Generatiegenoten

Het overlijden van mij bekende personen, artiesten, van mijn generatie doet mij beseffen, dat ook ik al van een gevorderde leeftijd ben. Maar die gedachte verontrust mij niet zozeer, hoor. Susan Jacks was van mijn leeftijd. Dat maakt het dat haar overlijden mij wat meer raakt. Dat geldt ook voor andere leeftijdgenoten die overleden zijn, zoals klasgenoten. Als kind dacht ik nog niet zo lang geleden (zo voelt het), dat alleen oude mensen dood gaan. Nu ben ik zelf bijna oud. Ik ben niet bang voor de dood. Maar dat sterven hè.

Hypocriet gedrag

Ons landje stuurt marechaussees naar Oekraïne om daar eventuele oorlogsmisdaden te onderzoeken. Een tamelijk hypocriete actie van Rutte c.s. die eerst het bombarderen van burgers (Hawija - Irak) onder het tapijt veegde, toen het voorval later ontkende en weer later alsnog moest toegeven vanwege getuigen en publieke ruchtbaarheid. En dan zwijg ik maar over de uitgebleven onderzoeken zoals in Afghanistan, Syrië, Irak, Libië, Mali enz. Die onderzoeken komen niet, omdat Amerika (en dus Nederland) die niet wil. Het is nog steeds het oude liedje.

Nieuws

Ik hoop dat het Openbaar Ministerie in het onderzoek van de Mondkapjesaffaire ook duidelijkheid zal brengen in de rol van Hugo de Jonge. Of wordt de voormalige minister van Volksgezondheid uit de wind gehouden, omdat hij na zijn leugens en bekentenis 'sorry' gezegd heeft?
Terwijl iedereen de situatie in Oekraïne verafschuwt, betalen Duitse bedrijven in roebels voor Russisch gas. De Duitse overheid stuurt zwaar wapentuig naar Oekraïne om de Russen te bestrijden. Wat een huichelaars. Net als ons landje trouwens, dat ook nog steeds gebruik maakt van Russisch gas en olie. Tot eind van dit jaar, volgens Rutte. Maar Rutte stuurt ook wapens naar Oekraïne in plaats van vrede. Ik zie het onthutste gezicht van de leugenaar nog, toen een lid van de Tweede Kamer Rutte vroeg of ie bereid is om voor Oekraïne te sterven. Dat gezicht van iemand die betrapt is zag ik al eens eerder, toen Rutte geconfronteerd werd met zijn leugens rond de MH17 crash.
Over Qatar verschijnen plots positieve berichten als het om de gastarbeiders in dat land gaat. Een start van de media om het land positief te etaleren ten behoeve van het WK voetbal. Zo hoopt men de meer dan 6.000 doden te doen vergeten. Afhankelijk van de ontwikkelingen, kan het zo zijn, dat de nieuwe wereldkampioen voetbal bij de FIFA al bekend is : Oekraïne. Nu nog de overige deelnemers informeren.
Qatar is geen uitzondering wat moderne slavernij betreft. Weinigen weten hoe Dubai aan een moderne westerse stad, Dubai City, gekomen is. Dubai heeft gastarbeiders uit landen als India, Pakistan, Afghanistan en Bangladesh. De stad is met bloed gebouwd. Afgezien hiervan, Dubai mag dan overdag streng islamitisch zijn, 's nachts is de stad volledig van het geloof los. Inclusief alcohol, drugs, prostitutie enz. Met goedvinden van de wegkijkende autoriteiten. Want geld is en blijft belangrijk.

Leuk

Meneer Zelensky heeft met Amerika / NAVO een politiek gevoerd, die tot een oorlog geleid heeft. Als de pleuris uitgebroken is, roept ie om hulp. Nu oreert hij over het opnieuw opbouwen van het gebombardeerde land. Eerst in de vernieling helpen en vervolgens op je borst slaan over de wederopbouw. Hij had beter een andere, vreedzamere koers kunnen varen. Zo zie ik het.
Gistermiddag werd er aangebeld. Toen ik de deur geopend had, stond daar een vrolijke dame met twee repen chocolade. Puur, 85% cacao! Als dank voor de reparatie van haar fiets.
Vanmorgen waren Fenna en ik voor de bui weer thuis. Toen we op pad gingen, zag ik in het westen een bijna zwart wolkendek. Later ging het regenen. Het werd tijd, want de grond vertoont aardig wat barsten en scheuren vanwege de droogte. Voor de werkenden vervelend dat het juist in het weekend regent. Maar ongeacht het weer, is en blijft het een kwestie van zelf leuk de dagen invullen.
Over leuk gesproken : laatst vroeg iemand mij of ik soms ergens spijt van heb. Over het antwoord hoef ik niet na te denken : nee. Het is een kwestie van bewust keuzes maken. Bezint eer gij begint, is van toepassing op mijn levensstijl. En ik luister naar mijn gevoel. Altijd al zo gedaan. Sommigen denken dat ik daarom een saai leven zou hebben. Omdat ik niet pardoes risico's neem of impulsief ben. Alsof de gevolgen daarvan tot een leuker leven zouden kunnen leiden. Ik heb er relatief veel ellende van gezien. Niet leuk dus en die tijd en energie gaan ten koste van de lol, het aangename. Zonde. De ellende die los van mijn levensstijl zich voordoet, vind ik al meer dan genoeg. Ik houd het leven liever leuk. Natuurlijk bevestigen uitzonderingen ook deze regel. Soms neem ik risico's en handel ik impulsief. Maar dan weet ik in een flits welke de gevolgen zouden kunnen zijn.

RIP Susan Jacks

Ze is niet meer, Susan Jacks. Ze was de zangeres van The Poppy Family. Ik had een singletje van die groep. Gekocht toen ik nog in militaire dienst was (69-70). Daarop de hit Which way you're goin' Billy. Susan Jacks is overleden aan een nieraandoening. 

Across the borderline

Het nummer verhaalt over Mexicanen die illegaal de grens naar Amerika oversteken. Veelal via de Rio Grande, de grensrivier. Eenmaal in Amerika komen ze erachter dat het niet allemaal goud is wat er blinkt.

Servicebeurt fiets

Toen Fenna en ik terugkeerden van de middagwandeling, zag ik een bekende worstelen met een fietstas. Je weet wel die quasi handige riempjes die je onder de tas aan de bagagedrager moet vastzetten. Ik schoot haar even te hulp. Ik vroeg haar of ze soms een andere fiets gekocht had. Maar het bleek een geleend exemplaar te zijn. Die van haar is kapot, al wist ze niet precies

te vertellen wat eraan mankeerde. Ik bood haar aan de fiets tegen 0 tarief na te kijken. Ze heeft het niet breed, vandaar. Komt bij dat ik hier in het schuurtje een kistje vol losse onderdelen heb.
Toen de fiets tevoorschijn kwam, zag ik dat de rem van het voorwiel bleef hangen. Het stuur had veel te veel speling in het balhoofd. Ik heb de fiets meegenomen. De fiets is een Batavus Mambo. Ik zou niet weten hoeveel ik van die fietsen rijklaar gemaakt heb. Dus een bekend model voor

mij. Ik had al een donkerbruin vermoeden wat er met het balhoofd aan de hand was. Ik wedde met mezelf dat het om de moer ging. Nadat ik het stuur en de stuurvergrendeling verwijderd had, zag ik dat op het uiteinde van het balhoofd geen moer aanwezig was. Die was tijdens het gebruik naar boven gedraaid en lag los in het kapje van de stuurvergrendeling. Omdat er blijkbaar toch lang zonder die moer gereden was, zag ik dat het schroefdraad van de vork beschadigd was. Of beter : zo goed als weggesleten. Ik heb de kogellagers van wat vet voorzien en toen met de moer aan de slag gegaan en het versleten schroefdraad. Toch lukte het me om de moer er weer op de krijgen. De speling was daarmee opgelost.
De rem heb ik gelost en daarna kabels en andere bewegende delen gesmeerd. Als afronding heb ik de versnelling afgesteld en een proefrit gemaakt. De fiets is weer in orde. De eigenaresse was er zeer blij mee. Ze beloofde mij een reep chocolade. "Puur graag", zei ik nog.

Jenever can tell

Misschien heb ik te vaak gelezen over het losraken van zonnepanelen van daken van campers. Ondanks mijn groot zelfvertrouwen in datgene wat ik doe, heb ik voor de zekerheid c.q. veiligheid van anderen besloten het zonnepaneel te zekeren. Het paneel zit met boutjes op het dak vast. Vooraf had ik de pootjes van speciale lijm (uit de bouw) voorzien. Het paneel zit als een huis hoor. Aan de voorzijde heb ik een spoiler geplaatst, die de rijwind over het paneel geleidt. Maar ik heb toch een staalkabeltje aan twee van de vier pootjes bevestigd en de uiteindes aan de paddenstoeltjes (waaraan een imperiaal bevestigd kan worden) op het dak vastgezet. Ik daartoe in de beide aluminium pootjes een gaatje geboord. Het paneel is nu tiptop gemonteerd, inclusief extra losbreek-/ wegwaai-beveiliging. Want je weet maar nooit.

Een nieuwe bril

Sinds een aantal maanden word ik wat draaierig vanwege mijn bril. Ik heb twee brillen. Een om te lezen en een voor afstand. De leesbril gebruik is de laatste tijd als ik aan het klussen ben. Vaak vergeet ik hem na afloop om te wisselen voor de andere bril. Als ik ga lezen heb ik geen bril meer nodig.
Ik heb maar weer eens een afspraak gemaakt met de brillenboer. Daar kon ik vanmorgen terecht. In Kampen.

