‘Hoera we hebben WiFi’, meldt de camping trots. Het is een hotspot die niet echt hot schijnt te zijn, want ik zit er alleen. Voor de verbinding moet ik een code gebruiken. Die kreeg ik niet gratis. Zodra ik die ingetoetst heb, begint het feest. Of beter : de ellende. De wachttijden lopen op tot zo’n drie minuten! Ook mijn laptop vindt het te lang duren en verbreekt de verbinding. Misschien is de traagheid met opzet geregeld. In de hoop dat klanten koffie met een Apfelstrudel bestellen. En later een lunch en weer later thee en tot slot avondeten en ter afsluiting weer koffie. Dat zou zo maar kunnen, want de wachttijden zijn ontzettend hoog. In het algemeen zijn de campings hier in Duitsland kariger wat betreft voorzieningen. Maar dat heeft ook zo z’n charme.
Het ziet er naar uit dat het een paar weken zonder internet gaat worden.
‘t Is wennen
Met betalen is het ook anders gesteld. In veel winkels en instellingen accepteert het pinapparaat geen buitenlandse bankpassen. Soms wel een creditcard. Het betekent dat we vaak bij banken moeten pinnen. Ook iets wat we niet gewend zijn : geld op zak hebben. Maar ach,alles went. Ook contant geld.