Venus en Mars

Zij begrijpt mij soms niet, ik begrijp haar soms niet. Vooral als we hetzelfde doel nastreven. Mannen doen dingen vaak op een gemakkelijke manier. Soms tot ergernis van de vrouw.
of zo :

Corruptie groeit

Steeds vaker zijn ambtenaren en politici betrokken bij corruptie. Tot aan kopstukken toe. Dankzij een grote hoeveelheid aan doofpotten, komen de meeste ermee weg. Dat met rapporten en dergelijke gemanipuleerd wordt, was mij al heel lang bekend. Echt onafhankelijke onderzoeken vinden niet meer plaats. Als je als bewindslieden financiële hulp verstrekt aan corrupte landen, dan ben je wat mij betreft zelf ook corrupt. Alleen al die stelling geeft aan, dat zelfs onze minister president corrupt is.

New Riders of the Purple Sage

Vanaf het begin was ik gecharmeerd van de muziek van NRPS. Ik had een paar lp's van de band. Dead flowers was een mooie cover. Hier nog een mooi nummer van een oude lp van NRPS :

Velletje naar achteren!

Ik zie me nog zo staan in een grote zinken teil. In een badkamer waar een petroleumstel een grote zinken ton met wasgoed verwarmde. Mijn broer was voor mij 'in bad' geweest. Ik herinner me nog de keer dat mijn vader ons op een zaterdagmiddag waste. Dat deed hij tamelijk grondig. Alsof mijn lijfje het dek van een schip was, zo schrobde hij. Nee, niet met een borstel hoor. Met een washand. Hij zeepte me in met de naar teer geurende roodkleurige zeep. Had ie uit Engeland meegenomen. Mijn haartjes werden ook in de sop gezet. Daarna begon hij het grijs gekleurde zeepwater uit de teil over me heen te gieten. Zijn instructie daarbij : "Mond open en door je neus ademen." Tijdens het afspoelen riep ie opeens : "Velletje naar achteren!" Even aarzelde ik, want ik begreep niet direct wat hij bedoelde. Hij zag mijn ietwat verwarde blik, wees naar onderen en zei : "Van dat ding daar! Poetsen!" Gedwee deed ik wat mij opgedragen werd. Daarna werd ik met schoon warm water afgespoeld. Ik kan er weer een week tegen. Maar vanmiddag mag ik niet naar buiten. En dat op de zaterdag!

Frans Bauer

Vooropgesteld : ik heb weinig met Nederlandstalige muziek. Maar dat neemt niet weg, dat in bepaalde omstandigheden dat genre eigenlijk onmisbaar is. In de zin van leve de lol!
Frans Bauer is een van de Nederlandstalige zangers. Om andere redenen mag ik die Frans Bauer wel. Ik heb diverse keren afleveringen gezien, waarin Frans op stap gaat. Een keer met zijn broer en dit keer met zijn vrouw Mariska in Argentinië. Eerder was ie o.a. in China. Ik vind het erg leuk die Frans te volgen. Hij is erg spontaan, humoristisch en erg open en eerlijk. Zoals hij met anderen, waaronder vreemdelingen, omgaat, daar geniet ik van. Zijn belangstelling in andere mensen is oprecht gemeend. In tegenstelling tot andere Nederlandse artiesten die zichzelf nogal wat vinden, is Frans met beide voeten op de grond blijven staan. Houden zo, Frans!

Over de nationale vlag

Omdat haar zoon, een middelbare scholier in Amerika, een werkstuk moest schrijven over nationale vlaggen, werd mij vragen over onze nationale driekleur gesteld. Onder andere over het ontstaan en het gebruik van de vlag. Hier is het niet zoals bijvoorbeeld in Amerika, waar aan bijna elk huis de stars and stripes wappert. Ik begreep dat de vlag daar mag blijven wapperen zolang ie goed zichtbaar is. Dus ook 's nachts als er een lamp op schijnt. Die vlag staat voor vrijheid. Waar die van ons voor staat weet ik eerlijk gezegd niet. Dat is net als met het klimaat : Daar zijn verschillende theorieën over.
Ik heb verteld, dat onze vlag vaak bij gebouwen van de overheid hangt. Dat is gewoon. Net als op feestdagen. Maar ik moet hier niet met onze nationale driekleur spontaan door de straat gaan lopen zwaaien. Dan komt het woord 'nationalist' als snel om de hoek kijken. Een vlaggetje als embleem op een (al dan niet zwarte) jack is ook al not done geworden. Soms krijg ik het gevoel alsof onze nationale driekleur door een bepaalde groep gestolen is. Net als het mooie lied 'Mijn Nederland' ('Waar de blanke top der duinen.') Het zijn symbolen geworden van nationalisme, bijna vreemdelingenhaat. Zeggen bepaalde mensen. Vreemd, want dat liedje heb ik als kind geleerd en gezongen. Zomaar de vlag uithangen kan niet meer. Tenzij er een schooltas bij hangt of een ooievaar. De vlag halfstok hangen is hier geen probleem. Wel het gevolg van een probleem.
Ik mag hier wel op willekeurige momenten met een oranje vlag staan wapperen. Oranje staat immers voor sport en dan mag het. Toch heeft de NSB geprobeerd het oranje in onze vlag te krijgen. Maar dat heeft koningin Wilhelmina verhinderd. Ze gaf de voorkeur aan de huidige kleuren. Dus... lastig allemaal. Ik blijf vlaggen en 'Mijn Nederland' een mooi lied vinden. De oudjes hebben wat problemen met het tempo :

Sjoerdsma is een opruier

Dat Rusland Sjoerdsma (D66) geweigerd heeft, lijkt mij erg logisch. Gezien de manier waarop deze politicus zich uitlaat ( om het even tegen wie), zit ook Rusland niet op zo'n onbeschofte opruier te wachten. Hij schijnt veel collega's besmet te hebben met zijn retoriek, want de hele delegatie trok zich terug. Alsof Rusland daarvan wakker ligt. Sjoerdsma is een regelrecht gevaar voor de vrede in Europa. Het voordeel is dat de Russen niet naar het gewauwel van een stel Nederlandse angsthazen hoeven te luisteren, maar kunnen gaan ijsvissen. Da's veel leuker.
Als hier een groepje vrienden voor de deur staat met onder hen een schreeuwlelijk, dan komt ie er bij mij ook niet in. Desnoods de hele groep niet. Gek hè?

Voltmetertje is net te groot

past net niet

een gat

Of net te klein. Het is maar net hoe ik het zie. Het voltmetertje is wat diameter betreft net iets groter dan het gat waarin de knop van de hoogte- instelling van de koplampen heeft gezeten. Gelukkig kan ik het gat in het montageplaatje een beetje ruimer maken. Aan de achterkant lijkt het alsof er een ring in het gat zit. Misschien kan ik die eruit krijgen. En anders zal ik met een rattenstaart aan de slag moeten. Ik ga ook de kleinere vakjes met de standen zwart maken. Met tape.
Omdat ik home alone ben, bijna want Tom en Fenna zijn hier ook, ben ik maar direct aan de slag gegaan. Ik heb het montageplaatje uit het dashboard gelicht en de ring aan de achterkant bekeken. Daarvoor moest ik een afdekplaatje verwijderen. Dat was met klemmetjes vastgezet. Ik kreeg het los zonder het te beschadigen. Toen kon ik heel goed de constructie zien. Het was meer dan een ring. Maar ik zag wel dat

ring eruit gesneden

ik hem met een zaagje of zoiets eruit kon halen. Uiteindelijk, omdat het kunststof erg dun is, heb ik ervoor gekozen een mesje te gebruiken. Ik heb een aardappelmesje (mijn moeder daarboven glimlacht als ze dat ziet) uit de lade gepakt en de punt ervan heet gemaakt boven een gaspit. Daarna ben ik voorzichtig gaan snijden. Met tussentijds telkens heet maken van het mespuntje lukte het mij de ring los te snijden / smelten. Het mesje zier er nu niet uit, maar wat belangrijker is : het voltmetertje gleed er keurig in! Joepie! De cijfers van de standen waren voorbedrukt op een dun velletje kunststof. Ik heb met zwarte tape het velletje afgeplakt en de overtollige tape weggeknipt.

het resultaat

Vervolgens heb ik het geheel in elkaar gezet. De achterkant van het metertje heeft schroefdraad, waarop een (montage) ring gedraaid is. Nadat ik het metertje geplaatst had, heb ik de ring erop gedraaid zodat het goed vast zit. Het resultaat? Prachtig! Ik hoef het metertje nu nog enkel aan te sluiten. En o ja, een aardappelmesje weer toonbaar maken.

