Uiteindelijk heeft het lot mij tot levenslang veroordeeld. Voor de rest van mijn leven ben ik veranderd. Nou en? Er zijn er veel meer dan ik. Daar kwam ik pas achter, toen ik openlijk begon te vertellen over de inhoud van mijn rugzakje en wat het met mij deed.
Niet iedereen begrijpt de gevolgen. Ze roepen soms : "Het heeft lang genoeg geduurd!" of "Dat is al zolang geleden!" of "Wij zijn er ook nog hoor!" Goed bedoeld wellicht, maar wel pijnlijk om te horen. Ik ben niet met opzet zo. Aan de andere kant mogen ze blij zijn, want begrijpen doe je het pas als je het zelf meegemaakt of ondergaan hebt. En dat hebben ze gelukkig niet.
Toen mijn moeder de eerste keer tegen mij zei, dat ze pappa en mijn broers zo miste, kwam niet de gedachte van "wij zijn er ook nog!" bij mij op. Nee, ik begreep haar heel goed. Al was het maar omdat ik ze ook miste. Mijn moeders gemis was anders dan dat van mij. Moeders zijn nu eenmaal anders dan vaders. Als ik aan mijn broers denk, schaam ik me soms voor mijn leeftijd. Dat ik wel zo oud mag zijn geworden en zij niet. Maar dan spreek ik mezelf weer wat positief toe, want ze zouden vast gewild hebben dat ik hier nog van het leven geniet. En dat doe ik gelukkig nog meestal. He tis maandag. Een nieuwe week wacht met nieuwe kansen. Ik ga er weer voor.