Er zij licht

voor

Vanmiddag ben ik weer bijna helemaal gezond verklaard. Bijna, want ik schijn nog steeds iets te weinig vitamine D in mijn lijf te hebben. Volgens de assistente neemt mijn lichaam weinig D op. En ik kreeg het advies minder suiker / zoetigheden te nuttigen. Daar heeft ze alle gelijk in, want ik ben nogal van de lolly's en snoepjes. Dus per vandaag

na

veel minder gesnoep. Verder ben ik zo gezond als een vis.
Nu de achterdeur ook van binnen taupe gelakt is, is er aanzienlijk meer licht in het gangetje. Wat een verschil! Ik ben blij dat dit nog voor ons kort uitstapje klaar is. Nu de bus verder gereedmaken.

Nog een deur lakken en dan...

Voor vandaag heb ik drie actiepunten op mijn lijstje staan. En geen ervan gaat over eten! Dat moet ik als Indo even vooraf kwijt, dan kunnen veel Indo's teleurgesteld afhaken. 😅
Ik zou eerst de buitendeur aan de achterzijde van het huis schilderen. Alleen de binnenkant, want het is een huurhuis. Als de eerste laag erop zit, ga ik de bus klaarzetten. Terwijl de verf droogt ga ik de bus reisklaar maken. Ja, ja, de scholen zijn weer begonnen en het

weer is niet verkeerd, dus gaan we weer op pad. Zo doen de oudjes het.
Inmiddels zit de eerste laklaag erop en staat de bus achter het huis. Hoewel er een fraaie plek is op de stoep (en dus geen inrit, zoals we in eerste instantie dachten), moet de bus op de rijweg staan. Op de stoep blokkeert ie verder niets. Zoals ie nu staat wordt de straat er wel wat smaller door, maar dat is minder erg. Zeggen ze. Zelfs al zou ik de bus met slechts twee wielen een of twee stoeptegels naar rechts parkeren, dan zetten bepaalde mensen hun glas azijn weg om te gaan klagen. Even aanbellen doen ze niet. Ik deed dat een tijdje om de doorgang op de weg ook geschikt te maken voor vrachtwagens. Die rijden hier soms ook door de straat. Ik deed het ook, zodat de bewoners aan de overkant gemakkelijker hun auto's bij de woning konden parkeren en uitparkeren. Zeg maar vanwege een sociale insteek. Zoals hij nu staat is het volgens Handhaving geen probleem. Nou, dan doen we het maar zo. We hoeven in elk geval niet telkens de straat over te steken en ik kan de elektriciteit alvast aansluiten. Voor de koelkast. Het is maar voor een nacht.

Afscheidscadeau voor Taliban

De Taliban is aangenaam verrast met de vele afscheidscadeaus die de westerse militairen hebben geschonken. Het betreft voornamelijk oorlogsmaterieel, zoals helikopters, voertuigen, vuurwapens enz. De vijand heeft dankzij de Amerikaanse strategie als bonus op de overwinning een complete militaire uitrusting inclusief luchtmacht gekregen! Het Westen zwijgt uiteraard hierover. Ons landje zal ook wel cadeautjes verstrekt hebben. Maar ja, dat was toch maar oude meuk.

Vreemd en gevaarlijk

Al puzzelend zag en hoorde ik af en toe een stel dat met de kinderen naar Spanje vertrok. In een oude doch enorme camper. Een rijdend huis. Ik vond het allemaal nogal warrig wat die mensen wilden doen. Ze zouden wat rondkijken en wisten niet of het Spanje of Portugal zou worden. Ze reden in een huis, maar wilden er ook een kopen. Ik zou dan een fatsoenlijke, goede camper gekocht hebben. De heenreis was een en al stress. Niet hier en daar op de camping gaan staan, zodat ook de kids stoom af kunnen blazen. Nee, rijden, rijden en stressen. Ik dacht : "Leuk, lekker op avontuur!" Maar de vrouw dacht er heel anders over. Het programma heet Het roer om. Deze aflevering had van mij als titel Met een stresskip op reis gekregen.
Onderweg pech met de camper en dan is het jammer dat je weinig verstand van autotechniek hebt. In de zuidelijke landen word je gauw opgelicht. Dan is het handig wanneer je met wat kennis de reparaties kunt regelen en later controleren. Ze wilden eerst in Spanje een huis kopen (je hebt er al een op wielen), maar kwamen na de zoveelste keer pech in Portugal te staan. Daarheen werd de kapotte camper vervoerd om als huis te dienen op een camping. De stresskip wilde daar activiteiten organiseren voor kinderen. Arme kinderen.
Eerder die avond zag ik mensen in de Achterhoek aangeschoten op Solexen rijden. Onderweg werd om de 200 meter telkens alcohol getankt en dan weer de weg op. Een zeer slecht voorbeeld natuurlijk en asociaal. Dat stuk had nooit uitgezonden mogen worden. Maar ja, de Achterhoek, daar hebben ze bij alles eerst alcohol nodig om zich goed (wij noemen dat vervelend) te voelen. Zielig dat men daar alcohol voor nodig heeft.
Ik ken mensen uit die omgeving. Je kunt er een hele dag naast zitten, zonder dat ze iets zeggen. Maar zodra ze alcohol op hebben, slaan ze volledig los en door. Dan kruipen ze zelfs quasi lollig over de grond en maken met een dikke tong onfrisse grappen. Brrr! Een bevestiging dat alcohol de hersenen beschadigt.

Klimaatverandering

 Of wel : knoeien met de natuur. Wat anders : jammer dat ze net die miljoenen aan een ruimtereisje besteed hebben. Anders hadden ze wat vliegtuigen naar Kabul kunnen sturen om mensenlevens te redden. Waarom zijn al die andere rijken stil?

Het einde van de ruimtevaart?

De ruimte is al dermate vervuild, dat het afval van de ruimtevaart een regelrechte bedreiging vormt voor aanwezige satellieten en ruimtestations. Als er niets gedaan wordt zal de ruimte door het afval ontdaan worden van satellieten en stations. Met als resultaat nog veel meer afval. Maar misschien komt het er niet van. Volgend jaar verwacht men een explosie van een ster, die het leven op aarde kan beïnvloeden.