Stressvrij verhuizen

Wat mij betreft is het verhuizen een prachtig project om uit te voeren. Het doel is eenvoudig : spullen van A naar B overbrengen, binnen een bepaalde tijd, tegen vooraf bepaalde kosten en als het even kan zonder schade. Interessanter wordt het wanneer er op beide locaties ook nog geklust gaat worden. Dan is het zaak werkzaamheden af te stemmen op de verhuizing. Ik was vandaag gewoon weer in mijn element. Planmatig en doelgericht bezig zijn. Met een top down benadering. Dat laatste ook fysiek, want we begonnen op zolder. Wat is er mooier dan al afzakkend telkens een stukje woonruimte op te leveren als zijnde leeg en schoon? (Tussen)resultaten werken bij mij motiverend. Een kwestie van doelgericht blijven werken en je niet laten afleiden door bijkomende zaken. Het verliep ook vlot, omdat we dit keer de aanhanger voor de deur konden parkeren.
Op de terugweg gelijk veel afval meegenomen, zodat het ook op de nieuwe stek opgeruimd blijft. Het liep weer gesmeerd. Hoewel, waar gehakt wordt vallen spaanders. Ik stootte per ongeluk tegen een achterlicht aan. Oeps. Ik heb stukje plastic bewaard, zodat ik het erop kan lijmen. En dan maar hopen dat de eigenaar het niet ziet? Nee hoor, ik ga kijken of die kapjes los te koop zijn en anders wordt het een compleet licht. Tot die tijd is de behuizing weer waterdicht.

Een vreemd trechtertje

De knop waarmee ik de hoogte van de koplampen kan instellen, is verwijderd. Het mechanisme werkte niet meer en moest vanwege de APK verwijderd worden. Dat leverde wel een leeg, rond gat in het dashboard op. Ik heb het tijdelijk gedicht met een stukje zwart kunststof. 's Heren wegen zijn ondoorgrondelijk, die van Google ook. Want ik kreeg tijdens mijn zoektocht en controle op de woorden iets 'ronds', om mij onbekende redenen opeens een po(e)p-up te zien. Eerst een hondendrol (? niet echt rond, wel bruin - maar mijn camera stond uit!) en toen een met een wat vreemde trechter of zo. Ik dacht : "Hé, da's vast iets voor de Ducato bus!"

vreemde trechter

Toen ik de afbeelding van de trechter aanklikte, bleek het om een hulpmiddel voor vrouwen in hoge nood te zijn. Speciaal voor tijdens open lucht concerten en voor onderweg. Met die rare trechter kunnen ze.... staande plassen! Toen met de rugblessure had Sonja erg veel moeite om op te staan en te gaan zitten. Dus ook met toiletbezoeken. Ik dacht dat zo'n plastrechter (als tegenhanger van het urinoir, een uriblanche?) uitkomst zou kunnen bieden. Ik heb er twee voor haar gekocht. Als ze ze niet wilt gebruiken, kan ik ze nog als feestneus cadeau doen voor komend carnaval. Weten die Brabanders veel? Bij dezelfde winkel vond ik trouwens wel iets ronds voor het gapende gat : een digitaal voltmetertje! Omdat we toch in de buurt van die toko waren, hebben we dat ook gelijk maar gehaald.
Vrouwen plassen wel erg vaak, hè? Ben je net van huis : "Ik moet plassen!" Heeft ze net haar motorpak aan : "Ik moet plassen!" Heeft ze net geplast : "Ik moet plassen!" En dat alles zonder een druppel te drinken. Hoe kan dat? Als ze zwanger zijn is het helemaal erg. Dan is zo'n trechtertje, maar dan met een slangetje aan het uiteinde dat in een emmer hangt, erg handig voor onderweg. Kan je gewoon zonder door blijven rijden. Zolang je de handen maar aan het stuur en je ogen op de weg houdt.

Vergoeding en vochtbestrijding

Mijn e-mail naar de transporteur heeft geholpen. Ik heb de betreffende medewerkster vriendelijk gevraagd of ze de status van mijn schadeformulier eens wilde nagaan. En mij daarover zou willen berichten. De hele procedure duurt al zo lang. Wat denk je? Vanmorgen kreeg ik bericht van de schadeafdeling (zit elders in ons landje). Men gaat mij de geleden schade volledig vergoeden. Hoera! Ik heb weer een e-mail gestuurd naar die medewerkster om haar te bedanken voor de interventie. Dus dat gedoe is ook afgehandeld.
Toen ik laatst de gordijnen uit de camper haalde, voelden ze wat klam aan. Dat gordijnstof trekt net als de kussens vocht aan. Ik heb besloten de gordijnen na de wasbeurt niet terug te hangen in de bus. Voor deze periode ga ik andere gordijntjes gebruiken, namelijk : douchegordijnen! Haha! Die zeer goedkope plastic dingen zuigen immers geen vocht op en ze voorkomen, dat men naar binnen kan kijken. Oké, de bus lijkt nu op een rijdende badcel. So what?

Het is weer gelukt!

Na het fysieke gedoe rond een stukje verhuizing, ben ik op de fiets gesprongen om nog even wat uit te waaien en andere klusjes te (kunnen) doen. Ik kreeg bericht dat het fotoalbum van Curaçao klaar is. En de voorraad diepvries frieten moest worden aangevuld.
Dit keer heb ik de fiets van Sonja maar gepakt, want mijn bovenbenen waren al flink in de weer geweest. Ik ben eerst het album gaan halen. Onderweg kreeg ik een bui op mijn hoofd. Bij de balie aangekomen vroeg een jonge wijsneus : "Regent het meneer?" Ik wilde zeggen : "Nee hoor jongeman, ik kom net onder de douche vandaan." Maar ik hield het bij een glimlach. Soms stellen mensen vreemde vragen. Zoals bij een lift op de begane grond : "Gaat deze naar boven?" Ik neig dan te antwoorden met : "Nee, we gaan vandaag opzij."
Weer thuis (zonder bui) heb ik direct het album bekeken. Ik vind het mooi geworden, al zag ik wel direct dat ik een foto 2x gebruikt heb. Die foto leek erg veel op een andere. Als kijkers/lezers dat opvalt, dan zien ze tenminste dat het album door een mens gemaakt is. Het is een verhaal geworden met flash backs. Dus er zitten ook oude zwart-wit foto's in.
Vandaag is alles weer gelukt. Blij toe.

Projectmatig verhuizen

Noem het maar beroepsdeformatie, maar bij mij is (bijna) alles een project. Vandaag hebben wat spullen verhuisd. Ik had vooraf het plan van aanpak besproken. Op grond van de afspraken heb ik een meer gedetailleerd plan gemaakt. Allemaal in mijn hoofd hoor. Ik doe niet aan dossiervorming of zo.
Ik houd van een planmatige en gefaseerde aanpak. Dus niet in op een manier van 'we rotzooien maar wat aan'. Dus was de aanpak per kamer. In de andere woning wordt nog gewerkt, dus daar was het zaak de spullen dusdanig op te slaan, dat ze niet in de weg zouden liggen en toch gemakkelijk te grijpen zijn. Vanwege onze leeftijd namen we ons voor een halve dag aan de slag te zullen gaan. Mijn workmate is nog

herstellende van een rugblessure, dus die werd ontzien.
Het meeste werk betrof het demonteren van een bed, gemaakt van steigerhout. Dat was wat niet conventioneel in elkaar geschroefd. Waarschijnlijk is het op z'n plek in elkaar gezet / gemaakt.  Het hoofd- en voeteneinde waren aan de muurzijde anders (lees onhandig) gemonteerd dan aan de andere kant. En wat een schroeven zeg. Net alsof de maker weinig vertrouwen had in de constructie. Die manier van bouwen gold ook voor een bureautje van steigerhout. Ook wat onlogisch in elkaar geschroefd. Verder niets mis mee hoor. Maar in beide gevallen moesten wij de constructie eerst analyseren, alvorens de volgorde van demonteren te kunnen bepalen. Daarna moest de boel 1 etage lager gebracht worden om in de aanhanger geplaatst te kunnen worden.
In de andere woning moesten we de boel weer 1 etage hoger neerzetten. Dus weer traplopen. Morgen heb ik dikke benen.
Het is ons gelukt om geheel conform het plan en binnen de voorgenomen tijd een deel van de inboedel te verhuizen. Inclusief koffiepauze en een lunch. En op een rustige manier. Want ook verhuizen moet leuk blijven. Wat wil je nog meer? Gewoon zoals ik het tijdens mijn loopbaan ook deed.
Wat mij wel opviel waren de nieuwe buren. Het schijnen heel aardige mensen te zijn. Ze keken toe hoe wij aan het sjouwen waren. Het viel hen niet op, dat hun auto ervoor zorgde dat we zo'n 10 meter extra moesten lopen. We konden de aanhanger zodoende niet recht voor de voordeur parkeren. Niet echt een probleem voor mijn jonge, sterke benen hoor.

Donaties als verkapt arbeidsloon

Toen ik de oproep zag om Australië financieel bij te staan vanwege de slachtoffers van de enorme branden daar, dacht ik twee dingen. Ten eerste heeft de Australische regering zelf de boel uit de klauw laten gieren. Dus waarom zou ik daarvoor gaan betalen? Ten tweede weet ik dat van een bijdrage slechts een miniem deel bij de slachtoffers terechtkomt. Dus geen geld van mijn kant voor Australië.
Wat denk je? Zit ik een Australische nieuwswebsite te lezen, waarin staat dat van de donaties voor de bosbranden het Rode Kruis zo'n 12 miljoen dollar aan administratiekosten heeft afgetrokken. Ons kent ons. Het geld is dus bestemd om anderen dan de slachtoffers eraan te laten verdienen.
In het algemeen geef ik om principiële redenen helemaal niets aan al die hulporganisaties en/of ziektebestrijdingen.

