nog een jochie was. Dan zie ik niet alleen die mooie kerstboom, maar ook de momenten waarop wij de afgevallen dennennaalden gebruikten met ons speelgoed. Met een kleine vrachtwagen en vuilniswagen van Dinky Toys voerende we de naalden af. In de boom bevond zich o.a. ook een vogeltje. Mijn moeder beweerde dat het om middernacht ging fluiten. Dat kon zij gemakkelijk zeggen, want we moesten meestal vroeg naar bed. Na de eetlepel met levertraan (zonder sinaasappelsmaak!) in de keuken, klonk het vrolijk : "Slaap lekker!" In de ijskoude slaapkamer werden de gordijnen vliegensvlug  dichtgetrokken, zodat de bloemen op de ramen niet meer te zien waren. Dan vlug uit de kleertjes en snel op je eigen plekje in het grote bed gaan liggen. Mijn beide broertjes en ik sliepen namelijk in één bed. In dat grote bed werd nagepraat en werd een verhaaltje verteld. Dat laatste gebeurde bij toerbeurt. Van menig verhaaltje heb ik het einde nooit gehoord. Soms verlang ik naar die ouderwetse kerst in Leiderdorp. Toen ik midden jaren 80 dit nummer hoorde, moest ik direct denken aan onze eerste kerst op Curaçao. Toen miste ik die ouderwetse kerst voor het eerst.

Wintertijd?

In het nieuws hoorde ik dat de meeste mensen in ons landje de voorkeur geven aan de wintertijd. "Wintertijd?", dacht ik. Als oudere heb ik nog de tijd gekend, waarin er maar één tijd was; de gewone tijd. Totdat de overheid op het (voor mij nog steeds vreemde) idee kwam om de gewone tijd te halveren en er een zomertijd aan toe te voegen. Voor mij bestaat er geen wintertijd, tenzij men de weersomstandigheden bedoelt. Er is voor mij altijd de gewone tijd en de zomertijd geweest. Geen wintertijd. Ik heb de (juiste) tijd :

50% Ziekteverzuim

Tja, dat krijg je als je met z'n tweetjes bent en er één ziek is. En dus ben ik ziekenverzorgende geworden. Gisteren had ik ook een slechte dag, maar ik weet die aan een slechte nacht. Vraag me niet waar die vandaan kwam, want in de regel slaap ik als een os. Uit ervaring weet ik dat ik pas hersteld ben na een volgende nachtrust. Zo werkt dat bij mij. Dus werd ik vanmorgen tegen zes uur weer vrolijk en uitgerust wakker.
Ik voelde me zelfs zo goed, dat ik vanmorgen vroeg al weer het pleintje bladvrij aan het maken was. Daarna ben ik de boom ingegaan, om de lege netjes te vervangen door met mezenbollen gevulde exemplaren.
Vervolgens ben ik op mijn fiets gesprongen om boodschappen te doen. Vanavond ga ik hutspot maken. Helaas was er geen kant en klaar peen-met-ui pakket verkrijgbaar, dus heb ik de beide ingrediënten los gekocht. Vooraf ga ik eerst een in blokjes gesneden riblapje gaar koken. De bedoeling is om in dat vocht de aardappels, (fijn gesneden) peen, sperzieboontjes en ui te koken. Het is voor twee dagen. Daarom draai ik vier gehaktballen, zodat we ook morgen of overmorgen niet uitgebreid hoeven te koken.
Van een familielid en een buurtbewoner heb ik een partij kleding gekregen. Die ga ik nog uitzoeken en sorteren. De woensdag is al weer vol geboekt met klusjes.

Het vuil gaat voor de bezem

Mijn moeder was nogal van de etiquette en het fatsoen. Ik mocht mezelf niet op de voorgrond plaatsen, want dat was niet netjes. Dus moest ik eerst anderen een koekje uit de trommel laten pakken en ik als laatste. In een ander gezin werd ik getipt, omdat ik eerst iemand anders thee inschonk. Ik moest als eerste mijn eigen kopje inschenken, want die thee was slap. Ja,ja. Met de koffie was het andersom, want dan kreeg ik de prut. Haha!

