Vrolijk Pasen!

Telkens weer probeer ik er wat van te maken. Ik bedoel van situaties, die een normaal mens tot wanhoop zouden drijven.
Zoals deze feestdagen bijvoorbeeld. Ik vier Pasen helemaal alleen. Nee hoor, niks zieligs aan. Vanmorgen ben ik Paaseieren gaan zoeken, die ik zelf gisteravond in de tuin verstopt heb. 'Een makkie voor een gekkie', hoor ik jullie denken. Maar dat is niet zo. Ik maak namelijk in positieve zin gebruik van mijn slecht korte termijn geheugen! Hahaha! De zoektocht heb ik uiteraard op de kalender genoteerd, anders zou ik die ook nog vergeten. Ben alleen vergeten op te schrijven hoeveel eieren ik verstopt heb.
Ik kan gerust veel eieren eten. Vroeger raakte ik nogal opgewonden van eieren. In militaire dienst kregen we ze op de vrijdag, voor het weekendverlof. Op de kazerne, in de vreetschuur, werden de 'neukpatronen' zoals die gekookte eieren met respect door het kader werden genoemd, feestelijk uitgereikt. Op de maandag werd mijn opstandige libido weer bedwongen met kamfer dat kwistig door het eten werd gestrooid, zodat mijn dienstmakkers ook niets van mij hoefden te vrezen als we samen onder de douche stonden. Maar daarover hoef ik me niet meer druk te maken. Ik heb tot nu toe slechts één ei teruggevonden. Of had ik er maar één verstopt?

De geschiedenis rijdt voorbij

 

Na het boodschappen doen op de markt, ben ik even bij Unicum op twee velden voetbal gaan kijken. Niet veel later reed ik met tranen in de ogen weer op de fiets richting Haven. Bij de Visarenddreef moest ik stoppen, omdat een oude vrachtauto vanaf de Noordersluis de dreef opreed. Na een paar personenauto's, volgde weer een oude vrachtwagen. 'Mooi!', genoot ik. Ik dacht gaat dit nog lang duren en keek richting de sluis. Daar zag ik een hele colonne oude vrachtwagens aan komen rijden. Prachtig! Ik fietste zomaar met mijn neus in de nostalgische vrachtwagenboter!
Een hele rij vrachtwagens uit vervlogen tijden namen een voor een de bocht, waar ik vol bewondering toekeek. Het logo van een oude Magirus herinnerde mij aan onze eigen vuilniswagen in de jaren 50. Dat was ook een Magirus. Een Magirus Deutsch, al werd dat laatste woord angstvallig weggelaten. Achter op de bak was een halfronde metalen kap met daarin aan beide kanten twee schuifluiken. Die werden naar boven geduwd om daarna de vuilnisemmers te legen. Allemaal stoer handwerk door mannen met sterke lijven en zonder neus- of mondkapjes uitgevoerd. Ik wist toen : 'Dat wil ik later ook worden! Vuilnisman!' En aldus geschiedde.
Ik zag ook vrachtwagens met melkbussen achterop. Die herinner ik me ook nog. Ze reden 's morgens vroeg al door de polder van boerderij naar boerderij, om later op de ochtend terug te keren naar de melkfabriek. Er reden relatief veel vrachtwagens van het merk DAF. Aan het eind van de enorme rij zag ik een Mack aan komen rollen. Wat een beest. Dat is pas echt een Big Mack!
Ach ja, oude vrachtwagens. Ik ben ermee opgegroeid. Onze beneden buurman in de Resedastraat had er ook een. Meneer Van Ingen Schenau had een transportbedrijf. Hij beschikte over een groene Bedford met houten bak. Naast de voordeur stond vaak een enorme krik tegen de muur met een grote slinger eraan. Een houten bak op een ijzeren voet en waar aan de bovenkant een zwarte, vette, getande ijzeren staaf met draagblad uitstak.  Dat ding was net zo groot (of klein?) als ik. "Dommekracht", noemde buurman dat ding. Ik ben van die dingen later nog een paar tegengekomen. Die noemden zichzelf Peter en Richard. Voor mij waren die vechtersbaasjes ook gewoon dommekrachten, ook al heb ik die slingertjes van hen nooit gezien. Anders had ik daar zeker weten even flink aan gezwengeld.

Nostalgie française

Valt best wel mee met Frans

Het is altijd weer leuk om even op zolder te toeven. Eerst de was gedaan en toen even wat zitten neuzen in oude lp's, fotoalbums en boeken. Bij de laatste trof ik een Frans boek aan. Dat boek heb ik ooit gekregen als blijk van waardering van de culturele afdeling van de Franse ambassade voor mijn resultaten in de Franse taal. Oui, Oui, Wimmie was behoorlijk goed in die taal. Ik leek wel een (geïmporteerde) Fransoos.
Mijn eerste les Frans kreeg ik op de lagere school in klas 6. Ik vroeg me toen af wat ik met dat rare gebrabbel aan moest. Engels was toch veel belangrijker? Maar die taal was vreemd genoeg alleen weggelegd voor de leerlingen, die naar de lagere technische school zouden gaan en voor de meisjes van de spinazie academie, ook wel huishoudschool genoemd. Die meisjes hadden blijkbaar een moeder thuis die geen klap uitvoerde of het hen niet wilde of kon bijbrengen
Het leuke van Frans vond ik de vervoeging van de werkwoorden en het gebruik van bijvoeglijke naamwoorden in combinatie met mannelijke en vrouwelijke zelfstandige naamwoorden. Parbleu, die grap had ik al snel in de gaten!
Later ben ik nog naar Frankrijk gegaan, om mijn Franse taal wat aan te scherpen. Maar dat voornemen pakte heel anders uit. Die Fransen vertikten het om op een rustige manier met mij te spreken, zodat ik ze kon volgen. Dus ging ik maar in gesprek met studenten. Die deden normaal, maar dat waren buitenlanders. Het was mijn eerste en laatste bezoek aan het land van stokbrood, wijn en vreemde snuiters. Ik correspondeer sinds 1970 in het Frans met Olga in Roemenië.
Maar mijn Frans is dermate verwaterd, dat ik behoefte heb aan enige opfrissing. De bedoeling is namelijk, dat ik dit jaar eindelijk weer eens het mooie land Roemenië ga bezoeken. Après plus de trente ans! Dat betekent dus niet : met de paraplu van tante Ans. Het is maar dat je het weet. O ja, dat boek heb ik nog steeds niet gelezen. Erg hè?

Joe Pie Zie

Zoals aangegeven door de nieuwe provider moet ik zelf mijn abonnement bij UPC beëindigen. En volgzaam als ik ben  hing ik dus aan de telefoon. Ik werd snel en heel klantvriendelijk geholpen door een jongeman. Hij keek mijn abonnement na en kwam net als ik tot de conclusie, dat het na bijna 17 jaar nog helemaal standaard is. En dus was opzeggen zonder fratsen mogelijk. Aan het slot van ons korte gesprekje, zei hij dat ik een schriftelijke bevestiging toegestuurd zou krijgen.
En zowaar, hij sprak de waarheid. Gisteren viel een brief van UPC in de brievenbus. Twee zelfs. Huh?! dacht ik gelijk. Wat nu?
De eerste brief bevatte een brief met de bevestiging van de beëindiging van mijn abo bij UPC. De tweede brief, met dezelfde datum, bleek geen kopie te zijn van de eerste. Die brief gaf aan, dat ik gevraagd zou hebben om mijn betaalgegevens aan te passen. Voortaan krijg ik de facturen per post en het bedrag wordt door Joe Pie Zie geheel automatisch van mijn bankrekening afgeboekt. Zou die jongeman het stekkertje in het verkeerde gaatje hebben gestoken?
Deze wijziging heb ik helemaal niet besproken en ik beschik ook niet over iets als Mijn UPC, waarin zaken vastgelegd zijn. Althans, niet door mij. Maar ik mag voor eventuele vragen een 0900 nummer draaien voor slechts 3 eurocent per minuut. Ik zal als eerste vragen of ze mij terug willen bellen en tot die tijd mijn bankrekening nog scherper in de gaten houden.
Overigens, ik kan nu ook via het glasvezel gebeld worden. Wat een verschil! Ik heb mijn zoon niet eerder zo snel horen praten. Maar hij bleek gewoon weer eens haast te hebben.