Draaideurwerknemers

Het is al zo'n oud verschijnsel : werknemers die (al dan niet vrijwillig) vertrekken en vervolgens via een of ander bureau of als freelancer of zzp 'er weer bij hetzelfde bedrijf terugkomen. Daar heb ik zelf nooit trek in gehad. Bij mij was het : weg is weg. Ik heb maar een paar keer zoiets gedaan, nadat ik bij een bedrijf met een zeer nare managementcultuur vertrokken was. Toen het bedrijf IT problemen had ben ik tegen betaling een paar keer in mijn eigen tijd terug geweest. Meer bedoeld als hulp voor de ex-collega's en om het bedrijf flink te laten bloeden.
Bij de belastingdienst is het ook het geval. Met een overdadige oprotpremie weggaan en vervolgens via de draaideur als zzp 'er weer je baan oppakken. Ach, zo heb ik ponstypistes zien gaan en (weer) terugkomen. Alleen met dit verschil : bij de Belastingdienst ging het om reorganiseren en bezuinigen. Maar nu lijkt het op een verkapte bonusregeling. Overigens zal niet iedereen weer werk gevonden hebben, maar ja, die hebben dan een flinke spaarpot.

Gewoon even vragen

Vanmorgen ben ik weer over een drempel gestapt. Ik ben met Sonja mee geweest naar het ziekenhuis. Zoals gewoonlijk nam ik plaats bij de entree, zodat ik eventueel naar buiten kon vluchten. Ik probeer me op die manier toch wat 'flexibel' te houden.
Terwijl ik daar zat te wachten, zag ik opeens een mij bekend iemand de hal binnenkomen. Ze zag mij ook en groette mij hartelijk. Ik dus ook. Toch kon ik haar niet direct plaatsen. Er schoten mij allerlei locaties door het hoofd. Inclusief van werkgevers en opdrachtgevers. Maar nergens ging een lampje branden. Dus vroeg ik het haar maar : "Ik zie een vertrouwd gezicht, maar ik kan je niet plaatsen." Ze moest erom lachen en vertelde toen dat ze de moeder van een voormalig klasgenoot en teamgenoot van Mike is. We hadden elkaar 5 jaar geleden voor het laatst gezien en gesproken. Tja, toen viel het kwartje. Afgelopen weekend hadden we het nog over hem met Mike. Ze zei ook dat ze het erg goed vond, dat ik haar dat vroeg. Op mijn vraag waarom, zei ze dat haar man een slecht geheugen heeft, maar in dergelijke situaties geen vragen durft te stellen. "Dan komt ie thuis en begint dan iemand te schetsen, totdat ik de juiste persoon noem", vertelde ze. Maar goed, ik ben daar nu eenmaal gemakkelijker in. Ik heb geen zin om lang te blijven malen over wie ik nu eigenlijk gesproken heb. Als ik iets niet weet, dan vraag ik het. Simpel. Veel mensen vinden het trouwens leuk om even hun kennis te kunnen tonen en/of anderen te helpen. Net zoals de gastvrouwen in het ziekenhuis. Ze stralen dat zelfs uit, vind ik. De receptioniste was een vrouw van ongeveer begin 60. Ze zag er leuk uit. Ook een echte gastvrouw. Toen ze even achter de balie vandaan kwam, keek ik op van de net te korte rok (voor haar leeftijd). Ze was verder leuk gekleed. Representatief. Maar dat rokje... Waarom zo kort? Tien centimeter langer en het was voor mij top geweest. Nee, dat heb ik dus niet durven vragen. Ik wilde haar vrolijke blik niet bederven.

Speciale aanpassing

Deze Indo is wat aan het knutselen geweest. Ik heb de magnetron verbonden met het display op het dashboard.

Boerenkool met worst

Als ik boerenkool maak, dan is dat niet een kwestie van aardappels en de kool koken, stampen klaar. Ja, dat heb ik op die manier een paar keer zien gebeuren. Luie huisvrouwen stamppot noem ik dat maar. Dat soort stamppot wordt met de ellebogen op tafel in een poep en een zucht zwijgend doch smakkend weggewerkt. Met na de maaltijd een bakkie luie huisvrouwen koffie. Zo, dat was dat.
Nee, dat doe ik dus niet zo. Net zoals met veel andere dingen die ik doe, kook ik ook met plezier. Ik maak er wat van. In een aparte koekenpan bak ik eerst wat spekkies uit. Daarna voeg ik een fijn gesnipperde uit toe, wat knoflook en trassie! Dit keer heb ik ook een eenzame tomaat uit de koelkast gehaald en die in stukjes gesneden erbij gedaan.
Toen de aardappels en de boerenkool gaar waren, heb ik ze na het afgieten door elkaar geroerd, wat melk, boter en nootmuskaat erbij gedaan en toen gestampt met een grove stamper. Daarna heb ik de prak in een wok overgedaan. Toen heb ik de koekenpan met het mengsel van spekjes en uitjes erbij gekieperd en ben goed gaan roeren op een laag vuur. Natuurlijk een lekkere jus erbij en de overbekende rookworst. Toen Sonja thuis kwam rook ze een heerlijke geur, ondanks dat ik de afzuigkap aangezet had.

En maar wachten

Een pakket dat ik begin november 2019 heb verstuurd, is zoekgeraakt. Tot op heden is de kwestie nog niet afgehandeld. Het vervelende vind ik, dat ik zelf telkens weer het initiatief moet nemen om naar de status te vragen. In december kreeg ik te horen, dat men het pakket niet meer kan terugvinden. Men wist wel dat het in Engeland terecht was gekomen. Of ik maar even naar Engeland wilde bellen... Niet dus. Na enige tijd vroeg men mij of ik een schadeformulier wilde invullen en opsturen. Dat heb ik dus gedaan. Maar sindsdien bleef het weer stil. Ik kreeg niet eens een ontvangstbevestiging. Toen ik daarnaar vroeg kreeg ik te horen, dat ik gewoon moest wachten totdat de afdeling Schade mij zou berichten. Dat is nu bijna 3 weken geleden. Vandaag heb ik maar weer een e-mail gestuurd. Ze zullen mij misschien ongeduldig vinden. Ik vind hen traag en onzorgvuldig.

Kinderen naar de knoppen

Een Duitse kinderpsychiater (M. Winterhoff) gaat los op de manier, waarop men al langere tijd met kinderen omgaat. Ik kan hem wel gelijk geven. Zijn visie heb ik vertaald met hulp van Google.

Kinderen zijn geen kleine volwassenen
Een grote doorn in het oog van deze psychiater is de term autonoom, d.w.z. onafhankelijk leren. Omdat hij ervan overtuigd is dat dit niet mogelijk is voor kinderen - het heeft zelfs het tegenovergestelde effect: als kinderen geen volwassene hebben die ze bij de hand neemt en hen de weg wijst, kan hun psyche zich volgens de specialist niet goed ontwikkelen.
Het resultaat: mensen blijven een leven lang in hun peuter-psyche zitten. Dit betekent dat ze niet in staat zijn om te relateren en te werken als volwassenen en emotionele en sociale vaardigheden missen. Ze herkennen ook geen vaardigheden zoals werkhouding, een gevoel van stiptheid en structuren en processen - bovendien is de mobiele telefoon volgens Winterhoff voor hen belangrijker dan de klant. Gaat het belletje al rinkelen?

Geen ontwikkeling zonder instructies
Om vooruitgang te boeken heeft een kind motivatie van een volwassene nodig. Iemand die zegt: "Kom op, probeer dit!" De specialist veroordeelt ten stelligste het concept van open onderwijs, waarin kinderen moeten kiezen aan welke taken ze willen werken: "Gezien de keuze kiezen kinderen wat ze al kunnen doen", weet hij - net zoals het bij volwassenen ook het geval is.
Winterhoff is ervan overtuigd dat volwassenen die kinderen in een open klas willen plaatsen hun eigen wensen en gevoelens op de jongeren projecteren: "In de psychoanalyse wordt dit projectie genoemd". Het kind wordt zo de avatar van de volwassene, die hij vervult met zijn eigen behoeften. Dat is de reden waarom de volwassenen die dit soort onderwijs ondersteunen ook het gevoel hebben dat ze de kinderen 'bevrijden'. Een voorbeeld van de psychiater: een kind moet een trui aantrekken omdat de moeder het snel koud heeft.

Digitale media prima, maar pas vanaf tien jaar.

