Te snel

De meeste van mijn berichtjes stel ik eerst in concept op. Soms alleen een titel, als geheugensteuntje. Soms wat uitgewerkt als concept. En tja, dan gebeurt het soms ook, dat het concept per ongeluk gepubliceerd wordt. Verkeerde button aangeklikt. En dat is niet de bedoeling. Dus draai ik de publicatie ervan terug. Ik heb op dit moment 83 (oeps!) conceptberichten op voorraad. Vaak moet ik de inhoud ervan eerst nog verifiëren, alvorens het al dan niet gecorrigeerd te kunnen publiceren.
Niet dat ik alles waarheidsgetrouw wil hebben. Ik heb zelf natuurlijk ook zo mijn kijk op gebeurtenissen. Vaak geef ik er maar een draai aan. Dit is geen krant, maar een blog. Ik ben geen objectieve journalist, ,aar een AOW'er die zit te bloggen.

Een dicteerapparaatje

Tijdens interviews en/of besprekingen nam ik het gesprek op met mijn Olympus dicteerapparaatje. Vooraf meldde ik dat bij mijn gesprekspartner(s) en vroeg hen om goedkeuring. Als ik toestemming kreeg, legde ik mijn dicteerapparaat op de tafel en schakelde het in. Er zat een piepkleine cassette in, waarvan de tape aan beide kanten gebruikt kon worden. Soms werd mij tijdens een vergadering gevraagd het apparaat even uit te zetten. Dan kon men off the record onderwerpen bespreken.
Ik heb twee keer data apparaatje stiekem aangezet. Dat was in een periode dat er op mij gejaagd werd. Vanwege stille reorganisaties wilde men van mij af, bleek later. Om dat voor elkaar te krijgen begon men mij onheus te benaderen. Ik heb de opnames niet hoeven te gebruiken. Ik heb wel een keer wat stukjes aan een collega laten horen. Hij geloofde namelijk niet dat ik zo grof benaderd werd.
Van dat apparaat heb ik verder erg veel nut gehad. In de auto, op weg naar huis of werk, kon ik gesprekken even terugluisteren. Ik kon achteraf ook nog eenvoudiger mijn verslagen en dagboekje bijwerken.

Naar Amstelveen

In Amsterdam werken was best wel leuk. Veel leuker dan mijn verblijf in Rotterddam, Den Haag en Utrecht. Helaas verhuisde het bedrijf in 1974 van de Herengracht in Amsterdam naar de Sportlaan in Amstelveen. Van een gezellig centrum naar een saaie omgeving met een winkelcentrum vlakbij en een wat groter verderop bij de snelweg A9. Qua omgeving dus een grote stap terug. Maar wat het woon-werkverkeer betrof een stuk gemakkelijker en veel sneller. Vanuit Leiderdorp reed ik in de Fiat over de A4 en de A9 richting Amstelveen. In die tijd iets meer dan een halfuur rijden. Ik kan me geen files herinneren.
Via de Keizer Karelweg en de Van der Hooplaan reed ik naar het kantoor aan de Sportlaan nr 1. Het kantoorgebouw, met o.a. ABN bank is later een appartementencomplex geworden. Voorheen ging ik met de bus naar Leiden, dan met de trein naar Amsterdam CS en vervolgens lopend of met de tram naar het Rembrandtplein. En dan te voet naar kantoor aan de

Herengracht. Een ander voordeel was van financiële aard. Ik kreeg een reiskostenvergoeding op basis van openbaar vervoer. Die was aanzienlijk hoger dan een eventuele km vergoeding Leiderdorp - Amstelveen. 
In de pauzes reed ik soms met collega's naar het winkelcentrum in het Stadshart van Amstelveen. Daar aten en/of dronken we dan wat. Vanuit de computerruimte keek ik uit op de kruising met de V.d. Hooplaan. Vlak na de verhuizing werd ik hoofd van de computerafdeling. In de periode Amstelveen was het qua muziek de Schotse band Middle of the Road die centraal stond. Op kantoor verschenen de jonge dames in hotpants.

Stil aan de overkant

Sinds het aantreden van Joe Biden als president van Amerika, is het verdacht stil. Of nee, hij heeft direct een aantal handtekeningen gezet om onder meer maatregelen van zijn voorganger Trump terug te draaien. Een van de gevolgen is dat met een streek van zijn pen zo'n 11.000 Amerikanen werklozen zijn geworden. Ze werkten direct en indirect aan de Keystone XL pijpleiding. Ook aan de Canadese kant vallen ontslagen. De Canadezen zullen wellicht boos zijn, want voor hen is een toekomstige aanvoer van olie uitgesloten. Biden c.s. wil zodoende de Canadezen dwingen naar groene energie over te stappen.
Joe Biden heeft de zwarte bevolking beterschap beloofd. Dat deed Obama ook, maar daar is weinig tot niets van terechtgekomen. Ik ben wat aan het zoeken geweest, maar er is nauwelijks iets van enige betekenis gaande sinds Biden gestart is. Tenzij je het klimaatverdrag belangrijk vindt.
Alle mensen die fors verdiend hebben aan Trump, waaronder veel talkshow presentatoren, columnisten en grappenmakers, zullen nu toch wel een beetje balen van de afwezigheid van hun primaire bron van inkomsten gedurende de afgelopen vier jaar : Donald Trump. Ze zijn weer terug in de grijze saaiheid beland.
Maar misschien is het een stilte voor de storm. Misschien krijgt de Democratische storm zelfs een naam. Want als er aan iets gewoons een naam gegeven wordt, dan pas is het erg belangrijk en meestal gevaarlijk. Daarom heet het dit keer geen griep, maar Corona of Covid-19.

De rijken

 Uitspraak van de Duitse politicus Gregor Gysi :

"...De 1000 rijkste mensen ter wereld bereikten in 2020 een fortuinstijging van 400 miljard euro, dat wil zeggen in een pandemiejaar waarin alles bergafwaarts ging. Deze hoeveelheid was genoeg om de hele mensheid te vaccineren tegen Corona...."

En ja, ook aan de vaccins wordt grof verdiend.

Sin City

Aan dit nummer van The Flying Burrito Brothers (weer zo'n lp uit de begin jaren 70), heb ik voornamelijk herinneringen uit de tijd dat ik in Amsterdam woonde, mijn opleiding volgde en later werkte. De zondige stad van ons landje. De duistere bioscoopjes waar porno vertoond werd, de stinkende sleep-in boten (vanwege het roken van joints) in de grachten, de dito riekende natte jassen van schapenwol, de drukte in het Vondelpark en uiteraard de Wallen. Als ik naar of van mijn werk liep (achter het Rembrandtplein aan de Herengracht), wandelde ik vaak via de Kalverstraat om op de Dam het Damrak te kiezen. En anders rechtdoor over de Nieuwedijk, waar pusher probeerden klanten naar binnen te krijgen voor een of andere peep show. En af en toe, voor de verandering, liep ik via de Wallen. Maar daar was het meestal erg druk vanwege de toeristen. Ik heb in die periode het Waterlooplein zien veranderen van een gezellige rommelmarkt in een commercieel, toeristisch gebeuren. Jammer.

That's all it took

Een mooi duet van de schitterende lp GP van Gram Parsons. Ik moest na aankoop in 1973 toch even goed wat leeswerk doen aan de binnenkant van de hoes (met grote vrachtwagen met strobalen met GP), om te ontdekken wie die zangeres was. Dat was Emmylou Harris. Haar naam zou niet veel later op nieuwe releases rechts bovenin op de hoes prijken. Emmylou had naam gemaakt. Meer was niet nodig. Helaas overleed Gram Parsons veel te vroeg.

Het leven is kort

Vandaag heb ik weer eens boodschappen gedaan. Dat kwam omdat ik alleen thuis ben. Bijna alleen, want Fenna en Tom zijn er wel. Ik koos voor het 65+ uurtje, tussen 13.00 en 14.00 uur. Het was buiten ook weer droog, dus nam ik mijn kans op een droge rit waar. In de super was het redelijk rustig, dus kon ik vrij snel mijn briefje (op loopvolgorde) afwerken. In de winkel kwam ik toch moeders met kinderen tegen. Ze doen waarschijnlijk inkopen voor oma en opa, al was de inhoud van de kar (o.a. maandverband, snoepgoed met speeltjes en dozen pizza) er niet naar. Maar ik bleef positief, want ik had andere zaken aan mijn hoofd. Ik was in een mum van tijd klaar.
Bij de kassa was slechts één klant bezig. Hoera, want ik kreeg het al weer benauwd en ik begon te zweten. Helaas juichte ik te vroeg. Mevrouw, ook een grijsaard, had heel veel boodschappen gedaan. "Ze zal wel één keer in de maand of als ze alleenstaand is, in de twee maanden inkopen doen", dacht ik, want aan feestjes doet men niet meer. Van nature ben ik best geduldig. Maar dit keer merkte ik dat ik  toch wat onrustig werd. Mevrouw had een andere manier van werken dan ik. Ze wachtte eerst tot bijna alle producten gescand waren, voordat ze die begon in te pakken. Eerst pakte ze een krat, daarna een boodschappentas. Ze hield ook voortdurend de kassa in de gaten, terwijl ze de berg wegwerkte. Het schoot niet echt op en opeens dacht ik : "Het leven is kort, mevrouw. Zoveel tijd hebben wij niet." Dat kwam omdat de caissière klaar was en wachtte op betaling. Maar mevrouw ging rustig verder met haar boodschappen inpakken. Ze had ze op willekeurige volgorde op de band gelegd en nu moesten de producten wel op volgorde ingepakt worden, zodat een deel niet geplet zou worden. Ze wisselde daarom boodschappen uit tussen de mand en de tas.
Eindelijk kwam de portemonnee tevoorschijn. Nee, geen bankpas. Het werd contant. Uit de oude sok. Maar het contant betalen was tamelijk veel reken- en zoekwerk voor haar. Ze zette veel muntgeld in. De vrouw achter de kassa keek mij met opgetrokken wenkbrauwen even aan. Ik knipoogde maar. Gelukkig had ik een mondmasker voor mijn toet, zodat ze mijn mimiek niet helemaal kon zien. Toen ik met mijn 5 producten aan de beurt was en na het afrekenen vertrok, was mevrouw nog bezig met het bestuderen van de kassabon. De rest van haar inkopen moest nog ingepakt worden. Maar daar mocht de volgende klant naar kijken. Ik liep vlug naar de uitgang. En weer dacht ik : "Het leven is kort." Eenmaal in de buitenlucht trok ik pardoes het bandje van mijn mondmasker kapot en hapte ik opgelucht naar adem. De frisse wind koelde mijn hoofd. Zo, dat hebben we weer gehad. Het vooruitzicht is weer goed. Als Sonja straks thuiskomt staat het eten op tafel.

