Vaak moet ik wat glimlachen wanneer ik de jongere generatie hoor janken en wat minachtend hoor praten over mijn generatie. Je weet wel, wij van de babyboom. Ze doen me denken aan de asielzoekers die ik maatschappelijk begeleidde bij het bekijken van huurwoningen. Die mensen beklaagden zich over het feit, dat de woningen leeg en kaal waren. Ik heb hen toen verteld over hard werken, zuinig zijn, sparen, zelfdiscipline, verantwoordelijkheid enz. Kortom over poetsen dus. Maar ook zij bleven lullen of wel klagen en zeuren. Ze wilden dus hetzelfde als de anderen, zonder daar iets of anders heel weinig voor te willen doen. Net zoals de jongere generatie als ze naar ons kijken met een blik die schreeuwt : "Dat wil ik ook!"
Ach ja, daar moeten jullie dus eerst ruim 30 jaar voor werken jongelui. Helaas zijn de jongere generaties meer van lullen en soms ook poetsen. Maar dan is het meer de plaat poetsen. Het af laten weten, niet je verantwoordelijkheid willen nemen. Nee, dan is lullen veel gemakkelijker. Als naoorlogse generatie wisten wij niet beter dan dat de mouwen opgestroopt moesten worden. Er moest brood op de plank komen en voor later gezorgd worden. Niet lullen maar poetsen, was het motto. Wij hebben al die jaren onze premies voor AOW en pensioen afgedragen. Daar 'genieten' wij op onze oude dag van. Erg hè? Haha!