Bijzonder lang bevriend

Af en toe hebben we contact met elkaar; klasgenoten en buurtbewoners van toen. Via e-mail en/of sociale media. We kennen elkaar van de lagere school en de omgeving van de Resedastraat in Leiderdorp. Ik ging in 1955 naar die school aan de Kastanjelaan. Ik was al zes en zou in dat jaar zeven worden. Ik ben wat laat geboren, vandaar. Toen ik er bij stilstond, schrok ik van het aantal jaren : zo'n 66 al! Ik zie mezelf nog zo op het trapje bij de deur zitten. De jongste leerlingen hadden een eigen pleintje en ingang. De rest bevond zich op het grote plein. Daar op dat trapje legde Henkie Verhoog troostend zijn arm om me heen. Ik wilde eerst niet naar school. Dat kwam omdat ik een halfjaar thuis gebleven was; juf Meerburg vond mij te groot (ze bedoelde natuurlijk te slim 😜) voor de kleuterschool. Zo kwam ik bij juf Huisman terecht. Een aardige juf hoor, maar ik wilde naar huis. Dankzij mijn onrust ging ik later heel gemakkelijk met anderen mee. Zonder last te hebben van heimwee. Dus al 66 jaar. Voor familieleden gelden nog meer jaren.

In taupe

Terwijl Sigrid Kaag en zorgvertegenwoordigers achter de feiten aanhollen, ben ik bezig twee buitendeuren een andere kleur te geven. Ze zijn zowel van buiten als van binnen donkerrood. In de kleine ruimtes in huis (halletje en gang) is die kleur niet bepaald een positieve invloed op de grootte en de vrolijkheid van beide ruimtes. Zelf gebruiken wij geen donkere kleuren in kleine ruimtes. Daar worden we wat claustrofobisch van.
Als eerste heb ik wat sluitwerk verwijderd, om ruimte te maken en het schuren en lakken te vergemakkelijken. Ook de tochtstrip en de speciale antitochtklep van de brievenbus moesten eraf.
Ik ben de lak aan het aanbrengen die Sonja gekozen heeft, taupe. Een bedenksel uit Frankrijk.

Daar schijnen mollen roze te zijn. Te veel wijn doet veel verkleuren in vrolijke zin. Hier zijn ze in de regel, maar ook onder en boven de grond, zwart. Net als in Frankrijk (zonder te veel wijn).
De eerste deklaag brengt al een grote verandering tot stand; wat een licht! En de ruimte oog ook groter. En vrolijker.

Mijn Enicar horloge

Ach ja, ik heb hem nog steeds. Altijd goed bewaard en nog steeds enigszins trots op dat klokje. Mijn vader kocht op Curaçao voor elk van de Drie Musketiers een horloge. Dat was in de Nederlandse zomermaanden van 1963. Ik weet nog dat het horloge in die tijd zo'n 80 Antilliaanse guldens kostte. Ook vanwege die prijs heb ik hem gekoesterd. Niet eerder had ik zo'n duur cadeau gekregen.
Ik heb hem vaak gedragen. Maar ik ben niet zo'n klokkijker. Met sporten ging het horloge af of meestal niet mee. Ik bewaarde hem liever thuis. Veilig.
Het is een Enicar Ultrasonic met 17 juweeltjes erin. Het laatste zal wel. Ik heb het horloge nooit opengemaakt. Ik heb het een keer in Leiderdorp aan de Laan van Ouderzorg laten schoonmaken. Bij juwelier De Jonge. Die startte daar eind jaren 60 een winkeltje. Dat zaakje bij de winkelgalerij Santhorst had nogal last van inbraken. Daarbij is

zelfs een keer een kneedbom gebruikt. Gelukkig heb ik het horloge weer retour gekregen. Natuurlijk heeft het uurwerk wat schade opgelopen. Er zitten gebruikssporen op het glas. Meestal omdat ik het al dragend ergens langs schuurde. Dat vond ik ook zonde. Het horloge was ik na de verhuizing een tijdje kwijt. Het zat me wel dwars. Ik wist zeker dat ik het ergens bewaard had, maar waar??? Vandaag vond ik het bij toeval terug. Keurig in een doosje, waarvan ik dacht dat er een gedenklepeltje of zo in zou liggen. Je begrijpt wel hoe blij ik ben. Ik vind het nog steeds een te bijzonder kleinood om weg te doen.

Weg met dat losse spul!

In de bus verzamelen zich met de tijd allerlei spulletjes. Daarom is het een goede zaak om geregeld de boel te saneren. Zo kwam ik een aantal verloopstekkers tegen om van een 12 volt naar een 5volt usb aansluiting over te gaan. Ik ga dat losse spul maar vervangen door een inbouw usb aansluiting. Dan hoeven ze ook niet meer te zoeken naar zo'n stekker en zullen ze niet meer zo snel eentje kopen. Want dat gebeurt snel als de andere niet direct gevonden wordt. Zo'n vaste stekkerdoos plaatsen is een kwestie van een flink gat in het dashboard boren en daarin zo'n usb doos monteren. Tja, dat is dan weer een voordeel van zo'n oude bus : gewoon even de boor in het dashboard zetten. Vooraf heb ik al gekeken naar de specificaties van de telefoonladers. Die komen overeen met die van de usb doos die ik op het oog heb.

Even checken

linksaf naar de loods

Omdat de brand in de buurt van de loods was, werd ons gevraagd of wij even een kijkje in de loods wilden nemen. Dat kwam goed uit, want er lag hier nog gereedschap dat terug moest. We waren van plan even een bakkie in Lelystad te doen, dus reden we wat om. Vlakbij de loods zagen we inderdaad dikke rookwolken. Zo'n 300 meter verderop was de brandweer nog druk bezig met het nablussen. Ondanks dat de ventilatie aanstond, was het in de loods zoals gewoonlijk. Er hing niet eens een brandgeur. Blijkbaar staat de wind gunstig. De eigenaar kon dus gerustgesteld worden.
Het was weer leuk om na zo'n 5 weken de bus de sporen te geven. Alles functioneerde naar wens. Het rode lampje van het koelwater hield zich koest. Men verwacht de komende periode mooi weer. Dus zullen we weer op pad gaan.

Een brandgeur

Vanmorgen vroeg, rond half vijf, werd ik wakker vanwege een brandgeur. Ik dacht vreemd genoeg direct aan de bus. Misschien omdat ik gisteren nogal druk met wat elektra bezig geweest ben. Voor mijn gemoedsrust heb ik even uit het raam gekeken, maar ik zag geen rookwolken. Dus kroop ik enigszins gerust gesteld weer onder de wol. Hier in de buurt worden ook haarden gestookt, maar de geur was anders.
Toen ik een paar uur later Fenna uitliet, rook ik buiten ook de brandgeur. De geur hing overal, ondanks de wind. Ik zag ook aan de oostkant rook. Aha, een brand dus. Later bleek een brand die men dacht geblust te hebben afgelopen acht weer was gaan oplaaien. De brand bevond zich op het industrieterrein waar Ben zijn loods heeft.