In de fietsen

Het was weer zover. Een paar weken geleden is deze vutter gebeld, met de vraag of ik weer wat ondersteuning wilde verlenen in de werkplaats van het fietsenbedrijf. Natuurlijk was men benieuwd in hoeverre ik hersteld was, van mijn gescheurde biceps. Maar ik kon gelukkig een positieve reactie geven : mijn biceps doen het weer!
Afgelopen week heb ik twee dagen gewerkt. Al vrij snel kreeg ik het gevoel niet weggeweest te zijn. We, ik werkte samen met een vaste medewerker, moesten flink aan de bak, want er was wat achterstand. En een achterstand is lastig weg te werken, vanwege het verkoopconcept dat gehanteerd wordt : voor 13.00 uur besteld, de volgende dag in  huis.
Je kunt je voorstellen, dat na een weekend als Pasen een aardige stapel online bestellingen ligt te wachten. Een hoeveelheid van drie dagen, die in een dag weggewerkt zou moeten zijn. Maar dat is helaas niet altijd haalbaar. Dus moeten soms extra uren en/of handen ingezet worden. Kwaliteit staat voorop. Dus wel snel werken, maar ook goed. Daar houd ik wel van. De dingen hoe dan ook goed doen.
Ik heb ook weer twee ritten gemaakt naar de winkel in Almere en weer terug. Over de A6. En ook op de A6 rijden sommige automobilisten nog steeds als gekken. Maar op zo'n grote bus hoef je niet bang te zijn voor voortrazende en duwende leaseauto's.
In de werkplaats worden de bestelde fietsen rijklaar gemaakt. Dat houdt o.a. in : controleren op fabricagefouten en vervoersschade, stuur rechtzetten, bel en vaak draagrek monteren, pedalen erop, zadel in de juiste stand, banden en velgen checken, slagen uit velgen halen, alles vastzetten wat (nog) los zit, handremmen, verlichting en versnellingen afstellen enz. En natuurlijk een doekje erover en de boel goed verpakken voor verzending. Fietsen kunnen afhankelijk van de wensen van een klant worden voorzien van manden, (zij)tassen, stoeltjes, sloten en schermen. Ik vind het erg leuk om daar te sleutelen, vooral ook omdat het met de mensen daar leuk klikt.

In Almere

Nieuwe bieb

Oude bieb

Afgelopen week was ik even in Almere. Waarom? O, gewoon even naar de markt daar. Voor de afwisseling. De zon scheen weliswaar, maar die oostelijke wind hè. Ik vond het maar koud. Oké ik was een lafaard voor wat het vervoersmiddel betreft. Ik was namelijk met het blik op vier wielen en niet op de motor. Mij te koud. Toen ik vanaf de dijk via de ring het centrum kwam binnenrijden, dacht ik even terug aan mijn trip naar Atlanta (USA). Al die hoge gebouwen en daar tussenin weinig tot geen zaken die mij een warm gevoel konden geven. Al was dat laatste extra lastig door het koude weer.
De auto heb ik bewust niet in een parkeergarage op adem laten komen. Ik heb hem in het zonnetje gezet en ben gaan lopen. Ik was nieuwsgierig naar de oude bibliotheek. Ergens heb ik gelezen, dat men daar appartementen in wil maken. Zelf heeft deze oude bok daar tussen al die biebgeiten ook zijn appartementje gehad tot de grote boze wolf verscheen.
Aan de buitenkant was nog niets te zien van enige verandering. Dus ben ik doorgelopen naar de markt. Hier en daar momenten van herkenning, zonder verder echt enthousiast te worden. Ik heb het nu eenmaal niet op die historieloze, moderne gebouwen. Die zijn voor mij als de Lada's onder de auto's.
Op mijn dooie gemak ben ik wat gaan rond kuieren. Natuurlijk was het erg winderig in de stad. Maar daar wordt aan gewerkt. Al doende leert men. De nieuwe bieb ben ik voorbij gelopen. Nee, niet over het hoofd gezien. Daarvoor verrijst het somber gekleurde gebouw te nadrukkelijk in het stadshart van Almere. De contouren deden me denken aan de Ark van Noach. Een onderkomen dit keer niet om dieren te redden, maar boeken.

Zes jaar voorbij

Vandaag, precies 6 jaar geleden, nam ik afscheid van mijn lieve mamma. Dit nummer stond op de paar lp's die we in de jaren 50 grijs draaiden, terwijl we genoten van de Hollandse warmte. Warmte die werd afgegeven door een gitzwarte kachel, waarin de cokes en antraciet van kolenboer Omtzicht werden gestookt. Kuchend en hoestend dacht ze met weemoed terug aan haar verre Indië.

Goede Vrijdag

Soms schrik ik ervan. Van het feit dat veel mensen weinig tot niets weten van onze christelijke feestdagen. Zo hoorde ik deze week iemand op de vraag 'Pasen, wat is dat precies?' antwoorden dat met Pasen Jezus geboren werd. "Misschien je zus, maar Jezus niet", dacht ik zo.
Anderen antwoordden met : 'Een vrije dag!' En gelijk hebben ze. Ik geef toe, velen noemen zich christelijk, maar daar houdt het dan wel mee op. Maar de christelijke feestdagen, die vrije dagen, die moet je hen niet afpakken. Ik weet niet in hoeverre atheïsten zo hun eigen feestdagen hebben. Maar velen van hen en andere gelovigen liften graag mee met de christenen. Louter vanwege de vrije dagen.
De meesten van hen hebben een blauwe maandag (ook wel wasdag genoemd) wat Bijbelse teksten aangehoord of gelezen. De jongelui weten weinig tot niets van de Dolle dinsdag (ook wel derde Paas- of Kerstdag genoemd) noch van Aswoensdag. Die dag is trouwens uitgestrooid en in de loop der tijd door de slagerswereld tot gehaktdag gebombardeerd. Over de Witte donderdag (het laatste Avondmaal) heb ik het maar niet, want het gaat niet over de MacDonalds en ook niet over drugs. Goede Vrijdag staat nu voor de deur. Op die dag werd Christus gekruisigd door de maffia uit Rome met verdacht veel opgeluchte Joden op de tribunes. Op Stille zaterdag is er geen klokgelui, maar wel schreeuwend druk vanwege de inkopen voor een lang weekend. En tot slot : de autoloze zondag kent de jonge generatie ook al niet meer. Laat staan Pasen. Dat is nog ouder.

Hij wel, ik niet

Het komt helaas steeds vaker voor dat men honden uit laat op het speelveld aan de Binnendijk. Her en der liggen hondendrollen in het gras. Nog geen vijftig meter verderop bevindt zich langs de vaart een enorm lange en behoorlijk brede poepstrook. Maar ja, dan heb je de auto nodig. Veel eigenaren weten niet, dat rennen bij een hond de stoelgang stimuleert.
Soms, heel soms spreek ik zo'n hondeneigenaar aan. Gewoon vriendelijk hoor : "Goede morgen, volgens mij bent u in overtreding." Maar zelfs dan is niet iedereen daarvan gediend. "Ik wens niet door u hierop aangesproken te worden!", was laatst een felle reactie. De hond zat lekker gehurkt zijn keutel te trekken, terwijl de baas nadrukkelijk de andere kant op keek. Maar helaas, daar verscheen iemand onverwacht. Ik dus. Van een afstand had ik al gezien dat het zeker niet de intentie was om de boel op te ruimen.
Volgens de eigenaar had ie niets te maken met het bordje, waarop staat dat het terrein verboden gebied is voor honden. "Bij dat besluit ben ik niet aanwezig geweest", was zijn kinderlijk verweer.
Zelf was ik ook niet in de Tweede Kamer aanwezig toen men stemde over de bezuinigingen, de belastingen en al die andere regels waaraan ik me in dit land moet houden.
Ik moet me dus wel aan zijn regel houden : me er niet mee bemoeien. Maar bij dat besluit was ik toch zeker ook niet aanwezig? Toen ik het woord asociaal bezigde, sprong ie bijna uit z'n vel. Maar het hielp wel. De persoon in kwestie ging thuis alsnog een plastic zakje halen en kwam even later terug om de bruine warme rakkers uit het gazon te plukken. Dat is dan in elk geval nog iets positiefs.

Dronten roept

De gemeente Lelystad vindt het niet correct, dat de gemeente Dronten inwoners werft in onze stad. Dat zou namelijk niet afgesproken zijn. "Nee Dronten, dat zouden we niet doen", jammert de stad. Maar Dronten doet het toch. En hoe. Langs de A6 zag ik een enorme banner hangen. Ik moest wel even glimlachen. Een oproep om vooral naar Dronten te komen nota bene op een strategische locatie in Lelystad opgehangen. Ja, die Drontenaren weten van wanten. Lekker commercieel, daar hou ik wel van.

Super snel glasvezel

Het verschil is merkbaar. Wat is dat glasvezel snel, zeg! Als ik iets ga up- of downloaden, kan ik geeneens tussentijds koffie drinken. Ik moet aan het werk blijven. De tv heeft een haarscherp beeld gekregen. Bleek dat ding dus een met HD te zijn. Was me niet eerder opgevallen (zei de sufkont).
Er is wel een nadeel. Sommige programma's zijn nu helemaal niet meer te volgen. De snelheid waarmee bijvoorbeeld Mathijs van DWDD praat is nog hoger geworden. Gelukkig hebben we nog teletekst 888 en heb ik veel aan snellezen gedaan.
En wat me ook opviel, was dat Oranje zo vlot tegen die Roemenen speelde. Glasvezel? Ik ben er toch blij mee.