Onderweg zag ik dat men bij de Roggebotsluis al flink gevorderd is met de nieuwe weg / brug die naar de N50 en Kampen moet leiden. In Kampen zelf was het vrij rustig in het centrum. Het parkeren daar gebeurt op kenteken. Jammer dat de parkeerautomaat / computer zo super traag is.
Ik moest na aankomst bij de brillenboer en een bekertje koffie eerst een vragenformulier invullen. Daarbij heb ik de mij onnodige vragen overgeslagen. Zoals welke mijn hobby's zijn. Ik heb wel aangegeven dat ik met pensioen ben. Dus ben ik volgens het formulier een saaie nietsnut.

De oogmeting verliep vrij vlot. Vooral de tekst en uitleg maakte het niet tot een saaie behandeling. Conclusie : de sterkte van glazen mogen wat minder. Daarna heb ik twee monturen uitgezocht. Een voor de zonnebril op sterkte en voor de gewone bril. Ik had ze beide even apart gelegd. Voor de zekerheid heb ik een medewerkster gevraagd of ik voor de gewone bril een goede keus gemaakt had. En dat was dus zo. Hoppa, klaar! Over anderhalve week mag ik de brillen komen ophalen.

Een gelukkie

In Lelykstad, officieel Lelystad genoemd, is een camping die speciaal bedoeld is voor lhbtiq+- agdxyz mensen(? ik weet het niet meer hoor) bedoeld is. Logisch, want op al die andere campings worden aan gasten en bezoekers bij de recepties vervelende vragen gesteld over hun geaardheid. Bij het sanitair is het ook dagelijks oorlog. Althans, zo lijkt het. Allemaal onzin natuurlijk. Er zullen wel meer van dat soort speciale voorzieningen komen. Tot aan supermarkten toe. Leve de polarisatie.
Wat ben ik blij dat ik ruim 70 jaar geleden al geboren ben en niet zo'n 60 jaar later. Als jochie wist ik niet beter dan dat ik een jongetje was en Nederlander. Maar het zou niet lang duren voordat ik te horen kreeg, dat ik een Chinees was. Wat later bleek ik een bruine aap te zijn, die met een spiegeltje uit een bananenboom gelokt was. Weer later was ik een mietje, want ik sloeg tijdens een boksles (voor mijn tekstverwerker een onbekend woord, zucht) niet hard genoeg. Omdat ik vaak weigerde te vechten was ik een mietje. In militaire dienst was ik zeker geen matennaaier. Toch ben ik een paar keer voor homo uitgemaakt. Ik ben ook naar een mannelijk geslachtsdeel genoemd (toen ik leiding gaf) en voor zwarte en zelfs neger uitgemaakt.
Gedurende al die momenten ben ik niet aan mezelf gaan twijfelen over wie of wat ik eigenlijk ben. Er waren toen ook nog geen woke mensen. Gelukkig maar, want anders zou ik niet geweten hebben wat er van mij geworden zou zijn. Een gelukkie dus.

Mea culpa?

Toen ik van de bekentenis van Johan Derksen hoorde, begon ik een beetje aan de correctheid van een van mijn eigen handelingen te twijfelen. Ik heb namelijk een keer doktertje gespeeld met mijn buurmeisje! Het was overigens op haar verzoek, maar dat zegt niet zoveel. Ik had haar moeten waarschuwen dat ik zo'n 70 jaar later in de problemen zou kunnen komen. Maar ja, mijn lieve mamma was mij dat vergeten te vertellen. Al kan het ook zijn dat ik daar geen herinneringen aan heb.
Ik heb ook mijn zusje en broertje weleens iets voor mij laten doen. Niet onder dwang of dreiging met een zweep, hoor. Maar vanuit mijn positie als ouder broertje. Dat van mijn broertje, kruisbessen jatten, mag ik wegstrepen tegen het feit dat hij mij later in een sloot heeft laten vallen. Dat heb ik toen ervaren als een soort waterboarding. Dat van mijn zusje, ik zei haar een rabarberblad met steel te plukken uit een volkstuintje achter de BG Cortslaan, ligt wat zwaarder op mijn maag. Het is namelijk een dubbel vergrijp van mijn kant. Ik heb haar aangezet tot diefstal en het was eigenlijk een vorm van slavernij. Want ik heb haar er niet voor betaald. Voor het slavernij aspect was ik als jochie ook niet gewaarschuwd. Ik wist niet beter dan dat wij Nederlanders nooit aan slavernij gedaan hadden. Maar nu bestaat de kans, dat ik en/of mijn nakomelingen daar ooit (er geldt geen verjaring) voor zullen moeten boeten. Nu maar hopen dat mijn zusjes geheugen niet meer zo goed werkt. Dat kan zomaar excuses en duizenden euro's schelen voor mijn nageslacht. Ik zeg maar alvast : Sorry dat ik dit toen niet wist. Het was allemaal zo gewoon.

Veel te druk

Vanmiddag heb ik even in het centrum van het dorp gegluurd. Ik was er ook zo weer weg. Veel te druk. De vele geluiden uit installaties en van spelende kinderen en de drukte doen mij duizelen. Ik wilde even gaan kijken naar een zoon van ons, die zou drummen als gastdrummer bij een band. Maar hij bleek al klaar te zijn. Zoals gebruikelijk was er wel weer veel geregeld voor de kinderen. Daar is men hier in Dronten erg goed in.
Op de terugweg heb ik de drukte maar gemeden. Ik ben niet over maar aan de buitenkant van het Meerpaalplein (foto) naar mijn fiets gelopen. Ja, ik was wel op de fiets gekomen, maar had hem bij het plein aan een lantaarnpaal op slot gezet. De accu had ik verwijderd en in een tasje meegenomen. Zo is de fiets minder aantrekkelijk voor het dievengilde. Ik heb daar diverse keren gezien, hoeveel belangstelling bepaalde Noord-Afrikaanse (Marokkaanse klinkt zo afgezaagd en discriminerend) jongelui voor e-bikes en accu's hebben. Ik was ook een keer getuige van een diefstal van een e-bike. Vandaar. Nog even en de accu is voor de vijfde en laatste keer helemaal leeggereden. Daarna kan ik hem op een willekeurig moment opladen, zodat ie altijd vol is. Zeggen ze. Want je weet het nooit zeker.

Contractbreuk?

Grappig dat het nieuws rept over 'contractbreuk' nu Rusland besloten heeft nu al geen gas meer aan Polen te leveren. Polen heeft met Amerika een deal gemaakt over het plaatsen van raketsystemen in ruil voor het stoppen van kopen van Russisch gas. Polen zou Amerikaans gas gaan afnemen. In de huidige situatie kan geen sprake zijn van contractbreuk, gezien de wapenleveranties van Polen aan Oekraïne. De Poolse gasvoorraden liepen al terug, maar Duitsland stond haar (Russisch!) gas af aan Polen. Duitsland zelf klopt vervolgens bij Nederland aan om het eigen gastekort aan te vullen.
Nu Duitsland zwaar wapentuig naar Oekraïne stuurt, loopt het land het risico dat Rusland ook de kranen voor gas en olie voor de Duitsers gaan dichtdraaien. Dan ligt de Duitse economie op haar gat.

Vlaggen voor het volk

Het is vandaag Koningsdag 2022. Ik moet nog steeds wennen aan het woord Koningsdag. Vanmorgen twijfelde ik ernstig of ik de vlaggen weer zou uithangen / hijsen. In tegenstelling tot mijn moeder heb ik weinig op met het Koningshuis. Afgelopen jaar heeft het zich weer een paar keer verheven gevoeld boven de 'onderdanen', door af te wijken van de regels die het volk opgelegd zijn. Weer een stukje minder respect van mijn kant. Desondanks heb ik de vlag maar weer gehesen. Helemaal in top, maar zonder wimpel. Gewoon voor het volk.

Inconsistentie

Het zal ook wel tot mijn beroepsdeformatie behoren, het opmerken van strijdigheden. Vanwege mijn werk leerde ik ook nog beter luisteren en nog logischer nadenken. Ik had daar blijkbaar de potentie voor, anders zou ik na al die testen nooit in het vakgebied IT aangenomen zijn.
Vanmorgen hoorde ik weer meneer Zelensky praten. En weer bemerkte in inconsistentie in zijn retoriek. Een leider moet consistent zijn in zijn uitspraken en zich beperken tot de waarheid. Dat zijn o.a. criteria om respect te verdienen. Daarom heb ik weinig respect voor politici in het algemeen. Het is de ene keer zus en dan weer zo bij hen, waarbij liegen de opmaat is. Met name de afgelopen twee jaar viel Hugo de Jonge op vanwege zijn inconsistente uitspraken en de onwaarheden die hij ventileerde. Daarmee verdween mijn respect voor hem als nieuwkomer in het kabinet in een mum van tijd als sneeuw voor de zon.