Hoe dan ook, niet ik voorop. Om die reden was het niet ik en mijn broer, maar mijn broer en ik. Als iemand zich toch als eerste noemde, dan zeiden sommigen : "Het vuil gaat voor de bezem!" In militaire dienst, waar alles er veel grover aan toe ging werd dan "Ik stront voorop!" geroepen. Het valt me trouwens op, dat met name in Amerikaanse series de volgorde andersom is. Daar zet men bijna altijd zichzelf op de eerste plaats. Misschien heeft dat te maken met hun cultuur van scoren.

Toen ik de open brief van Mark Rutte las, viel mij direct al het aantal keren dat hij een zin begon met ik. Om die reden vond ik het een egoïstische, arrogante schrijfstijl.

Als ik als eindverantwoordelijke verslag deed van de behaalde resultaten, sprak ik meestal in de wij-vorm. Het project was immers een groepsgebeuren. Slechts één keer zei een directeur van een multinational tegen mij : "Willem, je mag jezelf best eens op de borst slaan. Gewoon een keertje doen, hoor!" Bij Rutte is het andersom. Niet zijn partij en/of regering, maar ikke-Rutte. En je weet "Eerst ikke en de rest...."

Wintermoe?

Volgens mij begin ik nu al last te krijgen van de winterperiode. Het is erg somber de laatste tijd. Ik word er wat depri van. Of zijn het de jaren die gaan tellen? Ik heb het vaker koud dan voorheen. Onvoorstelbaar dat ik zo lang op de motor gereden heb. Ook in de winter, als het niet glad was. Toen deerden de koude en nattigheid mij niet. Maar dat is nu anders. Heel anders.
Als ik met deze temperatuur zonder petje of muts naar buiten ga, dan word ik geheid verkouden. Ik merk ook dat mijn conditie geleidelijk terugloopt. Vooral als ik op de fiets zit te trappen. Ik schakel veel vaker dan voorheen. Voorheen bleef de versnelling bijna onaangeroerd. Ik heb wel nog steeds de neiging om flink door te trappen als ik alleen rijd. Dat deed ik vroeger ook al. Toen had ik meer conditie. En adem. Ja, adem. Ik merk dat mijn longfunctie minder is. Dat komt waarschijnlijk door mijn (ouderdoms) astma. Ik ben daar uitvoerig op getest. De test kende onderdelen, waarvan ik tijdens het uitvoeren ervan dacht mijn laatste adem te zullen uitblazen. Die deden behoorlijk pijn aan mijn longen.
Mijn lijf produceert soms vreemde krakende geluiden. Helaas is de WD40 niet geschikt voor dit soort smeerwerk. Na lange tijd doet mijn linkerschouder weer vervelend. Spierpijn. Maar voor de rest ben ik zo gezond als een vis..... Denk ik.

Creatief met geld

Gezien de flinke stijging van de kosten voor levensonderhoud (alleen al energie gaat zo'n 25 euro / maand omhoog en daar komt de btw verhoging voor de dagelijkse boodschappen ook bij en dan de rest nog), zullen we nog creatiever en zuiniger met ons pensioentje moeten omgaan. Rutte heeft diverse keren bezworen, dat we vooruitgaan. Maar de realiteit is zoals gewoonlijk heel anders.
Eerlijk gezegd baal ik telkens weer, wanneer ik lees over de miljarden winst die bepaalde bedrijven jaarlijks maken. Om die reden zag ik de vrijstelling van dividendbelasting niet zitten. Als ik het dan toch heb over je verantwoordelijkheid nemen, dan is er meer te doen; op een andere manier.
Wat zou er nou mooier zijn, wanneer men bedrijven die goede winsten maken zou verplichten een groot deel ervan in maatschappelijke doelen te investeren. Dus niet een keer per jaar een muurtje behangen. Laat de tabaksindustrie maar het geld ophoesten (?) voor onderzoek naar kanker en copd.
Laat de auto-industrie samen met de energiebedrijven (waaronder oliemaatschappijen)  en een groot aantal bedrijven waar plastic geproduceerd en/of gebruikt wordt het schoonmaken en -houden van het milieu financieren en uitvoeren. De wapenindustrie (ook met miljarden aan winsten) zorgt voor de wederopbouw van verwoeste gebieden en de slachtoffers van gewapende conflicten. Zo'n bedrijf als Unilever kan samen met andere de honger gaan bestrijden. En tot slot zouden alle miljardairs ervoor kunnen zorgen, dat elk kind onderwijs kan krijgen.
Er is geld genoeg, maar de verdeling is zeer asociaal geregeld.
En dan rest ons nog het gebruik van drugs. Linkse partijen willen het legaliseren. Er zijn er die vinden dat de overheid zich in de drugs moet gaan begeven. Het lijkt mij beter, dat de voorstanders en gebruikers naar een psychiater gaan in plaats van pilltjes te slikken. Wie niet eens meer van een feestje kan genieten zonder drugs, heeft psychische problemen. Drugs staan gelijk aan criminaliteit. Legaliseren van drugs betekent criminaliteit bevorderen en toestaan.