Rotte appels

Wie appelen vaart, die appelen eet. Zet dat maar uit je hoofd als je in de horeca werkt. Ik noem het 'horeca', maar het gaat over een bepaald bedrijf in de horeca. Dat bedrijf heeft een nogal opvallende manier van omgaan met personeel.
Zo is er bij voorbeeld het werkoverleg. Dat vindt steevast plaats buit werktijd. De daaraan bestede 2 á 3 uren worden niet betaald. Het komt geregeld voor dat het werkoverleg in een andere horeca gelegenheid plaatsvindt en dat het eten en drinken door het personeel zelf betaald moet worden. Zo'n quasi gezellige avond wordt aangekondigd met 'We gaan gezellig Chinezen' of  'We gaan lekker gourmetten'.  Maar het is dus ordinair werkoverleg, waar de medewerker zijn eigen tijd en geld in moet steken.
Zelfs als het werkoverleg op de eigen werklocatie plaatsvindt, zeg maar midden tussen de eigen 'appels', moet er voor de 'appels' en het sap betaald worden. Hoe raar en deels onwettig dit ook mag zijn, tot op heden heeft niemand de vakbond durven te benaderen. Misschien past ook dat niet in de cultuur van het bedrijf. Rotte appels gaan subiet de mand uit. En als dat niet gebeurt, pe(r)st men net zo lang tot ze als sap door de mand vallen.

Hij doet het!

Mijn zwager had gelijk : het splinter nieuwe draadloos modem werkte niet goed. Dat bleek ook in de winkel. Ik heb het omgeruild voor een ander en kreeg de welgemeende excuses erbij. Op naar huis met mijn nieuwe aanwinst. Thuis eerst het glasvezel modem maar even uitgezet. Na een wachttijd weer ingeschakeld, het nieuwe draadloze modem gekoppeld en ingeschakeld. Toen eerst maar de kabelverbinding getest. Ik sprong een gat in het plafond, toen ik op de website van Sitecom terecht kwam! Jippiéééé!
Daarna heb ik het laptop overgeschakeld op draadloos. En ja hoor, na het intoetsen van het wpa wachtwoord, verscheen mijn startpagina. Ook de andere computers doen het zowel draadloos als bekabeld. Hè hè, toch gelukt. Nu nog de telefoon. Vanaf het glasvezel modem kan ik wel bellen, maar ontvangen gaat nog via KPN.

Een goede za(a)k

Hier in de wijk heb ik nog geen Aldi personeel al die kassabonnen zien opruimen. Om die reden plaats ik nog weleens dozen voor de toegangsdeur. Die slingeren her en der rond de winkel. Ze komen ook uit de winkel. In andere wijken zie ik ook, dat winkeliers het blijkbaar geen enkel probleem vinden, wanneer zij zelf en hun klanten door het zwerfvuil moeten banjeren om in de winkel te komen. Kijk maar eens goed rond in wijken als de Botter en vooral Tjalk.
Gelukkig zijn er ook bedrijven, die wel een zaak maken van een beschermd milieu. Want ook bij de Mac zie ik veel mensen de zakken en doosjes op de parkeerplekken gewoon op de grond gooien. Zelfs als ze vlak bij een container zijn. En daar hangen er nogal wat van. Gelukkig gaat het Mac personeel dagelijks geregeld aan de slag om de boel alsnog op te ruimen. Met de harde wind waait het spul overal naar toe. Ik vind zelfs hier in de wijk die bekende bruine zakken. Maar dat heeft niets van doen met de harde wind. Dat zijn de vervuilers die hier de wijk bezoeken of hier wonen. Ja zeker, ook bewoners hier hebben er geen moeite mee om hun medebewoners in/bij het afval te zetten.

Plug en (snel naar de) Plee

Het is nog steeds aanmodderen met mijn glasvezel. Eén computer direct op het Lijbrandt modem aansluiten is geen probleem. Dan doen alle drie de computer het prima. Maar meerdere lukt niet. Het draadloos modem, dat ik (op advies) aangeschaft heb, geeft een zeer zwak signaal af en de kabelverbinding werkt niet. Of beter : op één desktop pc wel, maar op de twee laptops niet. Ook de smartphones pikten geen signaal op. Het netwerk zelf is wel zichtbaar, maar zoals gezegd met een zwak signaal. Nog zwakker dan dat van andere in de omgeving. Het verbinden loopt vast na het ingeven van de wpa code. Dan blijft de computer hangen.
Ook het resetten van het draadloos modem leverde niets op. Mijn privé systeembeheerder kwam er ook niet uit. Hij verdenkt het draadloos Sitecom modem ervan niet goed te functioneren. Aan de bekabeling ligt het niet.
Vandaag heb ik een eenvoudige router geplaatst en de aanwezige bekabeling gebruikt om de 3 computers aan te sluiten. De desktop doet het wel, de andere twee krijgen geen verbinding. Grrrr! De beide laptops kunnen beide soorten verbindingen niet opzetten. De desktop alleen geen draadloze.
Twee draaien onder XP en een onder Windows 7. Alleen de desktop met XP doet het dus bekabeld, zowel via het draadloze modem als via de router. En hoe! Zeer snel, zo snel zelfs dat ik er soms wat zenuwachtig van word. Hahaha!
Als ik de bekabeling aan het 'oude' KPN modem koppel, doen alle computers het. Ook draadloos. Ik heb zelfs IP adressen ingevoerd en automatisch laten toewijzen. Ik lijk zelf wel een netwerkbeheerder in plaats van een gebruiker. Vanmorgen maar eerst het Sitecom modem terug naar de winkel. Plug en play? Op dit moment Plug en dan snel naar de Plee. Pfffff!

De weg kwijt

Ook de weg kwijt...

Gisteravond was ik een paar keer de weg kwijt. Ik wijt dat aan een soort geestelijke vermoeidheid. Ik raakte enigszins gedesoriënteerd in een mij vreemde omgeving, ergens tussen Amersfoort en Zeist. Het was donker en dat scheelde ook veel. Overdag waren we via de A27 naar Amersfoort gereden. Daarna ging het richting Utrecht, want we waren op weg naar Leersum. Ik had ook over de A27 naar Utrecht kunnen rijden en dan via de A12 naar Leersum. Maar dat heb ik dus niet gedaan.
Ik was nog wel zo helder in het donker te kiezen voor de route richting Maarsbergen, om vervolgens daar de A12 op te draaien naar Utrecht. Een deel van die route heb ik twee keer een tijd lang gereden, toen ik op het computercentrum van de Rabo in Zeist opdrachten uitvoerde.
Maar dit keer moest ik niet richting Utrecht- Den Haag aanhouden, maar afbuigen naar het noorden en de A27 nemen. Maar om de een of andere reden miste ik die afslag! Later zag ik waarom. Op de voorgaande borden stonden Hilversum en Almere vermeld, maar bij de afslag naar de A27 enkel Hilversum. Zo zie je maar weer, ik moet me niet enkel focussen op Almere, want dan gaat het fout. Dus dat werd even keren bij de eerst volgende afslag en toen ging het goed. Kortom, gewoon rustig blijven en dan komt het allemaal weer goed.
Wat moesten we in Leersum? We hebben daar een bezoekje gebracht aan Petra en Jan van B uit A. Ze verbleven daar met kinders en kleinkinders en hond Pascha op een recreatiepark in een bosrijk gebied. Elk gezin beschikte over een knusse, houten chalet, dat van alle comfort is voorzien. De drie chalets staan vlak bij elkaar, zodat gezamenlijk van een kop koffie of een maaltijd genoten kan worden.
Moesten wij ook maar weer eens doen : met z'n allen naar zo'n park gaan voor een LAT vakantie.