Geen respect

Als het om respect gaat, huldig ik als ouwe man nog steeds de slogan : respect moet je verdienen. Natuurlijk leerden we onze kids dat ze anderen en andermans spullen moeten respecteren. Dat is de basis (opvoeding). Maar tot op zekere hoogte. Want respect moet ook door de andere kant verdiend worden. En daar schort het maar al te vaak aan. Men begint bij het minste geringste te schelden. Tegenwoordig mag men niet eens een fout maken.
Als ik een voor mij onbekende volwassene ontmoet gebruik ik 'meneer' of 'mevrouw' en 'u' of 'uw'. Pas als mij gezegd wordt dat ik ook jij mag zeggen of de voornaam, dan doe ik dat. Tenzij ik zelf bewust afstand wil houden. Dat hangt weer van de sfeer af. Als een jonger iemand mij met jij en jouw aanspreekt, is mijn eerste gedacht : "Ik ben je vriendje niet!" Als een mij bekend persoon ruzie met mij gemaakt heeft dan verandert het jij voor mij weer in u. Dat geeft de afstand tussen ons aan. Er was een tijd waarin het andersom was. Dan werd u plots jij, als teken van geen respect meer hebben voor de ander.
In wezen moet het niet uitmaken of het u of jij is of Jan of meneer (of vrouw, als Jan dat vindt). Respect heeft te maken met de houding die wederzijds aangenomen wordt.
Als leidinggevende streefde ik ernaar om over voldoende deskundigheid te beschikken (weten waarover ik het heb), afspraken na te komen, altijd antwoord te geven, duidelijk en consistent te zijn, me aan de waarheid te houden en medewerkers niet te beledigen of te kleineren. Honesty is the best policy. Al kan het ook voorkomen, dan anderen me vanwege de waarheid als een verrader zien. Het betekende wel, dat niet iedereen mij leuk vond of respecteerde. Vooral in gevallen waarin bleek dat ze geen gelijk kregen / hadden en daarmee niet konden omgaan. Maar dat vond /vind ik niet belangrijk. Ik kon mezelf en anderen in de ogen blijven kijken. De waarheid kan soms erg vervelend zijn. Als mens sta ik mezelf ook falen toe. Dan mochten mijn medewerkers daar ook best wat van zeggen. Als ik op vanwege een fout aangevallen werd, dan zei ik gekscherend : ik lijk net een mens. Ik moet zeggen dat ik voor geen van de genoemde criteria echt mijn best hoefde te doen. Ze vormden voor mij juist de gemakkelijkste weg. Vaak refereerde ik aan mezelf : wat gij niet wilt dat u geschiedt enz.
Soms verbaasde het mij hoe er gereageerd werd als ik een fout toegaf. Een fout toegeven was niet in elke bedrijfscultuur gewoon. In de meeste gevallen smoorde het de kritiek. Al was het maar omdat ik af en toe zei, dat zelfs ik een fout kan maken. Haha!
Tijdens elke introductie die ik van mezelf gaf, vertelde ik dat een hekel heb aan vloeken. Soms gebeurde het later toch. Als iemand begon met "Jezus!...." onderbrak ik een mogelijk opkomende tirade door te roepen : Ja, wat is er?" Dan werd er weer gelachten. Zo'n reactie van mij werkte beter dan boos worden. Want boos worden kan ook afbreuk doen aan het (verdiende) respect.

De jeugd kopen?

Het kabinet gaat miljoenen uittrekken om de jeugd weg te houden van de criminaliteit. Het kabinet komt nog miljarden tekort (Hugo de Jonge vertelt nog steeds niet waar ie ze verborgen heeft), maar ach het is maar ruim 80 miljoen wat de jeugd dit keer nodig heeft.
Met het geld wil men de jeugd meer kansen geven op een goede toekomst, waarin ze op een eerlijke manier hun geld verdienen. De onderwereld maakt steeds vaker gebruik van jongeren voor misdadige praktijken, zoals koeriersdiensten en dealen van drugs. Volgens het nieuws gebeurt het soms al op basisscholen. Ik vraag me af in hoeverre geld daarin verbetering brengen kan. Misschien wanneer men de jeugd meer geld biedt dan de onderwereld? Geld is blijkbaar een grote drijfveer. Hun ouders erbij

betrekken zal wellicht helpen. Maar veel ouders zijn erg afstandelijk bezig als het om hun kids gaat. Ik betwijfel het dat zij zullen veranderen. Komt bij dat de armoede alsmaar groeit en de kosten blijven stijgen. De jeugd wil blijven meedoen met andere leeftijdsgenoten, die wel over voldoende geld beschikken.
De minister van Justitie heeft 15 gemeentes aangeschreven. Het aantal geeft de omvang van de problematiek weer. De aanpak zelf vind ik weer symptoom bestrijdding. Drugshandel en - gebruik is in ons land nog steeds erg gemakkelijk. In het buitenland staat ons landje bekend als narcostaat. Daarvoor hoef je alleen al naar programma's over douanes te kijken. Zodra daar aan de grens woorden als Amsterdam en/of Nederland gebezigd worden, gaan alarmbellen af. In woningen van drugshandelaren vindt men vaak tonnen en miljoenen aan contant geld. Vorig jaar werd in De Kwakel (NH) in een boerderij 3.000 kilo drugs en 11 miljoen euro aangetroffen. Het is maar een topje van de drugsberg. En dan zwijg ik maar over de strafmaat in ons land.

Geen afvalscheiding meer

Wij hebben hier drie kliko's staan. En eentje, een ondergrondse container, voor de rest. Dus vier bakken waarin wij het gescheiden afval moeten deponeren. Nu wil de gemeente ons nog meer laten betalen vanwege het afvoeren van afval. O.a. via het belasten van het aantal keren dat de klep van de ondergrondse container geopend wordt.
Er zijn al veel gemeentes waar het scheiden van afval niet meer nodig is. Dat doet men op de afvalverwerkingscentrales vele malen beter. Een jaar of wat geleden was daar al een docu over op de nationale tv. Zo'n centrale heeft veel gemeentes als klant. Maar veel wethouders / ambtenaren die over het onderwerp afval gaan, kijken blijkbaar geen tv of lezen geen kranten. Zij zitten nog steeds achter de afvalscheiding aan te jagen. Weer zo'n typisch gevalletje overheid, waarin geld schrapen belangrijkers is dan efficiënt en effectief werken. In plaats van minder rondes rijden om afval op te halen, klampt men zich vast aan een ouderwetse, dure werkwijze. Hier in Dronten is een actie begonnen : Op naar 100% afvalscheiding. Een beetje ouderwets dus.

Wat een ellende!

Het is alsof de hele nationale mikmak ineenstort. Heel Nederland naar de haaien. Wat een ellende, zeg. Niet alleen economisch, ook maatschappelijk. Politiek was het al ingestort. En Rutte c.s. blijven maar lachen en roepen dat het zo goed gaat in ons landje.
Het ongebreideld toelaten van vreemden leidt tot enorme 'opvang' problemen. Nog even en 'scheefwoners' worden hun huizen uitgezet om plaats te maken voor buitenlandse gezinnen. Nederlanders die wachten op een woning worden verkapte daklozen. Of ze worden verplicht buitenlandse kostgangers op te nemen, die gezien hun culturele achtergrond in verhouding tot onze slappe optreden al snel de regie zullen overnemen. We moeten nog meer financieel bijdragen aan de groei van het aantal uitgestoken handen en afhandeling van criminele zaken. Want met een zelfgemaakt diploma kom je hier erg ver. Nog even en de EU en Oekraïne hoeven niets meer te onder nemen om Oekraïne lid te laten worden van de EU. Dan wonen de meeste Oekraïners al binnen de EU.

Hausse aan zedenzaken

De herrie rond The Voice heeft geleid tot een enorme toename van aangiftes van ongewenste intimiteiten. Wat ik niet zo goed begrijp is dat men aangiftes doet van kwesties, die ver in het verleden liggen. Ik weet dat veel aangiftes ter zijde geschoven zijn, omdat ze als 'onzin' of 'een kleinigheid' gekwalificeerd werden. Aan de andere kant vraag ik me af in hoeverre een tik op de kont moet leiden tot een rechtszaak. Je kunt als slachtoffer ook een flinke mep (bij voorkeur in het gelaat van de dader) toedienen. Nu lijkt het erop alsof er weer sprake is van woke toestanden met veel huilie huilie achteraf.
Ik zag een trailer van een serie over het Playboy van Hugh Hefner. Er komen klagende vrouwen van middelbare leeftijd in beeld. Het waren voormalige Playboy modellen. Wat een huichelaars! Wat dacht je als je als jonge mooie meid door Hefner uitgenodigd werd? Voor een soort vakantie of zo? Nee, vrouwen die zich daarover beklagen zijn volgens mij gefrustreerd, omdat ze nu te oud en te lelijk geworden zijn voor dat blad. Maar toen ze nog jong waren stonden ze te trappelen voor Hefners deur en hadden ze er alles (ja, alles) voor over om in het blad te komen. Wat dat betreft is het zoals in de andere modellenwereld. De goeden niet te na gesproken.
Ik (73) weet niet beter dat misdragingen tegenover meisjes / vrouwen altijd al bestaan heeft. Ze werden en worden steevast in de doofpot gestopt. Zowel door de daders als slachtoffers (angst en schaamte) en indirect betrokkenen zoals leidinggevenden en afdelingen Personeelszaken.
Gedurende mijn loopbaan heb ik één keer zo'n geval meegemaakt. Toen vroeg een mannelijke medewerker pardoes aan een (getrouwde) vrouwelijke collega in ons bijzijn : "Hé schat, laat mij je tepels een zien." Ik werd daar zeer boos over en heb hem gelijk twee gele kaarten voorgehouden. Wat denk je? Het slachtoffer probeerde de situatie wat te sussen op een manier waarvan ik dacht : "Hé, het is niet jouw schuld!" Die twee hadden geen speciale band of zo, maar het slachtoffer vond dat ik te hard was opgetreden.