Je bent alleen maar eenzaam

Hij heeft zich teruggetrokken in zijn huisje. Ik ken hem als iemand die op iedereen en alles boos reageert. Nooit eens een vriendelijk woord. Tja, daar win je geen vrienden mee. Zelfs eigen kinderen komen niet meer. En hij? Hij beklaagt zich over het feit dat ie zo alleen is. Maar op een leuke manier contact maken met anderen wil ie niet.
Er zijn anderen die ook eenzaam zijn. Om andere redenen.

Draadloos

bedrade muis

Tegenwoordig gebeurt veel draadloos. Ik herinner me nog een vraag van een boekhouder. Hij vroeg mij wanneer men in het bedrijf draadloze verbindingen zou krijgen. Zoals vaker had meneer weer wat gelezen en viel hij mij daarmee lastig. Ik zei hem, dat het nog wel zo'n 10 jaar zou duren. Het was immers (pas) 1995. Zo'n 4 jaar later verscheen de eerste laptop met wifi. Ik reageerde met de opmerking dat als hij mij een bedrijf zou noemen dat toen al draadloos kon leveren, hij mij dat maar even moest komen vertellen. Het bleef sindsdien stil aan de overkant.
Hoewel veel draadloos kan, maakt deze meneer nog steeds gebruik van bedrade verbindingen. Dus liggen er kabels in ons huisje o.a. van het modem naar naar dit laptop.
Ook mijn muis is bedraad. Ik vind zo'n muis gemakkelijker in het gebruik dan het touchpad. Ook vanwege mijn reumavingers. De techniek gaat alsmaar verder. Soms is de ontwikkeling niet meer bij te houden. Nog even en dan is er draadloos koorddansen. Voor zweverige mensen, denk ik dan maar.

Het vaasje van Rutte

De open brief van Rutte in het AD heb ik met een glimlach en hoofdschuddend gelezen. Het is immers het tijdperk Rutte, dat voor veel spanningen in de maatschappij heeft gezorgd. Voor het vaasje zorgen? Nee, dat mag niet want dan ben je een nationalist, een racist of een vreemdelingenhater of een populist of een nare socialist.
Het feit dat iemand tot 240 uur taakstraf is veroordeeld vanwege het uiten van haar mening (ze was als voorstander van Zwarte Piet niet eens bij de blokkade aanwezig en had daartoe niet eens een oproep gedaan), terwijl iemand anders die iemand doodgereden heeft 'maar' 180 uur taakstraf krijgt, geeft ook aan hoe bizar het in ons landje aan toegaat.
De kinderachtige opmerking over Engeland is louter bedoeld om de kritiek op de EU (en dus zijn baantje) te temperen. Rutte zegt hiermee wel hoe hij de gewone mens zoals ik ziet : dom.
In veel beschreven gevallen heeft Rutte het zelf veroorzaakt en wijst nu naar de inwoners van dit land. Dat het land uiteindelijk stuk kan gaan is duidelijk. Dat is te wijten aan de ikke-politiek van Rutte c.s. Al met al heeft de brief mij enkel bevestigd, dat Rutte heel erg ver van de realiteit staat en zichzelf paginagroot een brevet van onvermogen heeft opgeprikt.

Een handige thermostaat

Toen ik van mijn moeder hoorde, dat ze wat vroeger opstond om de thermostaat van de centrale verwarming omhoog te zetten, besloot ik de handmatige te vervangen door een programmeerbare. Ik had haar eerst vragen gestel over het gebruik van de huidige. Wanneer ze hem op welke temperatuur zette en wat ze deed als ze het koud of te warm vond. Het betrof niet alleen de thuissituatie maar ook wanneer ze op stap waren.