Zaaigoed

Mijn vader was bij de Marine. Bij de Onderzeedienst. Hij was weinig thuis. Als opgroeiend kind, dat op straat iets had opgepikt over kindjes maken, dacht ik lang dat mijn pa zes keer was thuis gekomen om te zaaien. Dat deed hij blijkbaar erg goed, want er waren dus ook zes kinderen. Met de zaadjes van onze tomatenplantjes ging dat minder succesvol.
Tussen de oudste en de twee zit ruim vijf jaar. Ook dat is logisch, want nadat ze getrouwd waren, ging pa op oorlogspad en kwam pas na vijf jaar weer boven water. Mijn oudste zus werd in 1942 geboren. Midden in het oorlogsgeweld.
Omdat hij zo goed zijn best gedaan had kwam pa volgens mijn filosofie na de oorlog elk jaar weer thuis. Dat was in 1947, 1948 en 1949. Dan is het even rustig. Mamma had het natuurlijk erg druk met de komst van drie jongens, die ze trots haar Drie Musketiers noemde. Maar toen de jongste Musketier Rudie twee jaar was en kon lopen had ze weer de handen vrij. Al moet ik wel zeggen dat mijn oudste zus een groot aandeel van de zorg voor ons op haar bordje kreeg geschoven. Mamma was immers zwaar astmatisch en lag meestal op bed te hoesten. Wij werden verblijd met een zusje. Weer drie jaar later kregen we een broertje. Voor de afwisseling was deze nogal wit van kleur. Hij viel erg op, want het zag tot dan thuis zwart van de mensen. 'Die is van de melkboer", zei mamma soms grappend. Dat heb ik nooit geloofd, want onze melkboer zag er niet uit. Nee, mamma had een verfijnde smaak, waar mannen als Rudolf Valentino, Rock Hudson en Clark Gable onder vielen. Achteraf stuk voor stuk gay, maar ach mijn moeder wist niet beter dan dat mannen het met vrouwen deden. De melkman had trouwens ook enorme gok waar meestal een druppel aan hing en geen platte neus.
Pa ging anderhalf jaar naar Nieuw Guinea, maar daarna ging het hele gezin met hem mee naar Curaçao. Ondanks de warmte, zelfs onder enkel een laken slapen was al te warm, kropen mijn ouders blijkbaar zo dicht tegen elkaar dat er opeens weer een baby kwam. Nummer zeven! Zelf had ik dat niet in de gaten, maar een klasgenoot van mij wel. Toen hij zei dat mijn moeder zwanger was, schrok ik me een ongeluk. Ik dacht tot dan dat ze teveel kip at. Het was toen inmiddels 1962 geworden. Omdat pa bijna dagelijks thuis was, vreesde ik het ergste : een kindertehuis. Maar het bleef bij de kleine Rita. Die was net als haar broertje ook wat wit van kleur. Waarschijnlijk was het bruin bijna op of was het zaadje wat overbelicht door de felle, tropische zon. Belangrijker is, dat ze net zo warm is als de rest.

Geen band met de natuur

Zondagochtend, rijdend over de Knardijk, zag ik langs het Bovenwater een mooie witte kraag van ijs de oever wit kleuren. Een fraai gezicht. Even verderop zag ik in de berm een wat minder fraai beeld : een stapel autobanden. Een bandenboertje heeft ze daar blijkbaar gedumpt.
Ik weet dat in 2004 een wet in werking trad, die door het ministerie van Vrom in het leven is geroepen. Deze wet, Besluit beheer autobanden, stelt dat importeurs en leveranciers van allerhande banden voor voertuigen, oude banden gratis moeten terugnemen. Het betreft een één op één regeling. Dat wil zeggen, dat als ik twee oude banden laat vervangen door twee nieuwe, ik de oude gratis ter plekke mag achterlaten. Nu is er niets gratis in dit land, dus is er ook zoiets als de verwijderingsbijdrage. Die zit verwerk als opslag in de nieuwe band of wordt apart vermeld op de factuur. Eigenlijk is dat bedrag neergelegd bij de leveranciers en producenten, maar die mogen dat aan hun klanten doorberekenen. En als je als ondernemer mag kiezen, dan kies je natuurlijk voor het geld.  Zo werkt dat.
Het vreemde is dat die oude banden in feite een goudmijn is. Er wordt veel verdiend met producten die uit het recycleproces voortkomen. Dan is het toch vreemd dat je moet betalen om zo'n oude band te mogen inleveren?
De regeling houdt in, dat leveranciers in principe niet met oude banden in hun maag blijven zitten en zodoende vooral het milieu beschermd wordt. De oude banden worden gratis opgehaald door speciale, RecyBem gecertificeerde, bedrijven.
Wie als leverancier dit spelletje gewoon meespeelt, hoeft geen banden te dumpen. Tenzij je als ondernemer je niet of onvoldoende verdiept hebt in de autobandenproblematiek. Maar dan heb je volgens mij niet echt een band met je bedrijf en helemaal niet met de natuur en dus je medemens.

Wifi or not Wifi?

Alsof de duvel ermee speelde : nadat ik de contactdoos had geïnstalleerd om het glasvezelmodem aan te sluiten,ontving ik een doos van Lijbrandt. Daarin zaten spullen om de tv aan te sluiten. Ik ben eerst maar de kabel gaan aanleggen. Weer zo'n klus die bij mij de bekende vraag opriep : waarom zit er in een woning geen standaard goten en/of bekabeling? Dat geldt trouwens ook voor mijn stereo installatie en speakers. Of maak alles draadloos, ook mijn tv.
Maar goed, de kabel ligt er. De tv aansluiten is verder een fluit van een cent.
Toen ik echter aan het internet verhaal wilde beginnen, zag ik dat ik een draadloze router nodig heb, als ik meer dan één pc wilde aansluiten. Wel raar zeg. Op dat glasvezelmodem staat wel een symbool voor draadloos en toch moet ik een draadloze router aanschaffen. Het oude KPN modem is wat dat betreft moderner en gemakkelijker : een kwestie van softwarematig aanhaken en hup : internetten.
Toen ik in de MyCom winkel naar een draadloze router vroeg, zei meneer dat ik zo'n ding in mijn situatie niet nodig heb."Staat er geen Wifi symbooltje op dat modem?", vroeg hij verbaasd. Ik antwoordde : "Jawel, maar blijkbaar niet" (of zoiets, want ik snapte er ook niets meer van). Op mijn pc en laptop had ik geen nieuw draadloos netwerk gevonden. Meneer adviseerde mij toch nog eens goed te kijken, alvorens geld uit te geven. Een zeer klantvriendelijke houding, al zeg ik het zelf. Dus ik weer naar huis. Nog eens de boel gecontroleerd en op internet nagekeken. En ja, er moet toch een draadloze router tussen! Wat een ongein. Dus weer naar de stad. Als ik de router geheel volgens de regels en documentatie heb aangesloten, zie ik wel een nieuw draadloos netwerk. Maar wat ik ook probeerde, ik kreeg geen verbinding. Dat was met de KPN box anders. Na het ingeven aan de netwerksleutel, blijft ie zoeken tot ie ermee ophoudt. Gelukkig kwam mijn zwager en persoonlijk systeembeheerder langs. Maar ook hem lukte het niet om de draadloze router verbonden te krijgen. De bekabelde situatie deed het wel. Plug and play staat op de doos. Dat plug ging dus wel,maar dat play blijft beperkt tot mijn eh..... extern wormvormig aanhangsel zal ik maar zeggen.

Big brother is watching

Het aantal bedrijven dat personeel via camera's controleert neemt gestaag toe. Blijkbaar is het werkethos van tegenwoordig flink veranderd. Was het ooit hard werken voor de baas, tegenwoordig gaat het om ikke en geld verdienen zonder al te veel inspanning. Dat laatste kwam ik gedurende mijn loopbaan ook steeds meer tegen. Een keer in je neus peuteren moet kunnen, zolang je maar niet met eten en drinken voor anderen in aanraking komt. Dat zelfde geldt voor achter het oor krabben en toiletbezoek zonder hygiëne regels te hanteren. Niet alleen camera's ook detectives worden ingezet om personeel te controleren. Sommigen lopen als collega's rond, anderen controleren vanaf de zijlijn.
In een aantal onderzoeken stuitte ik ook op personeel, dat van de baas stal. Het betrof zowel tijd als materialen. Het spel werd meegespeeld door anderen, inclusief managers, zodat het nauwelijks te achterhalen viel. Het was een soort tweede bedrijfscultuur. Het ging dus echt om concrete zaken, variërend van verduistering en bijklussen in de baas zijn tijd tot een flink dagdeel de dienstauto achter de bosjes parkeren en daar liggen slapen. In de horeca heb ik tot twee keer toe een kok opgepakt zien worden. De een had een casselerrib in zijn fietstas gestopt, de ander een paar flessen sterke drank. Er was ook een kok die de gewoonte had om in een koekenpan te spugen. Maar dat ritueel bleek normaal te zijn. Dan kon ie zien of de pan heet genoeg was, om dat lekkere biefstukje te schroeien.
Toch kunnen controles ook heel anders uitpakken. Vooral bij de overheden slaan ze door. Daar gaat het niet zozeer over werken, maar over de persoon. Als binnen zo'n instantie kwalijke zaken gebeuren en je doet er niet aan mee, dan hang je. En spreek niet de waarheid, want dan volgt een ware martelgang voordat je afgemaakt wordt.
Controles, camera's detectives, ze zeggen mij niets. Als dat soort zaken verschijnen weet ik dat er iets structureel mis is. Wie gewoon doet waar ie voor betaald krijgt heeft niets te vrezen. Een kwestie van zelfdiscipline. En zeg nou, welk bedrijf wil nou een goede specialist 'graag' ontslaan?