You were always on my mind

Hopen op vrede

Het is niet alleen in Oekraïne oorlog. Ook in Israël en het in de steek gelaten Afghanistan. In Libië, Somalië, Jemen, Ethiopië, Congo, Myanmar, Nigeria, Syrië en Zuid-Soedan. Misschien vallen Venezuela en Mexico daar ook onder.
Volgens mij gaat de inval van Rusland veel te lang duren. Misschien wordt het daar ook een langdurige oorlog. Liever niet, natuurlijk. Als Poetin de macht verliest vanwege deze oorlog komt er wellicht een heel ander tijdperk. Maar dan zal de NAVO / Amerika gelijk toeslaan en Oekraïne lid maken. Maar wie weet is het inkapselen van Rusland dan niet meer nodig vanwege een machtswisseling en de komst van een leider met de inborst van Gorbatsjov. Vooralsnog is het koffiedik kijken.

D66 en de RK kerk

Niet geshockeerd

Het is vandaag niet alleen somber, maar ook een stuk frisser dan voorgaande dagen. De vakantiegangers in eigen land maken wat het weer betreft een valse start. Zelf vind ik het tamelijk fris op de fiets. Ik had mijn 'tussenjack' aan en dacht met enige weemoed aan mijn winterexemplaar, die ik naar zolder gebracht heb.
Het was misschien ook vanwege de kou dat mij iets opviel. Bij een winkel aangekomen, had iemand net de fiets gestald. Toen die meneer naar de ingang van de winkel liep, keek ik even wat verbaasd op. Ik vond het fris, maar deze persoon droeg een ultrakort denim broekje, dat tieners zomers dragen. Eronder zat een zwarte doorschijnende maillot. Het geheel liep op roze schoentjes. Het boven deel van het wezen had het uiterlijk van een kerel. Het gezicht was niet opgemaakt en voorzien van stoppels. De onderkant was vrouwelijk. Heel even twijfelde ik aan datgene wat ik zag, maar toen ik om me heen keek, zag ik anderen die verbaasd naar de persoon keken.
Omdat ik een tijdje in Amsterdam gewoond heb, verbaasde het mij niet zozeer. Daar heb ik van alles en nog wat gezien. Nee, het was meer de zomerse look in de frisse ochtend die mij opviel. Ik vroeg me trouwens direct af hoe zo'n klant in de winkel begroet zou worden. Omdat ik gewend ben met twee woorden te spreken. Wordt het 'Goede morgen, meneer' of 'Dag mevrouw' of 'Goede morgen Travi'? Ik weet niet eens of er nog andere aanspreektitels zijn. Ze zijn nog steeds mensen en geen dingen. Het zal voor een oplettende beleefde medewerker misschien beperkt blijven tot : "Hoi, hoi" of spreken niet met twee woorden spreken. Want voor je het weet kan je op je donder krijgen vanwege een verkeerde verbale benadering. Want iemand die eruit ziet als een man, is misschien een vrouw of andersom of er tussenin. It's a crazy world.

Hier heb je ze

In Amerika worden illegalen uit Texas in  bussen naar de staat Washington gebracht. Daar worden de illegalen in de buurt van het Capitool weer uit de bussen gezet. Het is een initiatief van de gouverneur van Texas, Abbott als protest tegen de immigratiepolitiek onder Joe Biden. De gouverneur kondigde de actie enkele weken geleden al aan : 'als Washington illegalen toestaat, krijgen ze hen.' In tegenstelling tot veel andere politici hield hij zich aan zijn woord,
Misschien een idee om al die illegalen hier vanuit de AZC 's in Den Haag te lozen of in de buurten waar de politieke voorstanders wonen. Dan wordt de uitzettingsprocedure misschien eens echt goed opgepakt.

Wie de bal kaatst

De politie klaagt over het alsmaar toenemend geweld. Soortgelijke klachten hoor ik al langere tijd van de andere kant, van voornamelijk demonstranten. Bij vreedzame demonstraties verschijnen zwaar uitgeruste agenten die doen voorkomen alsof ze een meute terroristen moeten gaan bestrijden. De vele beelden van extreem politiegeweld dragen ook toe tot een hardere houding ten opzichte van de hermandad.
Onderwijzers klagen ook. Ze voelen zich niet veilig. Er was een tijd, waarin leerlingen de docenten respecteerden. Maar sinds het meneer en mevrouw / juffrouw uit het onderwijs werd verbannen en de opvoeding alsmaar afnam en plaatsmaakte voor opvang, is er ook veel veranderd in het onderwijs. Komt bij dat menige docent niet de intentie heeft leerlingen te leren nadenken. Docenten verkondigen hun eigen mening, die ze graag opdringen aan de leerlingen / studenten. Leraren hebben zodoende het respect van hun leerlingen verloren.

Levenslang

Uiteindelijk heeft het lot mij tot levenslang veroordeeld. Voor de rest van mijn leven ben ik veranderd. Nou en? Er zijn er veel meer dan ik. Daar kwam ik pas achter, toen ik openlijk begon te vertellen over de inhoud van mijn rugzakje en wat het met mij deed.
Niet iedereen begrijpt de gevolgen. Ze roepen soms : "Het heeft lang genoeg geduurd!" of "Dat is al zolang geleden!" of "Wij zijn er ook nog hoor!" Goed bedoeld wellicht, maar wel pijnlijk om te horen. Ik ben niet met opzet zo. Aan de andere kant mogen ze blij zijn, want begrijpen doe je het pas als je het zelf meegemaakt of ondergaan hebt. En dat hebben ze gelukkig niet.
Toen mijn moeder de eerste keer tegen mij zei, dat ze pappa en mijn broers zo miste, kwam niet de gedachte van "wij zijn er ook nog!" bij mij op. Nee, ik begreep haar heel goed. Al was het maar omdat ik ze ook miste. Mijn moeders gemis was anders dan dat van mij. Moeders zijn nu eenmaal anders dan vaders. Als ik aan mijn broers denk, schaam ik me soms voor mijn leeftijd. Dat ik wel zo oud mag zijn geworden en zij niet. Maar dan spreek ik mezelf weer wat positief toe, want ze zouden vast gewild hebben dat ik hier nog van het leven geniet. En dat doe ik gelukkig nog meestal. He tis maandag. Een nieuwe week wacht met nieuwe kansen. Ik ga er weer voor.

Smakeloze kroepoek

Toen ik het zakje opende, kwam mij geen geur tegemoet die overeenkomt met die ik in mijn gedachte had. Geen geur dus, geurloos. Volgens mijn geurengeheugen zou ik de geur van garnalen of iets vissigs moeten ruiken in combinatie met meel. Maar ik rook niets! Echt helemaal niets. Ik kijk even naar Fenna. Normaal steekt ze na zo'n scheurend geluid van een zakje direct haar neus omhoog. Maar ook Fenna ruikt blijkbaar niets.
In het zakje zag ik  wat bleke stukjes liggen. Echt bleek, bijna wit. Maar waarschijnlijk bleek van schrik. Ze moesten kroepoek voorstellen, 'gemaakt met tapioca en garnalen uit de Javazee' is nadrukkelijk op de verpakking te lezen. Misschien om de leugen rond de inhoud extra te weerspreken. 
Toen ik zo'n bleek chipje in mijn mond stak, proefde ik nog steeds niets. Dus nam ik een extra stukje. Maar zonder succes, want ik proefde nog steeds niets. Smakeloze kroepoek dus. Ze hadden ook tapiocachips genoemd mogen worden. Garnalen uit de Javazee trekken blijkbaar bleek weg als ze gekookt worden en ze raken hun smaak kwijt. Die uit de Noordzee worden roze van kleur en de smaak blijft behouden. Een kleur die trouwens ook in de smaakvolle kroepoek terug te vinden is. Net zoals de smaak van de garnalen.
Als ik aan kroepoek denk, zie ik mijn oma in haar keuken staan achter haar groene Pelegrim gastoestel. In een wadjan met hete olie rekte ze stukken kroepoek al friturend met twee vorken op tot een lang geheel. Haar kroepoek zag er heel licht bruin uit met her en der roze stipjes van de garnalen.
Deze kroepoek heeft slechts één voordeel : je kunt hem eten zonder dat je hond voor je komt zitten. Het is meer een kroepoek voor mensen die geregeld alcohol nuttigen. Die proeven toch al niets.

Schurende kabels

Toen ik afgelopen december mijn fiets ombouwde naar een e-bike versie, zag ik dat onder de trapas een binnenkabel langs de montageplaat van het zijstandaard schuurde (2). De kabels op mijn fiets hebben ook delen zonder buitenkabel. Dat vind ik zelf niet zo geslaagd, maar wie ben ik?
Onder de trapas worden twee van die binnenkabels door een kunststof doorvoer op de het frame geleid (1). Dat deel bevindt zich recht tegenover de onderkant van het spatbord van het voorwiel. Onderaan heeft men een spatlapje / kapje bevestigd. Maar dat zit te hoog en is te kleien om de kabeldoorvoer te beschermen tegen opspattend vuil. Gevolg is dat zowel de kabels als de doorvoer vies worden (zand enz.).

Met de slijptol heb ik, na demontage van het standaard, een stukje van het montageplaatje verwijderd. Het zwarte streepje is de slijtplek van de kabel. Het gele eronder geeft de lijn aan waarlangs ik de slijptol gehaald heb. Nu ligt de kabel niet meer tegen het standaard te schuren.
Om de kabeldoorvoer onder de trapas beter te beschermen tegen vuil, overweeg ik een andere spatlap te monteren. Niet zo'n brede zwarte lap, maar een wat smallere. Desnoods snij ik die dan zelf wat op maat.