Nog steeds oude meuk

Bijna 3 jaar geleden heeft een vakbond voor Defensiepersoneel een enquête gehouden onder de militairen. De bevindingen waren schokkend, maar voor mij voorspelbaar. Van mijn pa en een collega en van mijn eigen ervaringen binnen het leger als dienstplichtig militair hoorde en leerde ik van dezelfde klachten : werken met oude en incomplete meuk. Komt bij dat men bij Defensie niet op kritiek zit te wachten. Trouwens bij geen enkele

overheidsinstantie. Misschien reageren veel ambtenaren daarom af op de burger. Nu, drie jaar later zijn de klachten die in de enquête genoemd zijn nauwelijks opgelost. Na mevrouw Hennis was het aan Ank Bijleveld om de problematiek aan te pakken. Ze ging weliswaar naar de kerk (ondanks een coronaverbod), maar haar werk doen voor haar medewerkers deed ze niet. Volgens mij heeft Bijleveld nog geen meter getijgerd en nooit een bepakking van 40kg gedragen laat staan ermee gelopen. Het zal mijn tijd wel duren. En nog veel langer. Opdoeken is het beste. Men heeft hier niet de mentaliteit die voor een leger nodig is. "Bij Defensie werken. Je moet het maar kunnen durven".

Ook voor z'n vrouw gezorgd

Tijdens het zeer geanimeerd gesprek met meneer Rein deze week, spraken we ook over de coronatoestanden. Zijn vrouw is ook erg ziek geweest en ook hij heeft voor haar gezorgd. Ze had dezelfde verschijnselen als Sonja; doodziek en zo slap als een vaatdoek. Niet alleen het huishoudelijk werk, maar dus ook de partner verzorgen en verplegen. Ook voor hem was het de eerste keer dat hen beiden zoiets overkwam.
We waren het beiden over eens, dat het virus link is, maar dat het beleid, de aanpak, aan veel kanten rammelt. Rein sprak van "Hozen met een emmer zonder bodem". Haha. Ja, dat vond ik mooi samengevat. Een manier waarbij je zelf enkel kletsnat wordt.
Natuurlijk hadden we beiden ook best wel de schrik in de benen gekregen. Zelf is ie ook ziek geweest. Maar de verschijnselen waren licht van aard.

Corona logica

Een mondkapje is zinloos, maar ik moet het wel verplicht dragen. De kinderen mogen met hun kinderen niet bij ons op bezoek komen. Er mag maar 1 persoon komen. Andersom mag oma of opa wel bij hen (in dit geval 4 personen) op bezoek gaan. Alsof het contact dan virusvrij zou zijn.
Een persoon dus. Maar dat mag geen kapper zijn, want dat gaat heel veel geld kosten : € 4.000 boete voor de kapper en € 400 voor de klant.
De drukte in en om een supermarkt is geen probleem. Immers, de klanten dragen een mondkapje. Dat nauwelijks effect heeft. Een kopje koffie drinken of wat eten in een restaurant, waar het veel minder druk is, is wel een probleem.
Alle IC bedden zijn bezet. Logisch, want het aantal beschikbare bedden heeft de overheid zelf 
Het coronaproject dat vaccinatie heet, verloopt erg stroef. Te weinig vaccins, te veel vaccins in de wachtkamer, te weinig vaccinaties, te veel data op straat vanwege slechte beveiliging en te weinig personeel. Per saldo : wat een chaos!
Ook het aantal ic bedden is door toedoen van bezuinigingen flink gedaald. Zo'n 10 jaar geleden werd op een toename van zo'n 30% (tot 2016) gerekend. Op grond daarvan zouden doorgerekend nu rond de 2000 ic bedden beschikbaar moeten zijn. Het zijn er slechts 1.350. Het aantal 2.000 is overigens relatief erg laag vergeleken met andere EU landen. Men wijt dat aan de filosofie, dat in andere landen men ook de ouderen / kwetsbaren een ic bed toebedeelt. In ons land is het al snel : de patiënt is te oud. Het is daarom een vreemde logica te schreeuwen, dat de ic's vol liggen met patiënten. Nee, u heeft het aantal ziekenhuisbedden fors teruggebracht. Dat geschreeuw valt wat mij betreft onder bangmakerij om slecht politiekbeleid ten aanzien van de gezondheidszorg te verdoezelen.

Stress van thuiszitten

 Een van de deskundigen, waar ik graag naar luister / kijk is meneer Erik Scherder. Als ik alleen al zijn naam zie, ga ik luisteren. Die enthousiaste man kan heel goed uitleggen hoe mijn grijze massa werkt en hoe ik mijn hersenen het beste kan onderhouden. Dit keer gaat het over stress.

Koffietijd en Facebook privacy

 Er staan op het www, met name op YouTube, heel veel tips om toch nog iets aan je privacy te doen wanneer je Facebook gebruikt. Veel mensen zien door het flinke button-bos de te gebruiken buttons niet meer. Toch maar even een herinnering van een deel ervan voor hen die het nog moeten doen :

Ladies : Walk don't run!

Zowel de solo als het ritme gedeelte kon ik vroeger naspelen (zei de oude man). In de jaren 60 was dit soort instrumentaal gitaarmuziek erg populair. En zo te zien nog steeds :

De Hollandse pot en de ketel

Nu maar hopen, dat Nederland zich wat koest gaat houden wat betreft de bemoeienis met andere landen. Ons landje heft geregeld het bezwerende vingertje met als inzet de democratie. Nu gebleken is dat ons land zelf via de Toeslagenaffaire behoorlijk ondemocratisch, racistisch en discriminerend te werk is gegaan, heeft het geen recht meer op spreken. Tel daarbij op het MH17 onderzoek (Nederland heeft de eigen vragen nooit beantwoord), de diefstal van de pensioenen, het verzwijgen van misdaden tegen de menselijkheid gedurende de oorlog alsook in Indië en het coronabeleid en zie daar een situatie, waarin de Hollandse pot diverse andere ketels (o.a. Polen en Hongarije) verwijt zwart te zien.

Gooi maar in het riool

Sinds het riool van ons huisje doorgespoten is, is het probleem van traag weglopend water opgelost. Volgens de rioolman bevond zich in het hoofdriool een vetprop. Dat verbaasde ons niet. Toen Son het huisje huurde, trof ze in de tuin o.a. nogal veel gestold frituurvet(!) aan. Het zou mij niet verbazen, gezien de rest van de staat van de woning, dat vorige bewoners ook frituur- en ander vet via de keuken en/of het toilet in het riool kieperden.
Toen we nog in een flatje woonden in Zoetermeer, was er ook geregeld sprake van verstoppingen in het riool. Wij woonden toen op de eerste woonlaag. De hoofdleiding liep kaarsrecht naar boven. Daarop waren de bovenliggen appartementen aangesloten. In die periode hoorden we van kattenbakgrit, maandverband, luiers en frituurvet die voor verstoppingen zorgden. Onvoorstelbaar wat sommige mensen zoal wegspoelen. Over vissen en andere dingen hoorden we niets.

Zelf hebben we een roostertje in de gootsteen van het aanrecht geplaatst. Dat vangt al het afval op. Vet slaan we apart op in lege flacons. Dat gaat retour supermarkt, waar het ingezameld wordt. Als het gestold vet is, gaat dat in de gft bak. Met een houten spaan maak ik dan de koekenpan schoon. Pannen met vettige inhoud van het bakken en koken, krijgen van mij eerste een flinke dosis wasmiddel en heet water toegediend. Het warme water lost de boel dan op. Met de afwasborstel maak ik dan de pan schoon, voordat ik hem leeggiet in de spoelbak. Dat is dan de voorwas. Ik gebruik ook soms soda om een pan goed schoon te maken. Ik zet hem dan met water en wat soda op een zacht vuur. Na een paar minuten laten de aangekoekte resten vanzelf los. Ik doe dat niet met alle pannen, want een wat vettige pan is niet verkeerd. We hebben geen vaatwasser. De feitelijke afwas doen we dus met bijna schoon servies, eet- en kookgerei. Met als laatste de voeder en drinkbakken van de huisdieren. Van tijd tot tijd een flinke hoeveelheid heet sodawater in de spoelbak gooien kan ook verstoppingen door etensresten voorkomen.

Gesnuffel

Tijdens de ochtendwandeling met Fenna, zagen we een motoragent in de weer met een laser gun. Hij stond strategisch opgesteld, zodat ie bij de T-kruising aan drie kaarsrechte wegen kon snuffelen. Ik heb nooit echt moeite gehad met die controles. Meestal houd ik me aan de regels. Meestal. Ik heb sinds ik op de weg ben 2x een bon gekregen voor te snel rijden. Allemaal flutbedragen hoor. Tientjes werk. De laatste kwam uit Duitsland. Weer een foutje mijnerzijds. Maar dit keer met een paar mooie foto's. Al had ik vanwege de prijs (€ 35,=) geen zwartwit maar gekleurde

exemplaren verwacht.
Fenna was ook aan het snuffelen. Op een gegeven moment zat ze met haar neus bovenop een hondendrol. Ik vind dat zo raar. Het reukvermogen van een hond is 10.000 keer beter dan dat van een mens. Dus waarom zo met je neus vlak boven die bruine rakker? Ik rook die drol al op meters afstand. Fenna niet? Raar hoor.