Op basis van die kleine inventarisatie hebben we voor hen een nieuwe, programmeerbare thermostaat gekocht. Zelf vond ik het een eenvoudig en gemakkelijk bedienbaar apparaatje. Toen ik het opgehangen had en alles had ingesteld, bleven slechts drie knopjes over die zij zouden kunnen gebruiken. Twee knopjes om van de ingestelde kamertemperatuur te kunnen afwijken (hoger of lager) en een knopje om het dagprogramma te vervangen door een afwezigheids- of weekendprogramma. Op het display was duidelijk de stand af te lezen. Dus wat kon er misgaan?

Veel dus. Elke keer als we op bezoek kwamen, was het hele programma 'verknoeid'. Volgens mijn moeder ging het goed, totdat mijn pa de temperatuur wilde wijzigen. Pa liep thuis vaak in een t shirt. Ook in koudere seizoenen. Mijn vader begon (volgens mijn moeder) telkens weer op allerlei knoppen te drukken, wanneer de temperatuur wat hoger of wat lager moest. Allerlei? Dat waren toch alleen die twee? Tja, dat wist mamma wel, 'maar maak dat eens je vader wijs' zei ze zuchtend.

Ik heb het apparaat diverse keren opnieuw geprogrammeerd en mijn pa de bediening ervan even veel keren uitgelegd. Er was ook een door mij geschreven handleiding. Maar alles was zonder het beoogd resultaat. Zelfs het afplakken van de knopjes waar ie vanaf moest blijven heeft niet geholpen. Het tape was telkens weer verdwenen. Pa beweerde constant, dat ie enkel de drie knopjes had gebruikt. Hij werd zelfs een keer boos. Dat was toen ik hem naar het verdwenen tape vroeg. Een maand later hing de oude thermostaat weer aan de muur. De handige thermostaat heb ik later in ons eigen huis opgehangen. Daar deed ie naar volle tevredenheid zijn werk.

Ik heb er verstand van

Het meest lastige zijn de klanten, die beweren 'er verstand van te hebben'. Als een nieuw verwarmingssysteem ingeregeld en wel opgeleverd is en er na verloop van tijd problemen gemeld worden, betreft het opvallend vaak klanten die beweren 'er verstand van te hebben'.  Een paar keer is het voorgekomen, dat een verwarmingssysteem ontregeld was geraakt, omdat de 'deskundige klant' zelf even aan de slag gegaan was. Met gevolg dat vooraf ingestelde waarden veranderd waren.
Sommige klanten zijn dan zo overtuigd van hun gelijk, dat ze niet eens in de gaten hebben, dat ondanks hun technische alwetendheid hun installatie het niet doet. Haha!
Het valt me ook op, dat tijdens de uitleg van de echte deskundige zij hem telkens onderbreken in plaats van naar hem te luisteren : ja, maar.... enz.
Tijdens mijn loopbaan kwam ik ook soortgelijke gebruikers tegen. Ze zeiden vaak dat ze niets gedaan hadden en/of wisten wat ze deden. Maar ze wisten niet dat al hun handelingen op hun computer keurig vastgelegd werden. Dus kon ik hen op de minuut nauwkeurig vertellen, wat ze gedaan en dus verkeerd gedaan hadden. Er waren gelukkig ook anderen, die niet met hun hakken in het zand gingen staan.  Mensen die open stonden voor een stukje voorlichting en ervan leerden.

Kerstmarkt

Gistermiddag zijn we naar een kerstmarkt gegaan in Lelystad. Het was erg mistig en dat deed afbreuk aan de sfeer. Er stonden aardig wat kramen, maar er was geen drukte. Jammer. Het geheel kwam zodoende wat doods over. Maar zoals gebruikelijk hebben wij er zelf wat van gemaakt. Het was al weer lang geleden dat we daar, in het centrum van de stad, waren. We parkeerden de auto in een parkeergarage. Omdat in die garage duidelijke belijning ontbreekt, ging veel ruimte verloren door 'vrij parkeren'. Veel tussenliggende ruimtes waren net te krap. Boven was voldoende parkeerruimte. Het was vrij rustig in het centrum. Er stonden weliswaar veel kraampjes, maar het weer (mist, vochtig en koud) werkte duidelijk niet mee. Hier en daar zagen we nieuwe namen op de etalages en/of gevels en lege panden.
We hebben nog een lunch gedaan en daarna nog de rest van de markt bekeken. Het gezelligst en meest comfortabel van de kerstmarkt was het deel in het overdekte stukje in de Kroonpassage (foto's). Daarna zijn we weer richting Dronten gereden. O ja, het parkeren was gratis.