Wat zij niet kennen

Er zijn zoveel dingen die jongeren niet kennen. Ik herinner me nog dat ik koffiebonen maalde. Met de koffiemolen (een houten behuizing met een metalen molen) op schoot en met het handje al draaiend de bonen malen. De bonen waren van bovenaf in de molen gedaan. De gemalen koffie viel in een laatje onderin de molen. Later hing er een exemplaar aan de muur. Met een glazen opvangbakje.
In de winter 's morgens vroeg de steenkoude huiskamer binnenkomen, omdat de kachel was uitgegaan. Dus eerst de kachel aanmaken, terwijl de ijsbloemen op de ruiten staan. De half verbrande kolen eruit en in de kolenkit terug doen. De asla van de kolenkachel voorzicht leeggooien in de vuilnisbak op het balkon. Voorzichtig, want de as werd overal heen geblazen. Aanmaakhout hakken, een oude krant opzoeken en de kachel aansteken. Als ik na de havermout naar school ging, was het nog steeds koud in de huiskamer. Net zoals in de rest van het huis.
Zomers kwam de kolenboer. Hij sjouwde zakken met steenkool op zijn schouder de trap op. Op het balkon leegde hij ze in de grote kolenbak.
Fruit en groente wecken in de weckketel. De weckpotten met inhoud verdwenen in de kast op de overloop. Totdat het winter werd. De snijbonen verdwenen in een grote Keulse pot met zout. Hij werd afgesloten met een houten deksel waar een theedoem om heen zat. Er bovenop een enorme kassei / kinderhoofdje om de bonen onder druk te zetten. Zo werden zoute bonen gemaakt. Voor de winter.
In de kelder van mijn oma en opa werden aardappelen opgeslagen voor de wintermaanden. De voorraad werd geregeld met poeder bestrooid om kiemen / scheuten te voorkomen.
Bij menig huis hing een kastje aan de buitenmuur op het noorden. Een kastje met vliegengaas in het deurtje. Dat was een soort koelkastje waar eten in bewaard werd.
Het gat in mijn sok moet gestopt worden. Met een paddenstoel in de sok en naald met een streng wol wordt het gat dicht 'gevlochten'. Als ik gevallen was vond ik de scheur in mijn broekje erger dan de schaafwond(en). We moesten zuinig op van alles en nog wat zijn. Want het kostte allemaal geld. Ik groeide op in een omgeving waarin slaag als straf gewoon was. Ook op school en buiten door volwassenen. Meestal niet met de blote hand, maar met een liniaal, een stok of riem. Klappen (met de hand) in het gezicht waren ook gewoon. Die kreeg je als je met een brutale mond reageerde.
Duitsers waren (rot)moffen. Die moesten niet geholpen worden en als ze de weg vroegen moest ik ze de verkeerde kant opsturen. Bij NSB'ers mocht je belletje trekken en andere kattenkwaad uithalen.
Er waren alleen jongens en mannen en meisjes en vrouwen. Andere levende wezens ware beestjes.
Zondags moest ik er netjes uitzien. Meestal mocht ik die dag niet buitenspelen. En.... er was erg weinig geld. Maar er was wel veel geluk. Vanaf mijn geboortejaar :

Eenvoudig de accu opladen

Toen ik na de winterstop de scooter wilde starten, bleek de accu zo goed als leeg te zijn. Om de accu op te laden, moest ik eerst een rubberen matje verwijderen. Daarna een deksel met vier schroeven (foto) en vervolgens de afdekkapjes van de accupolen lospeuteren. De accu staat in een kleine ruimte, waar ik nauwelijks een vinger in

krijg. Al met al een heel gedoe om de accu van de scooter op te laden.
Een soortgelijk probleem had ik met de Seeley motorfiets. Ook daar moest ik veel voorbereidend werk doen alvorens bij de accu te kunnen komen. Ik heb daar toen een oplossing voor gemaakt. De acculader heeft aan de kant van de verbinding met

de polen van de accu twee klemmen zitten. Een zwarte en een rode, respectievelijk min en plus. Halverwege de kabel bevindt zich een stekker. Ik heb toen van het laatste deel de beide klemmen verwijderd en er ogen op gesoldeerd. Die heb ik toen op de accupolen bevestigd. Het stekkertje heb ik een plekje onder het buddyseat gegeven. Als ik

de accu moest opladen, hoefde ik enkel het stekkertje tevoorschijn te halen en de contra van de acculader erin te steken. Zo kon ik snel en eenvoudig de accu laden.
Ik heb deze oplossing nu ook toegepast op de scooter van Sonja. Ik heb het stekkertje in een plastic doosje (-foto- waar schroefjes in gezeten hebben) onder de buddy geplaatst. Zo blijft het beschermd tegen nattigheid. Als de accu weer opgeladen moet worden, hoef ik of zij alleen het doosje te openen, de stekker eruit te halen en deze te verbinden met die van de acculader. Klaar! Nou ja, klaar. Ik was zelf wel weer 3 uur van de straat met het klusje. De kabels met het stekkertje waren te kort voor een fraaie oplossing. Die heb ik wat langer moeten maken. Ik moest dus ook wat solderen en krimpkousjes inzetten. Ik heb de kabeltjes (met kabelbindertjes) en het doosje keurig en veilig weggewerkt. De komende maanden zal het niet nodig zijn om de accu op te laden. Maar als het nodig is, wordt het een stuk eenvoudiger dan voorheen.

De dingen die voorbijgaan

Ik heb het allemaal mogen meemaken. Van autoritair leiderschap tot weer autoritair leiderschap en alles wat daar tussen zat.
Groot geworden in een tijd, waarin men placht te luisteren en te doen wat ouderen of meerderen je opdroegen. Voor de rest : mondje dicht. Zo niet, dan volgde straf. In de jaren 60 groeide het verzet tegen de autoriteiten. Inclusief tegen de ouders, leraren, politie, directeuren, politici enz. Het werd tijd voor inspraak, medezeggenschap. Er moest tot op gezinsniveau gedemocratiseerd worden. U werd jij en jou, meneer werd Piet en mevrouw Marie. En dan waren er nog de seksuele vrijheden en het feminisme. Ouders mochten niet meer hun kinderen slaan (kindertelefoon). Andersom trouwens wel.
Op werk verscheen de OR. Maar toen de generatie van de Mammoetwet en meppende kinderen z'n entree deed, gingen we weer geleidelijk terug naar autoritair gezag. Immers, die nieuwe generatie beschikte over beduidend minder kennis en vaardigheden. Vanwege hun pretpakket van school en/of totaal andere studierichting dan die van het werkgebied. Om het soms schrijnend gebrek aan kennis te verbloemen werd geen tegenspraak meer geduld. Tenzij je op het punt stond van werkgever te veranderen. De leidinggevende was de betweter. Ook al had ie Geschiedenis of Rechten gestudeerd en niets van het vakgebied dat onder zijn verantwoordelijkheid viel afwist.
Het autoritaire optreden werd toen verpakt in fraaie termen als solidair en tegenwoordig politiek correct zijn. Maar voor mij betekent het de afbraak van de vergaarde kennis en ervaring, de vrije uiting van mening en van de democratie. Nog even en we zijn weer heel ver terug in de tijd. 

Woke

De Bevrijdingsritten met oude legervoertuigen zijn dit jaar afgelast. Vanwege de oorlog in Oekraïne. Velen vinden de ritten met militaire voertuigen nu 'in oorlogstijd' ongepast. Weer zo'n typisch geval van woke of selectieve emoties. De ritten worden gevormd door voornamelijk Amerikaanse voertuigen, die voorzien zijn van typisch Amerikaanse kenmerken. Voor miljoenen anderen roepen zij afgrijslijke herinneringen op, ten tijde van bombardementen, mishandelingen en terreur. Als ik dan weet dat Amerika miljoenen slachtoffers gemaakt heeft sinds 1945, zou ik denken dat die parades al lang geleden niet meer gehouden zouden worden. Maar die miljoenen slachtoffers vormen allemaal merkbaar een 'ver van mijn bed' gebeuren. Dus kan men hier rustig met militair vertoon feesten. Zelfs de oorlog in Joegoslavië was geen 'oorlogstijd' om ermee te stoppen.
Maar Nederland is watjesland geworden, waarin op zeer selectieve wijze ach en wee geroepen wordt. Dus nu is het plots wel oorlogstijd.
Laten we de Bevrijdingsritten maar gewoon aan de Tweede Wereldoorlog gekoppeld houden. Vul ze dan wel aan met wat wagens van de andere bevrijders. Het waren immers niet alleen de Amerikanen.
Maar ach, men laat zich kritiekloos leiden door de politiek en de media. Zij bepalen waarover wij ons zorgen moeten maken.
Om even kritisch te zijn : Ik vind het erg raar, dat een persoon met geestelijke problemen geen vuurwapen mag hebben, terwijl een tamelijk seniele Amerikaanse president over een heel leger compleet met kernwapens mag beschikken.