Polizei?

In het nieuws hoorde ik dat er geopperd wordt om eventueel Duitse ME'ers hier in te zetten. Waarom nou net Duitsers? We hebben al een Avondklok en dan straks ook nog in het Duits geschreeuw in de straten : "Hände hoch! (Covid-)Ausweis!!" En anders gebonk op de deur : "Aufmachen! Polizei!!"
L'histoire se répète. 
Er gebeuren allerlei dingen tijdens de demonstraties en rellen. Ik benoem beide activiteiten apart, want ze hebben niets met elkaar uit te staan. Helaas wordt dat onderscheid niet altijd gemaakt. Ook niet door de politie / ME. Dus krijgt iedereen klappen. Ja, je mag demonstreren. Al komen al die bewapende agenten wel erg bedreigend over. De politiek heeft er wel voor gezorgd, dat er in hun omgeving niet gedemonstreerd mag worden. Sloeg de regering inclusief het koninklijk huis ooit op de vlucht, dit keer worden ze door extra maatregelen beschermd. Tegen het eigen volk. Door Duitsers.

Een gezellige ochtend

Het werd een gezellige ochtend. Ik moest er wel voor naar Emmeloord rijden, dat wel. Maar toch. De oude TomTom heb ik maar even ingezet. Ik ben wel bekend met die omgeving en het industrieterrein waar ik moest

zijn, maar niet op straatniveau. Gelukkig doet de oude Tom het nog prima ook al wordt ie al een paar jaar niet meer bijgewerkt. "Daar is ie te oud voor, meneer. Maar we hebben een gave jonge te koop met korting", luidde het e-mailbericht. Jammer dan. Zoveel verandert er ook weer niet in de wereld. En er is nog altijd zoiets als een smartphone. Van Sonja. Dus die oude TomTom blijft gewoon in gebruik.
Hoewel ik zo'n 20 minuten eerder was dan afgesproken, werd ik toch welkom geheten door een oudere man. Ik nam plaats in een kantoortje, waar een kleine elektrische kachel aan de muur gemonteerd was. Direct ernaast zat meneer Rein op een stoel. Na een ellenboogstoot over en weer, nam ik tegenover hem plaats. Tja, en toen begonnen we te praten. Het werd zo'n geanimeerd gesprek, dat de tijd voorbijvloog. Tussendoor kwamen nog andere klanten, die hij hielp. Voor een van hen, een vrouw, tilden we samen een grote doos in haar auto. Daarna wenkte hij mij met een handgebaar en zei : "Kom op Willem, we moeten verder met praten." Haha! Prachtig. Zo gezellig was het. Een bijkomstigheid was, dat we beiden een aantal mensen kenden. Mensen uit de motorfiets- en de installatiewereld. Het grappige was wel dat hij een paar keer zei dat ie net zoals ik ben. Daarbij noemde hij bepaalde karaktertrekken, waar we niet eens over gesproken hadden. Overeenkomsten die mij ook opgevallen waren. Rein beschikte dus ook over mensenkennis.
En zo werd het in plaats van een bezoekje van hooguit 10 minuten een gesprek van ruim 1,5 uur! Zonder koffie, maar wel met € 5,= korting. 

Gaspitten poetsen

Vanavond, na de overheerlijke bami met kerriekip en babi ketjap (Son is een ware keukenprinses), was het weer zover. De anders zo glimmende gaspitten vertoonden donker bruine stippen en vlekken. Van het koken en braden de afgelopen dagen. Elke avond wordt het fornuis afgenomen met het sop van de vaat. Geleidelijk kwamen de bruine vlekjes in beeld. Dan denk ik : "Wat zien ik?! Vlekjes?!" Ik maak die pitten altijd met een sponsje van staalwol schoon. Het metaal is hard genoeg om daar geen krassen van te krijgen. In tegenstelling tot de plaat eronder. Die is van rvs en daar maakt zo'n sponsje wel krassen op. De plaat gaat glimmen als ik na het schoonmaken hem met wat olie behandel.
Een bezoeker vroeg een keer : "Is het bij jullie altijd zo schoon?" Wij vinden het allemaal gewoon, opgeruimd. En ja ook wel schoon. Maar niet zo, dat we nergens meer durven aan te komen. Nee, we blijven wel leuk leven en de kleinkinderen hoeven ook niet benauwd bezig te zijn. Daar staat wel tegenover dat afval vrijwel direct in de bakken gaat, gebruikt serviesgoed direct in de afwasbak onder het aanrecht en voor de rest normaal (wat heet) doen. We zijn opgeruimde mensen. Wij stoppen dus geen lege verpakkingen ergens tussen de kussens van stoel of bank of erachter. Ja, want die mensen zijn er ook.
Het is allemaal een kwestie van de boel dagelijks wat bijhouden. Meer niet. Het is ook veel aantrekkelijker dan eens in de zoveel tijd er een flinke klus aan te hebben. Dat staat zo tegen. Maar ja, ieder zijn/haar manier.

STOEP factoren

 Als ik een mogelijke oplossing had bedacht voor een verandering naar een nieuwe situatie, onderzocht ik ook de haalbaarheid ervan. Dat deed ik aan de hand van de zogenaamde STOEP factoren. De letters stonden van dat woord stonden elk voor een criterium.
De S staat voor de sociale haalbaarheid. De vraag in hoeverre de verandering sociaal geaccepteerd zal worden moest positief beantwoord zijn. De T staat voor de Technische haalbaarheid. De O staat voor Organisatie. In Hoeverre is de oplossing organisatorisch haalbaar? De E voor Economisch wenselijkheid en de P voor (bedrijfs)Politiek inpasbaarheid.
Wat ik mis in het regeringsbeleid t.a.v. het virus is met name de sociale haalbaarheid van hun oplossingen. Zo heeft het afzonderen van de ouderen en/of mensen met een lage weerstand heeft behoorlijk grote sociale gevolgen gekend.  Net als de sluiting van veel winkels en andere maatregelen die de mensen direct treffen en zelfs tot werkloosheid leiden. Ik vraag me af in hoeverre de 'denktank' vooraf ook deskundigen op sociaal / psychisch gebied raadpleegt. Men doet nu quasi verrast over de rellen, maar waren die niet te verwachten?

Derde remlicht

Na de aanschaf van de bus, heb ik om veiligheidsredenen een derde remlicht gemonteerd. Ik heb het op de dakrand aan de achterzijde van de bus geplakt en speciale (Sikaflex)kit gebruikt. De kit lijmt en blijft soepel. De zachte kit vangt zodoende trillingen op, die anders het licht / de ledlampjes schade zouden kunnen toebrengen. Op de dakrand kon ik het licht ook precies in het midden van de bus plaatsen (zei de perfectionist). Lekker hoog, dus van ver goed zichtbaar.

Wat dat betreft vind ik het vreemd auto's te zien, waarvan het derde remlicht op bijna dezelfde hoogte zit als die van de achterlichten. Ik vraag me af wat voor zin zo'n laag gemonteerd licht heeft. Omdat het bij bepaalde bussen ook nog in het achterportier gemonteerd is, vraag ik me af hoe het met de levensduur van zo'n lamp gesteld is. Die deuren worden heel wat keren dicht gegooid. Of zit er een speciale lamp in? Ik ben wel bekend met 230 Volt lampen met een hamerteken erop. Van auto-/ ledlampen is dat mij niet bekend.

Verveelde hooligans

Nu het voetbal zonder publiek plaatsvindt, vervelen de hooligans zich. Het kan zijn, dat met name die groep hun opgekropte agressie de vrije teugels geeft. Je zult maar middenstander zijn en je zaak wordt vernield en geplunderd. Een nekslag lijkt me in deze toch al kille tijd.
Tijdens demonstraties en rellen bevinden zich onder de groepen ook agenten in burger. Ze worden Romeo's genoemd. Er zijn op het internet veel video's en foto's te vinden, waarop Romeo's voorkomen. Over hun optreden is al vaker geklaagd, maar telkens weer geeft Justitie er een draai aan om zodoende Romeo's uit de wind te houden. Sommige van hen staan in de voorste linie en dagen hun collega's uit. Dus het teletekstbericht van de NOS over de arrestatie van de man die journalisten van de omroep bedreigde, is weer niet geheel naar waarheid. Het vermeldt, dat de verdachte beweerde dat agenten meededen aan de rellen. Men heeft de bewering van de arrestant niet even gecontroleerd. Wellicht bedoeld alsof het maar een loze opmerking zou zijn. In het tv programma OP1 beweert een Amsterdamse agent, dat demonstranten die vreedzaam op de grond zitten door de politie genegeerd worden. Uit veel beelden blijkt dat niet het geval te zijn. Ook hier weer geen tegengas van de OP1 presentatoren. Men gaat klakkeloos met deze leugen mee. Deze video (er zijn er meer) begint met een aantal Romeo's dat naar hun collega's terugloopt. Ze zijn vanwege hun outfit in andere opnames herkend, terwijl ze demonstranten en relschoppers opjutten tegen hun eigen collega's. Uitlokking heet dat. Vreemd dat dit mag.

Rustige avond

Het was even spannend afwachten, maar hier hebben we een rustige avond gehad. De oproep heeft niet geleid tot rellen.
Hoe anders was het met onze Tom. Hij kwam gisteravond rond half tien flink gehavend thuis. Tom was kletsnat en smerig. Alsof ie door een waterkanon geraakt en daarna over grond gesleurd was. De rooie was ook flink van zijn stuk.

We hebben hem zo goed en kwaad als mogelijk wat drooggemaakt. Volgens Sonja heeft Tom gevochten, want ze hoorde buiten geschreeuw en gejank van katten. Afgaande op Toms toestand kan het zijn, dat zijn tegenstander dood is en mocht dat niet zo zijn dan is Tom geen pleinhoofd meer. Fenna merkte ook dat er iets bijzonders met Tom was. Misschien omdat de gehavende kater ook wat krakkemikkig liep. Vanmorgen was Tom nog steeds wat stijfjes. Tijdens het uitlaten van Fenna is mij buiten, bij het huisje niets opgevallen. Geen kattenharen en ook geen dooie dakhaas.

