Terminaal zijn we alemaal

Toen hij zei dat ie terminaal was, dacht ik onwillekeurig : "Dat zijn we allemaal." Maar ja, daar denken we liever niet een laat staan dat we erover praten. We gaan allemaal een keer dood. Omdat het moment waarop dat gebeurt onbekend is, is het belangrijk om 'up-to-date' te zijn met elkaar.
Ik heb te vaak gehoord dat nabestaanden zeiden : 'Ik had nog eigenlijk...' of  'Had ik maar...' enz. Het zou mooi zijn als men achteraf blij zou zijn, dat alles gezegd en gedaan is. Dat is beter dan gedurende de rest van je leven met een gevoel van spijt rond te lopen. Terminaal zijn we allemaal.

Erdogan, zeg er wat van!

Als meneer Erdogan toch bezig is om Nederland op zijn nummer te zetten, dan heb ik nog wel een paar verzoekjes aan hem. Misschien zou meneer Erdogan ook een overzicht willen maken van Nederlanders die in armoede leven. En van landgenoten die hun zorgkosten niet meer kunnen betalen om hun gezondheid op peil te houden. Een lijst met namen van mensen die het oneens zijn met het vluchtelingenbeleid in ons land en het onderzoek naar de ramp met vlucht MH17. En een lijst met namen van mensen die de huidige EU niet zien zitten. Zet de NAVO daar maar ook bij, meneer Erdogan. Een lijst met namen van mensen in de Bijstand en een van mensen die structureel lastiggevallen worden door het UWV, de Belastingdienst en andere publieke diensten. Een spreadsheet lijkt me een betere oplossing, dan al die lijstjes. Stuur de boel niet naar Den Haag, maar zet ze op internet. Anders wordt de boel weer verzwegen. Het gaat volgens onze 'leiders' immers erg goed in ons land?  Alvast mijn dank.

Gisteren ontving ik een brief van de Belastingdienst. De dienst meldde keurig dat we de Matrix hadden verkocht per 16 augustus j.l. en deelde mede dat we nog geld terugkrijgen. "Mooi!" zou je denken, ware het niet dat ik een dag of wat eerder op mijn bankrekening weer wegenbelasting voor diezelfde Matrix afgeschreven zag. Het volledige bedrag.
Ik heb nog even op de site van de RDW gekeken. Daar stond de verkoopmutatie keurig verwerkt per 16 augustus, de dag van verkoop. Leve de automatisering bij de Belastingdienst!

Slecht contact

Bepaalde slechte gewoontes van mensen begrijp ik nog steeds niet. In mijn jeugd kende ik een kettingroker als buurtbewoner. Die meneer hoestte dagelijks bijna zijn longen uit zijn lijf. Het klonk behoorlijk ongezond en vaak angstaanjagend. Alsof ie elk moment in zo'n hoestbui kon stikken. Niet veel later bleek hij longkanker te hebben. Maar dat had vreemd genoeg tot aan zijn overlijden geen enkel effect op zijn slechte rookgewoonte.

Ik ken ook mensen die bergen medicijnen slikken en daarnaast ook nog roken en alcohol slurpen. Een fles wijn of een halve liter jenever is op een avondje zo weggewerkt. Ze komen geregeld in de problemen vanwege hun slechte gewoontes. Maar daar verandering in brengen schijnt een bijna onmogelijke opgave te zijn. Misschien hebben ze het contact met hun eigen situatie verloren.

Over contact gesproken, in de camper zit een massaschakelaar. Die sluit de min-pool van de accu af . Het viel mij op dat degene die de schakelaar gemonteerd heeft, niet bepaald kritisch is geweest. De kabel was namelijk 'koud' op de carrosserie geschroefd. De laklaag ter plaatse was niet eens verwijderd, zodat de energie louter via het boutje zijn weg naar de carrosserie moest vinden. Ik heb die aansluiting maar even in orde gemaakt. De komende periode ga ik de roestvorming te lijf.

Over de Nederlandse pot en de Turkse ketel

Ons (bemoeiziek) landje heeft het vingertje geheven naar de Turkse regering. De Turken werden erop gewezen, dat ons landje de Turkse bemoeienis niet duldt. Ik vind het onzin, want die Nederlandse Turken hebben immers ook een Turks paspoort, dus..... De Turkse regering vindt het ook onzin. Het antwoord was even simpel als verrassend : Nederland moet niet zeuren. Het moet zelf zich niet bemoeien met Turkse binnenlandse aangelegenheden. Gevolgd door een lijst met in ons land gevestigde instellingen en Turken, die volgens de Turken sympathiseren met meneer Gülen. Ik dacht : "Zo meneer Koenders, die zit!" Haha! Ja, daar hou ik wel van, dat directe. Of zoals men dat hier noemt : politiek incorrecte. De Nederlandse pot verwijt de Turkse ketel dat ie zwart ziet. Kortom, Koenders werd afgeserveerd.
De Turken kregen ook van de Amerikanen een en ander te horen. De beide NAVO lidstaten zijn het oneens over de strijd in Syrië tegen de 'opstandelingen'. Wie of welke groeperingen dat ook moge zijn is me onduidelijk.

De laatste camperklusjes

Vandaag heb ik ter afsluiting de watervoorziening opnieuw geïnstalleerd. Op zich al een lastige klus, die nog lastiger gemaakt werd door mijn fysiek ongemak. Maar ik heb alle tijd. Oorspronkelijk bevond zich achter in de camper een vaste drinkwatertank. De tank was nogal onhandig ingebouwd en zodoende lastig te vullen. Als de tank schoongemaakt moest worden, moest ie worden uitgebouwd; een flinke klus. Zoals eerder gemeld hebben we gekozen voor zo'n ouderwetse draagbare watertank / jerrycan (13 liter), We hadden dergelijke kunststof cans ook in de caravan. Ze zijn gemakkelijk te vullen. In de caravan lag daarvoor een gieter. Het exemplaar voor de camper wordt gewoon naar de kraan meegenomen om daar gevuld te worden.
Zowel de watertoevoer als de elektriciteit voor de pomp moesten verlegd worden. De jerrycan komt achter de bestuurdersstoel te staan.  Om die ruimte optimaal te benutten komt hij op een verhoging te staan, De ruimte onder de jerrycan kan dan benut worden voor andere spullen.
Omdat ik toch e.e.a. moest losmaken heb ik gelijk maar het zijpaneel van de ombouw van de koelkast wat ingekort. Nu kan de koelkastdeur ook wagenwijd open.
Rest mij nog wat technische zaken aan de wagen zelf. Daar ga ik de komende periode op mijn dooie gemak aan werken.

Bij elkaar op schoot

De afgelopen twee jaar hebben wij ons ingezet voor de sociale cohesie, zoals dat zo mooi heet, hier in de buurt. Er was eerst sprake van individuele, hulpbehoevende, eenzame bewoners. De meesten hadden tot dan nauwelijks een woord met elkaar gewisseld. We hebben die bewoners dankzij de financiële hulp van de gemeente Dronten bij elkaar weten te brengen.
Doordat mensen elkaar leerden kennen, vormden zich een groep gelijkgestemden. Op zich een leuke en interessante ontwikkeling. Helaas heeft die groep zich recent afgesplitst van de rest. Dat mag, alleen hadden wij (lees : de rest) het liever op een andere manier gedaan. Aan de ene kant is het jammer dat het niet meer één groep is. Aan de andere kant is het positief, dat men elkaar heeft leren kennen. Ze kunnen beter bij elkaar op schoot zitten, dan dat ze thuis zitten te verpieteren. Toch?

De vakantie is voorbij

In onze regio zijn de scholen weer begonnen. Hoera! Ik bedoel men mag blij en dankbaar zijn dat men hier onderwijs mag genieten. Toch? Voor velen is de vakantieperiode afgelopen. Hè wat jammer! Het weer draagt een steentje bij aan de misère : het regent en het is koeler.
Ik heb nog steeds vakantie. Het hele jaar door. Gaat het vervelen? Nee! Ik heb genoeg leuke dingen te doen. Zowel binnen- als buitenshuis.
Volgende maand hoop ik een voormalige schoolvriend en buurtgenoot, hij woonde schuin tegenover ons in Leiderdorp, te ontmoeten. Max en ik hebben elkaar in geen tientallen jaren gezien. Hij woont in Australië en is deze maand overgekomen naar Nederland. Hij was al eens eerder geweest, maar had toen een erg druk programma. Toen lukte het niet elkaar weer eens terug te zien. Niet alleen hem, ook zijn jongere zus waar hij dan zal verblijven. Ik ben benieuwd!
De komende periode ga ik een lijstje maken met leuke campings. Als we een keer weg willen, hoeven we niet zo te gaan zoeken. Gewoon even het lijstje doorlopen en een camping prikken.

Paddenstoeltjes zagen

gehalveerd

Op het dak van de camper bevindt zich aan elke kant een drietal bevestigingspunten voor een imperiaal. Ze lijken erg veel op paddenstoeltjes met een ovale bovenkant.
Ik wil die drie stevige bevestigingspunten gaan gebruiken, om een tweede peesrail te monteren. De pas gekochte bustent moet namelijk zo'n 20 cm hoger gemonteerd worden dan de peesrail voor de luifel nu is. En die hoogte is dus in dit geval op bushoogte.

handige sluiting!

Helaas zitten de ovale hoedjes van die bevestigingspunten zo goed als strak tegen een opstaande dakrand aan. Om er toch een aluminium kokerprofiel (waarop ik later de peesrail bevestigde) overheen te kunnen plaatsen, moet er van die hoedjes een randje verwijderd worden.
Vanmorgen, toen het nog redelijk koel was, heb ik dat klusje met een zeer dunne slijpschijf en de nodige vaste hand ( de opstaande rand mocht niet geraakt worden) geklaard. Ik ben er blij mee, want dat succes bepaalde of de rest van het idee verder uitgewerkt kan worden.
De bedoeling was om in het rechthoekig kokerprofiel (20mm x 10mm x 2700mm) een drietal gaten te maken, zodat ik het profiel over de deels afgezaagde 'paddenstoelen' kan heen kon zetten. Voor de montage van het profiel zet ik de peesrail met zelfborende plaatschroefjes muurvast op het profiel. Daarna wil ik het geheel over de 'paddestoelen' plaatsen, een klein stukje opschuiven om het vervolgens te zekeren. Ik 'vergrendel' het profiel met een paar plaatschroefjes.Daarmee is de klus geklaard. De voortent kan nu enkel met bus en al wegwaaien.
Sonja heeft ook een paar verbeteringen aangebracht. De ladekastjes worden voorzien van een kinderbeveiliging. Die beveiliging houdt de lades onder het rijden strak dicht en is eenvoudig los te maken. Zowel onderweg als op de plaats van bestemming.
Een andere verbetering betreft de lattenbodem. Die wordt in de lengte geplaatst, wat 40% minder lengte per lat vergt. Gevolg is dat de nieuwe lattenbodem gemakkelijker opgeborgen kan worden.