Volgens Winterhoff bevordert de vroege confrontatie met digitale media "narcistisch en egomaniakaal gedrag" bij kinderen. Ze bevestigden het in hun peuterwereldbeeld: "Ik veeg, dus er gebeurt iets". Dit zorgt voor blijvende tevredenheid, wat er op zijn beurt weer toe kan leiden dat kinderen de indruk krijgen dat ze op elk moment alles kunnen krijgen wat ze willen - en tegelijkertijd alles kunnen controleren.
Staren naar mobiele telefoons leidt kinderen ook af van directe ervaring en directe communicatie. Winterhoff eist daarom: "Kleuterscholen en basisscholen moeten digitale oases zijn". In plaats van kinderen aan te moedigen om te digitaliseren, moeten ze volgens de expert tegen hen worden beschermd.
Hij legt ook uit dat ze dit in haar latere leven niet zal beperken - integendeel: "Een persoon met een ontwikkelde psyche kan omgaan met elke technologie waarin hij geïnteresseerd is". Veel meer, vervolgt hij, we hebben volwassenen nodig die ideeën hebben, vooruitziend zijn en creatief denken.
Zoals het er nu voorstaat, gaan kinderen en dus het land richting domheid en dus naar de knoppen.

Deksels met een kleurtje

Vanmorgen ben ik op mijn fiets gesprongen. Nee, ik ben niet van de trappers gegleden, want ik blijf opletten en ken mijn beperkingen. De bus stond nog in de loods, omdat ik de gordijnen verwijderd had voor een wasbeurt. Zonder de gordijnen kan iedereen zo naar binnen koekeloeren. Vandaar.
De beide deksels van de extra ventilatiegaten die ik in de motorkap gezaagd heb, heb ik op kleur gespoten. Na wat denkwerk over de kapjes die ik zelf wil gaan maken, bedacht ik me wat het effect zou zijn indien de beide zwarte deksels in dezelfde kleur gespoten zou zijn als de bus.
Ik heb de deksels eerst ontvet en toen in een hechtprimer voor kunststof gezet. Na droging heb ik de deksels rood gespoten met de spuitbus die ik drie jaar geleden voor de bus had gekocht, om plekjes bij te werken.
Als afwerking heb ik ze van een vernislaagje voorzien.
Toen ik ze weer op de kap schroefde, zag het er niet eens verkeerd uit. Misschien ga ik helemaal geen afdekplaatjes maken. Scheelt werk en (misschien) geld.

Een ouderschapstest?

Soms zou ik het wel willen. Dat mensen met een kinderwens eerst een ouderschapstest moeten doen. Een soortgelijke test zou ook afgelegd moeten worden, wanneer men een huisdier (hond of kat) wil houden.
Ik zag het weer gebeuren. Een ouder die geen controle heeft over een kind. Wat denk je? Gaat de ouder zich verlagen tot het niveau van de tiener en gaan ze beiden op puberaal niveau met elkaar en plein publique staan bekvechten. Compleet met de bekende gebaartjes als vingers in de oren en na na na na roepen. Ja, ook de ouder. Wat erg. Je zult maar zo'n ouder hebben. Om je dood te schamen. Maar ja, voor een puber een eitje om zo'n ouder naar de hand te zetten.
Het liefst zie ik dat zo'n ouder een cursus of zo gaat volgen. Zo'n kind wordt enkel een last voor zijn omgeving en zichzelf.

Ambtenaren tegen ambtenaren

De Provincie wil langs een bepaalde route hier, Dronterringweg, in Dronten zo'n 350 eikenbomen gaan planten, terwijl de gemeente Dronten vanwege de groeiende plaag van de eikenprocessierups juist minder eikenbomen wil.
De Provincie neemt hierin een starre houding aan, want het besluit is al 5 jaar geleden (zonder visie) genomen en wil hierop niet terugkomen. Lekker flexibel. Ach, het is maar belastinggeld hè? Eerst toch maar eikenbomen kopen en planten en dan de processierups bestrijden. Het kost allemaal niets, want het geld komt toch wel. De gemeente Dronten gaat op die route de fietspaden optimaliseren. Maar wie wil daar straks nog gaan fietsen? Wat een sukkels werken er toch bij de Provincie.

Twice as much

Even dacht ik dat het Sittin' on a fench (...but there is one thing I would never understand ,some of the sick things that a girl can do to a man...) de goede kant op zou gaan met de liefde van dit duo. Maar een rijk meisje bracht geen verbetering. Een waar verhaal.

Langs de deuren

Resedastraat

In mijn jeugd kwamen veel 'leveranciers' aan de deur of door de Resedastraat. Zo herinner ik me bakker Sijs (Hoofdstraat), die met een handkar door de straten liep. Een fraaie, houten kar met dito wielen met een ijzeren band als loopvlak. Een handkar had ook de voddenboer, die riep "Wie heeft er nog vodden?!!" Voormalig verzetsman Roel Marbus (Hoofdstraat) kwam de petroleum brengen. Hij reed op een bakfiets met daar bovenop een groot olievat met een koperen kraan. De visboer (wat een enorm dikke buik had die man!) reed ook met een bakfiets (met hulpmotor), net als de melkboer (Jansen), de scharensliep en de ijscokar van Voortman. Er kwamen ook mensen lopend langs de deuren. Zoals de meneer met garen en band en de straatfotograaf. De groenteboer (Rijnsburger van de Hoogmadeseweg) kwam met paard en wagen. Zijn paard gaf gratis mest weg. Zodra het paard zijn behoefte gedaan had op straat, kwam er altijd vrij snel iemand met een schep en emmertje om beslag te leggen op de dampende hap. Als mest voor de tuin. De schillenboer had ook een paard en wagen.
De kolen voor de kachel werden bezorgd met een vrachtauto van meneer Omzigt van de Hoge Rijndijk in Zoeterwoude. Later reed een auto langs de deuren. Een witte combi met warme soep van Proosdij. Meneer Proosdij had in de Kerklaan zijn 'keuken'. De soep was overigens heerlijk.

Help, ze verdwijnen!

Volgens de overheid zijn afgelopen jaar zo'n 14.000 asielzoekers zoek. Trek dat aantal maar af van het totaal aan zogenaamde vluchtelingen, zijnde zo'n 20.000. Ergo, zo'n 75% is geen echte vluchteling maar een illegaal op zoek naar....  Dat aantal is fors gestegen vergeleken met voorgaande jaren. Is dat vreemd wanneer de deuren wagenwijd openstaan en al die AZC 'ers maar overal naartoe mogen? Desnoods met een speciale bus. Ze zitten daar niet 'opgesloten' in afwachting van de afhandeling van hun aanvraag. Het aantal illegalen in ons land afgelopen jaar zal eerder rond de 50.000 mensen liggen, want er zijn er veel meer die niet via een AZC binnenkomen. De grenzen staan immers net als de deuren van de AZC's wagenwijd open. Via het AZC (doen alsof je een asielzoeker bent) gaat men naar kennissen, familie en/of vrienden. Het hele opvanggebeuren lijkt nergens naar. Net een open riool dat uitmondt in wat eens schoon water was.

Eindelijk excuses voor Joden

Meneer Rutte heeft namens de regering eindelijk excuses aangeboden voor de lamlendige houding van de overheid tijdens en na de oorlog ten opzichte van de Joden. Het werd tijd. Men schermt hier heel graag met Anne Frank, maar zo aardig waren veel Nederlanders en de regering niet voor de Joden. De Joden werden door hen verraden en bestolen.
De volgende groep is de Indo's. Ook zij werden na de 2e wereldoorlog erg kil ontvangen en eigenlijk liever van Nederlands grondgebied geweerd. Vanwege o.a. hun huidskleur (de zogenaamde 'kleurgrens'.) De regering zag deze overzeese Nederlanders (men had de Nederlandse nationaliteit!) liever naar elders vertrekken. Zoals naar Nieuw Guinea, Australië en het Amerikaans continent. Velen zijn toch naar Nederland gerepatrieerd. Ja, zo noemde men het officieel dan weer wel : terugkeren naar het vaderland. Vreemd. Het voormalige kamp Westerbork werd o.a. de opvangplek voor Indo's. Niet na een opknapbeurt om de Joodse aanwezigheid weg te poetsen, hoor. De behandeling was ook alles behalve goed. Men kreeg een lening die terugbetaald moest worden. Salarissen werden niet meer uitbetaald en er werd een vergoeding beloofd.
Het is inmiddels 2020. Hopelijk zijn nu de indo's aan de beurt. Of is het weer wachten totdat er nog maar een paar in leven zijn?