Dat zit wel snor

Er was heel wat politie op de been gebracht vanwege een demonstratie van Turkse landgenoten tegen de firma Jeugdzorg. Het Stadhuisplein was gedeeltelijk afgezet met hekken en rood-wit lint. Daar binnen stond een groep somber kijkende mensen, waarvan sommigen spandoeken en borden droegen. En hoofddoekjes. En dat mag allemaal in dit land. De demonstranten zijn boos, omdat een jongetje van Turkse komaf ondergebracht is bij een lesbisch stel. Dat maakt mij verder niets uit, want dat stel zit bij elkaar omwille van de liefde voor elkaar en dat jochie is ook liefdevol opgenomen mag ik aannemen. Maar nee dus, volgens de demonstranten. Het waren er niet zoveel als aangekondigd. Ik denk misschien honderd. En dat is nog geen 10% van het aantal dat verwacht werd. Een flink opgeblazen toestand dus, die gezien de inzet van de politie veel geld kost.
De burgemeester waagde te zeggen, dat Jeugdzorg in 99% van de gevallen goed werk doet. Ik ben het niet met haar eens, maar om daarom luid boe! te gaan roepen. Dat laat ik liever aan de Hollandse koeien over als ze gemolken moeten worden. Mevrouw Horselenberg is toch zeker ook maar een mens? Elk mens maakt fouten.
In elk geval heb ik veel jonge Turkse vrouwen gezien, die dus openstaan voor de opvang van kinderen van eigen komaf. Dat is een hele geruststelling. Of vergis ik me nu?
Zelf zou ik als kind niet bij een lesbisch stel ondergebracht willen worden. Mijn lieve mamma had ogen op haar rug. Ze hield me overal in de gaten en dat vond ik vreselijk. Maar in de jaren 50 was er nog niets over privacy en helemaal niet voor kinderen. Vraag het maar meneer pastoor. Dus met één moeder was het al lastig om je vrijelijk te bewegen. Daarom dacht ik vaak : je zou maar twee moeders hebben. Dat zijn dan vier ogen die je in de smiezen hielden. Brrr! Nee, dan maar één Turkse moeder. Dat zit tenminste snor.

Over de schone brug

Fietsend langs het Havendiep zie ik dat de mooie bruggen daar schoon gespoten worden. De groene en grauwe aanslag wordt met een hoge druk spuit weggespoten. Het is de laatste brug die een schoonmaakbeurt ondergaat, zodat ze allemaal mooi wit de lente en de zomer in kunnen. een eindje verderop, bij de laatste brug, zie ik een grote tegenstelling.
De scholieren van het Groenhorstcollege hebben er weer een flinke bende van gemaakt. Rond de school en op de looproute naar de winkels van de Tjalk ligt overal zwerfvuil. Blikjes en verpakkingsmaterialen van snoep en snacks. Zeg maar het overbekende scholierenafval. Op de foto is het niet zo goed te zien, maar er ligt behoorlijk wat, waarvan veel in de begroeiing.
Ik kan me herinneren dat die school een convenant had met de wijkbewoners. De studenten zouden de boel schoonhouden en geregeld het zwerfvuil opruimen.
Maar ja, tegenwoordig is een afspraak geen afspraak meer.Dat was vroegâh.

Zwart werk

Gistermiddag kwam Jill even bij opa langs. Wat een feest! Haar mamma ging de auto ophalen, die niet klaar was. Eh? Ach ja, soms lopen reparatiewerkzaamheden uit (de hand). Jill moest nog wel even wakker worden, want ze had in de auto zitten slapen. Zij liever dan de bestuurder, denk ik dan maar.
Opa was net klaar met een stukje onderhoud aan de motor. Hij had de CBX op de hefbrug gezet, om het uitlaatsysteem weer eens een flinke poetsbeurt te geven. Twee van de vier uitlaatbochten zijn inmiddels gedaan. Wat vuil en roest verwijderd en daarna met kachelzwart ingesmeerd. Dat laatste deed ik met een mooie, roze tandenborstel. Nee, die is duidelijk niet van mij. Ik ben nog steeds niet uit de kast gekomen.

Toch maar niet

Een tijdje geleden vernam ik van mijn lokale correspondent op het Werkeiland, dat de bouw van een nieuw pand ten behoeve van de centrale bediening van de bruggen in Flevoland, niet doorgaat. Dat pand zou hier bij de Noordersluis gebouwd gaan worden.
In het kapitale Provinciehuis is ruimte beschikbaar, waarin men de centrale bediening gaat onderbrengen. Een goede zaak dunkt me. Wat dat betreft mag de crisis nog wel even duren. Men is meer geneigd tot bewuster met kosten om te gaan. Maar wel nadat de burger eerst kaal geplukt is.

In de krant?

Gisteren was iemand hier om mij te interviewen en wat foto's te maken van onze woonomgeving. Waar een weblog al niet toe kan leiden. En tja, ik kan natuurlijk niet achterblijven wanneer Mandy en Maurice in een landelijk dagblad komen te staan. Dat verhaal ging over zeven mensen in een appartement. Dit verhaal gaat over een WAO'er in een eengezinswoning. Was wel twee en een half uur kwijt aan die ongein. En dan is het nog maar de vraag of het verhaal gepubliceerd gaat worden. Er worden veel meer gezinnen bezocht.

Troostplek

In de rubriek Troostplek liet het NCRV  televisieprogramma  'Man Bijt Hond' zien welke invloed en troost een graf kan bieden aan nabestaanden. In februari 2007 kreeg ik van de NCRV de vraag voorgelegd of ik mee wilde werken aan een aflevering voor Troostplek. Na enig denken besloot ik, op advies van mijn therapeut, ja te zeggen tegen de programmamaker. Ik bevond me toen halverwege mijn herstel.

Op een rustige en droge voorjaarsdag in de maand maart van 2007 reden Sonja, Mike en ik van onze woonplaats Lelystad naar Leiderdorp. We werden bij de Algemene begraafplaats van Leiderdorp aan de Hoogmadeseweg opgewacht door de interviewer / cameraman van de NCRV. Wij werden op onze beurt verwelkomd door de immer vriendelijke en zorgzame beheerder van de begraafplaats, die zelfs mijn naam nog wist! Bij de ingang met het grote ijzeren hek begonnen de opnames van de bewuste aflevering. Vandaar liep ik naar het graf van Ruud, niet ver van dat van mijn ouders en grootouders.
Tijdens de opnames, die overigens in een zeer ongedwongen sfeer verliepen, zag ik van tijd tot tijd iemand verdekt achter het karige groen mij/ons gadeslaan. Als ik nadrukkelijk naar de persoon keek, dook hij weg.  Na de opnames zag ik dat het een vrouw was. Gestoken in een grijs uniform met het dorpswapen van Leiderdorp zichtbaar op de jas. Ze verliet na de opnames de begraafplaats.
Later hoorde ik dat ze daar was vanwege een kwestie rond een eerdere uitzending van 'Man bijt hond' een klompje van een brugwachter van de Doesbrug. Jammer, dat mevrouw zich niet vooraf even heeft voorgesteld. Dan had ze van mij gewoon mogen toekijken en mee mogen luisteren. Nu werd haar aanwezigheid ervaren alsof we met iets illegaals bezig waren. De opnames verliepen overigens probleemloos, ontspannen en vlot.
De aankondiging van de uitzending een maand later luidde : "Dit keer zien we de 58-jarige Willem van Oudshoorn bij het graf van zijn jongere broer Ruud. Na zijn vader (1997) en in 2006 een oudere broer, heeft hij zes jaar geleden ook zijn jongere broer Ruud verloren.
Vooral die dood heeft hem aangegrepen. Willem moest vroeger altijd op Ruud oppassen, omdat hij een beetje een zorgenkindje was. Als Willem over het grindpad van de begraafplaats loopt, gaan zijn gedachten terug naar de dag van de begrafenis. Dat is een trieste herbeleving, maar zodra hij bij het graf komt, krijgt hij rust."