Geen Rutte meer

Terugkijkend vond ik de huidige regering slecht presteren. En dat is nog steeds het geval. Rutte stelt geleerd te hebben van het kiezersbedrog. Het zal wel om een nieuwe vaardigheid zijn, die de VVD zich de afgelopen decennia eigen heeft gemaakt. Volgens Rutte gaan de ouderen erop vooruit. Hahaha! We krijgen een paar euro in de ene hand en een extra kostenverhaal met een hoger bedrag in de andere hand gedrukt.
Rutte sprak onlangs ook over 'het giftig pessimisme van de PVV'.  Hij bedoelt te zeggen : Het giftig pessimisme van heel veel Nederlanders" Dat heeft Rutte aan zichzelf te wijten met zijn slapjanussen beleid. Het is tegenwoordig zo dat men niet over kritiek nadenkt, maar afdoet met kreten met een negatieve lading waarmee men critici de mond probeert te snoeren. Wie kritisch is op de wijze waarop men de grenzen openstelt, is een vluchtelingenhater. Wie kritisch is over de EU is een negatieveling of een rechtse nationalist. Overigens, is de EU in elkaar gestort na de Brexit? Weer een belofte die men niet waarmaakt. Wie zich verzet tegen Noord-Afrikaanse criminelen, is een racist. Wie het voor de eigen cultuur opneemt is een slavendrijver. Algemene klachten worden op die manier door overheden en slapjanussen afgedaan. Een slechte zaak, want veel maatschappelijke misstanden gaan steeds heftiger broeien. Weer een Rutte? Nee, dank je. Het wordt hoog tijd voor een echte kerel, een leider. Desnoods een manwijf.

Recreatie in Flevoland

Gisteren besloten we met de camper aan het water te gaan staan. Hier in Flevoland is heel veel water. Maar een plek voor dagrecreatie vinden aan de grote plas die Markermeer heet is een ander verhaal. Een tijd geleden stonden bij de Houtribsluizen op de strekdam waar het kunstwerk Exposure staat, veel campers. Ze genoten daar van de rust en van het uitzicht. Maar dat deel is door Rijkswaterstaat afgesloten voor voertuigen. Alleen te voet kan men daar nog terecht. Voor de rest is er de gewone parkeerplaats waar de snack- en viswagens dagleijks staan.
Op Urk en in Elburg heeft men wel een aantrekkelijke en ruime plek aan camperaars toegewezen. In beide gevallen bij

de haven. Het is daar meestal erg druk. Ook daar hoort men soms 'wegjaag' geluiden. Hier in Dronten heeft men ook een plek bij de haven. Maar die is domweg saai. Gewoon een plekje om te overnachten. That's all.
In de Bataviahaven lagen veel schepen. Maar daar was alles mee gezegd. Om nou te zeggen dat het bruiste van gezelligheid, nee.
Lelystad zelf heeft nog steeds geen goede en aantrekkelijke oplossing gevonden om al die dagjes mensen uit Bataviastad richting het centrum te krijgen. Dat geldt overigens ook voor de bezoekers van de Aviodrome. Beide locaties trekken dagelijks horden mensen, maar het centrum van de stad zien ze niet. Of kunnen ze niet vinden. Of vinden ze te lastig parkeren. Of vinden ze te duur om te parkeren. Parkeren, is ook erg onaantrekkelijk in Lelystad. Het centrum is verdeeld in zones. Dus overal weer opnieuw betalen, want de tarieven verschillen. Ik zou zeggen één parkeerkaart inzetten. Wie zo'n kaart heeft gekocht, of dat nou bij Bataviastad of de Aviodrome of in het centrum is, mag overal parkeren.
Ooit opperde iemand een kabelbaan aan te leggen, zodat dagjesmensen uit Bataviastad op een leuke manier naar en van het centrum vervoerd zouden kunnen worden. Een geniaal idee, vond ik. Helaas bleef het daarbij. Het zeer creatieve idee heeft de gemeente en/of de middenstand niet bepaald enthousiast gemaakt en zelf aan het denken gezet. Het is dus nog steeds het oude liedje. En wie op de fiets zou willen, moet wel ter plaatse bekend zijn, anders is de kans op verdwalen groot.
Ik ben benieuwd waar al die weggejaagde camperaars (potentiële klanten!) zich nu ophouden. Hoewel, de drukte op Urk en in Elburg is niet zomaar ontstaan.

Dag democratie, dag cultuur

Na de gebeurtenissen in Turkije is duidelijk zichtbaar dat onze democratie van een heel andere orde is dan die van meneer Erdogan en zijn volgers. Hier in Nederland worden andersdenkende Turken bedreigd door de Erdogan aanhang. De reactie hierop van overheidswege is nogal lauw. Of, zo je wilt, typisch Nederlands. Vanuit Turkije probeert men invloed uit te oefenen op zowel onze regering als de in ons land wonende Turken. Kortom, weer een voorbeeld waarom Turkije geen deel mag uitmaken van de EU.
Ik ben voorstander van het één paspoortsysteem. Dat schept meer duidelijkheid en voorkomt dat er van twee walletjes wordt gegeten en men blijft hangen tussen twee nationaliteiten. Ik heb de indruk dat veel mensen met een dubbele nationaliteit enkel de krenten uit de nationale pap en die van hun 'vaderland' willen pikken. Ik ben ook voorstander van een maatregel om mensen met een dubbel of enkel buitenlands paspoort in geval van (herhaald) criminele activiteiten het land uit te zetten. Er is in toenemende mate sprake van misbruik en afbreuk willen plegen aan zowel cultuur / gewoontes als democratie vanuit die hoek. Als mijn huis je niet bevalt kan je beter wegblijven.
Ons land ervaart sinds de komst van mensen uit andere culturen, die enkel uit zijn op de Hollandse krenten, dat de democratie en de cultuur steeds meer onder druk komen te staan. De reactie daarop van de nationale overheden is vergelijkbaar met die van slappe zakken.

Sorry zeggen is moeilijk

Een aantal weken geleden vond iemand het nodig mij een mes in de rug te steken. Dat voelde niet prettig.  Wat mij echter ten zeerste verbaast, is dat zo'n 'backstabber' mij niet veel later groet alsof er niets gebeurd is. Ondanks dat hem e.e.a. duidelijk gemaakt is.
Helaas heb ik het vaker ervaren, dat mensen achter mijn rug om mij bij anderen zwart maakten. Alsof ik niet bruin genoeg ben. Hahaha! Zo vroeg iemand mij een keer om goede referenties voor een baan bij een biergigant. Hij had vernomen, dat ik daar werkte. De persoon in kwestie was een aantal jaar eerder mijn leidinggevende. Hij had met zijn dubbele agenda ervoor gezorgd, dat ik eerst de informatievoorziening in orde had gemaakt, om mij vervolgens met een valse aantijging ontslag aan te zeggen. Gelukkig had de rechter hem door. Het is namelijk niet slim om een medewerker eerst een lovende beoordeling te geven en nog geen twee maanden later compleet af te branden op zijn functioneren. Naar later zou blijken wilde hij mijn functie aan een bevriend manager geven. Die had totaal geen ervaring op het gebied van IT en moest zodoende in een gespreid bedje terechtkomen.
Die meneer vroeg mij dus om referenties zonder met één woord terug te komen op die situatie waarin hij mij een mes in de rug stak. Helaas, is Willempie wel goed maar niet gek.
Ik vind dat iemand die mij iets aangedaan heeft daar eerst even op terug dient te komen. Op wat voor manier dan ook. Het hoeft niet per se een excuus te zijn. Maar om mij de volgende dag te benaderen alsof er niets gebeurd is, gaat mij te ver. Misschien ben ik wat eigenwijs of te veel een fatsoensrakker of ouderwets. Sorry zeggen is heel erg moeilijk.

Een kaartenbak in de camper

In de camper hebben we nogal wat kaarten. Autokaarten en fietskaarten. Die wilden wij een aparte plek geven. Ze lagen tot dan in het portiervak naast de bestuurder. Maar die moet rijden en niet kaartlezen. Boven de cabine bevindt zich op een schuin vlak een kale strook. Daar zag ik in gedachte al een kaartenbak hangen. Ik heb bij een bouwmarkt een wit geplastificeerd gaaspaneeltje en bevestigingsmateriaal gekocht. Zo'n ding heeft veel doorkijk, dus kan je een kaart of boekwerkje snel herkennen. Dat paneel heb ik op maat geknipt en op de workmate gevouwen (bodem en zijkanten) tot een kaartenbak. Die bak heb ik op de schuine wand gemonteerd. Er kan ook ander leesvoer in, zodat we comfortabel zittend in onze zetels de tijdschriften en boekjes voor het grijpen hebben.
Ik hoop binnenkort de camper opnieuw te wegen. We hebben van het oorspronkelijke interieur veel verwijderd en vervangen. De nieuwe vaste kasten had ik vooraf gewogen : 20 kg. Ik denk dat er per saldo weinig veranderd zal zijn qua gewicht. Maar om dat zeker te weten, moet ie een keer op een weegbrug.