Motorblok en achteras

door de wielen gezakt

Vandaag had ik een heel ander klusje. Tijdens het stofzuigen vond ik onder de mand van Fenna (ja, daar maak ik ook schoon) een autootje van Luuk. Hij speelt er heel graag mee, want het ziet er stoer uit en heeft een frictiemotor. Ik had het speelgoed even op de eettafel gelegd en zag dat het naar de garage moest voor een opknapbeurt. Het wagentje was door de achteras gezakt. Logisch, want : "Zo'n klein ding is niet om op te gaan staan, Luuk!"
Het leuke van sleutelen aan zo'n auto is de eenvoud en snelheid. Ik heb geen brug of krik nodig en ik zit gewoon aan tafel in mijn nette goed. Het chassis zit met vijf minischroefjes aan de carrosserie bevestigd. Toen ik de schroefjes verwijderd had, zag ik het motorblok met de achteras los van de bodemplaat liggen. Door het gewicht van Luuk, was het losgeslagen uit de bevestiging op de bodemplaat. Ik zag geen kapotte delen of roest, wel stof en een paar hondenharen.
Ik heb het motorblokje gedemonteerd (twee schroefjes los draaien) en een druppie plasticlijm op de bevestigingspunten gedaan. Daarna heb ik het geheel weer op z'm plek geplaatst en met de schroefjes vastgezet in de klemmetjes. Ik heb de wieltjes ook maar weer recht gezet. Na zo'n 10 minuten klussen heb ik hem weer in elkaar gezet. Met vijf schroefjes. Ik had geen vieze vingers, mijn kleding bleef schoon en ik kon de auto zonder hulp van derde uit en in elkaar zetten. En ik hoefde niet naar huis te rijden. Wat een genot vergeleken met een gewone auto. Het is bijna therapeutisch werk. Misschien zijn er nog meer kapotte autootjes. Nou ja, misschien. Ik heb het over Luuk, hè. Eerst maar zelf wat testritjes maken...

Wie goed doet

Het komt voor dat hulpbehoevende mensen onze vrijwillige hulp gaan zien als een verplichting jegens hen. Voor ons is het een morele verplichting, dat wel. Maar als de hulpbehoevende gaat praten in de zin van 'jullie moeten...' of 'jij moet..' en daarover op een rustige manier niet te praten valt, dan stoppen wij de hulpverlening. Want wij moeten helemaal niets, hè? Soms is dat stoppen wat vervelend. Bijvoorbeeld wanneer het afbreuk doet aan de aanblik van de omgeving. Maar dat moet dan maar. Neemt niet weg dat een mens in grote nood door ons altijd geholpen zal worden. Onder die nood valt dus geen tuintje, straatje, boodschappen enz.
In andere gevallen moeten wij ons been stijf houden, onze grenzen bewaken; hoe vreemd dat tegenwoordig ook mag klinken. Dat is wanneer men bepaalde verantwoordelijkheden op ons bordje wil leggen. Zoals wanneer iemand in principe niet meer in staat is zelfstandig te wonen. Zo'n constatering werd door een huishoudelijke hulpverlener gedaan. Die schakelde Sonja in, omdat zij summier contact heeft met de patiënt. De hulp kan beter naar een hulporganisatie gaan, wij zijn niet voor dat soort zaken. Straks zegt de patiënt : "Waar bemoei jij je mee?" Het komt erop aan om ook bij hulpverlening voorzichtig te werk te gaan. Voordat je het weet ben je voor allerlei zaken verantwoordelijk en is het een moeten geworden. Daar passen wij voor.

Zwaaien en een praatje

Als ik Fenna ga uitlaten en ik loop met haar onze ronde, komen we vaak bekenden tegen. Mensen die ik ken en bekenden van het uitlaten van een hond. Het begint al hier vlakbij. Dan zwaai ik naar de overbuurvrouw als ze in haar stoel bij het raam zit. Daarna nog twee adressen waar de mensen ook binnen zitten. En voor de rest de mensen met honden, die ik ontmoet. Vaak maken we dan een praatje en soms lopen we samen verder. Er lopen hier ook een paar mensen rond, die zich beperken tot een korte groet. Met twee van hen heb ik een paar jaar geleden ook nog geregeld gesproken. Maar opeens bleef het bij een wat schuchtere groet. Ik heb ze een keer aangesproken met de openingszin : "Gaat het goed met u? We hebben elkaar al zo'n lange tijd niet meer gesproken." Hun reacties waren hetzelfde : ze herinnerden zich de gesprekjes met mij niet meer. Ze keken mij ook wat verbouwereerd aan. In de geest van : "Wie is die man?" Meestal lopen ze al groetend door. Zonder naar mij te kijken. Met hun blik recht vooruit. Ze zijn ouder dan ik en ik ben blij dat ik me hen nog wel kan herinneren. Weer iemand anders gaf zelf aan, dat hij aan dementie lijdt. Dat was tijdens ons gesprekje te merken. Ik zag dat hij soms de draad kwijt was. Hij had dan een wat lege blik in de ogen. Alsof ie opeens heel ergens anders was. Daarna begon hij opeens heel ergens anders over te praten. Ik liet hem maar z'n gang gaan, want hij vond het merkbaar leuk om even in gesprek te zijn. Wie weet, nog even en dan schrijft of spreekt misschien iemand ook zo over mij.

Nieuwe ronde, nieuwe kansen

Mislukkingen of falen vergeet ik zo snel mogelijk. Ik herinner me nog wel de enorme teleurstelling toen ik na de opleiding bij de BGC alsnog weggestuurd werd. Dat heeft mij nog een tijdje achtervolgd, zo erg vond ik het. Sindsdien heb ik daar geen last meer van. Als me iets niet gelukt is, dan ga ik verder en komt er zeker nog een kans.
Vanmorgen trof ik een e-mail aan met een kortingsaanbieding voor fotoalbums. Het was weer 30%, dus ik heb direct het album over Curaçao besteld. Het scheelde ruim 10 euro. Omdat ik het zelf ga ophalen, op de fiets, bespaart me dat ook nog 5 euro.
Ik was net teruggekeerd van het prutsen aan de kampeerbus, toen de telefoon ging. Een buurtbewoonster zei dat ze in de kou zat en of Willem met de waterpomptang even wilde komen kijken naar haar cv ketel. Kijken kost niets, dus ik ben zonder tang maar even naar haar toegegaan. Met de kou viel het wat mij betreft mee. In de huiskamer was het 21,5 Celsius. Maar zij is gewend aan 25 á 26 Celsius! Dat heb je met nog oudere mensen. Op zolder deed de cv ketel alsof er niets aan het handje was. Dus ben ik de warmwaterkranen gaan controleren. En ja hoor, in de badkamer stond die van de wastafel een ietsepietsie open. Ik heb hem eerst helemaal opengedraaid. Totdat er heet water uitkwam. Toen weer dichtgedraaid. Vervolgens weer naar zolder gegaan, waar de cv ketel nog steeds deed of er niet aan de hand was. Weer beneden voelde ik de radiatoren in de huiskamer langzaam warmer worden. Hoera! Mevrouw zat met een deken om haar heen. Ze was erg blij dat de cv het weer doet. Tja, die kraan. Dat klopt dan wel want sinds vanmorgen hield de ketel op met stoken. De ketel deed het verder goed, maar net even anders dan ze wilde. Normaal belt ze het installatiebedrijf dat verantwoordelijk is voor de cv ketels in huurwoningen."Maar het duurt altijd zo lang voordat ze komen", legde ze uit. Komt bij dat ze via de telefoon met hulp van de helpdesk zelf een diagnose moet doen. Dat betekent o.a. ook naar de zolder gaan. Dat is lastig, want ze is slecht ter been. Maar goed, ze zit er nu weer warmpjes bij.

Motorruimte ventileren

Het motorblok van de Ducato geeft behoorlijk veel warmte af. Dat is ook in de cabine te merken. Het brandschot is niet goed geïsoleerd. Zowel geluid als warmte worden doorgegeven naar binnen toe. Uiteraard heb ik eerste onderzocht of ik het brandscherm beter zou kunnen isoleren. Helaas moet ik dan eerst zoveel onderdelen verwijderen, met alle risico's van dien. Dus koos ik voor extra ventilatie via de motorkap.
Op veel auto's zijn op de motorkap luchthappers gemonteerd. Maar ik wil geen extra lucht happen, maar warme lucht afvoeren. Dus een omgekeerde luchthapper. Om te voorkomen dat regen- of waswater de motorruimte binnen stroomt, moest ik ook daarvoor een oplossing vinden. Na veel wikken en wegen heb ik voor inspectiedeksel in combinatie met luchthappers gekozen. De deksels worden gebruikt in de scheepvaart. Als het (schroef)deksel erop gedraaid is, kan er geen water naar binnenstromen. Om het deksel te kunnen verwijderen en er weer op te kunnen draaien, zal ik de luchthappers moeten kunnen laten scharnieren om hem omhoog te kunnen klappen. Dat wil ik doen door een scharnier aan de onderzijde te monteren en die op de motorkap (uit zicht onder de happer) monteren. Met een of twee trekveertjes wil ik de happer of beter de uitstroomkap vastzetten.