Te jong om te sterven

Tegen het einde van mijn dienstplichtige periode in 1970, dreigde ik met de compagnie naar Libanon gestuurd te worden. Er gingen geruchten rond op de kazerne over verlenging van de dienstplicht. Dus het was nogal spannend en onrustig bij het 44e Painfbat in Zuidlaren.
Gelukkig ging die missie aan ons voorbij. Ja, ik schrijf  'gelukkig'. De dienstplicht leerde mij, dat ik en vele makkers met mij veel te jong waren om een oorlogssituatie aan te gaan. In feite werd gebruik gemaakt van ons gebrek aan levenservaring en de nog onbezonnen houding. We namen nogal wat risico's, waarvan ik later dacht : "Ik was vast gek."
Er waren meer soldaten die zo hun bedenkingen hadden. O.a. tegen de militaire werkwijze, waarop soms aangevallen of verdedigd of beschermd moest worden. Die leek soms echt nergens naar. Zoals een mitrailleursnest op een kale heuvel aanvallen; als schietschijven dienen. Of in een verdedigingslinie in je groene outfit in de witte sneeuw liggen op een helling van een heuvel. Na een aanval met gas hoefde je enkel met wat poeder te strooien. En dan waren er nog de procedures. Zwaar beschoten worden en dan liggen wachten op Den Haag op een antwoord of je terug mag schieten; 'nog even geduld aub, er zijn nog vijf wachtende voor u.'
Of dat ik slechts 4 schoten mag afvuren vanwege de bezuinigingen.
We deden het allemaal wel, maar het was niet bepaald veilig en verre van professioneel. En dan was er ook nog het verouderde materieel. De diensttijd leerde ons ook, dat je beter niets kan overkomen. In een aantal gevallen, werden voorvallen onder de mat geveegd en moesten wij zwijgen. Ik voelde me nog veel te jong om voor dat alles te sterven.

Niet gelukt

Mij lukt niet alles hoor. Ik ben ook maar een gesjeesde kantoorpik, die zich op andere terreinen begeeft. Het meeste heb ik geleerd van mijn fouten. 't Is maar dat je het weet. Nog niet zo lang geleden begaf het lampje in de alarmschakelaar het. Gelukkig had ik in het voorjaar een doosje met steeklampjes gekocht. Ik heb toen een aantal kapotte lampjes in het dashboard vervangen. Met succes.
Vandaag heb ik de schakelaar uit z'n houder gewipt en de schakelaar losgemaakt van de stekker. Toen heb ik het rode hoedje met de gevarendriehoek erop verwijderd. Ik zag een soort houdertje dat ik uit de schakelaar getrokken heb. Dat ging vrij soepel. In dat kunststof houdertje (leek op een pincet) zat een steeklampje met een zwart kopje. Aha! Ik was blij dat het geen ander probleem was.
Ik heb het lampje vervangen door een nieuw exemplaar en de houder teruggeplaatst. Vreemd genoeg deed het nieuwe lampje het niet (met verlichting uit- en ingeschakeld). De alarmverlichting zelf en het lampje in het dashboard deden het wel. Maar het lampje in de schakelaar niet. Ik ben nog aan het doormeten geweest, maar aan de spanning ligt het niet. Ik heb het idee dat het euvel in de fitting van het lampje zit. Maar ja, die bevindt zich diep in de schakelaar. Ik ook wat contactspray ingezet, maar ook dat hielp niet.
Ik ben bang dat ik een nieuwe schakelaar moet kopen. Wat denk je dat zo'n stom drukding met lampje kost? Rond de € 50!!! Dus dat wordt een bezoekje aan de sloop. En anders dan maar geen lampje.

Bureaucratie of ....??

Het huis staat in brand en ik zit klem op de 2e etage. Wat denk je? De brandweerman op de ladder vraagt eerst of ik een paspoort of id kaart kan tonen! Zo niet, dan word ik niet geholpen. Het klinkt raar en overdreven, maar dat gebeurt dus op dit moment in Kabul op het vliegveld. Zelfs mensen die alleen een kopie van hun paspoort hebben, worden niet geholpen. Blonde haren en/of blauwe ogen of niet. Is hier sprake van overdreven bureaucratie of een bewuste schifting toepassen om mensen 'met een valide reden' aan hun lot over te laten?
Iets anders : Afghanen zijn beter af in landen die veel overeenkomsten hebben met de Afghaanse cultuur. En dat zijn dus geen westerse.

Michael Moore liegt

 Moore is een aanhanger van Joe Biden, dus Democraat. Hij staat bekend als een links activist. Onlangs stak Moore de loftrompet uit over de manier waarop Joe Biden de Amerikaanse militairen en hun Afghaanse helpers evacueert. Hij schreef gister o.a. :

".....en hij (Biden) voerde private onderhandelingen met de Taliban om de veiligheid van elke Amerikaanse en Afghaanse vluchteling zo goed mogelijk te beveiligen. Het resultaat? Geen enkele Amerikaan of Afghaan, die Amerika hielp, is gedood door de Taliban. Niet één vliegtuig neergeschoten. En ondanks de ISIS-K-zelfmoordaanslagen, is Biden niet gezwicht en heeft hij zich niet teruggetrokken, niet teruggetrokken! Hij heeft zijn evacuatieplan met behulp van de Taliban vooruit gesmeed. Met hulp van de Taliban! Biden is een genie om dit voor elkaar te hebben gekregen...."

Het merendeel van de Amerikanen denkt daar anders over en heeft meer weet van feiten. Michael Moore moet toch eens ook even naar andere nieuwszenders kijken. Dan hoort ie ook hoe laconiek zijn president reageert op de dood van de US militairen. Moore geeft wel aan hoe er met nieuws gemanipuleerd wordt en dat hij daar zelf deel van uit maakt.

Driewerf hoera voor Frans Bauer!