Rottweilers in de aanval

Flopje

Erg triest wat er gebeurd is in het Drentse Nieuw Buinen, waar een viertal rottweilers een kind aangevallen en zwaar toegetakeld hebben. In de berichten valt mij een aantal zaken op. Ten eerste begrijp ik nog steeds niet dat gemeenten een kennelvergunning afgeven voor locaties zoals rijtjeswoningen. Een bron van overlast voor omwonenden zoals stank van ontlasting, ongedierte, geblaf en gejank en het risico van ongelukken. We hebben dat van zeer dichtbij ondervonden.
Een ander iets is de opmerking van de (niet erkende) fokker : "Er is nog nooit wat gebeurd. Ik snap er niets van." Niet alleen fokkers, ook hondeneigenaren zouden moeten weten, dat in het gedrag van een hond altijd iets opgesloten zit wat onberekenbaar, onvoorspelbaar is. Er kan dus altijd wat gebeuren!
Mocht het inderdaad een niet erkende fokker zijn, dan is nu de kans dat soort figuren flink aan te pakken en de strijd beginnen tegen broodfokkers. Dan leidt de aanval toch nog tot iets positiefs.

Wifi op de camping

Over het algemeen genomen vind ik de aanwezigheid van Wifi op een camping niet bepaald iets om over naar huis te mailen. In veel gevallen moet ik betalen voor een zeer slechte, trage verbinding of helemaal geen verbinding. Bij een groot aantal campings was bij de Receptie een hotspot. Maar zelfs daar was het internet om te huilen. Zelfs op momenten dat ik daar alleen zat!
Erg veel standplaatsen zijn voorzien van elektra. Zou er niemand op het idee gekomen zijn, om van die voorziening slim gebruik te maken? Hier in huis gebruiken wij signaalversterkers. Ze zijn aangesloten op het lichtnet. Ze werken uitstekend. Ik kan zowel bedraad als draadloos het internet op.
Als gasten toch moeten betalen voor internet, regel dan een fatsoenlijke verbinding. Zo moeilijk lijkt me dat niet.

In boerkini mag

Eerlijk gezegd snap ik niet waar mensen zich zo druk over maken. Zo'n boerkini is gewoon een kledingstuk. En wat maakt het uit in wat voor kleding iemand zwemt of aan het water ligt / zit? Zelf heb ik ooit in een wollen zwembroek in het (zee)water gestaan. Weet je wat dat tot gevolg heeft gehad? Ik schaamde me dood en was voor het leven getekend. Bij wijze van, want zo dacht ik toen als jochie. Ik ken genoeg voorbeelden waarin mensen gekleed en al te water gingen. Toen was er toch ook geen ophef?
De boerka is van een heel andere orde. Meer op het gebied van fatsoen en veiligheid. Al moet ik zeggen dat steeds meer mensen met hun zonnebril op hun neus tegen iemand anders praten. Vind ik ook onfatsoenlijk, omdat je elkaar niet in de ogen kunt kijken.
Ik zou me kunnen voorstellen dat zo'n boerkini in een zwembad anders overkomt dan aan het strand. Het is een kwestie van wennen, lijkt me. Men zou zich eerder druk moeten maken wanneer die boerkini-dragers van anderen zouden eisen, dat ook zij hun lichaam moeten bedekken. Of dat boerkini-dragers apart willen zwemmen. Dat laatste mag van mij ook, als ze het zwembad voor een paar uur afhuren. Ik bedoel we (ver)huren wel meer wat, waar gedurende de huurperiode anderen geen gebruik van mogen maken. Dat is wat mij betreft ook nog acceptabel. Het wordt een heel ander verhaal, wanneer mij de toegang tot een zwembad ontzegd wordt, omdat er op dat moment vrouwen in boerkini's aanwezig zijn. Ik vind het ook onterecht, als een gemeente aparte, lees gratis regelingen treft voor zo'n groep.

Een nieuwe uitlaat

Vroeg in de middag belde de monteur. De camper stond op me te wachten. Ik ben op de fiets naar de garage gegaan. Oei, oei, wat was het warm! Onderweg dacht ik opeens : "Ik had hem ook morgenochtend kunnen ophalen." Maar ja, ik was voorbij het 'point of no return' toen dat me te binnen schoot. Dus trapte ik maar door. Bij de haven zag ik jongelui zwemmen in niet bepaald helder water. Afkoeling boven alles.
Bij de garage stond het rode beestje buiten in de volle zon. Geen raampjes of het dakluik open. Logisch, maar dat beloofde weer wat. Binnen, bij de receptie praatte ik wat bij met de monteur. Het spruitstuk van het uitlaatsysteem was verder in orde. De nog goede bouten van het spruitstuk waren gezien de staat ook aan vervanging toe. Dus heeft hij het spruitstuk gedemonteerd en, na het uitboren van de boutrestanten en het tappen van het schroefdraad met nieuwe bouten en pakkingen, weer gemonteerd. Toen ik de wagen een dag eerder naar de garage bracht, hoorde ik al een knisperend geluid. Ik ken dat geluid van de motorfiets. Toen sloten de uitlaatpijpen niet meer goed aan op de cilinder. Ik heb toen de uitlaatringen moeten vervangen. De nieuwe uitlaat die ik zelf via het internet had gekocht voor de camper paste als gegoten. Voorlopig kan ie er weer tegen.
Voordat ik instapte, heb ik eerst alle deuren en het dakluik opengezet. Daarna ben ik even in de schaduw gaan zitten. Vervolgens heb ik mijn fiets ingeladen en ben in de broeibak gekropen. Op weg naar huis viel me direct op dat het geluidsniveau van de uitlaat aanzienlijk minder was dan voorheen. Nog een verbetering.

Een kist maken

Ik ben begonnen met het maken van een kist. Nee, niet voor mijn eigen begrafenis, want ik wil gecremeerd worden. Als dat tegen die tijd nog mag, want er wordt steeds meer geklaagd over de verbrandingsgassen van allesbranders, openhaarden, bbq's enz. Het wachten is op een verbod op de crematoria.
Eerder heb ik op het internet rond gekeken naar een kant en klare kist. Nieuw en/of gebruikt. Maar ik kwam al snel tot de conclusie, dat zelf maken veel goedkoper is. Mijn nieuwste creatie wordt een kist met een multifunctioneel doel. Een kist als opstapje bij de schuifdeur van camper, als opbergkist voor het auto- en handgereedschap en als zitplaats voor Fenna. De maten zijn dusdanig gekozen, dat de kist tussen de beide stoelen in de cabine past. Hoop ik. Tijdens het rijden leggen we Fenna's kussen op de kist, zodat zij niet alleen de blauwe lucht ziet. Als ze maar niet gaat janken of blaffen als ik te snel rijd, of aan het stuur gaat trekken of anderszins zich met mijn manier van rijden gaat bemoeien. Want dan gaat ze in de kist. Hahaha! Arm beest.
Ik ga de kist (van osb hout) goed in de verf zetten, om te voorkomen dat neervallend en/of optrekkend vocht het hout aantast. Ik overweeg daarom niet alleen het deksel, maar ook de bodem met een aluminium plaat af te werken. Het deksel zal ook een anti-slip krijgen, om te voorkomen dat iemand met de schuifdeur in (of uit) huis valt. Staat zo slordig.
Afgelopen weken hebben we een krukje gebruikt. Dat ding had maar één doel : als opstapje fungeren. Voor het overige vrat ie ruimte.

De zelfrijdende auto

't was geen Tesla

Naar mijn bescheiden idee bestaat zo'n auto niet. Tenminste niet een die echt een mens als bestuurder kan vervangen. Dat liet Tesla vorige maand nog zien. Zelfs de testrijder himself kwam bij het ongeluk om het leven. Dat zo'n wagen betrokken raakte bij een ongeluk, was geheel volgens mijn verwachting. Die Tesla techniek is immers toch ook gewoon mensenwerk? Blijkbaar had de testrijder meer dan 100% vertrouwen in de techneuten en lag wellicht te slapen. Hij was vast zelf ook een techneut. De Tesla reed van achteren op een grote vrachtwagen. Opvallend genoeg zag de Tesla dat grote witte bakbeest niet eens en schoof onder de aanhanger. De testrijder zag blijkbaar ook niets en greep niet in en/of dook niet weg. In mijn optiek, afgaande op het nieuws, een doodnormale verkeerssituatie.
Had de Tesla een vuiltje in haar elektronisch oog? Of had de betreffende ontwerper nooit een vrachtwagen gezien? Of een ondergaande zon?
Stel iemand rijdt met oordoppen op zijn fiets. Ziet de Tesla dat? En weet de Tesla dat toeteren dan geen enkele zin heeft? Weet de Tesla ook dat fietsers lak hebben aan auto's? Merkt de Tesla dat zijn bestuurder niet oplet? (nee dus, gezien het ongeluk). Ziet de Tesla in de spiegels van zijn voorligger, dat de bestuurder hem niet gezien heeft? Wat doet de Tesla als er iemand met een steen op een viaduct staat? Anticiperen is in het verkeer ontzettend belangrijk.
Er zitten zoveel menselijke aspecten aan het fenomeen verkeer verbonden. Ik kan me niet voorstellen dat al die aspecten in de software zijn meegenomen : If... then .... Om die reden vind ik de reclames over al die automatische snufjes misleidend en zelfs gevaarlijk. Zelfrijdende auto's rijden veel Tesla(gvaardig).

De vleespotten van de boomgaard

Een aantal jaar geleden moesten wij, noeste, trouwe, betrouwbare, nuchtere en vooral gezellige vaderlandse fruitplukkers, plaatsmaken voor goedkope Oost-Europese krachten. "Die werken tenminste 7 dagen in de week tegen een lager (onwettig bedoelde men) uurloon", werd nog even een sneer na gegeven. Lekker goedkoop, dus. Hollandse koopmansgeest.
Inmiddels is een aantal fruittelers op hun besluit teruggekomen. Vooral omdat de bedrijfscultuur er niet bepaald leuker op geworden is. De leuke gesprekjes onder het plukken zijn niet meer, de koffie-, lunch en theepauzes zijn erg doods. De Oost-Europese plukkers vertikken het te integreren. Natuurlijk speelt het verplicht opgevijzelde uurloon en de controle daarop ook een rol in het verlangen naar de vleespotten van Egypte. Tja, en als je dan toch gewoon het minimumloon moet betalen, dan toch maar weer graag die gezellige, noeste, betrouwbare, immer nuchtere Nederlandse plukkers. Nou jammer dan, mij niet gezien. Ik ben een mens en geen ding.