De tering naar de nering

Wij weten niet beter. We zijn zo opgevoed en groot geworden. Elke cent kan je maar één keer uitgeven. Wat is noodzakelijk en wat is luxe (niet noodzakelijk)? Vanuit die ervaring maken we ons niet echt druk over de teloorgang van de economie en de alsmaar hogere kosten voor levensonderhoud. Sinds wij met geld omgaan zijn wij prijsbewust bezig. Het zal met name voor mensen die erg gemakkelijk met geld omgaan lastig worden om een of meer stappen terug te moeten. Daarbij speelt ook status een grote rol.
Dus voor ons geen Hallo Fris, geen boodschappen binnen 10 minuten laten bezorgen, geen dagelijkse pizza en meer van die in onze ogen onnodige uitgaven. Jongelui zitten veelal tot hun oren in de schulden als ze een eigen leven gaan opbouwen. Leven om te werken. Zoals menige goudzoeker dat leidt. Eerst flink schulden maken (voor materieel enz.) en dan vol stress hard werken om die schulden weer afgelost te krijgen.
Als wij zonnepanelen op het dak zouden hebben, dan zou ik het meeste verbruik van elektriciteit naar overdag willen verschuiven. Zoals tussen de middag warm eten. Lekker ouderwets. Helaas is die energie niet eenvoudig op te slaan. Teruggeven aan het net zet ook geen zoden aan de financiële dijk. Omdat leveranciers met de tarieven en meterstanden rommelen en men het salderen geleidelijk wil afschaffen tot 0%. Of ik zou met accu's aan de slag moeten en onze woning in een soort van caravan moeten veranderen met voornamelijk 12 volt apparatuur. Maar ja, dan moeten de kids in Congo nog harder gaan werken. Nee, laat die stoere mannen van de off shore maar voor onze diesel zorgen. Da's veel beter dan die arme kleine Congoleesjes in de grond te laten graven, omdat men zo nodig een elektrische auto moeten rijden.
We zijn gewend om creatief om te gaan met de middelen die wij hebben. Wat het leven voor ons leuk maakt kost immers ook geld. Daar geven wij het liever aan uit, dan aan luxe en kijk-ons-eens toestanden. Ik las dat de Rabobank de transacties gaat koppelen aan de co2 uitstoot. Was die verwachting niet een jaartje geleden complottheorie?

Mij niet gezien!

Vanmiddag reed ik op de scooter over een fietspad dat parallel aan een vrij rechte polderweg ligt. Onderweg genoot ik van de kleurrijke tulpenvelden. In mijn spiegel zag ik in de verte vanwege een paar lampen een voertuig aankomen. Omdat het nogal lang duurde voordat het goed zichtbaar was, dacht ik : "Wat rijdt ie langzaam." Toen het mij inhaalde zag ik dat het zo'n brommobiel was. Hij zag eruit als een Fiat Panda, maar dan iets kleiner met een 45km bordje achterop.
Op die weg wordt vrij snel gereden, ondanks dat 80 km/uur de maximum snelheid is die daar geldt. Maar ja, je kijkt constant naar de horizon op zo'n rechte weg. Even later zag ik weer lichten in mijn spiegel. Dit keer naderden ze mij met een aanzienlijk hogere snelheid. Erachter reed duidelijk een vrachtwagen. De cabine stak ver boven de auto ervoor uit.
Ik was benieuwd hoe de beide bestuurders op de langzamer rijdende brommobiel zouden reageren. Ik vind zo'n ding op de weg helemaal niks. De meneer in de voorste auto, een zwarte Mercedes, had niet goed opgelet. Of had zich verkeken op de brommobiel, die er als een autootje uitziet. Hij ging hard in de remmen. De vrachtwagen achter hem, had de slak wel opgemerkt, want hij stuurde tijdig naar links. Er kwamen geen tegenliggers aan. Het gevolg was dat de Mercedes plots ook naar links dook, vlak voor de vrachtwagen. De trucker drukte langdurig op zijn claxon. Hij had eigenlijk rekening moeten houden met zo'n actie. Toen bleek achter de vrachtwagen nog een personenwagen te rijden. Die ging vol in de remmen, omdat de bestuurder niet kon zien of er soms tegenliggers waren.
Het ging allemaal goed. Als eerste dacht ik : "Ik zal nooit in zo'n brommobiel op de weg gaan rijden. Mij niet gezien!"

Woningrenovatie

Met het broedseizoen voor de deur besloot ik een vogelhuisje wat op te knappen. Veel hoefde ik er niet aan te doen. Omdat het huisje al jaren genegeerd wordt door met name de familie koolmees, besloot ik er iets aan te doen.
Wij hebben dat huisje ooit gekregen. Het is een leuk model met schuin dakje. De voorzijde kan

eenvoudig opengeklapt worden. Zo kan de binnenruimte gemakkelijk schoongemaakt worden na het broedseizoen. Tenminste, als de hele familie koolmees niet meer terugkomt. Leuk om iets te zien wat een ander bedacht en gemaakt heeft. Het brengt vaak nieuwe ideeën voor mij met zich mee. De diameter van de toegang vond ik van meet af

aan erg klein. Hij zou meer geschikt zijn voor de nog kleinere vogelsoorten dan de koolmees. Omdat geen van de belangstellende vogels er een timmerman bijgehaald heeft (voor de vogels heet ie meneer specht), heb het gat zelf maar met een decoupeerzaag (met zeer smal zaagje) wat groter gemaakt. En ik heb een stokje onder de opening gestoken. Overigens kreeg ik een keer commentaar tijdens het bouwen van zo'n huisje. Van een zelfbenoemde vogelkenner kreeg ik te horen, dat mijn vogelhuisjes nooit bevolkt zouden worden, vanwege de manier waarop ik die gemaakt heb. Gelukkig denken onze gevederde vriendjes en vriendinnetjes zelf daar heel anders over. Ze maken weldegelijk gebruik van dat stokje en de opening en het formaat van de huisjes die ik gemaakt heb vinden zij oké. Het zijn nu eenmaal geen zeurpieten zoals veel mensen, maar vrolijk fluitende en tjilpende wezens.

Een mandje aan het stuur

Een bewoonster heeft een fietsmandje gekocht. Maar dat handige ding moest wel aan het stuur van haar fiets gemonteerd worden. En wie is daar de meest geschikte persoon voor? Juist, Willem met de waterpomptang. Die tang had ik nodig om de grote moer op het balhoofd los te draaien.
Ik ging dus terug in de tijd. Naar de werkplaats waar ik nieuwe fietsen klaarmaakte voor dagelijks gebruik. Veel van die tweewielers moesten van accessoires voorzien worden. Waaronder dus ook fietsmandjes. Nostalgie!

Het stuur moest er als eerste af, want de roestige koplamp moest verwijderd worden. De ruimte die ontstond op het balhoofd na het verwijderen van de lamp, heb ik opgevuld door de koplamphouder af te zagen (foto links boven). Zo hield ik de ring over waarmee hij op het balhoofd zat. Vervolgens weer de grote moer en het stuur erop en toen de montage van het mandje gedaan. Ik heb maar gelijk wat delen geolied en gecontroleerd. Dat was nodig, want de fiets kwam aan met een stuur dat niet recht stond. De stand van het zadel deed vermoeden dat er sprake was van een kwart amazonezit. Maar alles is nu weer okidoki. Zo doen we dat. De eigenaresse was er zeer blij mee.

Luchtvervuiling moet!

Wat zijn die D66 figuren toch stil. Hoewel, bijna stil De partij wil de overtollige, vervelende AZC 'ers loslaten op de maatschappij.
 De overheden (nationaal en lokaal) willen hoe dan ook, dat in Lelystad een groot vliegveld in gebruik genomen gaat worden. Men wil het overvolle Schiphol wat ontlasten. Men was al met de voorbereidingen gestart voordat enig rapport klaar was.  Dat alles terwijl er steeds meer bekend wordt over de ernstige vorm van vervuiling door de luchtvaart. Vervuiling die tot kanker leidt bij het grondpersoneel van Schiphol. Maar de overheid steekt z'n kop in het zand.
Zelfs in het westen van Duitsland wordt geklaagd over luchtvervuiling, veroorzaakt door o.a. Schiphol. Die van Duitsland zelf schijnen schoner te zijn? Ik heb het niet over de chemtrail verhalen, maar louter over de giftige uitlaatgassen van de motoren en het soms dumpen van brandstof in de lucht. Op Schiphol weet men daar helaas alles van. Er zijn veel gevallen van kanker onder het grondpersoneel van de luchthaven.
Met de vergunningen voor Airport Lelystad is heel veel geknoeid. Een gebruikelijke aanpak van de overheden, inclusief de gemeente Lelystad. Zelfs als het vliegveld niet aan de voorwaarden zal voldoen, dan komt het er gewoon. Met of zonder aangepaste regels. Luchtvervuiling moet blijkbaar. Het maakt het overheidsverhaal over ons milieu en het klimaat erg ongeloofwaardig.

Van krom naar recht

Iets wat krom is kan ook best wel recht gemaakt worden. Niet met de mond, maar met feiten. Vandaar dat ik nieuws publiceer, dat de andere kant van de politieke en/of oorlogsmedaille laat zien.
Maar in dit geval betreft het zo'n ouderwets traphekje. Zo'n houten schaargeval, dat krom is. We gebruiken ze nog steeds vanwege Fenna. Zo kunnen we buitendeuren geopend houden, zonder dat Fenna naar buiten gaat. We gebruiken ze ook om onze banken af te schermen als we niet thuis zijn. Dan leggen we zo'n hekje in uitgetrokken toestand op de banken. Het helpt.

Van een zo'n hekje was de verticale lat behoorlijk kromgetrokken. Toen ik gisteren met de bagagedrager van de fiets bezig was, kwam ik op het idee om het aluminium u-profiel te gebruiken om de kromme lat waar de sluiting op zit te vervangen. Zo'n profiel trekt nauwelijks krom.
Vanmorgen heb ik de workmate tevoorschijn getrokken en hem in de zon geïnstalleerd. Toen ben ik met dat hekje aan de slag gegaan. Het is het hekje dat bij de ingang van de overkapping bevestigd is. Het is bedoeld om te voorkomen, dat Fenna bij het tuinhek gaat staan blaffen en/of met haar poot het probeert open te trekken. Dat laatste doet de Friese teef vooral als ze loops is (zucht).
Met de slijptol heb ik de nagels, waarmee de lat vastgeklonken was aan de scharnierende kanten, los geslepen. Daarna heb ik het u-profiel op lengte

gezaagd en de gaten van de popnagels in de lat overgenomen op het profiel. Omdat ik geen lange popnagels heb en omdat de verbinding moest kunnen scharnieren vanwege het uittrekken en weer in elkaar drukken, heb ik boutjes en moertjes gebruikt. Ik heb wel contramoertjes ingezet, zodat ze niet na verloop van tijd gaan loszitten. Loctite had ook gekund, maar dan moest ik dieper in mijn spullen gaan graven. En daar had ik geen zin in. Dankzij de u-vorm kon ik een mooie sluiting maken met behulp van een grendeltje. Veel handiger dan de originele en eveneens gammele 'trekhaak-met-veer-sluitgeval'. Daar kunnen onze reumavingers en -handjes niet mee uit de voeten. 