Vanwege een tip ben ik even iets gaan bekijken. Ik schrok ervan. Wat een domme praat bij Humberto! Met name van Gerard Joling :"Frans je weet dat ik van je hou?" Ja, ja, maar Frans moet wel doen wat Gerard en die oude kraanmachinist zeggen : Frans moet zich laten vaccineren. Wat gebeurt daar? Inderdaad, dwang en drang richting Frans Bauer met betrekking tot vaccineren. Publiekelijk iemand ter verantwoording roepen vanwege een privé kwestie. Gevolgd door domme praat door oude vaccinaties gelijk te stellen aan de coronavaccins, te denken dat als iedereen gevaccineerd is er geen coronavirus meer is en dat gevaccineerden anderen niet kunnen besmetten. En Humberto maar beamen en gast Frans aangevallen laten worden.
Frans zijn standpunt ('ieder kiest zelf en respecteer dat') is het enige juiste. Bravo Frans! Jij durft ten minste voor je mening uit te komen in een praatprogramma, waarin aanwezigen het telkens zo eens zijn met elkaar. Speciaal voor Frans het origineel. Vele malen beter dan de cover van de in steenkolen Engels zingende bange kraanmachinist :

Even rechtsomkeer

In het bos kwam ik haar tegen. Ik zie haar vaker met haar vier hondjes aangelijnd daar lopen. Een ervan is een onruststoker. Niet echt erg vervelend, maar wel lastig. Voor haar en voor mij. En voor de honden, die onrustig worden. Dit keer was het een smalle doorgang. Ik zag haar aarzelen en dat ze wilde omkeren. Ik riep : "Kom maar hoor!" en maakte met Fenna rechtsomkeer. Zo doe ik dat, want ook ik zit niet op onrust te wachten. Als zij mij eerder ziet dan ik haar, dan doet ze ook zo. Dan maakt ze rechtsomkeer of kiest ze een andere route. Een stilzwijgende afspraak. Iedereen blij.
Verderop werd het pad geblokkeerd door een vrouw met twee honden. Een grote en een kleine hond. Ook haar heb ik vaker gezien. Altijd stilstaand. Ze is dan steevast met haar telefoon bezig. Soms staat ze nog steeds stil als wij terugkeren. Dit keer stond ze weer stil met haar telefoon. Omdat onze loopse teef nog wat aan het snuffelen was, wachtte ik op zo'n 20 meter afstand. Mevrouw had niets in de gaten. Ze had de riemen om haar polsen gedaan, om haar handen vrij te houden voor het appen (denk ik). Toen het kleine hondje de snuffelende Fenna zag, gaf ze een ruk aan de riem. De grotere hond volgde het voorbeeld. De telefoon vloog door de lucht en viel op de grond. Terwijl ik glimlachend op afstand toekeek, zag mevrouw dankzij haar honden ons plots staan. Waarschijnlijk dacht ze dat ik op haar stond te wachten, want ze liep wat beschaamd van het pad af het gazon op. Haar telefoon aan haar broek schoonvegend.

Mijn wantrouwen

Angst is een slechte raadgever. Daarom vertrouw ik de angst zaaiende overheid nog steeds niet. Van nature ben ik nogal goed van vertrouwen. Soms heb ik kwaadwilligen daarmee gelukkig gemaakt. Vanwege mijn werk in de ICT ben ik op dat gebied alsmaar wantrouwiger geworden. Je wilt niet weten wat voor ideeën sommige managers / directies hebben op het gebied van informatievoorziening. Ze vallen bij mij onder de noemer 'big brother is watching you'. Om die reden vertrouw ik de mobiele telefoons niet. Ook niet de apps daarvoor. Alles wat met IT te maken heeft is voor mij per definitie verdacht. Dus ook mijn id- , bank- en milieupas. Wat er allemaal in een chip zit en wat er backoffice met de informatie gebeurt is en blijft een groot vraagteken. Er zijn / waren(?) situaties, waarin men dacht een telefoon uitgezet te hebben. Maar dat ding luisterde toch gesprekken af. Dat gebeurt ook met andere IT apparatuur waar een microfoontje in zit. Onlangs is een aantal gemeentes op de vingers getikt vanwege het illegaal volgen van inwoners via hun telefoons. Burgers worden ook gevolgd via de sociale media. Gemeentes melden zich via een nep-account. Dus zal een milieupas ook wel misbruikt worden.
Misschien worden mensen als ik, die niet met een mobieltje rondlopen, uit de basisadministratie geschrapt. Want dwang, angst zaaien en drang is tegenwoordig de opmaat. Het wordt tijd voor een ethisch beleid op het gebied van data en privacy. Met het laatste bedoel ik dus ook het besluit of iemand zich wel of niet wil laten vaccineren. 

Zelf uitzoeken

Terloops hoorde ik dat een kandidaat in het programma B&B vol liefde, zijn PlayStation had meegenomen. Zijn mate van interesse in de jongedame had meneer al voor zijn reis naar haar al vastgesteld.
Ook tijdens mijn loopbaan heb ik mijn zoek-dat-maar-zelf-uit boodschap uitgedragen. Ik bedoel, ik kon mijn tijd wel beter besteden dan als een wandelende encyclopedie op te treden. Van zelf uitzoeken leert een mens veel meer dan sec antwoorden aangedragen krijgen. Het is voor gekomen dat medewerkers zeiden : "Jij weet veel meer dan je loslaat." Die hadden mijn leermethode in de gaten. Op basis van mijn kennis kon ik hen tot op zekere hoogte controleren. Vaak door goed te luisteren en/of op subtiele wijze vragen te stellen en een dom gezicht te trekken. Ik trapte ook niet in vragen als : "Willem dat moet toch zus en zo gebeuren?" Die deden mij denken aan school. Tijdens een mondelinge overhoring antwoorden met een vraag; "dat was toch in 1812??" Er waren docenten die zo'n antwoord als fout bestempelden. Zekerheid en overtuiging voor alles.
Vandaar dat ik weinig waarde hecht aan uitspraken met woorden van onzekerheid, een eigen mening of twijfel erin verwerkt, als ik op zoek ben naar feiten. Ik vind is voor mij een mening en geen feit. Dat vind ik, dus is het geen feit......😕

Duivelse angst

 Mee eens.

Groupie girl Sigrid Kaag

 Mevrouw Kaag vindt het nu plots belangrijk banden te gaan onderhouden met de Taliban. Je weet wel, de groep die 25 Nederlandse militairen omgebracht heeft en enkele duizenden een trauma bezorgd heeft. Om maar te zwijgen over de vele duizenden andere slachtoffers. Sigrid Kaag heulde in het verleden al meer met Islamitische terroristen. Groupie girl Kaag hobbelt achter de band Islamitische Terreur aan. Wil ze zo graag dat we van alle kanten genaaid worden?

