Het is me een keer overkomen, dat ik zwaaide naar iemand die net een ongeluk had gekregen; doei! Het was een jongeman die in zijn auto als een ware verkeersaso racete. Ergens tussen Lopik en Benschop raakte ie van de weg. Tja, toen had ik even last van leedvermaak. Ik remde af, drukte op de claxon en zwaaide naar hem. Hij zat wat beteuterd achter het stuur.
In een andere situatie lieten de buren hun dochtertje van 2 -3 jaar gewoon de straat opgaan. Nota bene vlakbij een park met een vijver. Ik voelde me geroepen op dat kindje te letten als ik buiten was. Een gesprekje met de ouders (buren) bracht geen verbetering. Erger, buurman vroeg mij een keer in paniek of ik soms hun dochtertje ergens gezien had. Tja, toen ben ik uit mijn slof geschoten en heb hem herinnerd aan de beide keren dat ze in de vijver gevallen was en mijn verzoek voortaan beter op haar te letten. En dus was ik een eikel.
Vanmiddag was het weer zover. Terwijl twee van hen weer met hoge snelheid van de stoep de weg opreden (het is ter plekke erg onoverzichtelijk), dacht ik : "Moet ik ze helpen als ze aangereden worden?" Oké, het zijn kinderen. Maar ik kan me niet heugen dat wij zo gevaarlijk deden. En als we dat een keer deden, namen we een waarschuwing van een volwassen persoon zeer serieus. Stel je voor dat zo'n iemand mijn moeder zou aanspreken! Luisteren en sorry zeggen dus. En niet meer doen.
Maar tegenwoordig kijken ze je met een brutaal gezicht aan en laten ze merken, dat jouw 'gezeur' hen geen bal interesseert. Nee, ik heb geen grote mond gekregen, zoals Nederlandse kinderen dat vaak doen.
De ouders van die racende kinderen zie ik nauwelijks. Ik heb me voorgenomen in elk geval 112 te bellen. Om ze daarna de les te lezen. Ze begrijpen mij toch niet.