Vanmorgen heb ik de inspectiedeksels gemonteerd. Ik heb het isolatiemateriaal verwijderd en het motorblok afgedekt met een groot stuk karton. Dankzij het frame onder de kap, kon ik vrij gemakkelijk de plaatsen van de gaten bepalen. Dat besspaarde mij veel meetwerk. Daarna was het afplakken, aftekenen en zagen geblazen. Zo heb ik twee gaten in de motorkap gezaagd! Erg hè? Maar wel leuk. De randen heb ik met een roestwerende verf behandeld. De ronde 'kozijntjes' (wat pasten ze precies in de gezaagde gaten!) met schroefdraad heb ik van een randje kit voorzien en toen op de kap met boutjes en moertjes vastgezet. Niet zomaar, want Pietje Precis wilde de beide deksels in gesloten toestand in dezelfde stand hebben. Haha. Tot slot moest ik de geluiddempende mat onder de kap nog van gaten voorzien en hem weer terugplaatsen. Alles bij elkaar zo'n 3 uur werk.
Hiermee is de grootste stap voltooid. Het ziet er wat vreemd uit met die twee zwarte ogen op de motorkap. Maar dat is maar tijdelijk. De luchthapper / uitstroomkapjes (zoals links op de foto) ga ik zelf op maat maken van een stuk metaalplaat. Ik weet nog niet of ik ze rood (zoals de bus) of zwart zal lakken.

Buigen voor angsthazen

De minister van Defensie neigt ernaar haar oren te laten hangen naar het geklaag van onze mariniers. Die willen wel naar Apeldoorn, maar niet naar Vlissingen. Willen? Ach ja, het is de bekende 'dat wil ik niet' generatie die zichzelf graag als stoere jongens ferme knapen willen voordoen. Neemt niet weg dat mevrouw de minister medelijden heeft met de quasi stoere mannen.
Er was een tijd dat mariniers zeesoldaten genoemd werden. Voor mij en veel anderen, waaronder mensen in Vlissingen, is die tijd geweest. In die tijd was een bevel een bevel. Klaar. Mariniers zijn zeesoldaat af, ze zijn zelfs niet eens zandhazen. Mariniers zijn angsthazen geworden. En er wordt ook nog naar ze geluisterd. Schaf het leger a.u.b. maar af. Stop het geld maar in de gezondheidszorg, de armoedebestrijding en het onderwijs en stort de rest terug in de pensioenfondsen. Die mensen verdienen het wel.

Like wildfire : coronavirus

Toen we de eerste berichten over het coronavirus hoorden, zeiden Sonja en ik tegen elkaar : "Dat virus is binnen een week over de hele wereld verspreid." Waarom? Omdat mensen nu eenmaal veel en overal naar toe en terug reizen. Nu zijn wij niet dusdanig opgeleid om het tot minister van Volksgezondheid (dat aandachtsgebied wordt vanwege de afbraakpolitiek alsmaar kleiner) te brengen. Vandaar dat minister Bruins stelde, dat het virus voorlopig niet naar Europa zal komen. Hij zei ook dat het ministerie heel erg alert is. Dat is dus iemand van onze regering.
Wat erg zeg. Mensen die hun boerenverstand gebruiken weten beter.

Go with the flow

Nu ik zo bezig ben geweest met het maken van het album over ons verblijf op Curaçao, heb ik weer de smaak te pakken gekregen. Inmiddels heb ik bijna weer een album af. Die gaat over onze trip naar Roemenië, alweer zo'n 2,5 jaar geleden. Ook dat album is bijna af. In beide albums ga ik nog wat foto's toevoegen ter afsluiting.
En toen? Ik heb nog een album in gedachte. Namelijk een over de stamboom van mijn familie. Veel staat weliswaar op dit blog, maar ik wil die informatie veiligstellen in een album. Je weet maar nooit. Ik ben al twee keer een blog verloren buiten mijn schuld om. Hoewel, ik had er misschien een kopie van moeten maken. Het eerste wat ik doe is de teksten kopiëren naar een Word document. Op dat document kan ik dan nog eventueel wat toevoegen en/of corrigeren, voordat ik de teksten naar het album overbreng. Gevolgd door foto's en afbeeldingen.
Ik beschikte over een aantal kortingskaarten voor het afdrukken van een album. De korting bedroeg 30%. Wat denk je? Ben ik mooi twee dagen te laat. De aanbieding is dus verlopen. Maar goed, ik heb geen haast. Ik wacht gewoon op de volgende ronden met nieuwe kortingskansen.

't Is vrijdag

voor de jongelui onder ons :

'We gaan niet profileren'

Dat zei de burgemeester van Amsterdam, mevrouw Halsema. Het ging dit keer over het kaalplukken van criminelen. Halsema vindt het profileren. Ach ja, ze draait de boel gemakshalve om. Criminelen met een kleurtje krijgen carte blanche, want anders is het etnisch profileren, racisme. Gelukkig gaat ze niet over het gevangeniswezen. Daar is 70% van de criminelen gekleurd. Volgens de denkwijze van mevrouw Halsema is dat discriminatie en zal ze al die criminelen subiet vrijlaten en een schadevergoeding geven.
Mocht ik, als gekleurde, ooit aangehouden worden vanwege een vergrijp, dan ben ik gewoon de klos. En mocht dat in Amsterdam gebeuren, mevrouw Halsema, dan sta ik erop dat de politie mij net als blanken behandeld, want ik wil niet gediscrimineerd worden.

Jouw kind

Een broer had ruzie met zijn zus. Het ging ober een ongelukje met een zoontje van de broer. Het ventje had schaafwonden opgelopen, toen hij in het huis van zijn tante met een loopband speelde. De broer geeft de zus de schuld van het ongeluk ('...ze had een slot op de deur moeten aanbrengen!, zeurde hij')en dus heeft hij al 5 jaar ruzie. Nee, niet zijn zus, maar hij. Voor mij was het weer het bekende beeld van ouders die met hun kids op bezoek gaan. Daar, in die andere omgeving, zijn het opeens niet meer hun kinderen. Dan worden de gastvrouw en/of heer geacht op dat loslopend grut te gaan letten en daarvoor verantwoordelijkheid te dragen. Nee dus. Als ouders blijf je ook op andere plekken verantwoordelijk voor je eigen kinderen.
Met de komende lerarenstaking breekt hier en daar het angstzweet uit bij ouders en met name opvangcentra voor kinderen. Er is in het algemeen al een tekort aan personeel, om de kinderen overal te kunnen opvangen.
En thuis dan? Ook in dit soort situaties proberen ouders zich te onttrekken aan hun verantwoordelijkheden. Tegenwoordig schijnt het werk van de ouders belangrijker te zijn dan hun kinderen. Neem dan geen kinderen. Die ouders klagen dan ook over de staking. Alsof de juffen en meesters en crèches opeens de ouders van die kids zijn. Nee, het zijn jouw kids, dus pas jij op. Neem een vrije dag en ga eens wat leuks met ze doen. Vervelend hè? Of doe zaken met familie waar ze tegen een leuk tarief een dagje op je kindje willen passen.

Vroege vogels

ik zie er geen gat meer in

Vanmorgen werd het gft afval wel heel erg vroeg opgehaald; tegen 9 uur. Normaal is dat pas ergens in de middag. Gevolg is, dat er aanzienlijk minder kliko's aan de straat stonden. Ik ben zelf ook een vroege vogel, dus onze kliko stond er al. Net zoals die van een paar andere bewoners. De rest zal weer twee weken moeten wachten, tenzij de bak vol is. Dan verdwijnt het gft bij het restafval. Zo gaat dat.
Ik hoorde van wat vragen naar aanleiding van een berichtje over het pmd afval. Zelf vind ik dat pmd verhaal soms ook wat wazig. Niet al het metaal mag namelijk in die bak. Wel blik, waaronder ook veel aluminium, maar geen verpakkingen met een aluminium laag. Wel conservenblik, maar geen ijzer. Ook geen doordrukstrips van aluminium en plastic. Er staan op de lijst wel folies vermeld van folders, maar het keukenfolie niet. Evenmin vermeld zijn kunstogen en -gebitten en ledematen. Voor pmd-vragen verwijst men naar..... de chauffeur of diens 'kliko's controlerende-en -op-een-rij-zettende' assistent. Ja hoor, we gaan een vrije dag nemen om langs de straat te gaan staan wachten met een zakje afval waar we vragen over hebben. Een beetje raar hè? Het is net een variant op lopen met molentjes.

Soms hebben moeders haast

Dit mannetje kan er niet over uit : mamma is zonder kus naar werk gegaan! Kassian ja, deze.

Curaçao, een flink verhaal

zwemmen bij Westpunt

Al een paar dagen ben ik bezig met het maken van een speciaal album / boekwerkje over onze trip naar Curaçao in 2018. Ik kijk nu heel anders tegen de foto's en de verhaaltjes aan dan toen ik ze maakte. Met veel meer rust en vooral genietend.
Zoals gezegd is het een verhaal met flash backs naar de jaren 61-63, toen we daar woonden. Die fleur ik op met oude zwart-wit foto's uit die tijd. Anders liggen die ook maar op schijf te slapen. Ik zag trouwens dat een aantal van mijn berichtjes uit 2018 wel op dit, maar niet op het blog over Curaçao staan. Hier staan ze onder het label Vakantie 2018 bij de trips met de kampeerbus. Ik heb nog aan aantal pagina's te gaan voordat het klaar is. Daarna ga ik het geheel controleren alvorens het album te bestellen.