Eigen roem

net als eigen roem

Ik moet vaak glimlachen wanneer iemand iets zeer positiefs over zichzelf zegt. Van mijn lieve mamma leerde ik, dat eigen roem nogal stinkt. Net als hondenpoep. Tot op heden heeft ze gelijk. Mijn ervaringen zijn, dat het eerder het tegenovergestelde is van wat er beweerd wordt. Als iemand heel nadrukkelijk zegt dat ie een heel goede vader of moeder is en dat om de haverklap herhaald, dan is het juist het tegenovergestelde. In mijn beleving.
Ik vind het ook gênant rond te tetteren dat je zo lief en aardig en opgeruimd bent, terwijl je dagelijks met een chagrijnig hoofd rondloopt en weinig tot geen vertrouwen hebt in de medemens.
Tijdens intake en/of sollicitatiegesprekken kreeg ik soms ook vragen in de zin van : Bent u een goede (project)manager? Zo'n vraag verwees ik door naar voormalige medewerkers en opdrachtgevers van mij en voegde eraan toe, dat ik wel vaak mijn best gedaan heb. Soms zei ik dat mijn projecten tot nu toe binnen budget en planning gehaald zijn. Natuurlijk dacht ik heel soms ook wel : Ik ben best wel goed. Dat moest wel, want jezelf af en toe een schouderklopje geven, hoort er ook bij.

Een vulkaan vol woede

Er zijn automobilisten waarbij ik niet op mijn gemak op de passagiersstoel of achterbank zit. Zelfs niet in de kofferbak. Mijn rijinstructeur, meneer Karim, zei ooit : "Pas als passagiers zich op hun gemak voelen, rijd je goed." Dat advies heb ik proberen op te volgen, met wisselend succes.
Ik heb met iemand meegereden, die bij elke kruising of zijstraat aan mij vroeg of er iets aankwam. Bij het naderen van verkeerslichten kreeg ik steevast de vraag of 'het nog kon'. Als het onderweg begon te regenen, trad alarmfase rood in : levensgevaarlijk vond de bestuurder dat. Ik heb ook met iemand meegereden die zijn hand constant aan de handrem had en zijn rechter voet wisselend het gas en de rempedaal bediende. En dan is de afstand tussen Schoonhoven en Wijchen héél erg groot. Van die rijstijl werd ik zelfs zeeziek. Tja, ik heb met angstige, onzekere en onbesuisde automobilisten meegereden.

Zelfs met een rijdende vulkaan. Die meneer op leeftijd ontplofte bijna als er iets niet naar zijn zin was. Een keer reed ik hem (op verzoek) naar een ziekenhuis. Op weg naar huis wilde hij zelf weer achter het stuur. 't Was zijn auto, dus.. toe maar. Toen we bij werkzaamheden aan de weg aankwamen, moesten we stoppen vanwege tegenliggers. Onze rijbaan was namelijk afgesloten met een rood-wit hekwerk. Een fraai rond rood-wit bord met twee pijlen gaf aan, dat het tegemoet komend verkeer voorrang heeft.
Maar wat deed meneer? Hij reed pardoes de linker weghelft op, terwijl er auto's naderden! Ik waarschuwde hem voor zijn fout en verwachtte dat hij zou uitwijken. Tot mijn schrik gaf hij gas en begon hij ook nog keihard te toeteren, schelden, te tieren en te razen en wild met zijn armen te zwaaien. Ik probeerde hem tot rust te manen, maar tevergeefs. Het was een enorme uitbarsting van woede. Ik dacht even : "Dat wordt knokken op de openbare weg, Willem." Maar gelukkig bleven de potentiële 'opponenten' wel rustig en fatsoenlijk. De tegenligger ging door de berm en passeerde ons. Zo ook de andere auto's. Iedereen keek ons aan. Ik zat daar wel voor schut, vond ik. Ik wilde nog naar de bestuurder wijzen, om mijn onschuld te benadrukken. Maar dan bestond de kans dat hij zijn woede op mij zou botvieren. Helaas beschikte de auto niet over gordijnen en/of jaloezieën. En de achterbank was ook al bezet. Al maanden, met rommel.
Toen we verder reden deed meneer (nog steeds kwaad) voorkomen alsof al die anderen fout waren. Hij vond het niet leuk dat ik hem gevaarlijk gedrag verweet en hij met mijn leven speelde. Het zou mijn laatste rit met die meneer zijn. Nooit meer. De rijdende vulkaan is er nooit meer op teruggekomen. Hij vond zijn gedrag blijkbaar heel normaal. Ik begreep sindsdien beter waarom hij zo eenzaam en alleen is. Zelfs vulkanologen mijden hem.

Ducato uitlaatperikelen

Vanmorgen heb ik de camper weggebracht om de uitlaat te laten vervangen. Na twee uur kreeg ik een telefoontje met slecht nieuws. Na controle van het hele systeem, bleek een tweetal bouten van het spruitstuk (het deel dat de uitlaat met het motorblok verbindt) afgebroken te zijn. Waarschijnlijk veroorzaakt door de breuk, omdat de breuk bij de bouten geen roest vertoonde. De (zware) voorpijp had na de breuk geen steun en bungelde zodoende aan het spruitstuk. Blijkbaar lang genoeg om die schade te veroorzaken.
Gevolg is dat het spruitstuk gedemonteerd, de bouten uitgeboord en opnieuw schroefdraad getapt moet worden. Oeps! Maar liever nu geconstateerd, dan onderweg met pech.
Hopelijk hebben we na die reparatie dan ook echt alles gehad. Een schrale troost voor ons : we zitten nog steeds binnen ons budget.

Al te goed is buurmans gek

Dat schreef iemand als reactie op mijn berichtje, dat ik acuut gestopt ben met hulpverlening aan een paar ouderen hier. Die uitspraak betekent, dat ik als goed-doener slachtoffer ben geworden van mijn goedheid. Tja, dat is gewoon zo. Ik was weer te goed. Te goed van vertrouwen. De zoveelste reden om anderen te wantrouwen? Neen dus. Eigenwijs? Misschien. Maar misschien ook wel weer mijn drang authentiek te willen blijven. Ik ben wie ik ben. Ik weiger me aan te passen aan de grilligheden van anderen. Al te goed is buurmans gek zou ik ook anders kunnen zien : er zijn erg ondankbare mensen.
Als een van die ondankbare mensen straks acuut hulp nodig heeft en ik ben in de buurt, dan help ik weer. Dat zit nu eenmaal in me. Die houding heeft me ook soms parten gespeeld. Tijdens sollicitaties. Men noemde mij soft. Ik vind mezelf eerder begripvol, maar rechtvaardig. Ik heb een paar keer medewerkers weggestuurd. Zo ben ik ook wel weer. Twee keer geel is bij mij rood. Iedereen verdient een tweede kans. Om te leren van een fout.
Als ik terugkijk op mijn leven, dan kom ik tot de conclusie dat ik blijkbaar hier ben om te helpen. En tot nu toe heb ik nergens spijt van.

Verkeersregelaars

... er is één kletsende voor u; een ogenblikje geduld aub...

Vandaag ging ik de jongelui weer ophalen, die naar Lowlands 2016 geweest waren. Wat een drukte zeg! Dit keer kwam ik van de verkeerde kant. Ik bedoel natuurlijk : richting. Files dus. Al sukkelend en vooral  stilstaand verstreek de tijd. Tijd genoeg om rustig om me heen te koekeloeren.
Links van mij stond een jonge verkeersregelaar. Een mager mannetje met te grote fel gekleurde bodywarmer. Een auto wilde linksaf aansluiten in de file. Een andere wilden liever rechtsaf, om (om) te rijden.
In plaats van het verkeer daar te regelen, begon hij uitgebreid met een jonge vrouw in een zwarte auto te praten. Ze hadden duidelijk veel lol. Achter hen kwam een rode auto, die rechtsaf wilde, maar niet kon vanwege het kletsende stel. Meneer toeterde, maar dat had geen effect. Terwijl wij zachtjes voortsukkelende, zag ik in mijn spiegel nog meer auto's zich achter de wachtende rode voegen. Het duurde vrij lang eer het geanimeerd gesprek werd beëindigd en de zwarte auto rechtsaf(!) de weg opreed. Een kletsende verkeersregelaar die onnodig voor een blokkade zorgde.
Op de terugweg moest het verkeer op de hoofdweg geregeld stoppen om verkeer van de parkeerplaatsen te kunnen laten vertrekken. Er stonden hele rijen wachtende auto's. Maar gelukkig waren er ook verkeersregelaars. Hoewel. Die waren ook niet altijd zo slim bezig. Sommige wachtende automobilisten in de rij hadden helemaal geen haast. Ze sloten niet aan toen hun rij ging rijden. Zo ontstonden flinke gaten in de rijen en dus onnodige wachttijden voor het verkeer dat stilhield op de doorgaande weg.
Het kwam bij de verkeersregelaars niet op de trage chauffeurs te straffen door hen een stopteken te geven en de rij wachtenden op de hoofdweg hun weg te laten vervolgen. In de geest van : beurt voorbij. Het gevolg : getoeter van wachtenden op de hoofdweg. Er stapte niemand uit om die verkeersregelaars even de oren te wassen. Logisch, want het regende. Ik vond het dit jaar behoorlijk chaotisch daar. Met een arm zwaaien lukte prima, maar inzicht ontbrak.