Lekker alleen op werk

 

Oproep tot rellen

Naar zeggen is ook hier in Dronten een oproep gedaan om te gaan rellen vanaf 21.00 uur. Ik heb zelf geen berichten gezien / ontvangen, want ik zit niet op Twitter en zo. De oproep was gericht aan tieners van het Voortgezet Onderwijs, aldus het bericht. Het moet toch mogelijk zijn de initiatiefnemer(s) op te sporen en aan te pakken?
Betrokken ouders weten toch wel waar hun kids uithangen? Om 21.00 uur zijn die kinderen dus gewoon thuis. Ouders die geen grip op hun kids hebben zijn wat mij betreft mede schuldig wanneer hun kids de Avondklok negeren en/of rellen. Ze moeten opdraaien voor de schade en de kosten.
Er zijn mensen die niet reageren op het coronabeleid, anderen reageren beheerst, weer anderen boos en dan zijn er de relschoppers, die zich tussen de demonstranten mengen. Relschoppers zijn er altijd al geweest. Helaas.
In mijn optiek is het niet slim dat agenten sarcastische berichtjes op het internet plaatsen. Die werken polariserend en als olie op het vuur van de relschoppers. Doodzwijgen is beter.

Actie en reactie

 Vooropgesteld : het is niet mijn bedoeling de rellen goed te praten. Voor mij is het een reactie op een eerdere actie, namelijk de Avondklok. Het begint bij steeds meer mensen te broeien. Het Corona gedoe (ik doel op het zwalkend beleid en het uitblijvend rendement van de maatregelen) gaat zijn tol eisen. Steeds minder mensen geloven in dit kabinet. De maatregelen ontwrichten de samenleving, waarin met name de vrijheid constant ingeperkt wordt.
De regering roept weliswaar 'We moeten het samen doen!' maar het is nog steeds eenrichtingverkeer; de maatregelen worden ons van bovenaf opgelegd. Zelfs met de bijgevoegde opmerking, dat ze waarschijnlijk geen effect zullen hebben.
Zoals vaker geschreven is er voor andere meningen geen ruimte en alternatieven worden terzijde geschoven.
Volgens de minister (Grapperhaus) hebben de rellen niets te maken met het virus. Tja, als je zo'n mening hebt dan bevestigt het enkel de afstand tussen de overheden en het volk.
Dat de politie / ME nog steeds paarden inzet bij rellen of demonstraties, vind ik onbegrijpelijk. Een regelrechte vorm van dierenmishandeling.
Dat de radiowagens van de NOS aangevallen worden is ook een reactie. Met betrekking tot de rellen is het NOS nieuws gewoonweg stemmingmakerij vanwege de leugens. De werkelijkheid is elders op het www te vinden, dankzij privé opnames.

Iedereen rijk?

Op zich best wel een interessant concept : armen en rijken die een week met elkaar ruilen. De armen ervaren dat geld weliswaar het leven een stuk gemakkelijker maken, maar dat geluk voorop blijft staan. De rijken ervaren hoe het is om met weinig geld te moeten rondkomen en hoe gewoon hun rijkdom voor hen geworden is. En soms realiseren sommigen zich plots : O ja, er bestaan ook arme mensen.
Mensen met voldoende geld hebben soms de neiging te denken dat iedereen genoeg geld heeft. Ze zijn niet zo snel met het terugbetalen van het geld dat anderen hen voorgeschoten of geleend hebben. Of betalen / vergoeden helemaal niets na een prestatie voor of hulp aan hen. De simpele en voor de hand liggende vraag "Krijg je nog wat van mij?" of "Heb je kosten gemaakt?" wordt niet gesteld. Maar misschien gebeurt het met opzet, vanuit de gedachte dat mensen in het algemeen toch niet graag om geld vragen.

Wat mij opviel was de leefsituatie van bepaalde arme mensen. Ik bedoel : je mag dan weinig geld hebben, je kunt toch zeker wel je huis opruimen en schoonhouden? Vooral als je weet dat je bezoek krijgt. En helemaal als je toch geen werk hebt. Zo'n vieze omgeving heeft niet bepaald een rustgevende en/of motiverende uitstraling. Handen uit de mouwen steken, daar draait het vaak om.

Die rot verpakking!

tenzij je hem openknipt

Het overkomt mij steeds vaker, dat ik verpakkingen niet open kan maken. Mijn opkomende reuma speelt daarin een rol. De verpakkingen van sommige producten maken het enkel erger. De vleeswaren en de kaas hebben een lipje waaraan je de bovenkant van de verpakking kunt lostrekken. Vaak krijg ik niet eens dat hoekje te pakken, omdat het vastzit aan het bakje zelf. Ik gebruik dan een aardappelmesje. Met de scherpe punt kan ik dan het lipje alsnog losmaken en omhoog houden, zodat ik het met mijn duim en wijsvinger kan pakken. In andere gevallen knip ik het maar open met een schaar. Dat doe ik ook met de hersluitbare verpakkingen. De eerste keer openmaken lukt gewoon niet. Er zijn zelfs medicijnen voor mensen met reuma, waarvan men de verpakking niet normaal kan openen. Een beetje met de doelgroep meedenken zou wel zo aardig zijn.

Het dopje van de citroensap van AH is ook zo'n lastig geval. Het is nauwelijks te zien, waar dat klapding geopend moet worden. Als het eenmaal gelukt is, zet ik er met een viltstift een merkteken op. Dan weet ik voor een volgende keer waar ik mijn nagel moet plaatsen om het kleine klepje te openen. AH beweert op de kleintjes te letten. Op de oudjes lijkt me ook geen slecht idee. 

Een bijna lege kassa

Ten tijde van de tweewielerzaak, hielden we het bedrag in de kassalade laag. Voorkomen is beter dan genezen. Er werd in die tijd veel contant betaald. Dus ook aankopen van een paar duizend gulden. De biljetten werden buiten de kas op een andere plek in het pand bewaard. In de kas zelf bevond zich daarom structureel een vrij laag bedrag aan geld. Niet alleen vanwege bepaalde klanten, maar ook voor andere gevallen waarin boeven een graai uit de kas wilden nemen. Achter de balie stond een honkbalknuppel (een keer gebruikt - zonder te slaan-) en er was een alarmbel. De laatste was bedoeld om personeel in de werkplaats te alarmeren. Ach ja, het was een kwestie van je doelgroep en het gespuis daar omheen kennen.
Na sluitingstijd werd de kas opgemaakt. Er waren altijd minstens twee personen aanwezig en de deur ging vooraf op slot. De envelop ging in de auto mee naar huis of naar de bank. Het afstorten bij de bank deden we ook altijd met twee personen. Nooit als het donker buiten was. Desnoods tussentijds afstorten indien veel omgezet werd. En nooit op hetzelfde tijdstip afstorten. Allemaal zaken die we niet meekregen tijdens de voorbereidingen een zaak te beginnen.
Ik moet er vaak aan denken, als ik weer een bericht lees van een boef die een graai uit een kassa doet en er vervolgens met honderden euro's vandoor gaat. Hetzelfde over inbraken in clubhuizen waar veel geld onbeheerd bewaard wordt. Niet verstandig.

In de apenkooi

"Willem, kan je even komen? De computer doet het niet!", klinkt een enigszins paniekerige vrouwenstem door de telefoon. Ik werkte nog geen week voor deze werkgever. Als ik beneden ben, zie ik haar wat moedeloos bij een computer staan. Het scherm is zwart. Ik zet de computer aan en het apparaat begint op te starten. "Nou zeg, hoe doe je dat?", vraag mijn collega verwonderd. Ik begrijp haar eerst niet, maar dan vertelt ze : "Ik hoef 's morgens altijd alleen op de spatiebalk te drukken en dan komt het scherm tevoorschijn." Iemand had de computer dus gewoon uitgezet. Haha!

Omdat alle hulpvragen geregistreerd werden, kon ik als eindverantwoordelijke zien, dat de meeste vragen duiden op gebrek aan kennis bij de gebruikers ervan. De apparatuur en het netwerk bleken heel betrouwbaar. Mensen leerden van elkaar hoe ze met de apparatuur en de programmatuur moesten omgaan. "De ene aap leert de andere een truc', zeggen we dan. Gebrek aan kennis legde zodoende heel veel druk op Systeembeheer.
Het probleem van te weinig kennis werd veroorzaakt door de manier, waarop die organisatie personeel inzette. Het kwam binnen voor zeer eenvoudig werk, waar geen computer aan te pas kwam. Geleidelijk kregen ze toch met het apparaat te maken. Ze werden daarbij geïnstrueerd door collega's, die net als zij van horen vertellen geleerd hadden hoe ze met de computer moesten omgaan. Met gevolg dat ze niet eens een lege inktpatroon konden vervangen of papier konden aanvullen. Of zelfs niet eens wisten wanneer een computer aan of uit is. Voor al dat soort simpele zaken werd Systeembeheer ingeschakeld. Ik heb toen eerst interne opleidingen geregeld voor de gebruikers. Ik liet ook handleidingen maken. Systeembeheerders kregen de opdracht problemen niet als tovenaars op te lossen, maar daarbij uitleg en/of instructies te geven aan betrokken gebruikers.
Wat de apenkooi betreft : In een grote kooi met apen hangt een bruin gespikkelde banaan aan een touwtje. Toen een nieuwe aap in de kooi kwam, ging ie als eerste op de banaan af. Hij werd echter met veel geschreeuw hardhandig tegengehouden door de reeds aanwezige apen. De reden?
Toen een oppasser jaren geleden een banaan in de kooi had opgehangen, werd elke aap die de banaan wilde pakken door die oppasser met een brandslang nat gespoten. De oppasser werkte er al jaren niet meer en de brandslang was vervangen door een blusapparaat.