Already gone

 In den beginne (jaren 60 - 70) was er veel pop muziek en weinig piercings, tatoeages, computers enz. Gewoon goed muzikanten en zangers. Zoals The Eagles. Omdat het origineel verwijderd wordt, een cover :

Een tweede Srebrenica

Kabul, het tweede Srebrenica, waar Nederland zich ten kosten van Afghanen onttrekt aan zijn verantwoordelijkheden. Natuurlijk zal straks Rutte met zijn vingertje naar Amerika wijzen en niet naar zichzelf en zijn collega's Bijleveld en Kaag. Rutte, die weer zijn krokodillentranen toont en roept dat hij het zo erg vindt mensen aan hun lot over te laten. Weer een leugen van de notoire gevoelloze VVD leugenaar, want ook in eigen land heeft Rutte niets met de sociaal zwakken.
Rutte en zijn overige derderangs politici zijn verantwoordelijk voor de zinloze dood van 25 Nederlandse militairen en de psychische schade van vele duizenden. Van de 30.000 uitgezonden militairen (sinds 2001)  heeft naar zeggen 20% met psychische schade te kampen. Het betreft de officiële cijfers. Dus zullen het wel meer dan 6.000 militairen (en hun naasten!) zijn, want veel militairen zwijgen over hun psychische klachten. De hulp van Defensie daarvoor is uitermate schrijnend en nauwelijks als hulp te kwalificeren. Om schadeclaims te voorkomen heeft Defensie doodleuk stroperige procedures opgesteld, die bijvoorbeeld een keuring een jaar(!) doet duren. Van met name vrouwelijke ministers van Defensie (Hennis en Bijleveld) had ik een andere koers verwacht.
Net als de honderden Afghanen op en rond het vliegveld in Kabul worden ook nu weer deze ptss-militairen en hun naasten in de steek gelaten. Kabul, het tweede Srebrenica.

Mijlpalen

Tijdens een project lette ik op twee belangrijke momenten. Het ene was wanneer medewerkers mij in vertrouwen namen. Het ander was wanneer medewerkers zieden dat ik een luizenbaan had. Dan wist ik dat het project goed liep. Dat laatste werd bevestigd door de vraag naar vacatures binnen mijn groep.
Projecten brachten ook veranderingen in de bedrijfscultuur. Dat soort wijzigingen vroegen veel tijd en extra inspanning. Ook daarvoor gold dat wanneer betrokkenen gingen meedenken, de grootste hindernis genomen was. Een cultuuromslag is op zich nogal wat. Het is iets waar ik met geen woord over gerept zie als ik lees over de strubbelingen tussen de EU en bepaalde Oost-Europese leden. Wie lid wordt van de EU moet intern een knop omdraaien. Klaar. Nou, werkte dat maar zo.
Voor mensen die niet met een cultuuromslag te maken hebben gehad, lijkt het allemaal simpel. Ik zou zeggen : ga die kar eens trekken.

Vlaggen

Van het gezeur over de regenboogvlaggen hier in Nederland begrijp ik weinig. Zelf heb ik er niets mee, met die vlag en de parades. Ik ben in het algemeen toch al niet zo van dat overgevoelige gedoe en houd seksuele geaardheid binnenskamers. Vandaar. Als ik onze nationale driekleur laat wapperen zonder dat er sprake is van een bijzondere dag of zonder schooltas, dan ben ik een nationalist. Net zoals wanneer ik een zwart jack aan heb en nie top de motor zit. Het woord nationalist heeft een negatieve lading gekregen, namelijk iemand die tegen andere culturen is. Gek, want zelf ben ik niet bepaald een blonde Hollander met blauwe ogen. Maar toch. Het is net zoals het met Afro Amerikanen gaat als ze fan zijn van Trump. Dan zijn ze plots blank.
Vlaggen om uiting te geven aan je seksuele geaardheid mag. Wat zeg ik? Dat moet in Nederland! Want dat schijnt erbij te horen; vooral laten weten hoe iemands seksuele geaardheid / interesse is (geworden). Veel naar hier gehaalde asielzoekers hebben helemaal niets met die regenbooglui en hun vlag. Zij zijn in hun ogen producten van de duivel. Die weerstand wordt enkel groter, want er komen nog veel meer islamitische 'vluchtelingen' naar hier. En dan maar klagen over homohaat.
Een fan van Feijenoord heeft een aparte afdeling opgericht voor lhbtieo'ers (eo = en overige, want ze blijven aan de gang). Komt er straks ook een detaillering naar huidskleur /afkomst? Het hele opzichtige regenboog-gedoe ondermijnt de sociale cohesie in ons landje. Een averechtse werking dus. Levens redden in eigen land en in Kabul lijkt me van een hogere prioriteit. En wat het vlaggen betreft : laat alle sociaal zwakken maar een zwarte vlag ophangen. Dan kunnen de dames en heren politici dagelijks zien, hoe het met hun inzet is gesteld.

Missie Afghanistan -2-

De uitkomsten van het eerste WHO onderzoek naar de herkomst van het coronavirus, pakte verkeerd uit; de bedenkelijke rol van Amerika kwam boven water. Dus komt er nog een onderzoek. De Amerikaanse regering hoopt, dat dit keer de vleermuizen op de markt wel de schuld krijgen. Gelukkig zijn de interviews met de Chinese bronnen al veiliggesteld.
Van een Afghanistan veteraan, zoals het werkelijk ging. Bepaalde stukjes (buitensporig geweld, onwaarheden over acties en bangmakerij) zijn mij persoonlijk verteld, toen ik in Lelystad Haven een jonge militair sprak die met psychische problemen thuis zat. Ik proef hier dat Afghanen van de gelegenheid gebruik maken om te migreren eerder dan uit angst voor de Taliban. Komen er weer quasi 'vluchtelingen'? 

Missie Afghanistan

 De kijk van een onafhankelijke journaliste op de Afghanistan missie. Een moordpartij dreigt. Amerika en zijn hulpjes zijn verantwoordelijk.

Bang voor vrouwen?