Alsmaar gekker

Op een school wil men kinderen een dag lang opsluiten. Zo kunnen zij ervaren hoe het is om de hele dag in een schuilkelder te moeten zitten. Ze mochten eerst geen eten en/of drinken meenemen. Maar na protesten van ouders mag het wel. Nee, de kids worden niet in een been of arm geschoten, om die ervaring ook op te doen. Maar het wordt wat mij betreft alsmaar gekker in het onderwijs. Kleine kinderen moeten alles weten over genders en seks, maar volwassenen mogen elkaar niet seksueel getint benaderen.
Er zijn in het recente verleden al zoveel oorlogen gevoerd. Waarom nu plots die aandacht voor Oekraïne op school? Het mag hoor, maar dan is het een goede zaak de docenten die dit bedacht hebben te laten ervaren wat waterboarding is. Of is dat niet nodig omdat die Amerikaanse vorm van marteling oké is?
Er zijn ook echte video's van, maar deze lijkt mij beter :

Nuttig bezig zijn

"Het gaat heel goed met de economie!", roept Rutte terwijl hij de burgers kaalplukt, "werkgevers moeten hun personeel meer loon betalen." Maar volgens de burgers en werkgevers gaat het heel slecht met de economie. Er staan een paar honderdduizend bedrijven op omvallen. Als Rusland echt boos wordt en wat energiekranen dichtdraait, zal dat de genadeklap voor de Europese economie zijn.
Gisterochtend heb ik me weer nuttig gemaakt. Even een helpende hand uitgestoken en tevreden huiswaarts gekeerd. Voor alles geldt : je moet zelf invulling geven aan.... Je werk, je vrije tijd, je relaties enz. Ergo, ik heb veel in eigen hand.
's Middags heb ik de verbrede en verlengde bagagedrager afgewerkt. Ik heb het geheel gedemonteerd en het plankje geschuurd. Ik heb het op kleur gespoten : donker grijs. Zo is het meer in stijl met de fiets en de tassen. En... het is beter beschermd tegen het weer.
In de namiddag sprak ik een meneer die op vrijwillige basis het tuintje van een bewoonster heeft opgeknapt. Hij was van origine een tuinman, maar is met pensioen. We hadden het over het vrijwilligerswerk en dienstverlening. Het was een leuk gesprek, omdat we beiden dezelfde instelling en uitgangspunten hebben voor wat betreft anderen helpen. Al pratend kwamen we erachter dat hij Sonja en een paar andere bewoners al kende. Hij wist niet dat ze hier woont. Ze zijn allemaal lid van een wandelclubje. Op de vrijdag wandelen ze een uur en na afloop drinken ze gezamenlijk een kopje koffie. Goed voor de sociale cohesie.

Geen spijt

 Als mensen die anderen onkies bejegend hebben (wat klinkt dat ouderwets hè?), proberen zij dat koste wat het kost stil te houden. Pas als de kwestie publiek bekend wordt en er vervolgens (aan)klachten komen, trekken sommigen pas hun conclusie. Vaak niet de dader zelf, maar diens omgeving. Omdat het nieuws zijn omgeving schaadt. Die omgeving baalt ook, want ze hielden de kwestie liever stil. Om schade te voorkomen. Dat de dader anderen geschaad heeft, dat is van secondair of weinig belang. De dader zelf heeft erg veel spijt. Spijt dat ie toch gepakt is. Want als ie echt spijt gehad zou hebben, was dit al veel eerder bekend geworden en had de dader het slachtoffer excuses aangeboden en publiekelijk het boetekleed aangetrokken en ontslag genomen. Maar zo gaat het niet bij deze lafaards en zijn laffe omgeving. Ze denken alleen aan zichzelf. Over de slachtoffers maakt men zich aanzienlijk minder druk. Want, hoe is het eigenlijk met de ontvoerde 1.100 kinderen en de bijna 100.000 gedupeerde ouders? Ze mogen dan geen Oekraïense nationaliteit hebben, maar leven net als hen ook in een hel. Hier om de hoek.

Verborgen Amerikaanse oorlogsmisdaden

Joe Biden mag dan Poetin van genocide beschuldigen en hem een oorlogsmisdadiger noemen, de Amerikanen zijn geen haar beter. Amerika staat wat dat betreft ver bovenaan als het grootste kwaad in de wereld. Amerika zelf heeft in Afghanistan ook de vacuum bom ingezet. In Irak uranium bommen. Om maar te zwijgen over de martelpraktijken. Amerika heeft veel burgerdoden op z'n naam, maar wil daar niets van weten. Net als de overige westerse, beschaafde landen zoals Nederland. Vanwege deze misdaden weigert Amerika het Internationaal Gerechtshof in Den Haag te erkennen. Het dreigt zelfs landen binnen te vallen die Amerika beschuldigen van oorlogsmisdaden. Dus India, wees op je hoede.

Smeerkezen -2-

Als er gedurende of na een oorlog gesproken wordt over wreedheden, dan geldt het voor beide partijen. Er zijn nu eenmaal geen mensen die een schone oorlog voeren. Oorlog is overleven en gaat gepaard met gruwelheden. Over en weer.
Er zijn nog veel meer smeerkezen. In de Zorgsector wordt veel geklaagd over ouderen, die hun handen niet thuis kunnen houden of seksueel getinte opmerkingen maken tegen met name vrouwelijk zorgpersoneel.
Waardeloos natuurlijk! Ik zou zeggen 2x geel is rood. Of wel geen zorg meer. Of stuur een vrouw met haar op de tanden en eelt op de knokkels naar zo'n oude viespeuk. Op z'n minst moet zo'n handtastelijk of verbaal iemand gelijk op de vingers getikt worden. Desnoods letterlijk. Een melding en registratie lijkt mij ook een goede zaak. Afhankelijk van het vergrijp, vind ik het geen probleem om zo'n iemand een zakkie blauw te bezorgen. Om het toch ietwat positief te houden : Voor de dames is het een mooie oefening in weerbaarheid. Want het zijn niet alleen oude vieze mannetjes, die hun handjes niet thuis kunnen houden en/of vervelende dingen zeggen. Zet hem op dames!

Smeerkezen

Interessant, de politieke partij die het meest kwaadspreekt over rechtse partijen, mensen intimideert en met terroristen heult is zelf nog smeriger bezig. D66 houdt nadrukkelijk de hand boven het hoofd van een lul lid, dat zich schuldig maakt aan ongewenst seksueel gedrag. Maar ja, linkse mensen komen meestal uit de RK hoek. Daar komen de meeste ik wil en/of dat wil ik niet mensen vandaan. In die hoek is seksueel misbruik heel gewoon. Men heeft in Rome blijkbaar aan Jezus' uitspraak "Laat de kinderen tot mij komen", zelf e.e.a. toegevoegd. De smeerkezen zullen aan het woord kruis ook een andere betekenis gegeven hebben. Het kruis waar Jezus aan hing was immers van hout.
Elon Musk wilde Twitter kopen. Hij wil dat Twitter weer een open platform wordt, waar mensen vrijelijk hun mening mogen uiten. Maar dat zie de Raad van bestuur van Twitter niet zitten. Ze nodigden Musk na diens laatste aandelenaankoop (waardoor hij een meerderheidsbelang kreeg) uit voor een plekje in het bestuur. Maar Musk doorzag hun dubbele agenda; het bestuur wilde zijn invloed op die manier beperken. Het bestuur beraadt zich nu om een overname van Musk via regelgeving te voorkomen. Twitter geeft zodoende aan, dat ook hun platform gebruikt wordt als politiek instrument om mensen te beïnvloeden en/of monddood te maken. Wat een smeerkezen.
Obese. Volgens mij in 98% van de gevallen vanwege eetlust, verslaving aan eten; emotionele eters en/of verwende eters. Voor de rest zijn het mensen die door omstandigheden (die ze zelf niet in de hand hebben), dik worden. Voor de laatsten zou een medicijn nodig zijn. De rest moet in therapie en op dieet. Als het CDA dat per se wil, mag een aantal van die politieke partij het goede voorbeeld geven. Zoals de dikke burgemeester die zijn naam eer aan doet : Bruls. Ik wist zijn naam niet, maar door dikke burgemeester in te tikken in de zoekmachine, kreeg ik enkel berichten over Bruls. Die CDA  man is wereldwijd bekend vanwege zijn omvang. En grote mond. Verbeter de wereld en begin bij jezelf, CDA.