Elektronica in opmars

Motor Fiat 128

Toen ik nog in de Fiat 128 rondreed, kwam een broer van mij (toen elektrotechnicus) met een kastje aanzetten. Ik moest dat onder de motorkap installeren, want zo zei hij : "Dan krijg je een veel betere ontsteking!" Na montage ervan merkte ik dat de auto nog beter startte, dat wel. Maar hoe het met de verdere prestaties zat, heb ik nooit gemeten of kunnen meten. De verdeelkap met de contactpunten eronder bleef gehandhaafd. Ik had begrepen dat de vonk op en bougie krachtiger zou zijn.
Dezelfde broer kwam, na een vraag van mij, met een weerstandsregelaar aanzetten. Een klein doosje met een draaiknop en een stekker aan de ene en een contrastekker aan de andere kant. Ik moest het aansluiten op mijn B&D boormachientje en zie : ik had een regelbaar toerental! Al moest ik tijdens het schroeven wel zelf aan dat knopje draaien. Niettemin was ik erg blij met dat doosje. In die tijd een veel goedkopere oplossing dan een nieuwe boor met variabel toerental. Haha!
Later heb ik bij een oude motorfiets de beruchte contactpuntjes vervangen door een elektronische ontsteking. Wat een verschil! Ach ja, zo ging dat in die jaren 70. 

Gewoon rustig

Die Duitse interim was een typisch voorbeeld van de meeuw, die krijsend binnenkomt en pas weggejaagd wordt nadat hij de boel onder gescheten heeft.
De eerste keer met Fenna buiten tijdens de Avondklok, maakte geen verschil met andere keren. Het was gewoon rustig en stil hier. Voor velen maakt de Avondklok niets uit. Toch is het de zoveelste beknotting van onze vrijheid, mensen. Overdag zijn er veel meer mensen op straat, maar dat is geen probleem. Er zullen wel weer duistere redenen achter zitten.
Heel voorzichtig wordt geopperd, dat het coronavirus uit een laboratorium in Wuhan afkomstig is. Dat werd vorig jaar al door andere deskundigen beweerd (het zou kunstmatig een ontwikkeld virus zijn), maar die berichten werden vliegensvlug van het internet verwijderd. Met de aanwezigheid van WHO deskundigen in Wuhan, mag het nu wel geopperd worden.
Meneer Hoekstra van het CDA heeft fel uitgehaald naar Rutten en de VVD. Hij geeft hen de schuld van het maatschappelijk klimaat dat op dit moment heerst. Hoekstra reageert in mijn ogen erg hypocriet. Zijn partij heeft in de meeste gevallen de zijde gekozen van de VVD. Anders waren veel VVD voorstellen in de Kamer gesneuveld. Ik vond veel keuzes van het CDA en andere zich christelijk noemde partijen alles behalve christelijk.

De keerzijde

Er zijn allerlei situaties waarin iemand zich niet correct of zelfs respectloos behandeld voelt. Soms is er niet alleen sprake van verbaal, maar ook fysiek geweld. Het laatste lijkt mij het toppunt van respectloos gedrag. Vooral wanneer mannen vrouwen slaan of mishandelen.
Toch zijn er veel situaties, waarbij ik na het lezen ervan denk : "Waarom sta je dat toe?" Helemaal wanneer het slachtoffer vertelt over structurele misdragingen. Waarom laten mensen zich zo in een slachtofferrol drukken? Of zijn ze er zelf ook schuldig aan? Wat ik dan veel hoor is : "Maar ik houd van hem (of haar)." Daar begrijp ik dan helemaal niets van. Een dooddoener om jezelf wat gerust te stellen?
Ik denk ook vaak : "Je bent er zelf bij, hoor." Mensen kunnen zo opvallend apathisch zijn. Vanuit die gedachte denk ik dan verder : "Is een cursus of therapie niet nodig?"
Je kunt wel telkens naar de dader(s) wijzen, maar er is ook een keerzijde. Jezelf wapenen lijkt mij beter. Als kind leerde ik die les al snel. Buiten moest ik me heel anders gedragen dan thuis. Zeg maar gerust een cultuurschok van 180 graden.  Veel vervelend gedrag wordt namelijk ook opgeroepen en zelfs aangemoedigd door een verkeerde houding / reactie. Ik was veel te gedwee. Dus moest ik me aanpassen. Later, toen ik ongeveer 20 jaar was, ben ik met mezelf aan de slag gegaan. Het begon met nog beter opkomen voor mezelf. Mijn eigenwaarde verder opkrikken. Mijn rug nog meer rechten, een andere houding aannemen en van me afbijten. Ik kreeg immers met volwassenen te maken. Het bijscholen heeft mij geholpen. Neemt niet weg dat ik nog vaak te maken kreeg met vervelend (pest) gedrag. Maar ik kon er nog beter mee omgaan.

Kassian die Rutte?

Vanwege mijn beroepsdeformatie zie ik veel activiteiten door een projectenbril. Ook de aanpak van het coronavirus. Ik weet dat overheden nogal slecht zijn in het omgaan met projecten. Zelf gebruik ik een factor 3 als een overheid zijn plannen presenteert. Tijd en kosten lopen bij de projecten van overheden altijd uit de hand.
Laatst zag ik een berichtje voorbijkomen, waarin iemand het opnam voor Rutte. Ik las over een arme man, die wel 80 uur per week werkt en als dank shit over zich heen krijgt. Tja, als je het werk wat je opgedragen is niet goed doet, moet je overuren maken. Komt bij dat wie leidinggeeft, altijd het piespaaltje zal zijn. Rutte, Asscher en Van Rijn hebben eerst de zorg afgebroken en zijn daarom, samen met o.a. De Jonge verantwoordelijk voor het verloop van het chaotische project dat Coronavirus heet. Een verloop, dat onnodig veel slachtoffers heeft gemaakt. Daar mogen mensen best boos om zijn.
Werd men nog gratis getest, tegenwoordig zijn er bedrijven die er flink geld mee verdienen. Dankzij een certificaat. De testbedrijven schieten uit de grond. Waarom wordt dit niet verboden? Er zou maar 1 certificaat geldig moeten zijn, namelijk die van de GGD.
Ik ben zeer blij niet in een verzorgingstehuis te wonen. Ik kan zelf bepalen wanneer en wie ik ontvang en wanneer ik naar buiten wil. 

Zowaar een rotmof

Als kind hoorde ik enkel buitenshuis over de rol van de Duitsers in de oorlog. Daar hoorde ik ook de termen rotmof  en NSB'er voor het eerst. Later hoorde ik ook mijn vader het woord rotmof (of in met meervoud) bezigen. Ik vond het toen raar van hem, want hij heeft gedurende de oorlog tegen de Jappen gevochten. Met name in de Zuid Chinese Zee. Misschien was het een gevolg van verhalen of ervaringen van zijn ouders, mijn oma en opa. Hoe zij de oorlog doorgekomen zijn weet ik niet. Ik heb hen over die periode nooit iets horen zeggen. Opa was toen al met pensioen en was ongeveer 57 jaar.
Ik heb als jochie in de jaren 50 boodschappen gedaan voor een Duitse ex-militair. Hij woonde met zijn vrouw naast ons. Dat moest ook in het geniep gebeuren, vanwege de naoorlogse sfeer. Zowel tijdens mijn vakanties in (West-)Duitsland als later in het restaurant, ben ik geen rotmof(fen) tegengekomen. Ze waren voor mij gewoon Duitsers, die mij vriendelijk overkwamen. Oké, niet altijd in het restaurant. Onder de Duitse gasten bevonden zich ook lomperiken. Maar ook toen heb ik nooit gedacht : "Wat een rotmof!" Nee, die gedachte kwam pas in 2003 bij mij opzetten. 
Zittend achter mijn bureau ging plots de deur met een grote zwaai open. Hij sloeg met een luide klap tegen de kast erachter. In de deuropening stond een meneer, die ik niet eerder gezien had. Hij begon te schreeuwen tegen een externe medewerker van mij. Hij schold hem zelfs uit. In het

Nederlands met een zwaar Duits accent. En dat alles vanwege een verslag, dat niet bij het bestuur terecht was gekomen. De medewerker had het verslag gemaakt en aan de directeur gegeven. Daar had de directeur om gevraagd. Helaas werd de directeur ziek en zodoende is het verslag niet bij het bestuur terechtgekomen. Hoewel de medewerker rustig bleef en probeerde de schreeuwlelijk uit te leggen wat er gebeurd was, bleef de man in de deur schreeuwen tegen hem.
Intussen heb ik het kippenvel op mijn armen staan en ging mijn hart flink tekeer. Zo'n situatie had ik niet eerder in mijn loopbaan meegemaakt.
Later bleek de schreeuwlelijk een interim directeur te zijn geweest. Hij was aan niemand voorgesteld. Hij was een gebrekkig Nederlands sprekende Duitser. Na dit incident begonnen de pesterijen van de kant van de interim. De pesterijen gingen vergezeld van racistische en discriminerende opmerkingen tegen mijn persoontje. Hij zei onder meer dat bruine mensen niet intelligent en onbetrouwbaar waren. En dat ik manipuleerde met mijn voortgangsverslagen. Om die reden liet hij mijn werk en de status van de IT in het algemeen een keer door een extern bureau doorlichten. Ik heb nooit iets vernomen omtrent de bevindingen. Telkens als hij mij schoffeerde gebeurde dat onder vier ogen, bij hem op kantoor. Dan beweerde hij steevast dat ik mijn werk niet deed. Of niet goed deed. Ik liet hem maar telkens uitrazen. Voor mij reden om bij elke afspraak met hem te zeggen : "Ik moet weer op het strafbankje. Meneer wil zijn hart weer luchten." Ik heb hem een paar keer gevraagd, waarom hij zo tegen mij deed. Dan boog ie zijn hoofd en zei niets. Een keer vergaloppeerde hij zich in bijzijn van ander personeel. Dat eiste van de rotmof dat hij mij zijn excuses zou aanbieden. Dat wilde hij niet doen in bijzijn van hen. Dus kwam ik weer op de strafbank van die rotmof terecht. Geen excuses, maar wel weer een tirade.
Uiteindelijk bleek meneer Rotmof met een dubbele agenda bezig te zijn geweest. Een agenda die in opdracht van het bestuur de IT moest gaan uitbesteden. Het 'dure' personeel moest hij zien kwijt te raken. Vandaar zijn pestgedrag. Misschien hoopte hij dat ik hem op zijn gezicht zou timmeren, zodat men mij kon ontslaan. Maar ik bleef rustig, dus boekte hij geen resultaat. Om die reden beschuldigde hij mij (Hoofd IT) en een collega(Hoofd Systeembeheer) in een ultieme poging van fraude. Ik heb hem voor de rechter gesleept. Ik won de zaak (meneer had nota bene zelf de bewijsstukken in elkaar gezet!), maar de hele situatie kende enkel verliezers. De rotmof werd niet veel later door het bestuur weggestuurd. Tot op heden is hij de enige, echte rotmof voor mij. De uitzondering, die de regel bevestigt : Duitsers zijn aardige mensen.