Met een spleet eh schuin oog keek ik gisteren naar de tv serie van B&B vol liefde. Het andere oog was op mijn Zweedse puzzel gericht. Het valt mij op, dat de mannen die op bezoek zijn bij vrouwen met een B&B nogal terughoudend bezig zijn. Hebben ze soms angst voor vrouwen die zo zelfstandig bezig zijn? Die zakelijk stevig in de schoenen staan? Toen een van de mannen vertrokken was gaf de nog resterende kandidaat op een vraag van de eigenaresse hoe het nu met hem is het antwoord : "Ik mis hem wel." Lekker dan, voor mevrouw. Hij had moeten zeggen dat ie zich vereerd voelt vanwege het feit dat hij van haar mag blijven. En daarop moeten voortborduren met vragen e.d. Maar ja, het vriendje i.c. de medekandidaat is blijkbaar belangrijker. Ik hoorde een vrouw zelfs zeggen : "Ik ga maar naar bed." ook zo'n trieste opmerking als je met z'n tweetjes bent.
Tja, die stiltes. O, wat erg. Geen enkele diepere belangstelling dus voor de dames.
Bert is trouwens ook bang voor vrouwen. Bert is wel consequent. Hij blijft antireclame maken voor zijn b&b. Wat een slechte gastheer en botterik. Meneer zoekt een assertieve vrouw, zei ie. 😂 Wat een humor! Of is het gebrek aan zelfkennis?  Als een vrouw zegt wat zij denkt of wilt, snoert Bert haar op een botte manier de mond. Hij zegt nog net niet : "Bek houden kreng!" Rare vent die Bert. Hij wijst ook constant naar de ander. Typisch dat zijn kandidate nog niet weet of ze zal kappen met Bert. Is de nood zo hoog, mevrouw? Er zijn ook Ernies. Veel leuker! Cliff zong het al : don't talk to him.

Tent rits kapot

Een van de ritsen van onze bustent is kapot gegaan. Een ongelukje uit een klein hoekje. De rits was op een punt gedeeltelijk gescheurd. De scheur stond verticaal op de rits. Dus echt een breukje.
Na de plek goed bekeken te hebben, heb ik gekozen voor lijmen. Met bouwdozenlijm van Revell. De rits is namelijk van kunststof. Dat zegt niet alles, dus het gebruiken van die lijm is ook een gok. Ik heb eerst een beetje op een onschadelijk plekje gedaan. Het kunststof loste niet op, de lijm hardde uit. Ik heb de rits eerst schoongemaakt. Daarna heb ik een heel klein beetje lijm aan beide kanten gesmeerd en het geheel met een wasknijper op z'n plaats gehouden. Dat was met wat kunst en vliegwerk, want de knijper mocht zelf niet vastgeplakt raken. Ik heb de tent een paar dagen op zolder laten drogen. Toen ik vanmorgen de  plek controleerde, merkte ik dat de rits niet meer over het gelijmde stukje ging. Het was ter plekke door de lijm net te dik geworden voor de runner. Ik heb met een nagelvijl de overtollige lijm verwijderd. Tussentijds heb ik het gevijlde stukje getest met de runner. Net zo lang totdat de runner weer soepel over het gerepareerde stukje gleed. Ik heb aan de achterkant van de rits een extra versteviging (strookje stof) aangebracht. Ook met lijm.
Het blijft wel een gevoelige plek. Ik wil hem nog markeren, zodat we hem herkennen. Ik zie wel hoe lang ie het uithoudt met deze reparatie.

De omgekeerde wereld

In de jaren 90 begon de wereld om te keren. In plaats van de overtreders aan te pakken, werden de niet-overtreders beloond. Er kwamen ook allerlei zielige verhalen naar boven om een overtreding goed te praten. Verhalen als een slechte jeugd, een keer gestoken door een mug, een keer 'nee' te horen hebben gekregen en een spelletje verloren op z'n eigen verjaardag.
Gisteren gebeurde het weer. Hier in het bos, dat een speciaal daarvoor aangewezen losloopgebied is voor honden, loopt een meneer met een aangelijnd kutkeffertje. Dat beestje valt naar alles en iedereen uit. Keffend en grommend. Meneer corrigeert het niet en houdt hem ook niet kort aan de flexriem. Dit keer was het een grote hond van een mevrouw, die dat agressieve gedrag niet tolereerde. Ik hoorde geschreeuw, aanhoudend gekef en gejank. Ik ben maar doorgelopen.
Meneer is ook niet aanspreekbaar. Zelf schreeuwt ie enkel : "Zie je niet dat mijn hondje jou en je hond niet mag!!" Een keer heb ik tegengas gegeven. Door hem erop te wijzen dat het een losloopgebied is. Er is plaats zat om met een hond aangelijnd te wandelen. Maar daar heeft meneer geen oren naar. Iedereen moet maar rekening houden met hem. Er zijn ook mensen die allerlei zielige verhalen spuien om het gedrag van meneer goed te praten. Daarbij wordt met geen woord gerept over zijn verstandelijke vermogen. Die mensen zijn van mening, dat als meneer daar loopt iedereen in het speciale losloopgebied zijn hond moet aanlijnen. Zij zullen ongetwijfeld opzij springen wanneer een fietser over het voetpad rijdt en ook nog 'sorry!' roepen.
Zoals je weet heb ik één keer Fenna haar gang laten gaan. Die meneer had ook maling aan mij en Fenna. Toen was de situatie omgekeerd : zijn hond los waar een aanlijnplicht geldt. Moet ik Fenna dan ook maar losmaken? Nee! Na twee keer verzocht te hebben de hond aan te lijnen (hij viel Fenna aan), heb ik Fenna een keer niet kort gehouden. Ze nam die loslopende reu te grazen. Het is wel zo dat we sindsdien die hond aangelijnd zien. Jammer dat het zo moest.

Sport en respect

Het coronavirus is een ware splijtzwam aan het worden op maatschappelijk gebied. Het gedram van de overheid om iedereen gevaccineerd te krijgen, wordt door steeds meer gevaccineerden overgenomen. Zelfs gevaccineerde sportlui willen niet meer met niet gevaccineerde collega's samenwerken. Daarmee geven zij duidelijk te kennen, dat vaccinatie blijkbaar niet helpt.
Hun houding is een uitwas van een eerdere ontwikkeling, waarin alles en iedereen gelijkgesteld moet worden. Bijna iedereen, want aan de top zijn er uiteraard uitzonderingen. Critici noemen het een onderdeel van het neo-communisme, waarin het streven is om de mens volledig in dienst te stellen van de staat. Als het aan bepaalde politieke partijen ligt, dan is zelfs mijn lichaam niet van mij en kan ik enkel van vrijheden dromen.
Nee hoor, ik ga niet zover dat ik hoop dat alle gevaccineerden en hun nazaten straks ernstige klachten krijgen. Maar het gaat met mij wel langzaam die kant op. De polarisering wordt van hoger hand flink gevoed. Als niet gevaccineerde krijg ik de rol van de neo-Jood, die te maken krijgt met het neo-antisemitisme. Of krijg ik een ratel en moet ik al ratelend roepen : "Corona! Corona!"? 
Ook op sportief gebied is een tweedeling aan het ontstaan. Bepaalde gevaccineerde sporters willen niet met niet gevaccineerde collega's omgaan. Impliciet zeggen die gevaccineerden mij, dat het vaccin dus niet werkt.
Dat de betreffende respectloze sporters er nare ideeën op nahouden blijkt wel uit het feit, dat het voor menige voetballer geen probleem is om straks in Qatar te gaan sporten. Ach, al die doden, wat maakt dat nou uit? Als ik maar kan voetballen. Een mentaliteit die letterlijk over lijken gaat. Maar respect voor andermans leven en keuzes, waaronder o.a. die van vaccinatie ontbeert. RESPECT, je weet wel, het woord dat ze zo graag op hun shirt dragen.