Met handdoek en föhn

Wordt Fenna weer gewöhn. Speciaal voor Fenna hangt zowel bij de achter- als bij de voordeur een handdoek. Die dient om haar vacht en poten af te drogen wanneer we in de regen gewandeld hebben. Dat drogen met de handdoek is de eerste stap, want daarna volgt de föhn.
Zodra Fenna het geluid van de föhn hoort komt ze enthousiast naar me toe. Ze vindt het geweldig wanneer ik met mijn vingers al harkend door haar vacht met de föhn haar vacht droog blaas. Dat drogen is niet enkel voor Fenna prettig. Ook voor ons. Een natte hond geeft een apart geur af. Niet zo lekker als die van trassie...nasi. Als we haar met een natte vacht in haar mand zouden laten liggen, dan begint het kussen ook te ruiken en daarmee de hele huiskamer. Om het kussen zit een sloop die geregeld in de wasmachine verdwijnt. Fenna heeft een paar slopen. Geregeld vragen we bezoek of ze onze hond ruiken. Tot op heden is dat niet het geval. Tenzij Fenna zichzelf ontlucht heeft natuurlijk. Maar dat komt zelden voor.

Geen woef, maar een hond

Bij het opvoeden van onze kinderen hebben we de beestjes gewoon bij hun naam genoemd. Dus een hond is een hond en geen woef en een eend is daarom ook geen kwak-kwak.
Opvoeden op zich kost al veel tijd, dus waarom straks het aangeleerde weer corrigeren? Dat gold overigens niet alleen voor het benoemen van dingen. Ook wat het gedrag betrof, wilden we niet in een chronisch correctieve sfeer terechtkomen. We leerden onze kroos waar ze wel en per se niet aan mochten komen. We haalden dus geen voorwerpen weg. Ze mochten ook niet op meubels of vensterbanken klimmen en/of springen. Dat soort verboden was ook handig wanneer we op visite gingen. Dan hoefden we hen niet alsnog bepaald gedrag te verbieden. Zo in de geest van : thuis mag je de boel afbreken, maar niet bij tante Jo. Nee, ze mogen van huis uit niets afbreken, dus kunnen ze bij tante Jo zich ook normaal gedragen. Netjes vragen (dus niet ik moet of wil een koekje) en niet zomaar pakken of doen, groeten bij aankomst en vertrek en meer van dat soort standaard dingen, leerden we hen. Een leuke bijkomstigheid is dat de kinderen niet geconfronteerd worden met alsmaar wisselende situaties van wat wel of niet mag en dat het bezoek aanzienlijk rustiger verloopt. We herkennen snel kinderen voor wie een (voor ons normaal) verbod  als nieuw in de oortjes klinkt. Kinderen moeten ook voor anderen handelbaar zijn. Net als het geval is/was met onze honden. Wat een gemak voor alle partijen.

In de schaduw

Gisteren volgde ik een aflevering van een programma, waarin bekende Nederlanders 5 dagen meelopen in een inrichting of instelling. Dat varieert van een gevangenis tot een kliniek voor verslaafden. Gisteren betrof het verslaafden, die in een bekende kliniek behandeld werden. Omdat ik me vaak in het algemeen afvraag wat mensen tot daden en/of gedachten beweegt, volg ik dit soort uitzendingen. Het was weer een interessante aflevering, waarin Angela Groothuizen niet alleen aandacht had voor de verslaafden en hun gevecht, maar ook voor hun partners die hen trouw bleven steunen. Er zijn veel mensen die op de achtergrond ervoor zorgen dat anderen met succes hun ding kunnen doen. Ze staan weliswaar in de schaduw, maar verdienen ook een flinke schouderklop. Zonder die steun lukt het de ander anders niet of met veel meer moeite hun doelen te halen. Zij cijferen zichzelf weg. Ze zijn de stille helden in de schaduw.

Slecht voor de economie

Omdat men hier een beter klimaat gaat maken(?), krijgt dit voornemen veel belangstelling uit andere, met name Afrikaanse, landen. Men verwacht dat daarom van dat continent nog meer migranten naar hier zullen komen. Als men dan toch beweert het klimaat te kunnen veranderen, waarom dan niet het klimaat in Afrika? Dan kunnen al die arme zieltjes daar gewoon blijven wonen.
Tot nu toe lijken de plannen het klimaat te veranderen alleen een zeer slechte invloed te krijgen op 's lands economie. Net nu de economie wat aantrekt ontstaat meer werkloosheid en zijn er meer faillissementen vanwege allerlei verboden en heffingen omwille van het klimaat / ons milieu. Ik vraag me overigens af wat het voor zin heeft indien andere landen gewoon doorgaan zonder zichzelf restricties op te leggen. Gaat men vrijwillig een groot deel van onze 'vuile' productie aan andere landen overdragen? Er zijn landen die het afval uit het westen al weigeren. China wil nog zo'n 550 kolen gestookte(!) elektriciteitscentrales bouwen. Ook in de VS draaien nog erg veel van dat soort centrales. Die landen geven voorrang aan hun economie. Ruim 10 jaar geleden heeft Duitsland aangegeven nog zo'n 25 steenkoolcentrales te willen bouwen. Vreemd gezien de instructies van de EU. De economie dreigt stil te staan, er zijn te weinig woningen, de armoede groeit, de zorg en het onderwijs zijn ingestort en men verwacht nog veel meer migranten. Is Nederland het enige land dat vanwege deze politiek zichzelf de das omdoet? Het lijkt er wel op.

De racisten van VVD en CDA

Opeens beginnen politieke partijen als de VVD en het CDA te roepen, dat de immigratie uit de hand loopt. Er waren andere partijen die daar al veel eerder voor waarschuwden. Maar die partijen o.a. PVV en FvD, voorafgegaan door nota bene Pim Fortuyn, werden voor racisten en nazi's uitgemaakt. Nu de VVD en het CDA alsnog de ongebreidelde instroom van gelukszoekers, veel criminelen en wat echte vluchtelingen wil indammen, is het stil. Namens al die schreeuwers : de VVD en het CDA zijn een stelletje racisten! Zo blijven jullie dan wat consequent.

Totdat alles weer onder controle is

Midden jaren 70 hoorde ik Emmylou Harris dit nummer zingen. Over iemand die geregeld de weg kwijt weg is. Dit vind ik ook een mooie cover van het nummer van Rodney Crowell :

'tíl I can gain control again.

Just like the sun over the mountain top
You know I'll always come again
You know I love to spend my morning time
Like sunlight dancing on your skin

I've never gone so wrong as to telling lies to you
What you've seen is what I've been
There is nothing I could hide from you
You see me better than I can

Out on the road that lies before me now
There are some turns where I will spin
I only hope that you can hold me now
Till I can gain control again

Like a lighthouse you must stand alone
Landmark the sailor's journeys end
No matter what sea I've have been sailing on
I'll always roll this way again

Out on the road that lies before me now
There are some turns where I will spin
I only hope that you can hold me now
Till I can gain control again

Voetjes van de vloer

Tijdens de herinrichting van de kampeerbus heb ik ervoor gezorgd, dat de vloer een soort bak is. Mocht er water gemorst worden, dan zou het niet tussen de vloerbedekking en de vloer eronder terecht kunnen komen. De randen tussen de wanden en de vinyl vloerbedekking heb ik met kit afgedicht. Ik was blij met die aanpak, want het duurde niet lang voordat we een eerste kleine lekkage bij de wasbak hadden (los geraakte slangklem).
Omdat we gekozen hebben voor Ikea kastjes, heb ik om die reden (lekkages, geknoei met water en/of inkomend regenwater) de onderkanten van de meubels van kunststof doppen / pootjes voorzien. De kasten staan dus niet koud op de waterdichte vloer. Op die manier hoeven ook niet bang te zijn, dat gemorst water de (spaanplaat) meubels aantasten.

Kinderen mogen later kiezen

Het was ergens begin jaren 90, toen wij door een school van het voortgezet onderwijs werden uitgenodigd vanwege de studierichting van onze zoon. Vol verbazing vernamen wij daar, dat wij als ouders nauwelijks melk in de pap te brokkelen hadden voor wat betreft de keuze van de vakken. Daar gingen de leerlingen en de school over. Wij vonden het vreemd, vooral omdat een kind al op zeer jonge leeftijd zijn toekomst en zijn ambities moest aangeven. Wij wisten niet beter dat de meeste kinderen dat niet kunnen. Daarbij ging ik niet alleen van mezelf uit, maar ook van verhalen van andere volwassenen. Zelf wist ik op mijn 20 ste jaar nog niet eens wat ik wilde gaan doen. Ik bleef steken op mijn kinderwens vuilnisman te worden. Haha! Nu wil men het moment van keuze gaan verleggen, zodat kinderen wat meer kennis en ervaring en vooral denkvermogen hebben om een juiste keus te maken. Al blijft het natuurlijk erg behelpen met zo'n smalle basis als uitgangspunt.