Even checken

Zaterdag heb ik even iemand gebeld. Ze ontbraken op het feest en hadden zich niet, zoals verzocht, afgemeld. Wat bleek? Ze waren het helemaal vergeten vanwege privé toestanden. Dat kan gebeuren. No hard feelings.
Onlangs hoorde ik over een soortgelijke situatie. Met het verschil, dat er niet gecheckt / gebeld werd. Sindsdien is de relatie gebrouilleerd (mooi woord voor een minder leuke toestand). Jammer en heel onnodig. Men weet de reden niet eens.
Ach, soms gaat het er erg raar aan toe. Zoals dat zonder dat er sprake was /is van ruzie of discussie je elkaar nauwelijks ziet of spreekt. En als je elkaar tegenkomt is het alsof er niets aan de hand is. Dan klinkt een hartelijk : "Hé wat leuk om jullie weer te zien...!" Dat is wat vreemd. Nog vreemder is wanneer je via via te horen krijgt, dat die persoon in kwestie (nota bene een direct familielid) overleden is. Ondanks alle kaartjes over en weer voor verjaardagen, de feestdagen en het nieuwe jaar en de sporadische maar leuke ontmoetingen, kwam er geen rouwkaart. Even checken? Nee, want we begrepen dat men het zo wilde. Wij waren niet de enigen. Het zij zo.

Begrijpend lezen

Als kind moest ik een stukje tekst lezen en dat navertellen. Zo leerde ik begrijpend lezen. Maar blijkbaar heeft niet iedereen dat geleerd.
Iemand schreef op een website over dieren een lovend verhaaltje over haar hond. Compleet met hartjes en kusjes. Ze had de hond uit een asiel gehaald en een cursus met succes doorlopen. Ze omschreef hem in de intro met 'mijn tweedehandsje' (tussen aanhalingstekens dus). Dat woord was reden voor een paar mensen om een negatieve reactie te schrijven. Ze vonden dat de hond vanwege het woord als een product weggezet werd en gaven in hun teksten aan te twijfelen aan de liefde voor het dier. Nou, wat mijn manier van lezen betreft, de liefde voor de hond spatte er vanaf.
Ik kom vaker reacties tegen op die site van mensen die niet zo goed zijn in begrijpend lezen. Met onnodige irritaties als gevolg.

Een zeer gezellige zaterdag

Oké, het was even flink aanpoten, maar het resultaat was er wel naar; het was een drukke, maar zeer gezellige zaterdag. Ik heb mijn verjaardag in de loods gevierd. De locatie bood ook de gelegenheid de gasten kennis te laten maken met de zaak van onze zoon en de plek waar ik menig uurtje doorbreng. De reacties waren lovend en vol bewondering. Helaas hadden 7 genodigden een eerdere afspraak en konden 2 wegens ziekte niet komen. Volgende keer misschien?

Ik mag ook wel zeggen dat ik zelf ook zeer tevreden ben met de catering. Keurig op tijd, conform afspraken en een zeer vriendelijke, klantgerichte service. De vrolijke medewerkster van het restaurant bleek onze zoon te kennen. "Hij doet ook het onderhoud van onze verwarmingsinstallatie", zei ze lachend. Ze waren zeer tevreden over zijn werk. Waarop ik ad rem reageerde met : "O, dus ik krijg nog korting?" Gelukkig begreep ze dat ik maar een grapje maakte. Ik had overigens niet verwacht, dat het eten zo lang zo goed op temperatuur zou blijven. We waren overigens ook blij dat alle gasten de trap op konden komen, zodat we de bovenruimte konden benutten. Er was achtergrondmuziek en ook een diashow van onze vakantie op Curaçao.

Bij deze bedank ik onze zoon voor het beschikbaar stellen van de locatie en Sonja voor de zeer goede voorbereidingen. En uiteraard iedereen die gekomen is. Op naar de 75!