Rio 2016

Eerlijk gezegd heb ik slechts sporadisch gekeken naar de prestaties van de Nederlandse sporters. Desondanks ben ik wel erg onder de indruk van hun inzet. Ik kijk niet zozeer naar resultaten, maar meer naar de persoonlijke inzet. Over die inzet niets dan lof.
Bij de teamsporten zag ik nergens een lamlendige inzet, zoals dat bij het betaald voetbal wekelijks te zien is. Wat ik wel vreemd vind, is dat sporters die ondanks hun voorbereidingen en selectie geen medaille behalen, naar huis gestuurd werden! Sommigen spraken hier over de 'loser-vlucht' naar huis. Dat vind ik zo min. Ik vond het trouwens ook min dat ze niet eens de afsluitingsceremonie mochten bijwonen. Ik proefde zelfs in sommige teleurstellende reacties van het Olympisch Comité een soort van melkkoeien sfeer. "We zijn teleurgesteld in het aantal medailles", was het commentaar. En dan maar roepen, dat meedoen belangrijker is dan winnen. Vergeet niet dat Nederland een relatief klein land is.
Het niet mogen meemaken van het afscheid doet me denken aan het verlaten van een werkgever voor eind december van het jaar. De vertrekkende medewerker had dan geen recht op de eindejaarsbonus. Hij heeft wel gedurende dat jaar mee mogen /moeten werken aan het bedrijfsresultaat, maar een deel ervan krijgen is er niet bij. Ik heb bij een bedrijf gewerkt, dat ook zo'n belabberd oneerlijk systeem hanteerde. Daar heeft het personeel zich flink tegen die regel verzet. Gevolg was dat de eindejaarsbonus voortaan naar rato van het aantal maanden dienstverband in dat jaar uitgekeerd werd. Of wel : voor alles is een oplossing.

Hoofdrekenen

een ogenblikje geduld aub

Vanmorgen reed ik naar de bouwmarkt om wat werkvoorraad te gaan kopen. Het betrof een viertal platen hout om een vliering te gaan maken. De maten van de vliering zijn 204 cm breed en 244 cm lang. De lengte heb ik gebaseerd op de standaard lengte van veel plaatmateriaal bij de bouwmarkt :122 x 244. Van die maat had ik twee platen nodig.
Een maal bij de schappen met plaatmaterialen, zag ik dat er ook kleine platen waren. Die waren geen 122, maar 61 cm breed. "Vier smalle platen, handig voor het vervoer en voor het klussen op zolder", dacht ik vrolijk. Alleen waren ze geen 61, maar 59 cm breed. Dus moest ik even opnieuw wat rekenwerk verrichten. Van een plaat moest een strook af om totaal uit te komen op de breedte van de vliering : 204 cm. De som was eenvoudig : 3 x 59 + ? = 204. Na, met tussenpauzen van 5 minuten, drie keer op de bel gedrukt te hebben, kwam een jongeman met een maandagochtendgezicht naar de zaagafdeling. Voor de zekerheid legde ik de jonge medewerker mijn vraagstuk uit en vroeg hem hoeveel ik van de laatste plaat af moest laten zagen. Volgens mij was dat 27 cm. De jongeman schrok zichtbaar van mijn vraag en antwoordde nogal bits : "Ik kan niet hoofdrekenen! Wel zagen. Zegt u het zelf maar." Ik hield het bij de 27 cm. De jongeman kon inderdaad wel zagen. Gelukkig maar.

Een afwerklijst

nog een te gaan

Telkens als ik naar zolder liep, keek ik tegen het half afgemaakte zolderraam aan. De latten om het raam af te werken met een fraaie lijst, stonden al maanden op diezelfde zolder met enige smart op mij te wachten.
Vanmorgen regende het behoorlijk. Hoera! Niet voor de bezoekers van Lowlands, maar wel voor mij. Tijd om binnenshuis wat te gaan doen.
En dus begon ik met het maken van de lijst. Om een fraaie lijst te kunnen maken, heb ik een verstekbak met speciale zaag. Maar helaas waren de latten voor de lijst net te breed. En dus besloot ik de decoupeerzaag te gebruiken!
Goed opmeten, dito aftekenen en vervolgens met vaste hand, een scherp oog en geduld met de decoupeerzaag aan het werk. Het was een heel gedoe, want het dakbeschot is niet bepaald recht. Het is wat doorgezakt.

Bijna klaar!

Om die reden heb ik ook geen duur hout gekocht. Trouwens, het is een huurwoning en elke verbetering draagt via een huurverhoging bij aan de luxe van de directie van de woningbouw. Dus ik houd het goedkoop. Rest mij nog plamuren, schuren en aflakken. Maar daar wacht ik mee totdat het weer een regenachtige dag is.
Mocht het langer blijven regenen, dan wachten ook nog zeven balken, die bedoeld zijn om een grote vliering te maken. Er is nog veel te doen*)

*) uit een toespraak van Hr.Ms. Prinses Beatrix.

Een tweede portiervak

Ik heb Sonja beloofd dat ik voor haar in de camper een portiervak /-bak zou monteren. Er zit er wel een aan de bestuurderskant. Om die bak te kunnen monteren moest ik het deurpaneel verwijderen. Dat zit met plastic doppen op de deur gemonteerd. Ik heb ze een voor een voorzichtig losgemaakt. Ik moest ook de deurhendel en de zwengel van het raam verwijderen. De laatste was het lastigst. De zwengel zat met een metalen, hoefijzervormig clipje geborgd op het asje van het draaimechanisme. Om bij dat clipje te kunnen komen moest er flink gepriegeld worden. Maar het lukte het clipje te verwijderen, zonder dat het ergens 'ins Blaue hinein' sprong. Dat kon ook zomaar gebeuren.
Voor de montage van de bak was het paneel al voorbewerkt. De benodigde gaten voor de bevestiging zaten er al in. Ik hoefde dus niet te passen en te meten. In plaats van de meegeleverde plaatschroefjes heb ik gewoon boutjes, carrosserie-ringen en moertjes gebruikt. Het paneel is van dun hardboard gemaakt, dat bekleed is. De bak heeft nogal wat volume en zal net als menig handtasje flink gevuld gaan worden.
Het monteren van zowel de bak als het paneel verliep probleemloos. Voor de montage van de zwengel heb ik het clipje er eerst opgezet en toen de zwengel met clip over het asje gedrukt : klik. Klaar. "Alleen nog de koppen van de boutjes zwart maken", zei de gepensioneerde perfectionist.

Racisme in mijn bijzijn

Ze zijn gelukkig op één hand te tellen; de racisten die ik ontmoet heb. Dat waren overigens niet allemaal blanke mensen. Een paar van hen vertelden doodleuk aan mij hun afkeur van niet-blanke mensen. Toen ik hen op mijn eigen kleurtje attendeerde, was in beide gevallen de reactie : "Ja, maar jij bent anders." Alsof ze daarmee weg konden komen.

Racisten hebben de neiging veel van hun afkeer in grapjes te verpakken. Een grapje is een keer leuk (of niet). Of misschien wel twee keer (of niet). Maar telkens dezelfde racistische 'grapjes' maken, duidt bij mij op iets anders. Ik vergelijk het met mensen die zichzelf geregelde op de borst slaan. "Ik ben heel aardig" of "Ik ben een heel goede ouder". Ze zijn in werkelijkheid het tegenovergestelde.

Soms verwacht ik niet dat iemand racistisch is. Totdat de alcohol binnen is. Die maakt tongen los en mensen authentiek. Ik realiseerde me al snel dat racisten zelf een probleem hebben. Hun enige manier om zichzelf wat te verhogen is anderen naar beneden te trappen.
Slechts één keer ben ik iemand tegengekomen, die na het uiten van racistische opmerkingen daarop terugkwam. Er ging weliswaar tien jaar voorbij, maar toch. Hij bood zijn excuses aan mij aan voor zijn uitspraken. Die man verdiende alsnog mijn respect.

Deurgreep vervangen

Toen we de Ducato pas hadden, trok ik pardoes de greep van de schuifdeur eraf. Daar was nauwelijks enige kracht voor nodig. Ergo, nog meer werk aan de winkel.
Via een Ducato demontagebedrijf (vroeger : sloperij) heb ik een originele deurgreep gescoord. Ik heb daar gelijk maar een extra portiervak / -bak gekocht. Voor Sonja, dan kan ze haar spullen ook kwijt. Gebruikte onderdelen, dat wel. Maar wel origineel, dus 'who cares?'
Het uitbouwen van het kapotte slot was nog een aardig klusje. De bekleding aan de binnenkant moest eraf. Toen zag ik dat de deur niet helemaal geïsoleerd is. Dus, nog meer werk. Het was wat priegelwerk om het oude slot uit te bouwen. Er was weinig werkruimte aanwezig. Maar het lukte de deurhendel eruit te krijgen. Toen ik de beide exemplaren bekeek, zag ik aan de binnenkant, dat de kapotte Made in Taiwan was! Die deurgreep was ook wat lichter en kwam nogal typisch 'speelgoed-plastic' over. De ander wekte de indruk van bakeliet te zijn gemaakt. Of eerder zwaarder plastic. Het monteren van het (bijna) nieuwe verliep gelukkig vlekkeloos. De hele reutemeteut werkt weer als vanouds(hoorn).
Van de meneer van de sloperij hoorde ik dat die deurhendels nogal gevoelig zijn voor afscheuren. Maar niet op de plaats waar de oude was afgebroken : bij het scharnierend deel. Om de greep wat te ontlasten, heb ik een extra greep op de deur geschroefd. Haha! Leuk hoor zo'n oude wagen. Gewoon even de boor erin en hupsakee monteren maar. Geen gezicht, maar zeer functioneel. We gebruiken de officiële deurgreep louter om de schuifdeur los te maken van het slot. De extra handgreep is om hem open te trekken en/of te sluiten. Hopelijk scheelt het.
Nu nog een portierbakje monteren en iets bedenken als bekerhouders.

Zo snel?

...de uitlaat-wasknijpertest...

Het lijkt O wel! Vanmorgen werd geheel conform toezegging de nieuwe uitlaat voor de Ducato afgeleverd. Zo op het oog komt ie geheel overeen met het exemplaar dat er nu onder hangt. Voor de kleine Emma de gelegenheid om dat uitlaatgeval eens te testen. Ze zette uit voorzorg een emmertje op haar hoofd, waar ze eerst de wasknijpers uitgekieperd had. Vervolgens begon haar test.
Ze begon een voor een wasknijpers in de uitlaatpijp te stoppen. Telkens als de knijper uit beeld verdwenen was knikte ze goedkeurend.
Ik ben zelf niet zo bekend met de werkwijze van de Bond voor Huisvrouwen noch van die van de Bovag of het Gevangeniswezen. Vandaar dat ik sindsdien rondloop

goedgekeurd!

met de vraag : wat wordt er getest als je een nieuwe uitlaat met knijpers vult? Emma is een zeer creatief persoontje, die vooral op taalgebied allerlei woorden oppikt en daarmee de meest leuke zinnen bedenkt. Op het gebied van techniek weet ze ook al aardig wat. Zelfs het verschil tussen een schroef en een spijker. Maar hoe het zit met een uitlaat en wasknijpers, dat weten opa en oma niet. Het moet iets gevaarlijks zijn, anders hoef je geen helm op. Opa komt niet verder dan de was met wasknijpers aan de lijn schieten. Maar daarvoor moet de motor draaien.
Eerlijk gezegd zie ik me niet de Bond van Huisvrouwen en/of de BOVAG bellen. Ik ben bang dat ook zij het niet weten en wellicht mij doorverwijzen naar een psychiater.