Watervoorziening in de bus

Tijdens het inrichten van de bus, heb ik een wasbakje gemaakt. Het staat op het aanrechtblokje. Het bakje zelf lijkt op een rvs hondenvoerbak. Niet vanwege loyaliteit met Fenna, maar zomaar. We gebruiken het drinkwater alleen voor het zetten van thee en koffie of voor het koken. Om die reden gebruiken we nog steeds een 12 volt dompelpompje dat we in de waterjerrycan laten zakken. Het kraantje bij het wasbakje is voorzien van een schakelaar en is vrij eenvoudig van constructie. Ik heb weleens overwogen de boel te herzien.
Zo heb ik nagedacht over een pvc pijp in de bus boven het aanrecht, waarin het drinkwater opgeslagen wordt. Alleen het bijvullen leek mij wat onhandig. Door het hoogteverschil zou ik geen pompje hoeven te gebruiken. Zo'n buis met drinkwater op het dak van de bus leek ook

interessant. Totdat ik weer op het punt van bijvullen terechtkwam. Ik zou dan een tuinslangaansluiting moeten maken en hem dan tijdig vullen. Tijdig, omdat niet bij elke plaats op een camping zich een tapkraan bevindt. Als extra zou ik dan ook een tuinslang moeten meenemen. In beide gevallen moet zo'n pvc buis ook geregeld gereinigd worden. Ook weer zo'n klusje, dat met een jerrycan voor drinkwater vrij simpel is. Ergo, we houden de jerrycan maar in gebruik. Ik overweeg nu wel het kraantje te vervangen door een steviger exemplaar. Het is al een keer onderaan gaan lekken. Op het draaipunt bij de bedieningsknop. Het is nu bijna 5 jaar oud en door het geregeld neer- en opklappen is ie wat versleten.

Op weg naar huis

Begin 2001. Twee keer in de week, op de dinsdag en de donderdag, reed ik van mijn geboortedorp terug naar huis in Lelystad. Ik was net begonnen als Peoplemanager bij KSI in Almere. Ondanks dat, mocht ik deze twee dagen in de week als mantelzorger naar mijn zieke broer toe. Ik was mijn leidinggevende, Peter, daar erg dankbaar voor.
Op een van die dagen, op weg naar huis, hoorde ik dit nummer op de radio van de leaseauto. Ik heb hem langs de kant van de weg geparkeerd en starend over het water van het Markermeer zitten luisteren. Om even bij te komen en weer moed te verzamelen. Telkens moet ik aan dat moment denken, wanneer ik dit nummer hoor.

Op Murugan in Artis

Tijdens een logeerpartijtje in de jaren 50 bij mijn oom en tante in Amsterdam Geuzenveld, ben ik een keer naar Artis geweest. Het zou zo'n 40 jaar duren voordat ik weer terugkeerde in die dierentuin.

Ik ging samen met mijn jongere broertje bij tante Jet en oom Klaas logeren. Maar mijn broertje had er al snel genoeg van en werd weer thuisgebracht. Wat mij opviel bij mijn tante en oom was dat ze ook 's morgens al warm aten. Rijst! Later begreep ik dat het een gewoonte was, die ze uit het verre Indië hadden meegenomen.
Van mijn bezoekje aan Artis herinner ik (nog geen 7 jaar) me nog helder het moment, waarop een oppasser met een jonge olifant aankwam lopen. Mij werd gevraagd of ik op de rug van het beest wilde zitten. Natuurlijk zei ik : "Ja, meneer!" En dus werd ik opgetild en op de brede, harige rug gezet. Ik herinner me nog dat ik nadrukkelijk naar de grote, donkere haren van het jonge beest keek. Ik maakte een kort ritje en werd er toen weer afgetild. Ik weet niet of mijn tante er een foto van gemaakt heeft of gekregen heeft. Er werden namelijk foto's gemaakt. Verder wist ik niets van het gebeuren af.
Het duurde meer dan 60 jaar, toen ik onlangs plots een opvallend berichtje las over een jonge olifant in Amsterdam in de jaren 50. Ik was wat aan het grasduinen in de geschiedenis van die stad. Het verhaalde over de wens van Amsterdammertjes een babyolifant te willen hebben, voor Artis. In die tijd had de dierentuin enkel wijfjes olifanten. Het werd een groots initiatief inclusief een brief van de kids naar premier Nehru van India. Het gevolg was dat in 1954 een kleine olifant per schip in Amsterdam arriveerde. Hij kreeg een groots onthaal, want op de kade hadden zich duizenden mensen verzameld. Het olifantje werd Murugan genoemd en maakte vele tochtjes door de stad. En ja, ik heb dus op dat olifantje gezeten! Murugan dus. Niet eerder geweten. De olifant is 50 jaar geworden.

Vroeger was alles beter

Voor veel mensen gaat deze uitspraak niet op. Vinden zij. Voor mij dus wel. 'Vroeger' was voor mij de tijd waarin gezinnen nog compleet waren. Liever met iedereen rond een kolenkachel, dan met de helft eravn bij de centrale verwarming. Liever op de fiets met iedereen, dan in een e-car met de helft van de familie. Het is maar net waar je het accent legt.

Gewoon blijven doen

Om wat bij te verdienen wilde ik Fenna verhuren tijdens de Avondklok. Maar ze heeft de Dierenbescherming gebeld.
Ondanks alle maatregelen probeer ik een normaal leven te blijven leiden. Ik kijk of luister niet al te veel naar de media, want daar zou ik me alleen slechter door voelen. Iemand die trauma's heeft meegemaakt zou dat ook moeten doen. Dus ook geen Telegraaf e.d. kranten lezen. Veel te slecht voor je humeur en welzijn.
Met de Avondklok zal het wel zo zijn, dat mensen tussen 21.00 uur en 5.00 uur gaan feesten. Het beperken van het aantal bezoekers is slechts een van de vele adviezen. In het algemeen vind ik het beleid nergens op slaan. Veel te veel gaten, vaak te laat en halfbakken en met zeer beperkte handhavingsmogelijkheden. Dat zie ik hier ook. Afgelopen week heb ik mijn haar weer laten knippen. De kappers hier zijn niet zo creatief op commercieel gebied. Al geef ik toe, dat ook die groep ernstig benadeeld wordt door het beleid.
De burgemeester waarschuwt, dat men hard zal optreden tegen overtreders van de Avondklok. Had meneer vorig jaar maar ook zo ferm gereageerd, dan hadden veel ouderen hier nog geleefd.
Zo links en rechts in Europa wil men dat professionele mondkapjes gebruikt moeten worden. De huidige bieden nauwelijks bescherming. Iets waar veel deskundigen al vorig jaar al voor waarschuwden.

Lakeman over Mark Rutte

Ik ben halverwege het interview ingesprongen. Het eerste deel gaat over de Toeslagaffaire en de rol van Rutte daarin. Dit deel over zijn beleid.

Heerlijk zondigen

Wat is er nou leuker en/of lekkerder in het leven, dan te zondigen? Maar het mag niet! Ach, we mogen zoveel niet. Helemaal in deze periode. Die geeft juist nog meer druk om te zwichten voor zonden.
Vandaag heb ik gezondigd. Ik heb voor de lunch twee kroketten gefrituurd. Voor twee broodjes kroket. Man, man, man, wat waren die lekker! Dat is ook het mooie van zondigen. Ik doe het niet vaak, dus blijft het leuk en lekker. Stel ik zou het dagelijks doen, dan zou de lol er snel van af zijn. Net zoals zoveel andere zaken, zoals uiteten gaan of bowlen.
De eerste keer dat ik in een restaurant ging werken, zei de eigenaresse dat ik alles mocht eten! Maar na een dag of twee was ik het al zat en hield me maar een de reguliere tijden om iets te eten. En dan at ik meestal gewoon brood met beleg met soms een kommetje soep. 's Avonds at ik vaak gekookte aardappels of patat met groente. Als je de hele dag in een keuken staat, heb je minder trek.

Een aggregaat kopen?