Een doos in de meterkast

Vanmorgen ben ik begonnen met het monteren van een stopcontact in de meterkast. Dat is nodig voor het glasvezelkastje. Tot vandaag heb ik een verlengsnoer gebruikt, maar dat staat zo slordig.
Eerst de huidige situatie bestudeert. Er zijn drie lasdozen, maar alle drie hebben geen ongebruikte uitgang. Dus moest ik er een vervangen door een doos met een extra uitgang. Gelukkig was zo'n doos op de geschikte plek aanwezig. Gisteren heb ik al wat inkopen gedaan. Een opbouwdoos, wat pvc-pijp en natuurlijk een lasdoos met in dit geval vier ingangen.
Natuurlijk heb ik de hoofdschakelaar uitgezet, want ik ben zwart genoeg. Hahaha! Voor de zekerheid ook maar de draden in de stoppenkast los geschroefd. Even terzijde : mijn tekstverwerker heeft het woord 'stoppenkast' met rood onderstreept. Hij stelt mij voor om er 'poppenkast' van te maken. Alles toch nog even gecontroleerd op de afwezigheid van spanning en toen aan de slag.
Eerst de draden uit de lasdoppen verwijderd en twee draden doorgeknipt. Toen oude lasdoos er tussenuit gewurmd en de nieuwe er weer tussenin gewurmd. Een rot klus ondanks de flexibele pvc buizen.
Daarna de uiteinden gestript. Nou ja, gestript. Ik gebruikte een aardappelmesje. De speciale tang lag in de garage en ik had geen zin om die te gaan halen.
Het volgende wat moest gebeuren was de aanleg van een nieuw stukje pvc leiding aanleggen voor de contactdoos. Omdat de lasdoos vlak boven de stoppenkast zat was het flink creatief buigen (met buigveer en buis boven de gaspit) om de juiste bochtjes te krijgen. Maar het lukte wonderwel. Drie draden (fase, nul en aarde) door de buis en op de lasdoos gemonteerd.
Vervolgens alle draden weer met lasdoppen met elkaar doorverbonden. Een klusje waar je geen last moet hebben van kleurenblindheid en gepriegel in een onnatuurlijke houding leuk moet vinden.
Daarna de contactdoos gemonteerd en de bedrading aangesloten. Bij de aardlekschakelaar de twee draden weer verbonden en de schakelaar aangezet. Geen plof, geen rook, geen tollende meter en de straatverlichting was al uit. Met een lampje heb ik de nieuwe contactdoos getest. Toen die bleef branden, heb ik de stekker van het modem erin gedaan. En... alles werkt weer naar behoren. Ik was wel anderhalf uur bezig. Maar dat hield me wel van de straat.

All inclusive

Ook goed voor je relatie...

Als leidinggevende weet ik dat je ook het nodige aan shit over je heen krijgt. Dat hoort erbij en eerlijk gezegd ik heb er nooit wakker van gelegen. Als projectmanager weet ik dat ik niet iedereen tevreden kan stellen. Er zullen altijd klagers zijn. En niet iedereen hoeft mij aardig te vinden. Dat scheelt mij ook veel aan tijd en energie.
En dan zijn er ook nog mensen die graag mijn baan zouden willen hebben. Want zo gemakkelijk veel geld verdienen is toch het mooiste wat er is, nietwaar? Als ik met vakantie ga en er is sprake van zo'n iemand die mijn werk graag wil doen, dan schuif ik hem dat in de schoenen. En ja hoor, zodra ik weer terug ben is die ambitie verdwenen. Louter vanwege de negatieve (voor mij de uitdagende) kanten van de functie. "Wat een gezeik krijg jij aan je hoofd zeg! Niks voor mij. Voor geen goud.", krijg ik dan te horen. Ook het georganiseerd, efficiënt en effectief werken is voor velen een struikelblok. Je moet veel doen in relatief weinig tijd. Een dagelijkse uitdaging. Net als een jongleur die 12 borden op stukjes draaiend moet houden en toch nog zijn rust weet te pakken voor koffie, een gesprekje en lunch. Ik doe veel op basis van mijn gevoel. Wat is wel en wat is minder of helemaal niet belangrijk?
Ach ja, je doet het nooit helemaal goed. Altijd is er weer wat. Maar ja, dat hoort erbij als je het voortouw neemt. Zelfs als het een feestje in de privésfeer betreft. Er zijn altijd weer klagers. Mensen die langs de zijlijn staan te mauwen of met de hakken in het zand staan, maar de job liever niet zelf willen doen. Maar ik, ik doe het toch. Het hoort er allemaal bij.

De Batavia rot weg

Daar ligt ie dan, de replica van dat mooie VOC retourschip Batavia. Wie betaalt mag erop om het oude ambachtswerk van dichtbij te bewonderen, de geur van hout en teer op te snuiven en te ervaren hoe het moet zijn geweest om maanden lang op zo'n schip te moeten doorbrengen. Al vereist dat laatste wel enig inlevings- en voorstellingsvermogen.
Een tijdje geleden zag ik een opmerking voorbijkomen, die nogal kort door de bocht was. Maar hij zette mij wel aan het denken. De opmerking was, dat het schip veel geld en materialen heeft gekost en dat het nu in het Markermeer ligt weg te rotten. Ik weet niet beter dan dat de bouw van het schip benut werd om werklozen werkervaring op te doen, om zo hun kansen op de arbeidsmarkt te vergroten. Allen heeft men blijkbaar niet zo goed nagedacht over de exploitatie van de Batavia. Een gevolg van het economisch welzijn. Ik kan me niet voorstellen dat de opbrengst van de bezoekers het onderhoud van het schip kunnen bekostigen. Er is ook nog een werf en een museum, die geld kosten.
Er gaan stemmen op die vinden dat de Batavia veel meer commercieel ingezet moet worden. Varen met die hap! Feesten en verhuren aan andere havens, om daar bewonderd te worden. Zo'n prachtig schip is toch zeker een flinke trekpleister? En hoe zit het met het bedrijfsleven? Dat kan ook meeprofiteren van de uitstraling van het schip. Of is het een speeltje sec voor de werf en het museum? Allemaal vragen van mensen die begaan zijn met de Batavia. Meedenkers dus. "Doe er je voordeel mee", zou ik zeggen. 

De vooruitgang

De zwart wit foto is genomen t.h.v. de 3e rode auto

Toen wij in de jaren 60 op de Spliterlaan de nieuwe woning betrokken, konden we de schoorsteen van Ouderzorg en de Grofsmederij aan de andere kant van de Rijn zien. Van de schoorsteen van de steenfabriek hadden we geen last, maar met de Grofsmederij was dat anders. Mamma beklaagde zich over de gaatjes die in het wasgoed brandden. Ze werden veroorzaakt door de schoorsteen van de smederij. Die blies gloeiende ijzerdeeltjes de lucht in. Ook de verf op de kozijnen werd aangetast, maar dat was van mindere zorg. Het was immers een huurwoning.

1964 :Steenfabriek Ouderzorg op de achtergrond

De beide herkenningspunten werden vrij snel gesloopt vanwege de vooruitgang. Die manifesteerde zich eerst in een werkplaats annex opslagruimte van de firma Kruy, die o.a. ook in ijzerwaren deed. Recht tegenover ons huis. Daar werd jaren lang asbest gezaagd. Gewoon open en bloot en de zagers hadden niet eens een mondkap of iets dergelijks op. Leve de vooruitgang! Toen men erachter kwam dat het spul kankerverwekkend was, werd deur aan deur onderzoek gedaan in de vorm van een vragenlijst. Meer kan ik me niet herinneren dan dat het zagen werd verboden.
Kruyt is vertrokken en het pand ging tegen de vlakte. Er staat nu een appartementengebouw met wat bedrijfjes op de begane grond. Het uitzicht van de eengezinswoningen is vergelijkbaar met dat van een volgebouwde stad. Maar het is en blijft vooruitgang. Van wat of wie is mij onduidelijk.

De Jong's Machinefabriek

Een van de ruim 40 cursussen

Afgelopen week las ik een reactie en vraag over De Jong's Machinefabriek in Zoeterwoude. Daar heb ik begin jaren 70 een half jaar gewerkt. Ik herinner me nog dat ik erg schrok van de werksfeer in dat bedrijf. Mijn broer had mij na mijn militaire dienstplicht daar geïntroduceerd. De baan was louter bedoeld om mijn cursus computerprogrammeur te betalen. Want ik wilde de automatisering in.
Na het bekende rondje van kennismaken, de fabriek kreeg ik niet te zien, moest ik nacalculaties maken van de productie van betonmixers, bouwliften, mixers voor voedingsproducten (zoals nasi!) enz. Die berekeningen eindigden altijd in het rood. Of wel : de verkoopprijs was telkens veel te laag ten opzichte van de werkelijke kosten en de bruto marges. Ik zat dus op een zinkend schip.
De sfeer was niet bepaald leuk. Ik dacht nog : "Kut (sorry, ik kwam dus net uit dienst), moet ik dit tot mijn 65 ste doen?!" De kantoorruimte was verdeeld in twee rijen bureaus met stoelen. Mij werd gevraagd of ik links- dan wel rechtshandig was. Toen ik aangaf meestal rechts te zijn, werd de koffie links neergezet : dan kon ik gewoon door blijven werken als ik een slokje nam, want er moest gewerkt worden. Al snel had ik in de smiezen, dat een ratelende rekenmachine voor mijn chef het teken was, dat er hard gewerkt werd. Dus toetste ik een flinke deling in, drukte op de resutaattoets en nam ik even wat koffiepauze. Toen ik een keer opzij keek naar mijn broer, hoorde ik achterin een knippend geluid. Meneer Van de H. , bril met en zwart dik montuur, zat daar op een verhoging. Toen ik me helemaal omdraaide zat hij met zijn vingers te knippen en maakte met zijn hand een draaiende beweging : ik moest recht zitten. Het deed me denken aan de lagere school, al deelde hij geen klappen uit.
Voor op de muur hing een klok met een bel. Daar heb ik bedenkelijk veel naar zitten kijken. Op dat kantoor leek de tijd vaak stil te staan. Wat duurde de dagen lang! Als de bel ging mochten we opruimen. Ook als het lunchpauze was, moest er eerst opgeruimd worden. En als de bel weer ging, moest je aan de slag. Dus voor de bel ging moesten je spullen klaarliggen op je bureau. Dus de pauze was voor een deel ook werken. Ik maakte ook nog een salarisverhoging mee. Dat ging op een zeer eigenaardige manier. Onze chef had het nieuwe salaris op een papiertje gekrabbeld en liet dat op geheimzinnige manier aan mij zien. Op een manier alsof het een spiekbriefje betrof. Hoe dan ook ik ging volgens de metaal cao 457 gulden netto verdienen!
Het fabriekspersoneel werd strikt gescheiden gehouden van het kantoorpersoneel. Het werd ook vaak onfatsoenlijk tot onbeschoft behandeld. Op kantoor was een luik in de muur. Als daar op geklopt werd, dan betrof het iemand uit de fabriek met een vraag. Bepaalde mensen op kantoor begonnen gelijk nare opmerkingen te maken, zoals (ik citeer) : 'Laat die fabriekslul maar even wachten'. Of : 'daar heb je zeker die zeikerd weer'. Wat een minachting! Niet leuk dus.
Toen ik bij de Bank Giro Centrale werd aangenomen voor een opleiding tot analist-programmeur en ik mijn ontslag indiende, zei mijn chef dat ik alleen ontslag kon krijgen als hij de brief van de BGC had gezien. Ik dacht dat dat de normale gang van zaken was. Toen ik die toonde, zei hij dat ik mijn salaris zelf ingevuld had. Dat was namelijk bijna drie keer hoger dan wat ik bij De Jong verdiende. En dat terwijl ik bij de BGC van 10 tot 16 uur cursus ging volgen. Bij de BGC kwam ik in een totaal andere wereld terecht. Er zijn dus ook gewone bedrijven.