Ouder worden

Nee, ik word niet weer vader. Ik heb me namelijk laten 'helpen'. Zo heet dat. Daarom kijk ik altijd even verschrikt op, als iemand in een winkel of zo vraagt : "Kan ik u helpen?" Ten eerste weet ik niet of die medewerker dat kan en ten tweede ben ik al geholpen.
Met ouder worden heb ik het over mijn leeftijd. Ik bevind me in een levensfase waarin ziektes, lichamelijke en geestelijke ongemakken en de dood steeds vaker voorkomen. Ik zie generatiegenoten verdwijnen. Ik zie mensen ook aftakelen. Sommigen worden behoorlijk chagrijnig en/of opstandig. Snel geraakt en/of opvliegend gedrag zie ik ook.

en uw chagrijn

Sommigen hebben er zelfs een scootmobiel voor in gebruik. Om als een soort strafexpeditie zoveel mogelijk mensen tegen te komen en hen te confronteren met chagrijn en obstinaat gedrag. Zoals voor een winkelingang parkeren of in een winkel of over het trottoir racen. Met voor hen als gevolg vereenzaming. Ze zijn niet meer zo leuk om te bezoeken. Tenzij zelfkastijding je hobby is of wanneer je oefenstof (geduld uitoefenen of een dikke huidnodig kweken) nodig hebt.
Ik heb al een paar keer staande voor de spiegel 's morgens gedacht : "Zo moet ik niet worden." Maar ja, ook ik heb niet alles in de hand.

Ziektes

Ik word er liever niet mee geconfronteerd. Niet alleen aan den lijve, maar ook niet via reclames en in andere situaties. Het is schrijnend dat men moet bedelen om ziektes te bestrijden. Vooral nu vanwege Afghanistan heb ik daar erg veel moeite mee. Afghanistan, waar niet alleen belastinggeld maar zelfs mensenlevens over de balk zijn gegooid. Dames en heren politici, die levens en dat geld hadden een beter lot verdiend! Zoals de bestrijding van ziektes en armoede.
Om die reden, het gemis aan prioriteit bij de regering, sta ik dus ook niet op tegen een ziekte als kanker. Dat is wat mij betreft een zinloos gebeuren, waarbij de overheid in haar vuistje lacht als ik het wel zou doen. Want dan kan zij nog meer geld aan andere, zinloze zaken besteden. 
Ook als ik zwerfvuil opruim, word ik geregeld met die afgrijslijke ziekte geconfronteerd. Via de lege sigarettenverpakkingen. Om mij heen kijkend

valt het mij op, dat heel erg veel mensen die rookten of hebben gerookt aan kanker zijn overleden. Die verpakking waarschuwt voor velen voor niets. Ik heb ook gerookt. Ik was nog heel erg jong. Van één trekje aan een peukje dat ik op straat vond (ik wilde net zo stoer / groot zijn als mijn vader), ben ik behoorlijk ziek geweest. Gelukkig maar. Ik zou de viespeuk die dat peukje had weggegooid eigenlijk moeten bedanken.
Niet roken betekent niet per definitie dat ik gevrijwaard ben van kanker. Ik weet niet hoeveel schade ik al opgelopen heb. Zelfs van die ene trek en het vele meeroken. We leven helaas in een milieu vol kanker veroorzakende stoffen. Vaak worden producenten ervan de hand boven het hoofd gehouden.

Gene Clark - Shooting Star

Weer zo'n prachtig nummer van Gene Clark van zijn dito lp Roadmaster. Ik zou niet weten hoe vaak ik naar dit nummer geluisterd heb. "Holy cow! Bijna 50 jaar geleden!", bedenk ik me plots. Een tijdloos stukje muziek dus. Ik zie me weer in dat wat obscure platenzaakje op de Hogewoerd in Leiden, met een blauwe giro betaalcheck met pasje in mijn kontzak, door de bakken met lp's reizen. Op zoek naar muziek om via The Byrds, Flying Burrito Bros, Dillard & Clark en weer The Byrds telkens weer bij Gene Clark uit te komen. 

Shooting star

You were born into the storm
Cast adrift upon a wave
To be living and make life begin

Like the ancient mystic ship
Bounding seaward toward the sun
Becomes a cosmic dancer in the wind

Stars that shine and rains that swirls
Sparkling sands of endless worlds
Driven by the thought that men are free

Love that makes and breaks a man
Memories fade and new ones stand
And another ship bounds through the sea

Like in dreams sometimes it's so confusing to change
When you move from where you have been
To where you have come

Like in life when you look in to a child's eyes
They see it's all very clear
It's near and then gone

Before the rising of the sun
Before the whirling winds were stirred
Before the simple rhymes of men were sung

Before the age of hate and pride
Before we laughed, before we cried
We were all contained and then begun.

By Gene Clark.

Hollandse horken

Vanmorgen voelde ik plots de spieren in mijn bovenbenen. Alsof ik op de fiets de Alpe d'Huez beklommen had. Maar dat was zelfs niet in mijn dromen het geval geweest. Opeens schoot mij de oorzaak te binnen : deuren lakken!  Ik heb tijdens het gebruik van een verfroller telkens kniebuigingen gemaakt. Om de roller van boven tot onderaan de deur z'n werk te laten doen. Met tussentijdse onderbrekingen kon ik precies zien waar ik gestopt en weer verdergegaan was met rollen. Dus dat was niet zo fraai.
Hollandse horken in het buitenland. Een in Frankrijk en de ander in Portugal. Zo zag en hoorde ik het gisteravond op de tv. B&B vol liefde heet het programma. Maar o, o, o, wat erg zijn die Bert en Jacob. Nauwelijks enig fatsoen, geen hoffelijkheid en geen empathie. Ze zoeken volgens mij beiden een werkster die haar mond houdt en alleen doet wat zij zeggen. De botheid ten top. Logisch dat ze geen partner hebben. Dan zou zo'n iemand toch wel heel erg slaafs en stokdoof moeten zijn.
Ik heb ze ook geen moment als gastheer herkend. Wie zou er nou zo'n b&b willen bezoeken? Bert en Jacob, je zult er maar mee opgezadeld zijn.