Toen ik vanmorgen de gordijnen opentrok zag ik een witte wereld. De ochtend werd zodoende op een sfeervolle manier gestart. Voor Fenna is de sneeuw ook een waar feest. In het Dorpsbos ging ze helemaal uit haar bol. Vanmiddag gaan we naar een kerstmarkt. Ik hoop dat ik niet te vaak over mijn schouders moet kijken vanwege mogelijke terreuraanslagen. Het is allemaal anders dan voorheen.

Ook dat nog

Zo, het is weer gelukt. Tenminste, afgaande op de offerte en de bijbehorende tekeningen. En ja, natuurlijk kwam er nog extra werk bij. Extra werk valt buiten de primaire opdracht en wordt, afhankelijk van de mogelijkheden, geparkeerd of tussengevoegd. Zelf geef ik de voorkeur aan parkeren. Pas als de hoofdklus gedaan is, kan er een onderhoudsprojectje gedefinieerd en afgesproken worden. Inclusief een planning. Vaak leidt tussendoor wensen inwilligen tot extra werk, tijd en kosten. Daar staan veel klanten liever niet bij stil. "Je bent er nu toch" en/of  "Dat is toch zo gepiept"zijn gevleugelde argumenten.
Vanmorgen vroeg ik aan de klant of er soms een extra wandcontactdoos in de keuken gemonteerd moet worden vanwege mogelijke toekomstplannen. Het antwoord was een overtuigend 'Neen!' Toe ze voordat we vertrokken een blik in haar keuken wierp zei ze : "Ik had daar eigenlijk ook nog een wandcontactdoos willen hebben." Grrr (in gedachte). In dit geval is het een kwestie van de enkele vervangen voor een dubbel uitgevoerd exemplaar. Maar toch.
Ze wilde ook nog een schakelaar op zolder. Voor de ventilatie. Dat staat ook niet op de tekening en dus niet in de offerte. Dat wordt dus later.

Feestje voorbereiden

Morgen vier ik met familie, vrienden en kennissen mijn 70 ste verjaardag. Niet thuis, want daarvoor hebben wij te weinig vierkante meters. Nee, we vieren het in de loods van Ben.
De catering was conform afspraak eind vorige week al geregeld. Rest nog de rest. Omdat veel gasten onze camper nog niet bewonderd hebben, ga ik hem ter bezichtiging in de loods opstellen voor een open-camper middag. Daar is ruimte genoeg. Hoewel er veel mogelijkheden zijn voor het maken van live muziek, doen we dat maar niet. We gaan gewoon usb sticks gebruiken voor wat achtergrondmuziek. Ook op een usb stick komt een fotopresentatie te staan, die via een beamer op een groot filmdoek wordt afgespeeld.
Maar voordat het zover is, gaan we morgenochtend eerst nog 'wat' boodschappen doen.....

Stof happen

Het viel nogal mee, hoor. Ik ben opgeroepen voor wat assistentie. We zijn in een keuken de boel aan het voorbereiden voor de plaatsing van een nieuwe keukeninrichting. Dat betekent o.a. naast sloopwerk (gedaan door de bewoners zelf) wandcontactdozen verplaatst en een paar nieuwe geïnstalleerd moeten worden. Het houdt in, dat in de muren sleuven gefreesd en gaten voor de dozen geboord moeten worden. Dat frezen en boren viel tegen, omdat de muur van keihard beton zijn. Er zit meer kiezel in dan cement. Gevolg is, dat de zaag en de boor het zwaar te verduren kregen. Met als resultaat een paar versleten en een afgebroken zaag. Omdat het gereedschap aangesloten is op een stofzuiger, viel het met de stof heel erg mee.
Ook de afvoer en de waterleiding moesten verplaatst worden. Vanwege zwaardere apparatuur wordt de groepenkast uitgebreid. Maar omdat de huidige kast oud is, wordt ie gelijk maar vervangen.
Vandaag trekken we de nieuwe kabels van de groepenkast naar de keuken. Daarvoor moeten we in de kruipruimte zijn. Nou ja, we, Ben dan. De ouwe blijft zelf bovengronds, om de kabels die van onderen door de vloer gestoken worden op te pikken.