Kromme tenen

Naar aanleiding van citaat Willem: ,,Was dat je vader?" (15 aug. j.l.)

Vanaf de uitgang van het winkelcentrum zag ik een man (beetje driftige opa?) naderen met een winkelwagen vol boodschappen en ernaast lopend een blij ogend, klein meisje (4 jr.?) met een fraaie krullenbol (model Shirly Tempel). Zij hield zich met één handje vast aan de zijkant van de winkelwagen en moest flink doorstappen want 'opa' had zo te zien nogal haast. Terwijl ze langs mij heen liepen sprak ik het meisje aan met: ,,...zo, zo, jij helpt flink he...?...", waarop opa reageerde met (lezer houd je vast!): ,,…Ja!, naar de verdommenis..!, en ,,...dr zitte gin oren an...!". Bij mij wel, en die begonnen behoorlijk te klapperen toen ik dit aanhoorde en ik was benieuwd hoe het verder afliep. Bij de auto van opa aangekomen snauwde hij het kind toe: ,,...doe je tasje áf!, en ga op je stoel zitten...!". Het arme kind volgde de orders braaf op en sloot het achterportier van de auto. Opa laadde de boodschappen uit de winkelwagen over in de kofferbak van de auto; eerst heel normaal de spullen

die voorin de kar lagen, het dichtst bij de auto, maar voor de overige boodschappen wilde hij niet de moeite doen één meter heen en weer te lopen. Zelfs het een kwartslag draaien van de kar was hem nog teveel moeite. Jazeker, want hij had iets anders bedacht dat veel sneller ging; iets wat ik niet voor mogelijk had gehouden en ik keek mijn ogen uit. Nadat ik achtereenvolgens een komkommer, een worst en een netje mandarijnen twee meter hoog door de lucht had zien vliegen, richting, achterbak van de auto, wist ik het zeker: deze man vind boodschappen doen niét leuk! Of, .... dat lieve?, kleine meisje op de achterbank had even daarvoor in de winkel niet naar hem willen luisteren en hem publiekelijk, behoorlijk voor joker gezet, zoals kleine kinderen dat soms doen als ze hun zin niet krijgen, en hij reageerde zich buiten maar af op de boodschappen. Nadat opa de kofferbak van zijn auto had dichtgeklapt, en de boodschappenwagen terugreed naar het verzamelpunt daarvoor, keek ik nog even schielijk opzij naar het meisje op de achterbank. Ze zag mij ook, lachte me allerliefst toe, en zwaaide uitbundig met een handje. Had ik nou de ware gedaante gezien van een "grote boze wolf” of die van een "wolfje in schaapskleren"? Of, ..... werd ik, ouwe sukkel, misleid door de alles verhullende charme's van een vrouw(-tje) van vier?!

Opvallend nieuws

In het nieuws las ik dat asielzoekers die zich misdragen in de opvang op straat gezet zullen worden. Met andere woorden : dan mogen de burgers van dit land door hen lastig gevallen worden. Wat een idioterie! Zet ze gewoon weer het land uit. Klaar. Maar nee hoor, men blijft zich slap en laf gedragen. En wij? Wij vinden blijkbaar alles goed wat deze overheid ons flikt.
Ik geef toe dat Europese overheden geleidelijk wakker worden. Er komen steeds meer maatregelen tegen met name islamieten die de nationale cultuur en veiligheid ondermijnen. De wetgeving heeft nooit rekening gehouden met de mogelijkheid, dat hier mensen zouden komen wonen en leven (soms ook werken), die gewoontes en gebruiken naar hun hand willen zetten. Ze krijgen steun van nationale slappelingen waaronder veel bekende Nederlanders. Het vreemde is dat de overheid geneigd is te luisteren naar een handje vol mensen en niet naar de overgrote meerderheid. Waarschijnlijk vanwege het nationale misplaatst schuldgevoel.
Men doet hier geregeld moeilijk over haatpredikers, maar wie zijn al die mensen die graag naar zo'n religieuze oproerkraaier willen komen luisteren? Die potentiële terroristen zou men subiet hun Nederlandse nationaliteit moeten afnemen en wegsturen.
In een ander bericht las ik dat een oplichter vele duizenden euro's verdiend had. Het woord verdienen heeft bij mij een positieve lading. Verdienen doe je via eerlijk werk. Criminelen verdienen geen geld, maar straf. Inkomsten uit criminele activiteiten valt voor mij nog steeds onder ordinaire diefstal. We glijden alsmaar af. Ook in taalgebruik.

Nieuw kenteken onbekend

Op onze camper zit een nieuw kenteken. De bus was oorspronkelijk in gebruik voor rolstoelvervoer. Het nieuwe kenteken speelt ons soms parten. Het kenteken wordt vaak gebruikt in geval van nieuwe onderdelen. In een groot aantal gevallen geeft het verkoopsysteem van auto-onderdelenbedrijven aan, dat het kenteken niet bekend is. Wel bij de RDW, maar dus niet overal in het bedrijfsleven.
Gelukkig kan ik met de ouderwetse informatie alsnog onderdelen scoren. De camper staat technisch te boek als een Fiat Ducato 14 met 2.5 diesel motor met 84 pk (62 Kw). De wagen valt in de 230

afgebroken pijp : nieuw 21 euro.

serie. Met die gewone gegevens kan ik veel onderdelen via internet boven water krijgen. Dat lukt gerenommeerde bedrijven niet. Met gevolg dat ik nul op rekest krijg als ik bij hen onderdelen wil laten vervangen, In dit geval betreft het een uitlaatsysteem voor de wagen. Hij bestaat uit drie delen : een begin pijp (zonder demper), een demper en een einddemper.
De uitlaat wordt door veel bedrijven aangeboden. Maar voor de fitters is het een probleem om het uitlaatsysteem nader te definiëren en te bestellen. Gelukkig zijn er webwinkels. Gisteren vroeg men mij via de mail naar het kenteken van de bus. Niet veel later kreeg ik een volledig overzicht inclusief prijzen van het uitlaatsysteem. Het totale systeem kost 102 euro, exclusief 12 euro verzendkosten. Zo kan het dus ook.
Gisteren heb ik trouwens maar even de achterband van mijn fiets vervangen. Toen we thuiskwamen zag ik tijdens het uitladen, dat de band kenmerken van een slick vertoonde. Hij begon ook blauw aan te lopen. De band was zo erg versleten, dat op veel plaatsen blauwe strepen van de laag onder de buitenste laag rubber zichtbaar werden. Oeps! Gelukkig is de band tijdens het fietsen in Duitsland goed gebleven. Ik was blijkbaar zo druk met die wagen bezig, dat ik glad vergeten ben de fietsen vooraf te controleren. Niet goed.

Stoer doen en Lowlands

Vanmorgen was ik even bij de huisarts. Vanwege mijn zitvlak. Na een kort onderzoek met wat oefeningen, was de conclusie van de arts, dat ik waarschijnlijk een spiertje gescheurd heb. Of dat een spiertje is afgescheurd van mijn zitbeen.  Het gaat een maand of wat duren eer dat weer hersteld is. Toen ik hem vertelde over mijn demo, waarin ik met gestrekte benen mijn tenen nog meende te kunnen aanraken, zei hij : "Op uw leeftijd kunt u beter niet stoer doen." Daar moest ik even van slikken. Slikken moet ik van hem thuis ook; pijnstillers. Ze zijn hoofdzakelijk bedoeld om te voorkomen dat ik me een andere houding ga aannemen tijdens het lopen en/of zitten. Daar zou ik dan weer andere klachten van kunnen krijgen. Ik doe veel dingen dus staande, want ook het opstaan gaat lastig. Niet als ik uit mijn bed kom. Ik was vanmorgen weer lekker vroeg op. Wat een lange dag!
's Middag heb ik Mike en vier vrienden van hem met een geleende auto naar Lowlands 2016 gebracht. Ik reed hen naar de kiss & ride. Onderweg nauwelijks echt een file, want ik reed via een mij bekende route.  Die is anders dan die de gele borden aangeven. En dus kwamen we fris en fruitig aan, waarna de jeugd enthousiast uitstapte. Maandagochtend haal ik ze weer op. Ik ben benieuwd hoe fris en fruitig ze dan nog zijn.

Een camper waterpas zetten

waterpas.....??