Stofscherm nr 2 vervangen

Vanmorgen ben ik op mijn dooie gemak naar de loods gegaan. Met de bus, want ik ging het andere stofscherm, bij de linker remschijf, vervangen. Dankzij eerder opgedane ervaring verwachtte ik enkel problemen bij het lossen van de kleine bout bovenin. Die verwachting kwam uit. Het kwam er uiteindelijk op aan de bout uit te boren. Erg leuk, als ik voldoende werkruimte gehad zou hebben. Ik moest de boor listig tussen allerlei kabels en stangen plaatsen en kon zodoende met mijn wijsvinger de schakelaar bedienen. Ik begon met een 4 mm staalboor. Die vrat zich er zo doorheen. Daarna een 5 mm er doorheen gehaald. Toen heb ik een griptang genomen en.... met een lichte knal schoot het boutje los. Het oude scherm hing overigens niet meer aan dat boutje. Het bovendeel was volledig opgevreten door de roestduivel. Omdat ik het schroefdraad vernacheld had, heb ik een kleinere bout door het gat geplaatst die ik met een moer aan de andere kant deels vastgezet heb. Deels, want ook bij dit scherm kwam het oog niet precies voor het (uitgeboorde) montage gat. Weer heb ik het oog op het scherm open gezaagd, zodat ik het over de bout kon schuiven.
Het vastzetten was daarna een fluitje van een cent.
Ook dit keer heb ik de remschijf zelf ook gelijk maar gereinigd en behandeld met wat antiroest. Ik moest natuurlijk wel de schijf zelf afdekken. Dat deed ik net als gisteren met een T-shirt, waarvan de ronde opening van de hals precies rond het midden van de as paste en de schijf zelf keurig afdekte. T-shirts dus.

Stofscherm vervangen

wiel eraf

Omdat de patiënt nu wat mobieler is, kan ik zelf ook weer op pad. Vanmorgen heb ik een van de geroeste stofschermen vervangen door een goed exemplaar. De schermen bevinden zich achter de remschijven aan de voorzijde van de Ducato 14 en zijn beide nog maar voor de helft aanwezig. De rest is door roest opgevreten.
Omdat ik alleen aan het werk ben, neem ik extra veiligheidsmaatregelen. Het wiel moest verwijderd worden, dus de krik moest aan het werk. Eenmaal op de juiste hoogte gekrikt, heb ik een extra assteun geplaatst. De wielen die op de grond stonden had ik geblokkeerd met houten

oud en nieuw(er) scherm

blokken en de bus stond op de handrem en in de 1e versnelling. "Zo, en nu geen domme dingen doen", dacht ik daarna. Het schermpje zit met drie bouten vast. Twee grote en een kleine. Ik had ze al een keer met wat kruipolie behandeld. De twee grote kreeg ik gemakkelijk los. Met de kleine had ik meer tijd en creativiteit nodig. Ik had een ruimte van zo'n 4 cm waarin die bout zich bevond. Ik heb eerst de roestige kop van de bout schoon gekrabd met het blad van een ijzerzaag. De ringsleutel (12) paste nu goed en stevig op de kop van de bout. Daarna ben ik (zachtjes) met een hamer gaan tikken op het uiteinde van de ringsleutel. Ik zag dat de bout heel langzaam stukjes draaide. Ik keek even of de kop van de bout soms stiekem rond werd. Niet dus. Tussentijds heb ik af en toe wat kruipolie op de bout gespoten en hem een paar keer teruggedraaid. Maar na geduldig heen en weer bewegen en halve slagen draaien, kreeg ik het boutje eruit. Hoera!

Hij zit!

gereinigd

En toen moest het goede schermpje gemonteerd worden. Drie bevestigingspunten dus, die alle drie precies voor de schroefgaten moesten vallen. Niet dus. De onderste grote bouten wel, maar de kleine dus net niet. Na een paar pogingen koos ik voor een creatieve oplossing. Het oog voor de kleine bout bevind zich aan de rand van het schermpje. Ik heb uit het smalle randje een stukje gezaagd (rode pijl). Dusdanig, dat ik in plaats van een gat een haakvorm overhield. De opening was groot genoeg om de bout er doorheen te laten en zo het schermpje aan de bout te 'hangen'.  Ik heb toen eerst de bout met een wat grotere plaatring een stukje in het draad gedraaid. Vervolgens heb ik het scherm gemonteerd met behulp van de twee grote bouten. Aan de bovenkant kon ik het scherm tussen de bout met grote ring en het montagegat schuiven. Daarna heb ik ook dat boutje vastgezet. Het schermpje zit muurvast. Ik heb gelijk maar even de rem en de schijf gecontroleerd en wat gereinigd. Zo dat was dus één scherm. En ik heb het overleefd. Haha. De volgende keer de andere. Ik ben op tijd naar huis gegaan, want Fenna wil ook graag op tijd naar buiten.

Vocht in de bak

Met de Ducato hebben we ook weer een auto, waar het vocht snel aanwezig is. Al eerder hebben we auto's gehad, waar dat het geval was. Waar andere auto's droog bleven, ook gedurende aanhoudend nat weer, vertoont de Ducato vocht aan de binnenkant van de voorruit. Ik heb al de ventilatiestand veranderd van lucht van buiten in binnen circulerend (pijl). Ik hoopte zo de vochtige buitenlucht uit de bak te houden. Maar helaas. De hoeveelheid op de voorruit is wel aanzienlijk minder geworden .De drie vochtvreters (in de vorm van zakjes) schijnen dus ook niet optimaal te werken.
Rest slechts één oplossing : een flinke rit met de luiken open (klapstand met opening naar achteren) om de boel weer droog te stoken.

Stiekem beïnvloeden

Of het nu ook nog gebeurt? Ja. Er was een periode waarin beweerd werd, dat in films een aantal beeldjes was opgenomen, die de kijkers op de gedachte moesten brengen iets te gaan kopen. Een frisdrank of een snack. Zo'n beeldje zou enkel in het onderbewustzijn gezien worden, zo kort werd het getoond. In supermarkten werkt(e) men men geuren om klanten tot kopen te verleiden.

Er was ook muziek, waarin op een verborgen manier boodschappen verkondigd werden. Soms moest men daarvoor de vinylschijf achteruit draaien, maar dat was een bewuste handeling. Tegenwoordig is het niet anders dan beïnvloeden. Een mooi voorbeeld is de reclamespot van het automerk Toyota. Een jonge vrouw achter het stuur en een oudere man als passagier. De man gooit onderweg een bananenschil naar buiten. De vrouw stopt omdat de man de schil moet opruimen. Het beeld sluit aan bij de Greta-koorts. Het zijn volgens Greta immers de ouderen die 'het klimaat en daarmee haar jeugd verziekt hebben. Het spotje heeft ten doel dat men de jongere klimaat-generatie wil aanspreken, door het beeld te bevestigen al zouden ouderen slecht voor het milieu zorgen. Toyota doet dat met een auto waarvan de productie niet alleen het milieu vervuild, maar ook mensonterende toestanden in de kobaltmijnen veroorzaakt.

Weer een boekwerkje

Eindelijk heb ik weer de motivatie gevonden aan het verslag van onze reis naar Curaçao te gaan werken. Ook hiervan maak ik weer een boekwerkje met veel tekst en (minder) foto's. Ik ga het verhaal dusdanig opbouwen, dat er geregeld sprake is van terugblikken naar de periode van 1961-1963 toen ik daar als lid van de familie Van O woonde.
Door deze opzet van het verhaal, krijgt een groot aantal oude zwart-wit foto's ook een plekje in het 'album'. Ik hoop dagelijks een paar bladzijden te vullen met tekst en wat foto's. Ik heb weliswaar van beide periodes al teksten, maar ik moet ze voor dit boekwerkje samenvoegen tot een geheel. Ik ben vandaag (weer) begonnen aan die bijzondere reis.

Een voordringer

Toen ik geduldig in de rij bij de kassa stond te wachten, zag ik een klant binnenkomen. Hij liep naar de uitgestalde bloemen en zocht een paar bosjes uit. Naast mij stond ook een rij wachtende klanten. De meneer vooraan was bijna klaar met afrekenen, toen de bloemenman met een aantal bosjes bloemen in zijn hand naar die kassa liep.
En wat deed meneer? Hij ging gewoon voor de volgende klanten, een ouder echtpaar, staan om zijn bloemen af te rekenen. De man van het stel reageerde wat verontwaardigd en zei : "O, hebben we weer een voordringer?" De kassamedewerker keek wat zenuwachtig naar de bloemenman, maar besloot hem toch te helpen. Tot onvrede van de oudere klanten. De bloemenman zelf keek strak voor zich uit en liet blijken oost Indisch doof te zijn.
Jammer, dat de medewerker die voordringer toch hielp. Hij had op z'n minst aan het oudere echtpaar moeten vragen of ze het goed vonden. En anders had hij hem gewoon naar de rij moeten verwijzen. Er waren meer klanten met weinig boodschappen. Het kan ook zijn, dat kassapersoneel van de Jumbo bepaalde instructies gekregen heeft. Zoals het negeren van fatsoensregels en voorrang / voorkeur te geven aan de eerst-ikke-klanten. Je weet het niet tegenwoordig.