Krijgen en zelf verdienen

Toen wij in 1978 overwogen de flat aan het Savelsbos in Zoetermeer om te ruilen voor een eengezinswoning, schrokken wij van de procedure. We moesten minstens twee kinderen hebben, een bepaald inkomen en zo'n 3 jaar wachten. Kwam bij dat de huur van zo'n woning op dat moment al bijna 600 gulden / maand bedroeg. Die zou 3 jaar later nog hoger zijn. We zijn toen vanuit dat huurbedrag terug gaan rekenen naar een hypotheekbedrag om zodoende onze financiële mogelijkheden vast te stellen.
Toen ik een keer op kantoor met wat collega's sprak over het kopen van een woning en het afsluiten van een hypotheek, maakte een van hen een verrassende opmerking. Hij zei op serieuze toon : "Jouw ouders leven toch nog?" Ik begreep zijn wending aan het gesprek niet direct. Maar toen vertelde hij, dat hij alles van zijn ouders had gekregen. Hij woonde op zichzelf in een gekocht appartement. Dat was volledig ingericht dankzij de bankrekening van zijn ouders. Zijn moeder deed zijn was en zijn pa had ook nog een auto voor hem gekocht. Hij bracht het alsof het de normaalste zaak van de wereld was en deed voorkomen alsof onze ouders nalatig waren. Ik beperkte me maar tot de opmerking : "Wij staan liever op eigen benen." Niet veel later verhuisden we naar Schoonhoven, waar we ons eerste huisje hadden gekocht.
Later hoorde ik vaker over ouders die van alles en nog wat voor hun kids kopen. Ik merkte bij die kids dat ze geen sjoege hebben van de waarde van spullen en geld. Ze zien ook niet de noodzaak om te gaan werken voor geld. Ze zullen het later lastig krijgen. Al kan het best zo zijn, dat hun ouders hen zeer verzorgd achterlaten.

Het weer is prachtig

Als ik zo om me heen kijk, dan kan ik slechts één conclusie trekken : het weer is in elk geval prachtig. En daar moet ik het maar mee doen. We verkeren al een paar jaar in de ellende. En ik zeg het direct : ik mag niet mopperen! Er zijn miljoenen(!) anderen die het hier ronduit slecht hebben. Het overgrote deel vanwege de armoede, de schulden en het niet geholpen worden met hun ziekte of gebrek(en). En dan is er de groep die naarstig op zoek zijn naar een woning. Maar ja, ze zijn geen vluchteling of immigrant of buitenlandse crimineel. Want ik weet niet wat hier allemaal ons landje binnenkomt. Niemand weet dat, tenzij je naderhand de statistieken bekijkt.

De regering heeft ooit besloten, dat ouderen thuis moesten blijven. Verzorgingstehuizen gingen achterelkaar dicht. Maar ook de thuiszorg werd afgebouwd. En nu? Nu zijn velen boos, want nu klinkt : 'Die oudjes wonen in veel te grote huizen! Ze verhinderen de doorstroming!' De klagers moeten daarvoor op het Binnenhof zijn. Sluit je aan bij de rest van de demonstranten. Want er is nogal wat loos in ons landje. De tekst kan beperkt blijven : "Niets deugt!" Afgezien van het weer, want dat is ronduit prachtig. Gelukkig voor Rutte c.s. praten Nederlanders graag over het weer.

De Iraakse genocide

snapshot Wion Gravitas

Objectief nieuws gebaseerd op feiten. Amerika zet India onder druk om het Russisch optreden af te keuren. Maar India wil neutraal blijven. Gelukkig maar, anders hoor ik veel minder objectief nieuws / feiten.
Samen met George Bush loog de Britse premier Tony Blair over de aanwezigheid van kernwapens in Irak. Het was een leugen bedoeld om Irak binnen te vallen. Met meer dan een miljoen doden tot gevolg. Men probeerde er later een draai aan te geven door te stellen alsof het Iraaks volk om de inval vroeg.
Over genocide gesproken : Wanneer worden Tony Blair en George Bush voor het tribunaal gesleept? America's history of war crimes (vanwege sommige wrede beelden is de video alleen op YouTube te zien) :

Thuisblijven!

Nederland stuurt onze militaire meuk naar nazi's in Oekraïne. Het begon met geweren, waarvoor wij geen munitie meer hadden. Nu stuurt men pantserwagens waar we toch al vanaf wilden. Niet te vroeg juichen mensen, want wie weet wat we daarvoor in de plaats krijgen. Onlangs klaagde Rutte dat ie geen geld meer heeft, maar er gaat wel voor ruim 65 miljoen naar het oorlogsgebied. Terwijl de corrupte Oekraïense oligarchen lachend hun handen strak op de knip houden. Men wil per se het oorlogsvuur opstoken; meer slachtoffers maken. Straks worden we misschien ook beschoten door de Russen. Hopelijk wordt het de stad waar de bron van de ellende voor de Russen zit. En niet weer Rotterdam. Maar ja, dan moeten we niet gaan klagen. Dan is het gewoon eigen schuld.
We hadden ons beter afzijdig kunnen houden. We hebben al genoeg last van onze eigen boycots, er is een energieprobleem (zeggen ze) en er staan zo'n 1.000 ontvoerde kinderen en een veelvoud aan ouders te trappelen om herenigd te worden. Anderen wachtten nog steeds op een schadevergoeding. Er heerst woningnood, de armoede groeit vanwege de hoge prijzen en de economie ligt op haar gat. Er is thuis nog veel te doen, dames en heren politici.

Een dilemma

Het is me een keer overkomen, dat ik zwaaide naar iemand die net een ongeluk had gekregen; doei! Het was een jongeman die in zijn auto als een ware verkeersaso racete. Ergens tussen Lopik en Benschop raakte ie van de weg. Tja, toen had ik even last van leedvermaak. Ik remde af, drukte op de claxon en zwaaide naar hem. Hij zat wat beteuterd achter het stuur.
In een andere situatie lieten de buren hun dochtertje van 2 -3 jaar gewoon de straat opgaan. Nota bene vlakbij een park met een vijver. Ik voelde me geroepen op dat kindje te letten als ik buiten was. Een gesprekje met de ouders (buren) bracht geen verbetering. Erger, buurman vroeg mij een keer in paniek of ik soms hun dochtertje ergens gezien had. Tja, toen ben ik uit mijn slof geschoten en heb hem herinnerd aan de beide keren dat ze in de vijver gevallen was en mijn verzoek voortaan beter op haar te letten. En dus was ik een eikel.

Eerder vertelde ik over de vluchtelingenkinderen die hier pardoes de straat op fietsen. Ze (5-7 jaar) houden wedstrijden op hun fietsen. Ik heb ze al eens gewaarschuwd en geprobeerd uit te leggen welke de gevaren en regels zijn. Maar ze trekken zich er niets van aan. Ze keken mij met een tamelijk brutale blik aan.
Vanmiddag was het weer zover. Terwijl twee van hen weer met hoge snelheid van de stoep de weg opreden (het is ter plekke erg onoverzichtelijk), dacht ik : "Moet ik ze helpen als ze aangereden worden?" Oké, het zijn kinderen. Maar ik kan me niet heugen dat wij zo gevaarlijk deden. En als we dat een keer deden, namen we een waarschuwing van een volwassen persoon zeer serieus. Stel je voor dat zo'n iemand mijn moeder zou aanspreken! Luisteren en sorry zeggen dus. En niet meer doen.
Maar tegenwoordig kijken ze je met een brutaal gezicht aan en laten ze merken, dat jouw 'gezeur' hen geen bal interesseert. Nee, ik heb geen grote mond gekregen, zoals Nederlandse kinderen dat vaak doen.
De ouders van die racende kinderen zie ik nauwelijks. Ik heb me voorgenomen in elk geval 112 te bellen. Om ze daarna de les te lezen. Ze begrijpen mij toch niet.

Zijtassen monteren

Eerst een vraagje : moeten archeologen nu ook aangeven dat het skelet van een transgender, homo, lesbo of anders dan man of vrouw is?
Heel lang heb ik rondgereden met een zijtas aan de bagagedrager van mijn fietsen. Het was een afneembaar exemplaar, dat met haken aan de drager hing. Ik heb die tas ooit gekocht bij Halfords. Onlangs kon ik beschikken over een set zijtassen. De tassen vormde via banden een geheel. Omdat mijn oude tas in deplorabele staat verkeerde, besloot ik hem weg te doen en de gebruikte set te monteren. Gebruikt, omdat hij korte tijd van Sonja is geweest. Maar ze vond dat er te weinig aan bagage (boodschappen) in kon.

Wat de kleur betreft past de set mooi bij mijn fiets. Alleen is het zo, dat ik met mijn hielen / hakken tegen de tassen stoot als ze aan de drager hangen. Ze moesten zo'n 10 á 15 centimeter naar achteren. Mijn bagagedrager is te smal voor de banden die de beide tassen met elkaar verbinden. Gevolg is, dat de tassen er wat lelijk bijhingen. Alsof ze pardoes op de drager gegooid waren. Ik besloot de drager te verlengen, zodat de tassen wat meer naar achteren konden. Om de drager wat breder en langer te maken, wilde ik een plankje erop monteren. De afmetingen moesten in de buurt komen van de ideale afstand tussen beide tassen op de drager. Ergo, aan de slag.

In het schuurtje lag nog een stuk aluminium u-profiel. Daarmee ben ik aan de slag gegaan om de bagagedrager wat langer te maken. Door het op maat te zagen en wat openingen erin te maken, kon ik ze links en rechts op de drager leggen.
In de loods heb ik uit een restantje houten plaat een plankje gezaagd. Dat heb ik op de beide alu profielen gemonteerd. Of, zoals je wilt andersom; de profielen op het houten plankje. Het plankje heb ik middels de profielen geborgd op de drager. Het plankje zit dus ook antidiefstal vast aan de drager. De zijtassen zet ik ook vast op het plankje door middel van schroeven met plaatringen. Voor het mooie ga ik het plankje ook nog grijs lakken. Ik vind de tassen zo veel mooier op de fiets zitten, dan voorheen. Zeg maar wat chiquer. Ik bezorg nu eenmaal geen folders meer.