Ondanks al die gespierde, afgetrainde lijven doe ik toch mijn shirt uit. Het is warm. En wie weet zorgt de aanblik van mijn lijf ervoor, dat de jongelui nog intensiever gaan sporten. Zo lever ik dan toch nog een positieve bijdrage aan het evenement en den mensheid in het algemeen.
We hebben weer even op de fiets gezeten. Wat een verademing, al dat vlakke land! Fenna heeft zich ook weer lekker uitgeleefd. Zowel buiten als in de kar.
Naast ons ligt een mooie zwarte hond in het gras. De teef is een kruising tussen een labrador en een ridgeback. Het zal wel een ongelukje geweest zijn. Over haar rug loopt een kam. De neus is minder lang en spits als van de labrador. De kop is groter. Zij gedraagt zich erg rustig en komt zelfverzekerd over. Maar wat wil je met zo’n imposant voorkomen. Ze is 10 jaar en begint volgens de eigenaar last te krijgen van haar gewrichten. Als haar baasjes gaan fietsen, mag ze mee in een kar. Die kar is nagenoeg dezelfde als die van Fenna. Ze stapt gedwee in en ploft vervolgens neer. Het grote lijf past er net in. Zij is niet aangelijnd, maar dat hoeft niet. Het mooie beest reageert nauwelijks als iemand langskomt. Ook niet op andere honden. Tenzij een van de baasjes terugkomt. Ze is een goed opgevoed pracht beest. Haar baasje doet ook mee aan de triatlon.
Wasser und Cola.
Vanmorgen om 9.30 uur ging de triatlon van start. Ik was net op tijd mijn bed uit, om te zien hoe de eerste groep het water indook. Petje af hoor voor die sportfanaten. Er zijn ook veertigers en vijftigers onder de deelnemers. Oude knarren, verslaafd aan hun sport.
Voor de ondersteuning zijn naast volwassenen ook kinderen ingezet. Ze voorzien de deelnemers van natte sponzen, water en/of cola. In het begin verliep de verstrekking wat stroef. De kinderen stonden niet klaar met bekers en sponzen toen de eerste deelnemers hen passeerden. Maar al snel kwam de routine erin. Ze riepen luid : “Wasser! Cola!” zodra deelnemers in aantocht waren en strekten hun armen om bekertjes en sponzen aan te bieden. Het weer is zonnig en er staat een wind. Lijkt mij mooie weersomstandigheden. Maar ja, ik ben toeschouwer en plof straks weer in mijn stoel.
Een dag eerder arriveerden veel deelnemers. De strook waar wij als enige stonden, veranderde in een klein Camp Holland met vijf deelnemers. Veel deelnemers maken deel uit van een vereniging. Ze dragen dezelfde outfit.
‘s Middags kwam de buurman weer terug. Hij was niet tevreden over zijn prestatie. Het liep op alle drie de onderdelen niet lekker, zo vertelde hij. Maar hij is als beginner nog in een opbouwfase en dit was zijn tweede triatlon. “Ik heb nog de tijd om mijn trainingsschema’s wat aan te passen”, troostte hij zichzelf.
Een paar uur later was hun camper weer klaar om huiswaarts te keren. “Morgen moeten we gewoon weer naar werk”, zei zijn vrouw. Daar hebben wij dus geen last van. De ene na de andere deelnemer vertrekt van het veld. Binnen een paar uur is het veld zo goed als leeg. Er zijn slechts vier plaatsen bezet, waaronder die van ons.