Niet zo lang geleden kon ik een aggregaat van iemand overnemen. Voor weinig. Ik had wel interesse in zo'n draagbaar apparaat, maar ik vond hem te klein qua vermogen en hij was tamelijk bejaard. Het aanbod zette me wel aan het denken. Zo'n aggregaat biedt de mogelijkheid om overal over elektriciteit te kunnen beschikken. Dus ook als we onderweg zijn met de bus en onverhoopt stroom nodig hebben. Meestal staan we aan de paal, maar zelfs dan kan het zijn dat de stroomvoorziening hapert of zelfs uitvalt. Zoals in Hongarije het geval was. Er zit al een grote extra accu in de bus, bedoeld om via een (sinus) omvormer de 230 volt koelkast onderweg draaiend te houden.
Misschien is het handig om zo'n stroomopwekker ook tijdens dagjes uit te gebruiken. Bijvoorbeeld als we ergens aan het water staan of zo. Zeker als het weer wat kouder is. Dan kan de elektrische kachel (750 watt) ook aan. Uiteraard niet met buren naast ons, want zo'n aggregaat maakt lawaai en produceert uitlaatgassen. Het zou niet zo aardig zijn wanneer boze buren de aggregaat in het water zouden gooien. Daar is zo'n ding niet voor bedoeld.
Ik soms ook dat mensen aan hun bus werken met behulp van zo'n aggregaat. Dat is handig wanneer je geen verlengsnoer kunt inzetten. Ze

Huisje in Beekbergen

zijn tegenwoordig mooi verpakt. Net kleine jerrycans. 
In Beekbergen hebben we voor het huisje ook een tijdje een aggregaat gebruikt. De standaard aansluiting die naar het huisje leidde, was door de nieuwe bewoners pardoes verwijderd. Die aggregaat draaide enkel overdag. Ik heb hem later verkocht aan iemand uit Almere. Zijn woning was afgesloten van energie vanwege wanbetaling. Maar dankzij de aggregaat was ie niet voor een gat te vangen, zo stelde de man. Om de slapende hond niet te wekken zei ik maar niet, dat het apparaat benzine en olie nodig heeft.

Mijn CV

Mijn opleidingen en werkervaringen werden bijgehouden in cv's. Ja, ik had meer dan één cv. Er was een basis-cv met alle info en een verkort cv met louter essentiële zaken. En er was een cv dat toegespitst werd op de vraag vanwege een mogelijke opdracht. Dat was een A4 en enkel bedoeld voor een snelle vergelijking met de eisen/wensen van de aanvrager. Het basis cv was een levend document. Ik moest de benodigde info aanleveren. Die werd beoordeeld en vervolgens opgenomen (of niet) in mijn cv.Zelf had ik een kopie ervan, maar da arin vermeldde ik wel alle opgedane kennis en ervaring. Het gebeurde helaas geregeld, dat de verkoper te weinig wist van mijn persoontje. Ik mag met enig trots zeggen, dat ik mezelf vaker verkocht heb dan menige verkoper. Zonder provisie te krijgen. Zelf heb ik ook menige vervolgopdracht binnengehaald. Een kwestie van ogen en oren goed openhouden tijdens het werk voor een opdrachtgever.
Naast de persoonlijke gegevens bevatte het cv informatie omtrent mijn opleiding, de werkgebieden waarin ik ervaring opgedaan had, de functies die ik had, de methoden en technieken waarmee ik bekend was en mijn werkervaring per opdracht. Het laatste hield in nam van het bedrijf, de periode gedurende welke ik daar werkte, mijn functie en de werkzaamheden. De laatste weer gesplitst naar functie, want ik had vaak gecombineerde functies. Zoals Consultant en Projectmanager of Project- en IT-manager en Informatieanalist of Peoplemanager en Consultant.
Hoewel pogingen daartoe werden ondernomen vanuit de Verkoop, heb ik nooit toegestaan zaken op mijn cv op te nemen, die niet strookten met de werkelijkheid. Dat kwam helaas soms voor, omdat men per se iemand wilde plaatsen. Zo'n iemand kreeg een week van tevoren een of ander boek in zijn handen gedrukt dat ie moest lezen en werd op basis van de inhoud van dat boek (bijvoorbeeld een methode of techniek) 'verkocht' als ervaren of bekend met. 

Avondklok en verklaring

Zorro

Zoals je weet is Fenna een angsthaas. Vooral in het donker. Daarom ga ik als begeleider mee als ze 's avonds uitgelaten wordt. Vanwege de Avondklok vraag ik me af of ik straks om die reden een verklaring bij me moet hebben. En wat moet ik daarop invullen? Is het vanwege een Angsthaas of een Bodyguard? Ik vraag me ook af of ik straks ook aangesproken word en/of een bekeuring krijg ondanks zo'n verklaring en de aanwezigheid van Fenna. Ik bedoel, veel mensen zonder mondkapje en met een uitzonderingsverklaring worden desondanks onheus bejegend door handhavers. Er zijn er die zelfs klappen hebben gekregen. Als het zover zou komen met mij, dan heb ik aan die bange Friese teef echt helemaal niets. Had ik Zorro nog maar. Met hem liepen mensen met een grote boog om me heen.

November 1977

Onderweg naar huis, luisterde ik naar een concert van Doc Watson en diens zoon Merle. Ik was weer op kraambezoek geweest in Scheveningen, waar Sonja van onze eerste bevallen was. Onder het flatgebouw waar we toen in Zoetermeer woonden, bevonden zich garageboxen. Het waren eigenlijk kooien met een deel, dat als een schuifdeur bediend kon worden. Ik heb zittend in de Fiat daar het hele concert beluisterd. Ik was er aan het bijkomen van weer een drukke dag van deels werken en het huishouden doen en deels kraambezoeken afleggen. Ik reed zowel 's middags als 's avonds naar en van de Azivo kraamkliniek. Tien dagen lang. Het concert bracht me de nodige ontspanning.

Het eindexamenjaar in

Een leuk en vrolijk nummer, dat me terugbrengt naar het laatste schooljaar op de HBS; 1968 - 1969. Met flink wat druk, want in juli 1969 zou ik opgeroepen worden voor militaire dienst. Ik had eerder uitstel gevraagd, omdat ik een jaar extra nodig had. In het vierde jaar was ik namelijk blijven steken vanwege ziekte. Ik had weliswaar de mogelijkheid om via extra examens alsnog over te gaan, maar daar heb ik van afgezien. Dat betekende overigens wel dat ik dankzij die doublure in de 4e een stevige basis gelegd had voor het laatste jaar. Tijdens die zomervakantie was ik werkzaam in Katwijk aan Zee. Dit liedje doet bij mij niet alleen het restaurant maar ook het strand in een zomerse setting opdoemen. Wat een leuke tijd was dat!

Wat zeggen tegenstanders?

Ik overweeg Fenna te verhuren aan mensen die per se de Avondklok willen negeren. Wat het tarief betreft, dacht ik aan € 25,= / halfuur.
Er wordt weliswaar op selectieve wijze aandacht besteed in het nieuws aan de demonstraties, maar over de inhoud horen we weinig. Tegenstanders worden allemaal weggezet als relschoppers. Laten we eerlijk zijn : Nederland begint op een totalitaire staat te lijken met hulp van de media. Niet alleen in ons land, ook in andere EU landen wordt geprotesteerd tegen het beleid i.c. de maatregelen. Zoals in Oostenrijk. Helaas worden veel berichten die een andere kant van het beleid en die van de vaccinaties (het betreft experimentele vaccins met risicovolle bijwerkingen) met name door de Big Tech verwijderd uit angst voor verlies van hun winsten. Inclusief die van gerenommeerde artsen, virologen en microbiologen, die waarschuwen voor bijwerkingen. Er zijn er die door hun werkgevers ontslagen zijn, vanwege hun afwijkende mening. Ik ga er vanuit, dat ook deze artsen staan voor het leven en de gezonde mens. In het nieuws werd gemeld, dat de sterfgevallen in Noorwegen niets te maken hebben met het vaccin. Echter, volgens mevrouw Camilla Stoltenberg van het Noorse RIVM, is er nog geen onderzoek gedaan (19-01-21). Het is toch niet vreemd, dat ik nog steeds argwaan koester?

Op de boerderij

Bloemendaal - Munnikenpad

We komen uit een dorp dat ooit veel boerderijen kende. In mijn klas zaten diverse leerlingen, wier ouders een boerderij bestierden. Laatst zag ik een stukje over stads(?) mensen op een boerderij. Als kind heb ik dankzij klasgenootjes geregeld op een boerderij gespeeld. En geholpen. Dus weet ik wel iets over met name het houden van vee.  Sonja's oma en opa runden ook een boerderij, dus die weet ook veel van het werken in zo'n omgeving.
Wij moesten daarom wat glimlachen, toen ik die mensen met koeien en schapen zag omgaan. Het zijn volgzame beesten (als een schaap over de dam is...), dus hoef je niet elk beest apart te begeleiden. Een rustig ouder exemplaar voorop en de rest kuiert er achteraan. Nu werd het een getrek en gesjor en heel veel gedoe om een paar koeien en schapen naar en van een stuk grasland te krijgen. Zo waren er meer scenes waar wij echt om moesten lachen. Ook toen de herenboer ( de baas) zei, dat ze iemand anders beloofd had welke kandidaat eruit moest. Leuk leiderschap dus. Het strookte wel met het onderling gekonkel.

Voor ons geen Avondklok

De maatregelen blijven halfbakken en zullen dus nauwelijks enig effect sorteren. Men heeft het over het Brits variant, maar het vliegverkeer tussen het VK en Europa blijft gewoon doorgaan. Dagelijks komen zo'n 4.000(!) mogelijk besmette mensen ons land binnen vanuit het VK. Daar zit al een groot lek. Tenzij al die reizigers enkel 's avonds en/of 's nachts op straat rondlopen.
Kortom, ik snap er niet zoveel van. Evenmin van het feit, dat er toch weer ouderen in een tehuis besmet zijn geraakt. Wat is men toch aan het klooien?!
Als oudere met een lagere weerstand en/of gezondheidsklachten zou ik me niet laten vaccineren. Voor hen geldt een zeer hoog risico of overlijden vanwege de bijwerkingen. Men probeert de sterfgevallen in Noorwegen en Duitsland (waar het stil gehouden wordt) af te doen met 'toeval'. 