Net als in de caravan hebben we in de camper zo'n dubbel uitgevoerd waterpasje. We gebruikten niet alleen het neuswiel en de vier poten, maar soms ook de krik. In Duitsland viel het ons op, dat er toercaravans opgesteld waren, die alles behalve waterpas stonden. Ze leken door hun achterpoten gezakt. En toch waren ze volop in gebruik!
Bij de camper doen we het waterpas plaatsen anders. Omdat de kasten vlak op de vloer staan, gaan we er gemakshalve vanuit, dat de waterpas een juist beeld weergeeft. Dat hoeft niet, want ik weet niet of die (houten) bovenvloer helemaal vlak op de ondervloer is aangebracht. Maar gelukkig is er nog Sonja. Die is erg gevoelig voor het geringst hellend vlak. Zo wel staand, als lopend en/of liggend. Een levende waterpas, waarvan het luchtbelletje in haar evenwichtsorgaan duizeligheid oproept bij enige afwijking. Haha!
We gebruiken 'levelers'. Kunststof wiggen, die een aantal treden hebben. Het begint natuurlijk met een spiedend oog. Op zoek naar het meest vlakke deel van de plek. Dat scheelt alvast wat. Tot nu toe hebben we de twee wiggen telkens aan dezelfde kant van de auto (voor en achter) moeten gebruiken. Soms met gebruik van gelijke treden en een paar keer verschillend. Als de voorkant iets meer omhoog moet dan de achterkant, dan rijd ik met het voorwiel alvast een trede omhoog. Pas dan wordt de andere wig tegen het achterwiel gezet. Als ik dan weer naar voren rijd, heeft het voorwiel trede twee en het achterwiel de eerste trede bereikt. Kruislings de levelers plaatsen is ons nog niet overkomen. Het is overigens wel een leuk akkefietje om de voertuigbeheersing te testen. Ik moest

met steunen tegen het kreunen

heel rustig omhoog rijden.
Ik moet zeggen dat de bak nauwelijks schommelt. Ook niet als we erin lopen. Dus van buiten is aan de bewegingen van de bus niet te zien wat we binnen uitspoken. Dat scheelt weer afkeurende bepaalde blikken van andere kampeerders in de ochtend. Ik weet niet of een bel onderaan het chassis vastgebonden een ander resultaat geeft. Haha!
We hebben beiden de indruk dat de bus wat dat betreft steviger op zijn (veer)poten /bladveren staat dan we gedacht hadden. Hij is ook aanzienlijk minder gehorig dan de caravan. Misschien slapen we mede daarom zo vast en lang.

Een beetje dom

Ach ja, een beetje dom. Dat was het achteraf gezien wel. Ik beweerde vorige maand, dat ik nog met gemak (ja,ja) met gestrekte benen met mijn vingers mijn tenen kon raken. Dat lukte ook wel, maar niet zonder gevolgen. Die merkte ik een paar dagen later pas, vlak voor onze vakantie. Ik kreeg pijn in mijn zitvlees. Haha! Wel raar voor iemand die niet van stilzitten houdt. Ik weet niet of ik nu een spiertje gescheurd heb of dat er een zenuw bekneld is geraakt. Maar pijn doet het wel.
Het was weer zo'n moment waarop ik even de verbinding tussen lichaam en geest kwijt was. Daar heb ik wel meer last van. Maar dat lijf wordt er niet jonger op.

Afscheid van de Matrix

Na zeven jaren van trouwe, probleemloze dienst hebben we vanavond afscheid genomen van onze Matrix. De koper kwam de wagen bekijken en maakte vervolgens een proefrit. Zoals die meneer de Matrix de sporen gaf, had ik zelf niet eerder gedaan. Ik kreeg zowaar even medelijden met de Matrix. Maar ja, meneer wilde per se alles testen; de remmen, de koppeling, het accelereren, het motorgeluid en het sturen. Meneer was een ware coureur.
Maar wat hij ook deed, de Matrix bleef probleemloos presteren. En dus werd de koop gesloten. De beide dakdragers en de oude fietsendrager gingen ook mee. Dus dat ruimt behoorlijk op. Dag Matrix, bedankt voor al die veilige kilometers. Het ga je goed! Ps. De groeten van Mike. Hij zal je heel erg missen.

Back home again

Heerlijk al die krakende geluiden. Take it away, Tim!

Mijn vroegste herinneringen

5 jaar

Laatst spraken wij over onze jeugdherinneringen. Ik vertelde Sonja over mijn kleuterschool aan de Hoofdstraat in Leiderdorp. Over juf Meerburg en Van der Does. Over het gebouw, het speelgoed en de bezigheden. Ik schetste zelfs de kleine speelplaats met zandbak. Zomers gingen we wandelen door het dorp en zongen dan liedjes : "Kom mee naar buiten allemaal, dan zoeken wij de wielewaal" Dat beest hebben we nooit gevonden, maar leuk was dat wandelen wel. Misschien hebben veel dingen grote indruk op mij als kind gemaakt. Zoals mijn eerste rit met de blauwe en de gele tram, een bezoek aan het strand en een hertenkamp, wat later het Leidse Hout bleek te zijn geweest. Ook het moment dat mamma op haar fiets met mij achterop op straat belandde. Dat gebeurde voor ons huis toen mamma mij naar kleuterschool wilde brengen, herinner ik me als de dag van gisteren. Al moet ik toegeven dat ik veel andere zaken van gisteren al weer vergeten ben.
Ik heb veel mensen ontmoet die zich weinig tot niets herinneren van hun kleutertijd. Jammer hoor, vooral als het een leuke tijd betrof.

Omslachtige Duitsers

Op een Duitse camping zag ik een groot bord, waarop hele verhalen stonden vermeld wat men zoal niet bij / in een nabij gelegen meer mocht doen. Ik heb het hele verhaal gelezen en kwam tot een simpele conclusie : daar mogen alleen mensen komen en op eigen risico zwemmen. Al het andere is verboden.
In een Duitse krant zag ik een hele reeks gewenste maatregelen om het terrorisme te bestrijden. Van boerka-verbod tot haatimams weren tot een grotere politiemacht. Nou, nou. Het geheel aan maatregelen deed me aan dat grote bord bij dat meer denken. Ook de lijst met maatregelen tegen het terrorisme kan ik kort samenvatten : grenzen sluiten. Of een bepaald geloof verbieden. Maar ja, dat klinkt weer zo.... zo..... intolerant en naar. Nee, dan maar zo'n omvangrijke omschrijving.

Een Blauwe Jongen

Mijn vader had er een hekel aan. Blauwe jongen werden de Indo's bij de Marine en misschien wel binnen de hele militaire organisatie genoemd. Mijn pa had problemen met die term, omdat hij vaak op denigrerende toon werd geuit. Blauwe jongens telden niet echt mee. Vergelijk de situatie met die van de zwarte Amerikanen. Die waren wel goed voor de sport, de muziek en het leger om vooral het land te promoten, maar als mens telden / tellen ze niet mee.
Toen mijn pa als bemanningslid van de O19 gered werd door de Amerikanen (USS Cod, SS224), was hij blij Blue genoemd te worden. Voor veel Amerikanen was/is Blue gewoon een naam. Dus de denigrerende toonzetting ontbrak. De term Blauwe hap hield een rijsttafel in. Die term werd / wordt ook op een heel andere toon geuit. Op een bijna feestelijke toon.
Gisteren werd het einde van de oorlog in Azië herdacht. De term Blauwe jongen bestaat nog steeds en wordt nog steeds met dezelfde racistische lading gehanteerd door een handjevol mensen.
Zal die term pas na het overlijden van de laatste echte Indo verdwijnen? Misschien de term wel, maar het racisme helaas niet.

Terug naar de Flevopolder

Afgelopen zaterdag zijn we teruggereden richting de Flevopolder. We zijn zo goed als binnendoor gereden. Lekker rustig kachelen over de binnenwegen door / langs leuke dorpen, globaal via Zutphen, Apeldoorn en Epe. We zijn niet helemaal naar Dronten gereden. We hebben de wagen nog een paar nachten vlakbij de vakantie vierende familie gestald vlakbij Elburg. Dat was een leuk weerzien na drie weken. We hadden de zon voor hen meegenomen.
Twee plekken verderop naast ons, kampeerde een oma met haar vier kleinkinderen. Petje af hoor. We hoorden een van de kinderen zeggen dat hun ouders pas gescheiden zijn. Het jongste ventje huilde een paar keer en zei dat ie naar zijn moeder wilde. Zo kasian ja.
Toen ik de afwas ging doen, kwam een blond meisje van Tims leeftijd naast me staan. Ik vroeg haar of het haar beurt was om de vaat te doen. Ze antwoordde bevestigend. Ze vertelde dat ze ook thuis kookte. Pasta's maken was haar favoriete bezigheid. Ik vertelde haar over mijn afwasbeurten toen ik zo jong was als zij.
Ons geanimeerd gesprekje werd onderbroken door een meneer. Ik zei haar dat ze controle kreeg. Meneer reageerde : "Nee hoor, ze krijgt hulp."
Meneer stond koud naast me toen hij met zijn gebrom begon : "Waarom leg je dat daar neer? Dat kan je beter aan de andere kant neerleggen! En waarom doe je alleen warm water in de bak?" Het meisje keek wat hulpeloos naar mij en zei : "Straks meng ik het met koud water tot het goed is."
"Nee, dat doe je gelijk. Draai die kraan open!", brieste meneer. Het meisje werd zenuwachtig. Ik stopte mijn werk en keek naar meneer. "Hou daarmee op, stop die klauwen van je in het water en ga afwassen!"brieste hij grof verder. Het was even stil. Meneer voelde blijkbaar mijn ogen in zijn rug priemen. Hij draaide zich om, keek mij aan en zei toen tegen het meisje : "Ik ga wel weer. Maar ik kom straks weer terug." Dat laatste klonk als een soort waarschuwing.
Toen de nare meneer weg was, vroeg ik : "Was dat je vader?"Het meisje zei met duidelijke schaamte : "Ja." Toen ik vroeg of ie soms in het leger of bij de Marine werkte, keek ze mij wat verrast aan en zei : "Hij werkt bij de Marine." Ik zei berustend : "Tja, dat dacht ik al. Een beste stuurman."

Poezen, vliegen en paarden

We hebben nieuwe buren gekregen. Ze zijn ook met een camper. Ze hebben een eigenHymer. Toen ze goed en wel de boel geïnstalleerd hadden, zag ik tot mijn stomme verbazing de nieuwe buurvrouw in het gras onder de luifel liggen spelen met haar poes! Daar keek zelfs ik even van op. Even later wandelde ze voorbij; ze bleek twee poezen te hebben!
Als jochie kwam ik niet verder dan een affiche op een kermis waarop een vrouw met een baard en een snor te zien was.  Dat vond ik toen heel erg bijzonder. Mijn vriendje niet, maar ja die was al een paar keer in Turkije geweest. Voor Fenna was het zien van die vrouw met twee (aangelijnde) poezen een regelrechte traumatische ervaring. Was ze koud van haar ontwenningsverschijnselen vanwege kater Tom hersteld, ziet ze tot haar grote schrik nota bene tijdens haar vakantie, twee van die harige beesten voorbijlopen. Ze keek me aan met een blik die vroeg : “Zie ik soms dubbel, baas?” Ik antwoordde troostend : “Ja Fenna, je ziet dubbel. Al sinds je geboorte.”
Ik weet niet wat er precies aan de hand is, maar er zijn vandaag verdacht veel vliegen op de camping. Van die kadavervliegen, die groene. En nee, er lag niet weer een lijk onder de motorkap van de Ducato verborgen. Iedereen, ook wij, mepte erop los. Fenna ving ze met haar bek. Knap hoor. Zelfs onze overbuurman ging tekeer. Van die man had ik tot dan gedacht, dat ie geen vlieg kwaad zou doen. Zo zie je maar weer, mensen kunnen opeens veranderen.
Op het andere veldje, achter ons, in de hoek staat een opvallende trailer. Hij is nogal klein en glimmend zwart en lijkt qua vormgeving op een paardentrailer. Aan de achterkant, waar normaal gesproken een paard uitkomt of instapt, zit een tunneltent bevestigd. Uit die tent kwam een Duitse vrouw tevoorschijn. Erg verrassend.  De wagen met tent trekt veel bekijks. Niemand vroeg waar de paarden gebleven zijn.

