Door de knieën

Een druilige zaterdagochtend. Doet me denken aan de tijd dat ik nog volop werkte. De hele week zon en in het weekend regen. Hahaha! Wat hadden veel collega's daar de schurft aan. Ik niet. Oké, mooi weer is natuurlijk veel leuker, maar je geeft toch zeker zelf invulling aan een dag? Op een ochtend als deze kan je ook druiloren tegenkomen. Die sluiten zich aan bij het weer. Het zij zo.
Als ik alle verplichte gangpaden in de super heb doorlopen, een vorm van klantmisbruik, kom ik bij de kassa. Het is rustig, want het is pas half negen. De meeste klanten liggen nog op een oor.
Als ik achter mij een wat vreemd geluid hoor, draai ik me om. Ik zie eerst niets, maar als ik naar beneden kijk ligt daar een man op de grond. Een vreemd gezicht. Hij probeert overeind te krabbelen, maar dat lukt niet. Ik stel hem gerust en schiet hem te hulp. Ik ga achter hem staan. Hij geeft aan dat hij overeind geholpen wil worden. Verder is er niets aan de hand, zo bezwoer hij mij. Ik ga door de knieën, sla beide armen onder zijn armen en til hem voorzichtig omhoog. Halverwege verwacht ik dat hij gaat staan, maar dat gebeurt niet. "U moet mij helemaal rechtop zetten meneer", instrueert de man mij. Ik zet hem rechtop op zijn voeten en terwijl ik hem van achteren nog omarm, wat volgens mij een vreemd gezicht moest zijn geweest zo met mijn hoofd naast de zijne, vraag ik hem toestemming om hem los te laten. Die krijg ik. Hij bedankt mij vriendelijk en legt mij uit dat dat zijn knieën en bovenbeenspieren niet meer goed functioneren. Hij kan wel naar huis lopen, dat is geen probleem. Maar zodra in staande houding een van zijn knieën te veel buigt, gaat hij tegen de vlakte. Als hij mij later bij de inpaktafel passeert, bedankt hij mij nogmaals en geeft mij een schouderklopje. Het hele voorval gaf mij een nog beter gevoel : wordt een nog mooiere dag.