Landjepik in Dronten

Sinds 2011 is de gemeente Dronten bezig om gevallen van onrechtmatige toe-eigening en/of gebruik van grond aan te pakken. Het betreft zo'n 800 gevallen. 't Ja, wat doe je wanneer een strookje groen naast je eigen tuintje niet door de gemeente onderhouden wordt en afbreuk doet aan je eigen tuintje vanwege het hoge onkruid?
De aanpak kent volgens betrokken inwoners (zo'n 800 gevallen)  van meet af aan een zeer afstandelijke en onfatsoenlijke werkwijze, waarin ook gedreigd wordt. Zelfs in gevallen waarin het slechts een strook grond van zo'n 20 cm breed betreft. Men is met name boos over de toonzetting van de hen toegestuurde brieven. De betrokken ambtenaren communiceren nauwelijks, wanneer door bewoners gereageerd wordt. Stukjes grond die al ruim 30 jaar door bewoners in gebruik zijn, moeten binnen 3 maanden teruggegeven worden. Een aantal bewoners is in het gelijk gesteld na controle door het Kadaster. Maar een excuusbrief van de gemeente blijft uit. Het project Landjepik vindt merkbaar van achter bureaus in het gemeentehuis plaats.
Dronten kent veel gelovige inwoners. Op grond van alleen daarvan al, zou je een andere werkmethode verwachten. Helaas, is men blijkbaar alleen op de zondagen christelijk. Overigens moet ik na het lezen van de artikelen onbewust denken aan de Toeslagenaffaire. Ook daarin was de benadering alles behalve correct. De betrokken ambtenaren zou een cursus communicatieve vaardigheden en dienstverlening niet misstaan. De raad van Dronten heeft de klachten opgepakt.

De Haagse kliek

Eindelijk een politicus van een gevestigde politieke partij, die openlijk kritiek durft te uiten over de Haagse politieke kliek. Pieter Omtzigt heeft al vaker ongezouten kritiek geleverd op dit kabinet en de Tweede Kamer. Ook dit keer tijdens het debat over de val het kabinet, steekt Omtzigt zijn mening niet onder stoelen of banken. Omtzigt is wat dat betreft niet politiek correct, maar waarheidsgetrouw. Zo zei Omtzigt vandaag :

"Er is een innige band tussen dit kabinet, de Tweede Kamer en de pers(!). Ook belangenorganisaties doen hierin mee, omdat ze allemaal eten uit de staatsruif."

Ik ben blij met Omtzigts openheid en eerlijkheid. Het is een bevestiging van de vele beschuldigingen over het gekonkel, waarin de main stream media volop bij betrokken is. Een politicus kritisch ondervragen is daarom uit den boze. Vanwege deze kliek hecht ik ook weinig waarde aan uitspraken van organisaties als TNO, RIVM en de nationale omroep. Ze zullen hun politieke vriendjes nooit afvallen. Zelfs wanneer zij letterlijk en figuurlijk over lijken gaan. Omtzigts openheid past niet in het beleid van het CDA, dus mocht hij pertinent geen lijsttrekker worden. Stel je voor dat de christenen van het CDA ware duiveltjes blijken te zijn.

Omlopen aub

De achterkant van ons huisje bevindt zich vreemd genoeg aan de straatkant. Dat krijg je als je blowt of alcohol drinkt tijdens het werk. Het gevolg is dat geregeld bezoek aan de achterdeur staat te kloppen. Soms loopt er een rare kwibus zomaar naar binnen. Om daar een eind aan te maken, wilde Sonja een bordje op het tuinhek bevestigd zien. Ze heeft een soort kaasplankje gekocht en ik kreeg de opdracht het verzoek daar iets mee te doen. En dat was dus geen kaasblokjes snijden en opeten. Helaas.

Ik ben met de soldeerpistool aan de gang gegaan. Vooraf heb ik de tekst INGANG met een pijl eronder met potlood aangebracht. Daarna ben ik gaan schroeien. Een aardig klusje, want zo snel werd het hout niet zwart. Ik moest de letters drie keer doen om ze wat dik te krijgen. Het voordeel is wel, dat ik niet hoef te schilderen en/of te plakken en het geheel weerbestendig zal zijn. Tenminste, dat hoop ik maar. Ik weet namelijk niet uit wat voor hout het plankje gesneden is. Ook daar heb ik geen kaas van gegeten.

Riool doorgeblazen

Een tijd geleden hebben we met een lange veer de afvoer vanaf de keuken geprobeerd te ontdoen van een verstopping. Het heeft een tijdje geholpen, maar het probleem keerde weer terug. Vanmiddag is een bedrijf gekomen om het probleem op professionele wijze aan te pakken.
Meneer de ontstopper kroop in de kruipruimte om de afvoer te controleren. Toen hij weer bovengronds was gekomen, vroeg ik hem naar de montage van de afvoer. Wat denk je? Ja hoor, na de keuken bevinden zich twee 90 graden bochten vlak na elkaar! Ik meende dat te voelen toen we met die veer bezig waren.

De keuken is ooit een keer gewijzigd wat de indeling betreft. Het aanrechtblok stond voorheen op een andere plaats. Men heeft toen nieuwe afvoerbuizen moeten plaatsen. Die blijken dus voorzien te zijn van twee 90 graden bochten. Wat een prutsers! Zelfs een amateurtje als ik weet, dat je die bochten nooit in een afvoer moet gebruiken. Dat hadden 45 graden bochten moeten zijn. Overigens : twee vlak na elkaar (zo'n 30 cm afstand) duidt op een heel bijzondere constructie. Zal wel weer zo'n spaghetti-oplossing zijn. Daar was de boel dus verstopt geraakt. Ik kreeg gelijk de kriebels om ondergronds te gaan en de boel zelf maar aan te passen, zodat het afvalwater vloeiend door de buizen wegstroomt. Maar het is een huurwoning. We kregen ook te horen, dat het flexibele stuk dat verzakking van de bodem moet opvangen, niet horizontaal, maar verticaal geplaatst is. Nu werkt het flexibele stuk alleen als de grond horizontaal verschuift. Ik ga het toch eens aankaarten bij de verhuurder. Dan weet ook die van het prutswerk van zijn opdrachtnemer. Eerst maar de mechanische ventilatie z'n werk laten doen. Er hangt hier een vreemd luchtje. Straks denken de buren : "Wat is ie nu weer aan het maken in de keuken?!"
Tom vond het hele gebeuren maar beangstigend. Hij vluchtte het huis uit via de achterdeur. De regen in. Zo erg was het blijkbaar.

Fikkie stoken

Het is een typisch jongens / mannen iets, vuurtje stoken. Niet alle mannen kunnen dat. Ik heb ze weleens gezien terwijl ze met een lucifer een dikke boomtak probeerden aan te steken. Haha! De echte vuurtjesstokers weten dat het vuurtje met hout van zeer fijn naar grof opgebouwd moet worden. Als padvinder leerde ik ooit dat ik met slechts één lucifer het vuurtje moest kunnen aanmaken. Ook bij nat weer.
Als jochie heb ik menig fikkie gestookt. De kachel opnieuw aanmaken was daarom zeker geen straf. Een doosje lucifers van huis meenemen was niet mogelijk. Dat zou direct opvallen. Dus moest ik slim en creatief zijn. Een leegdoosje bewaren en maar een paar lucifers meenemen, was dan de oplossing.
Fikkie stoken is naar mate de jaren verstreken vuurtje stoken geworden. Op een verantwoorde manier. De openhaard, de vuurkorf , een allesbrander en de bbq waren dan de stookplaatsen. Ik heb dan veel met vuur gespeeld,

maar ook weer niet. Ik kan me niet heugen, dat ik iets gevaarlijks met vuur gedaan heb. Dus heb ik niet zoals mijn broertje een vuurtje gemaakt in een kast.
Koken, bakken en braden op een houtvuur is ook leuk. We hebben op campings gestaan, waar je een houtvuur voor je tent / caravan / camper mocht stoken. Daar waren speciale metalen bakken op poten voor. De laatste keer dat we daar waren, moest je huur betalen voor zo'n vuurkorf. Maar hout was er niet te koop. Dat moest je zelf in het bos gaan sprokkelen.
Soms maken we nog een vuur. In een vuurkorf of in de tuinhaard. De laatste lijkt op een grote stenen kruik. Daarin kan enkel een klein vuur gestookt worden. Wat het milieu betreft ben ik geen stoker van behandeld hout. Voor de rest troost ik me maar met de vele bosbranden die op aarde woeden. Da's toch vele malen erger dan het afvalhout dat ik dan verbrand? Ik zou best een draagbaar houtkacheltje in de camper willen hebben. Op het www heb ik al wat leuke modellen gezien. Klein, maar fijn. Van een leeg verfblik tot een oud munitiekistje. Geinig!

Niet vergeten!

 

Avondklok

nummers 117 en 119

Het is weer heel erg lang geleden, dat ik als een ware inbreker diep in de nacht (of was het al ochtend) stiekem ons huis aan de Splinterlaan binnensloop. Haha! Vooral gedurende de zomervakanties als ik tot 's avonds laat werkte. Wat wel wat vreemd was, was dat ik als oudere tiener niet eens een sleutel van de voor- of achterdeur had. Zo ging dat in die tijd. Maar ik had wel een stuk ijzerdraad. Haha! Daarmee trok ik via de brievenbus de voordeur open. Als ie niet op de knip zat.
Ook met ijzerdraad maakte ik de achterdeur open. Dat slot was zo simpel. Ik had een draad in de vorm van een sleutel gebogen en kon daarmee het slot opendraaien. Wel gek, want de echte sleutel had een baard. Maar misschien was het nog zo'n effect als met dat van een ouderwetse loper.
Ik ben één keer voor inbreker aangezien. Ik kreeg toen bijna een klap met een eind hout op mijn hoofd. Mijn buurjongen Bram had mij zien rondsluipen en wachtte mij op, toen ik van het schuurtje naar de voordeur liep. Gelukkig herkend hij mij op tijd.
Met de instelling van een Avondklok, moet ik (op mijn leeftijd) als een dief in de nacht weer bezig gaan. Gelukkig heb ik nu wel een sleutel. Het is alleen lastig hoe ik mijn maatje (Fenna) het betere sluipwerk moet aanleren. Zoals dekking zoeken en de tijgersluipgang. Ik zou haar ook met wat groen kunnen camoufleren. Ik zal het Handboek Soldaat maar eens gaan doornemen. Inclusief het hoofdstuk over man tegen man gevecht. Sodeju, het lijkt wel oorlog.