Walking the lane of memories

In mijn niet van zonden vrije jeugd, zwierf ik door het oerwoud van muziek. Van pop, rock, country en folk tot underground en psychedelica. Al kon ik de laatste categorie kolere herrie niet echt waarderen. Waarschijnlijk omdat ik geen LSD gebruikte. Uiteindelijk kwam ik vooral door mijn zwager Jan V in het walhalla van de country en folk terecht. Cash, Kristofferson, Jennings, Williams (Hank en later Don), Gram Parsons, Mickey Newbury, John Prine, Jerry Jef Walker, Chris Hillman, Linda Ronstadt, The Eagles, Southern Hillman Furray band, Bob Dylan, Byrds, Tim Hardin, Townes van Zandt, Randy Newman en ga zo maar nog een uur door.
Dat was way back in the 60's and 70's. Nu, ruim 40 jaar later ben ik volg ik iemand, die nagenoeg dezelfde ontdekkingsreis onderneemt. Ze doet me vaak glimlachen als ze meldt dat ze een nieuwe ontdekking heeft gedaan. Zoals laatst, toen ze John Prine tegen het muzikale lijf liep. Van origine is ze een enorm groot fan van Kris Kristofferson. Ik heb haar via Youtube leren kennen en haar veel lp's gestuurd van haar idool. Ze stamt uit de cd en dvd tijd en had geen enkele lp van Kris. Ze miste daarom bepaalde nummers van hem. Ik had veel dubbele, vanwege het overlijden van mijn broer Ruud. Haar vader had nog een oude platenspeler, waar ze de lp's die ik haar gestuurd heb op afspeelde.
Ik heb ze haar gratis gegeven. Eigenlijk vanuit de gedacht dat de erfenis veilig gesteld is bij een echte liefhebber. In ruil heb ik haar gevraagd zo'n 25 vragen te beantwoorden. Vragen over het leven in de voormalige DDR, want daar woonde ze tot de val van de muur. Ze vond het een bijzondere deal, maar dat was het voor mij niet. Het lijkt alsof het in de wereld enkel om geld gaat. Maar dat is niet zo. Het gaat om muziek en elkaar, vind ik.

Een conifeer van 300 kilo

In Dronten hanteert men een andere werkwijze bij de Milieustraat dan hier in Lelystad. Bij de ingang rijdt men de auto of auto met aanhanger een weegbrug op. Bij een zuil ter hoogte van de bestuurder, moet men een pas met barcode aanbieden. Een mannenstem vraagt of het in dit geval, alleen groen is. Ik antwoord : "Ja meneer, het is een conifeer." Dan gaat de slagboom open. Als we de conifeer voor zijn compostfase hebben afgeleverd, worden we bij de uitgang opnieuw gewogen.
Op het scherm verschijnt de tekst dat we 6, 90 euro moeten betalen. Volgens de mannenstem uit de zuil hebben we de driehonderd kilo overschreden! Na wat gekakel over en weer, vermoeden we dat de nieuwe kaart nog een oud saldo van afgeleverd afval bevatte. En daar kon hij niets aan veranderen. We moesten betalen en ons maar naar het kantoor wenden aan de overkant. Daar aangekomen constateerden we dat het inderdaad stil is aan de overkant.  Men snapte niets van de situatie. Ze konden wel zien dat de kaart nieuw was en nu voor het eerst was gebruikt. We kregen de 6 euro 90 retour en het kaartsaldo werd gecorrigeerd naar nul. We kregen ook nog even te horen dat het nieuwe weegsysteem niet goed functioneert. Het maakt veel fouten. Vaak in het voordeel van de Milieustraat, zo wist men ons te vertellen.

Een goede deal

Vanmorgen heb ik een aanhanger geleend van een buurtbewoner. Voordat ik met de sleurbak de weg op ging, heb ik eerst alles gecontroleerd, inclusief de verlichting. Het rechter achterlicht had een flinke opdoffer gekregen. Het glas was gebarsten en het was gedeeltelijk losgerukt. Alleen de gewone verlichting aan die kant deed het niet. Het rem- en het knipperlicht deden het wel.  Ik heb nog staan prutsen, maar het hielp niet. Omdat ik toch alleen overdag zou rijden, nam ik het risico en ging op weg naar Dronten.
Daar heb ik een conifeer uit een tuin verwijderd en op de aanhanger geladen. Naar mijn idee keurig in de bak en met een enorm lang touw vastgezet.
Het was de bedoeling om op de terugweg naar Lelystad, de conifeer bij de Milieustraat te dumpen. Maar ik besloot toch maar dat in Dronten te doen. Vlak bij het NS station in Dronten, stopte ik voor een rotonde om een agent op een motor voorrang te verlenen. Toen hij vlakbij was, wees hij heel nadrukkelijk naar mij en maakte een behoorlijk dwingend gebaar in de geest van : Hé jij daar, nu onmiddellijk mij volgen, anders...!! Achter op zijn motor brandde een lichtbakje die zijn gebaar vertaald had in een simpel "Volgen". We reden een eind om en werden een afgesloten terrein op gedirigeerd. Daar stond een meute agenten in fluorescerende hesjes mij handen wrijvend op te wachten. Eerst moest ik de ruitenwisser uitzetten, omdat iemand een rode kaart met de tekst Politie eronder wilde schuiven. Ik vroeg nog beleefd of de extra brandstof nog vergoed werd, maar de jonge agent lachte mij uit en verwees mij naar een met pilonen gemarkeerd vak. Daar stond een tweetal agenten naar mij te wenken.
Gedwee reed ik naar het gemutste duo. Ik moest de auto kaarsrecht in het vak zetten. Het mannelijke deel van het wenkende duo kwam naar mijn raampje en zei : "Goede middag meneer, wij gaan u en uw auto en aanhanger controleren. Wilt u even blazen?" Ik deed mijn mond open om iets te zeggen, maar voordat ik iets kon produceren verdween een tuut in mijn mond. "Blazen, blazen, blazen, blaaaaazen, stop!" Meneer keek ernstig naar een schermpje en zei : Bob!" Ik zei : Haha, fout! Willem! Omdat ik gelijk had kreeg ik de sleutelhanger van Bob. De eerst winst was binnen.
De verlichting werd gecontroleerd en meneer ging zelfs even op mijn stoel zitten. Gelukkig was ik al uitgestapt. Hij controleerde of ik voldoende zicht naar achteren had. De blonde muts met blauwe ogen had gezien dat een lampje het niet deed. Ze ging in overleg met haar collega muts, die zuchtend uit mijn stoel kwam. Hij liep plichtmatig om de combinatie heen en riep mij toen bij zich. Hij wees naar een tak die wat uit de lading stak. "Levensgevaarlijk meneer, maar dit keer zie ik het door de vingers", zei de goedzak. De blonde deed ook nog een duit in het zakje. Ik moest haar plechtig beloven het lampje te repareren en niet in het donker naar huis te rijden. Dan zou ze dit keer geen bon uitschrijven. Dat beloofde ik natuurlijk. Op mijn beurt beloofde ik haar geen vergoeding te vragen voor de extra verbruikte brandstof. Ze keek me indringend met haar blauwe kijkers aan en zei met een knipoog : "Ik wens u een goede middag." Het rijbewijs en kentekenbewijs bleven dit keer in mijn portefeuille. Zwaaiend en toeterend nam ik afscheid van het goed gemutste duo.