Lichaamstaal

Gisteren zag ik hoe een speler van Bayern München een speler van Ajax tegen het hoofd schopte. Zelf kreeg ik het idee, dat de trap niet met opzet gebeurde. De Duitser ging voor de bal en had enkel oog voor de bal.
In andere gevallen zie ik dat een speler een of meer keren even naar zijn tegenstander kijkt alvorens hem bijvoorbeeld een elleboogstoot te geven. Dat is dan wel met opzet. Met een gestrekt been inkomen op kniehoogte, terwijl de bal over het gras rolt is wat mij betreft gewoon een knalrode kaart. Dat is bewust iemand letsel willen toebrengen.
Ik kijk in hoeverre de intentie van een speler bedoeld is om de bal of de man te raken. Veel gemiste aanslagen worden niet afgedaan met een rode kaart. Ook niet door de VAR.

Eh..eh...eh...

Het blijft mij telkens weer opvallen, dat ge- eh...eh..eh... wanneer mensen aan het woord zijn. Het doet me iedere keer weer denken aan de spreekbeurten op de middelbare school en de cursussen presenteren, die ik beroepshalve gevolgd heb. Ik leerde in beide gevallen, dat ik het geaarzel in de vorm van 'eh...' moest voorkomen. Dat stond wat suffig, werd mij verteld. Net als het herhalen van 'en toen...'. Dat doen kinderen. Nee, dat hoorde niet. Als ik na een vraag over mijn antwoord nog even moest nadenken, dan moest ik de vraag hardop herhalen. Als een soort van 'heb ik hem goed begrepen', maar bedoeld om tijd te winnen. Als ik het antwoord schuldig niet wist, moest ik 'dat ga ik uitzoeken en kom daar later op terug' zeggen.
Veel politici en andere BN'ers doen aan het geaarzel. Het geeft ook een bepaalde vorm van twijfel weer. Soms is 'eh...' als reactie ook een antwoord. Zoals op de vraag "Heeft u weleens iets gestolen?" Eh...eh...eh...betekent dus ja.
Vanwege mijn beroepsdeformatie let ik ook erg op teksten als ik dacht, volgens mij, ik meen enzovoort. Ze geven een onzekerheid weer. Dus het antwoord is geen feit.

Ik ben jarig!

Het is er toch van gekomen. Ik ben vandaag 70 jaar geworden. Weer een mijlpaal in mijn bestaan op deez aardkloot.  Ik ben er dankbaar voor. Toen ik vanmorgen in de badkamer in de spiegel keek en mezelf feliciteerde, vroeg ik me af in hoeverre mijn uiterlijk bij mijn leeftijd past. Een rare gedachte, die vaker bij vrouwen schijnt voor te komen dan bij mannen. Misschien dacht ik onbewust aan mannen van mijn leeftijd die ik ken. Ik vind ze telkens weer zo oud uitzien. Alsof ze al tachtig of negentig jaar zijn. Een van hen is zelfs jonger dan ik.

Vandaag ga ik naar de Milieustraat. Afval wegbrengen. Een passend gebeuren voor op een verjaardag; me ontdoen van overbodig geworden zaken. En zodoende ruimte maken voor nieuwe.
In juni 1988 werd mijn vader 70 jaar. We woonden toen in het pittoreske stadje Schoonhoven. In een knusse woning met toen nog twee kinderen en een hond. Onze ouders woonden nog in de Splinterlaan in mijn geboortedorp, Leiderdorp. Daar kwam ik ter wereld. Thuis bij mijn oma en opa in de Koningstraat. Later, begin jaren 50, verhuisden wij naar een nieuwe woning. Dat was een duplexwoning aan de Resedastraat. Daar heb ik een deel van mijn jeugd doorgebracht. Ik heb daar heel veel mooie herinneringen aan overgehouden. Niet alleen aan de (toen was geluk heel gewoon) periode daar. Ook aan de drie jaren op Curaçao en de (pop muziek) periode daarna aan de Splinterlaan. Ach, zo terugkijkend heb ik tot op heden per saldo gewoon een leuk, interessant en gelukkig leven geleid. Met veel hoogte- en een paar dieptepunten. Het heeft zo moeten zijn. Op naar de 80! Laat ik beginnen met weer een mooie dag.