Lekker lui liggen

Vanmiddag was ik bij de mondhygiëniste. In de wachtkamer trof ik een drukte van jewelste. Er waren twee volwassenen en zeven kinderen. Twee moeders, waarvan er één met één kind en de andere met zes! De laatste was in mijn ogen (ouwe vent) een vrij jonge vrouw. Ze vertelde mij dat de oudste van haar kinderen 10 jaar was en de jongste in de kinderwagen twee weken. Oeps! Nou, knap hoor. Vooral omdat ze de meute behoorlijk in de hand had. Een bekend gegeven : hoe meer mensen des te meer en des te strakker de regels. Afgaande op de namen van de kinders, trok ik de conclusie met een kerkelijk gezin te maken te hebben. Namen als Jacob, Esther, Ruben, Naomi en Ruth deden mij dat vermoeden. Misschien heet de jongste Benjamin. Tenzij er nog meer gepland staan. Hoewel ze zich relatief rustig gedroegen in dat kleine wachthok, werd er opeens stil nadat ze door de tandarts opgehaald waren.
Tijdens mijn behandeling bij de mondhygiëniste (ze ging weer tandsteen bikken), hoorde ik de kinderen en de tandarts praten. Ze gingen een voor een in de stoel. Ik hoorde geen geschreeuw of gehuil. Zelfs niet van de baby. Dus hield ik mijn geopende mond ook maar dicht. Ik lag daar zo lekker lui in die stoel wat te mijmeren, terwijl zij met mij bezig was. Toen ze klaar was ('u bent klaar hoor, meneer' klonk het opeens) en ik opstond, had ik het gevoel alsof ik net met een slaperig hoofd uit mijn bed kwam. Morgen maar nog een keer daar liggen.