Niet kort door de bocht

Stel je bent koerier. Je rijdt je een slag in de rondte in je witte bestelwagen om pakketjes af te leveren. Het zijn vaak jonge mannen, die de handen uit de mouwen steken. Ook zij rijden meestal volgens een strak schema. Onlangs hoorde ik zo'n bezorger zich bezorgd uiten over het feit, dat hij al bijna een minuut achter liep. Ik hoop dat het bedrijfsleven snel van deze ongein afstapt en weer tot het besef komt dat het om mensen gaat. Zowel de bezorgers als de ontvangers van de pakketten.
Ik denk dat mede door de tijdsdruk hier in Winterswijk, binnen de bebouwde kom, een bezorger vanmorgen even de aandacht niet op de weg had. In een scherpe bocht reed hij zo goed als rechtdoor. Hij belandde tegen een vangrail aan de andere kant van de weg. Gelukkig voor hem kwamen op dat moment geen tegenliggers aan. Zijn bus had een flinke schade opgelopen en moest weggesleept worden. Niet alleen zijn dagschema, ook zijn financiën waren volledig in de war geschopt.

Een levensgevaarlijke actie

Toen wij in de middag hier aankwamen en voorgesorteerd stonden om linksaf de weg naar de camping in te slaan, schrokken wij ons een hoedje. Ik zag in de verte een motorfiets aankomen. Ik seinde een paar keer met mijn koplampen, want ik zag dat ie met een hoge snelheid reed. Voordat we het beseften reed de witte motor met een man met een opzichtige streetfightershelm (kijk-mij-eens-stoer-zijn) met een bloedgang en een jankende uitlaat de wachtenden (op de weg van de camping stond ook verkeer te wachten) voorbij.
Op dat punt is de situatie niet bepaald overzichtelijk. Komt bij dat langs de weg links en rechts dikke bomen staan en op het fietspad ernaast zich fietsers bevonden. Op die weg geldt een maximum snelheid van 60 km(!) per uur. Ik las in een lokaal blad, dat daar binnen een paar uur 130 bekeuringen zijn uitgedeeld.
Dergelijke levensgevaarlijke acties zie ik wel meer. Helaas. De bestuurders gaan steevast uit van hun eigen overtuiging, dat zij heel goed rijden. Hoe het met andere weggebruikers en omstandigheden zit, komt niet bij hen op. Het had zomaar kunnen gebeuren dat iemand anders dan ik gedacht zou hebben : “Die is nog ver weg, dus ik kan gerust afslaan.”
Een ongeval met dodelijke afloop (3 slachtoffers) heb ik in een soortgelijke situatie in Lelystad meegemaakt. De motorrijder boorde zijn motor met bijna 200 km/uur (op een weg waar 70 was toegestaan), dwars door een linksaf slaande auto. Een nabestaande van de onverstandige motorrijder waagde zelfs de omgekomen inzittenden van de auto als ’moordenaars’ te typeren. Emoties in combinatie met gebrek aan inzicht. De betreffende motorrijder was diverse keren gewaarschuwd voor zijn onbesuisde manier van rijden. Hij zelf voorspelde dat hij op die motor zou sterven. Helaas ten koste van anderen.

Who 'll stop the rain?

Uit de werkplaats

Wie zelf in een werkplaats heeft gewerkt of werkt of er een leidt of geleid heeft, weet hoe lastig klanten soms kunnen reageren.
Toen de uitlaat van de Ducato in Duitsland afscheurde, dacht ik geen moment aan de uitgebreide servicebeurt die de wagen een paar weken eerder ondergaan had. Ik ken mensen die in zo'n geval verhaal gaan halen bij hun garage. Dergelijke verhalen hoor ik ook over APK's : De auto was vorige week nog gekeurd en nu ligt de uitlaat op straat. Voor veel onderdelen zijn de apk en een servicebeurt momentopnames. Toen was ie nog goed. Nu dus niet meer.
Om zelf geen problemen te genereren weigerden we ten tijde van onze tweewielerzaak oude, afgetrapte tweewielers te repareren c.q. te onderhouden. Je weet wel, die voertuigen waar je beter een magneet aan de achterkant kunt hangen om de onderdelen die er spontaan van af vallen op te vangen.
In het begin pakten we van alles aan, om omzet te maken en klanten te winnen. Maar toen de zaak eenmaal goed draaide, werden we kieskeuriger. Afgezien daarvan, maken ook monteurs fouten. Want monteurs zijn ook mensen. Niet alle monteurs. Er zijn er ook bij, die lekker in de auto of op de motorfiets van de klant gaan racen. Alsof dat voertuig van hen is.
Er zijn ook veel werkplaatsen waar men checklists gebruikt. Maar ach, het is weer een mens die dat vinkje zet. Laatst keek ik in Duitsland wel even vreemd op, toen een monteur in zijn overall pardoes in de Ducato stapte. Hoort ook niet, vind ik.
Toen ik nog leasewagens reed, markeerde ik filters en bougies met een viltstift. Het is me twee keer overkomen, dat na een uitgebreide servicebeurt de oude onderdelen niet vervangen bleken te zijn. Op de factuur voor de leasemaatschappij stonden ze wel vermeld als zijnde vervangen. Die 'mensen' werken dus ook in een werkplaats. Bij andere garagebedrijven moet de monteur de oude onderdelen keurig naast de auto leggen; ter controle. Ook monteurs beunen in hun vrije tijd met spullen van de baas.

Moderne strontkar

Wandelen met de poepdoos

Sommige mensen zien niets in kamperen. Ze hebben het dan vaak over die wc rol, waarmee men over het terrein 'moet' lopen.
Ze weten blijkbaar niet, dat er ook veel vakantiegangers zijn, die open en bloot (met kleren aan) met hun eigen poep en pies geregeld over het terrein open. Het zijn de mensen, die in hun camper of caravan een chemisch toilet hebben. Zo heet zo'n poepdoos tegenwoordig. Het afval valt in een cassette (mooi woord voor strontbak), die van tijd tot tijd geleegd moet worden. Sommigen hebben wieltjes. Dat zijn de grotere dozen, waar je een week mee vooruit kunt. Zelfs als er slecht gekookt wordt. Die cassettes herinneren me aan mijn jeugd. Ik had een klasgenootje, die thuis nog zo'n ouderwetse poepdoos in het kleinste kamertje had. Ik heb er zelf nog opgezeten. Hij woonde in het Van Leeuwenpark. Die doos werd geregeld geleegd. Er verscheen in dat deel van het dorp een man met paard en wagen, die de volle emmers kwam legen. Wat een beroep. Wat hij daarmee deed, is mij nooit verteld, Maar het consumeren van aardbeien heb ik als jochie met grote oren heel lang gemeden. Dat oude beroep is een nieuw leven ingeblazen door 'den moderne mensch'.
Op de campings zijn aparte stortplaatsen, waar men zo'n moderne poepdoos moet legen. Niet alleen vanwege het soortafval, maar ook omdat er chemicaliën zijn toegevoegd. Zo'n moderne poepdoos heeft ook negatieve kanten. Veel camperaars zijn schoon en zuinig. Dus lees ik soms over klachten van mensen, die in het struikgewas bij camperplaatsen plastic zakken met inhoud gelijk aan die van een chemisch toilet vinden. Bah! Maar ach, het eigen straatje is weer geveegd.

Klagen over het weer

Vanmorgen kon ik het toch weer niet laten. Toen Fenna mij uitliet zag ik weer die zak vol lege bierblikken staan. Ik heb die zak toch maar opgepakt en hem zo’n kilometer verderop in een openbare vuilcontainer geleegd. Ik heb eerst als een crimineel om me heen gekeken, want je weet maar nooit. Goed werk wordt maar al te vaak bestraft.
Onze overburen zijn duidelijk andere kampeerders. Zij loopt er netjes gekleed bij en haar rode schoentjes met hakken zakken diep weg in de grond als ze met vreemde pasjes over het terrein loopt. Hij, een hartpatiënt, gaat dagelijks netjes gekleed (overhemd, broek met vouw) en ook hij beklaagt zich over het weer. We zijn merkbaar onder de Nederlanders. Er wordt dagelijks geklaagd over het weer, wat met name rond het sanitairgebouw te horen is. Emigreren lijkt me voor hen een betere bezigheid, dan kamperen. Soms zeg ik lachend, dat je vakantie moet verdienen. Haha! We hebben ons tijdens vakanties nooit druk gemaakt over het weer. Ook tijdens die periodes is en blijft het Hollands weer, zoals we dat ons hele leven al gewend zijn. Dus stemmen wij daar onze bezigheden op af.

Hondenweer, dus.....

Op regenachtige dagen zoals deze week, zijn we veel in de camper bezig. Hier en daar wat herinrichten voor wat betreft de spullen, opruimen en schoonmaken en bijvoorbeeld verduisteringsfolie op de ramen plakken. Vanwege het succes met de achterruiten, heb ik nog een rol gekocht voor de beide zijramen. Het raam in de schuifdeur en daar tegenover bij het aanrecht zijn inmiddels dus ook ‘getint’ met zwarte folie. Het bevalt ons hier zo goed, dat we er een paar nachten extra tegenaan geplakt hebben.