Geen doos in de meterkast

Vandaag moest ik tussen 10 en 13 uur thuis zijn. Men kwam de glasvezelaansluiting verder opbouwen. Stipt tien uur werd aangebeld. Ik was net met mijn blauwe envelop bezig, maar glasvezel gaat voor. Meneer stelde zich voor en vroeg wijzend naar de deur rechts van hem : "Is dit het toilet?" Ik keek hem wat verschrikt aan. Gelukkig volgde een nadere specificatie van zijn vraag, zodat hij niet in de meterkast maar op het toilet zijn blaas kon legen. Je weet het maar nooit met die techneuten.
Met lege blaas wierp hij een blik in de meterkast. "Hé, u heeft hier geen 230 Volt aansluiting!", zei hij verrast. "Hebben ze dat niet aan u gevraagd?" Ik kon me de vraag niet meer herinneren. Die zal waarschijnlijk niet gesteld zijn (of stond het in een brief?), want dat soort klusjes (in dit geval een contactdoos aanbrengen) vind ik altijd erg leuk om te doen. Maar met mijn vergietgeheugen is alles niet zeker.
Een vluchtige blik leerde mij dat er diverse lasdozen in de meterkast aanwezig waren, dus een extra contactdoos zal geen lastige klus worden. Maar voor nu werd het zijn verlengsnoer. "Koffie?", vroeg ik hem. Maar daar had de monteur geen trek in. Hij had net de blaas geleegd en wilde werken. Even later stond hij buiten te bellen. Waarschijnlijk over een bruine transgender op nummer 175 die nog geen doos heeft. Maar het kon ook zomaar zijn, dat iemand een signaaltje moest sturen als test. Dat weet je nooit met techneuten.
Een halfuur later kwam ie uit de kast. "Da's ook weer gedaan", zei hij tevreden terwijl hij zijn broek ophaalde. Hij vroeg mij een verlengsnoer te gebruiken om alleen vandaag de boel van stroom te voorzien. Er moest nog iets op afstand ingesteld worden. Ik beloofde hem dat te doen. Hij gaf mij een hand en vertrok. Ik hoef de rest van de dag dus niet thuis te zitten. Hoera! Het gebruik van glasvezel is weer een stapje dichterbij. Straks maar eerst een contactdoos monteren. Maar eerst terug naar de blauwe envelop.

Miscommunicatie

Communiceren is zo dicht mogelijk langs elkaar heen praten. En dat kan erg verwarrend zijn.

Van Duitschen bloet

Flevolandse, Hollandse of Indische bami?

Ook bij Omroep Flevoland is het al een tijd crisis. Komkommertijd in de nieuwsgaring. In het nieuws verhaalt men deze week over een Drontenaar die ergens in Duitsland een kettingbotsing heeft meegemaakt en daar zonder kleerscheuren vanaf gekomen is. Nou en? Zonde van de tijd en het geld dat men daaraan heeft besteed. Soms probeert Omroep Flevoland bepaalde situaties flink aan te dikken cq op te blazen. Zoals de vervuiling van grond onder de ijsbaan van de failliete Flevonice. Het leek of de hele polder naar de knoppen was geholpen. En nu jammert ze mee over de superprovincie.
We gaan onze identiteit verliezen, beweert men. Nog meer onzin, dus. Ik ben wie ik ben en dat blijf ik ook. Of het nu Flevoland blijft, Legoland of een provincie van China wordt. Ik ben ook nooit een Zuid Hollander geweest. Ook al ben ik daar geboren en heb ik daar ruim 40 jaar geleefd. En in de bossen van de Achterhoek werd ik echt niet onwel, omdat ik iets van een vaderland ontrouwe Gelderlander in me voelde omhoog kruipen. Zelfs in Limburg kreeg ik niets mee in de zin van een gebrekkig Duits sprekende Belg. Alleen in het Friese Grou voelde ik me niet op mijn gemak tussen al die eigenwijze mensen. Maar dat beschouw ik als een incident. Dus wat mij betreft allemaal onzin. Ik blijf een Indo van Duitschen bloet die in dit land tussen wal en schip terecht gekomen is.

Een nieuwe paus

Blijkbaar zat de nieuwe paus al een tijdje in de wachtkamer, want de keus was vrij snel gemaakt. Het is dus toch een Zuid Amerikaan geworden. Het werd tijd. Ik zag onze Afrikaanse kandidaat na de eerste ronde in rook opgegaan.
Laten we hopen dat de nog te openen dossiers over de vuile oorlog in Argentinië, geen smet zullen werpen op deze paus. Dat hij zo oprecht is dat hij met een zuiver geweten aan zijn baan kan beginnen. De nieuwe paus wordt Franciscus genoemd. In werkelijkheid heet hij Jorge Mario Bergoglio. Opvallend voor  mij is, dat in zijn naam niet die van Maria voorkomt. Of was de letter o een typefoutje? Jorge wordt nu al geroemd om zijn aandacht voor de armen. Welke armen? De armen van geest, goed, lichaam? En vallen onder die arme gelovigen dan ook de homo's en de seksueel misbruikte gelovigen? En zal hij de eerste plek waar RK kerk als instituut onaantastbare vastgeroest staat, gunnen aan de gelovigen?  Ik weet het niet, want hij komt uit Argentinië. Daar heerst een nog ouderwetser manier van RK geloven dan hier in Europa.
Het plein stond vol met gelovigen, die mij koude rillingen bezorgden. Mensen die zich op een voor mij haast enge manier overgeven aan een persoon of geloof. Sektarisch. Brrr. Velen riepen emotioneel : "God heeft ons een nieuwe paus gegeven!" Die mentaliteit moet ook eens veranderd worden : telkens weer anderen de schuld geven. Nee, die paus is gewoon gekozen door zijn collega's, waarvan een aantal behoorlijk van God los is. Maar dat hebben ze tot nu angstvallig onder de mijter kunnen houden.

Het blijft crisis

Het pand staat te koop of te huur. Maakt niet uit, zolang het maar geld oplevert. Er was sprake van een herstart waarbij de keuken en het restaurant gescheiden zouden worden. Zeg maar twee eigenaren, die de boel zouden runnen. De keuken zou als nevenactiviteit ook aan catering doen.
Maar blijkbaar is het toch niet doorgegaan. Het lijkt mij dat je daar als uitbater toch iets heel bijzonders moet aanbieden, om in die desolate omgeving ook na sluitingstijd van Bataviastad publiek te trekken. Helemaal in een tijd als deze. Misschien iets met pannenkoeken en poffertjes? Ik bedoel, ouders beheren weliswaar het geld, maar kinderen zijn de baas en gaan over de besteding. Hoe dan ook, het blijft lastig. Vooral in deze tijd van crisis. Of is ie al voorbij?

Gab's kiplekker

Dit keer kwam het ervan. Terwijl ik bezig was, kwam de opvallend gele verkoopwagen aangereden. En vrouw en man stapten uit nadat de wagen op z'n stek was gemanoeuvreerd. Na een vriendelijke begroeting over en weer stelde ik maar gelijk mijn vraag : "Heeft die wagen o.a. in Nordhorn gestaan?"
De vrouw antwoordde opgewekt met een duidelijk Duits accent dat dat best zou kunnen. De vorige eigenaar kwam daar geregeld in de buurt, wist ze. Ze was ook bekend met de hele en later twee halve kippen truc. 'Maar", zo bezwoer ze, 'dat zou ik dus nooit doen!' Ze stelde zich voor als Gabi en ze is afkomstig uit de grensstreek bij Venlo. "Vandaar Gab's kiplekker!", zei ze lachend.

Ze heeft de wagen gekocht, maar moet het oude door haar eigen logo nog vervangen. Ze wijst op een prijslijst, waar een kip voldaan in een luie stoel zit. Ze vertelde, dat de woensdag is een vaste dag geworden is in Lelystad Haven. Ze is zichtbaar  trots de stap die ze gemaakt heeft door deze wagen over te nemen. "Een nieuwe kopen is schreeuwend duur", zei ze wat weemoedig. Ze staat ook op andere locaties hier in de Flevopolder.
Een bijzonderheid die ze per se wil vermelden, is het feit dat de kip halal geslacht is. Dat maakt voor een christelijke, naoorlogse vuilnisbak als ik niets uit, maar voor bepaalde andere hongerige gelovigen wel. Het officiële certificaat hangt in de wagen, naast de toonbank. En ik mag wel zeggen, dat de kip prima smaakt. En dat zegt dus een vuilnisbak.