Koekjes van eigen deeg

Nog niet zo lang geleden (voor mij althans) was het Amerikaanse leger druk doende de Taliban op militair niveau hogerop te krijgen. Nou, dat is beter gelukt dan het trainen van het Afghaans leger. Nu worden Amerika en zijn bondgenoten door de Taliban dankzij Amerikaanse kennis, kunde en wapens aangevallen. En met succes. Net zoals het eerst de IS gesteund heeft. Ik reken er trouwens niet op dat onze hedendaagse derderangs politici hiervan zullen leren.
Het is al vaker gebeurd, dat (terreur)groepen eerst gesteund en daarna bestreden worden. Ons landje offert daarvoor ook gemakkelijk Nederlandse militairen op. Koekjes van eigen deeg dus, politici zijn er gek op.

Toen nog eerlijk en open

Even, heel even kon ik vorig jaar via de media een wat eerlijker en opener me een vrij goed beeld vormen van het virus en de vaccins. Maar de openheid moest wel snel plaatsmaken voor onwaarheden en onvolledigheden en riep bij mij zodoende veel vragen op. Vragen waar men liever geen antwoord meer op wilde geven. Dit stukje van november 2020 is mij goed bijgebleven. Men is dus proefkonijn. Let op de meningen over verplichte vaccinatie. Jammer dat de grondwet niet aangehaald werd. Zouden de deskundige gesprekspartners inmiddels allemaal al ontslagen zijn vanwege hun mening? Ik ben midden in het gesprek gedoken :

Paper Roses (cover)

We hebben al decennia te maken met derderangs politici. Trouwens, in veel geledingen van de maatschappij is sprake van erosie op het gebied van kennis en kunde. Gebrek aan vakmanschap wordt gecompenseerd met leugens en autoritair gedrag. Het gedoe rond Afghanistan is het meest recente voorbeeld daarvan. Paper roses.
Wat is het internet toch een prachtig iets! Ik maakte even een uitstapje naar Zuid Korea. Daar luisterde ik naar allerlei covers gezongen door ZK talenten. Ik kwam (beam me up!) voldaan weer thuis.

In mijn rugzak

Een paar jaar(!) ben ik bij een KNO arts in behandeling geweest. Vanwege pijn in mijn oor. De pijn deed me denken aan die van een flinke oorontsteking. Het onderzoek duurde en duurde maar. Die arts weigerde telkens fatsoenlijk antwoord te geven op vragen van mij. Het ziekenhuis reageerde niet op mijn klachten. Tijdens die nare bezoeken ben ik een paar keer plaatselijk verdoofd. De arts stak een pen met een in ether gedrenkt gaas via mijn neus tot in mijn keel. Tijdens die sessies ging ik telkens van mijn stokje. Gelukkig lag ik half in de behandelstoel. Na elk bezoek moest ik beneden in het restaurant eerst bijkomen.
Toen ik eindelijk definitief geholpen werd, gebeurde dat verdoven voor de laatste keer. Met dat gaas in mijn neus en keel moest ik, na me vermand te hebben, naar een behandelkamer. Toen ik daar op een bed lag, dacht ik dat de arts nog even in mijn oor wilde kijken. Maar plots kreeg ik een enorm stekende pijn, alsof er spijker in mijn schedel gelagen werd. Daarna ben ik zo'n 10 minuten buiten bewustzijn geweest. De arts / slager bleek een soort buisje in mijn oor gedrukt te hebben, om de platgedrukte buis van Eustachius, die de pijn en de doofheid veroorzaakte, weer vrij te maken.
Die KNO-ervaringen en mijn wantrouwen jegens de moderne coronavaccins hebben ertoe geleid, dat ik me niet meer in mijn keel en/of neus laat onderzoeken. Die ervaringen zitten in mijn rugzakje. Ik laat me ook niet met onvolledig geteste vaccins behandelen. Jammer dat gekochte journalisten mij een coronaontkenner noemen.

RIP Charlie Watts 1941 - 2021

 

Het Ankie Broekers-Knol virus

 Weer een prachtige column van Marcel van Roosmalen.

Lerares indoctrineert klas

Het is geen uniek iets. Er zijn veel video's van leraren die hun mening willen opdringen aan hun studenten / leerlingen. Het schijnt vooral in het lager onderwijs veel voor te komen. In plaats van leerlingen aan het denken te zetten, worden ze geïndoctrineerd met de visie van de docent. In deze video waagt de docente het om de ouders van de leerlingen voor dom uit te maken. Het indoctrineren gebeurt helaas ook in ons landje. Om die reden vind ik het niet erg, wanneer een leerling zijn telefoon in de klas gebruikt. Er zouden eigenlijk camera's in de klassen opgehangen moeten worden. Dat is vooral voor de kwaliteit van de lessen een goede zaak. De docent moet zich tot de les beperken en de leerlingen zijn in beeld.

Het weer onder controle

 In de discussie over het klimaat mis ik tot op heden nog één belangrijk aspect. Die gaat over het onder controle brengen van het weer. Al decennia is men daarmee bezig. Met men bedoel ik overheden als Amerika, China en Rusland. Niet primair voor een beter leven op aarde, maar vanuit militair oogpunt. Met weersbeïnvloeding kan men veel meer bereiken, dan met een atoombom. Algemeen bekend zijn de acties om bijvoorbeeld hagel te voorkomen. Of om opkomende stormen wat af te zwakken.
Maar wat dacht je van het beschieten van het luchtruim, de ionosfeer? Het Amerikaans project heet HAARP, High Frequency Active Auroral Research Program. Het werd officieel gestart in de jaren 90, maar al veel eerder was men druk met onderzoek en testen bezig. HAARP wordt gefinancierd door  de United States Air Force, de United States Navy, de Universiteit van Alaska en Defense Advanced Research Projects Agency (DARPA). Nee, geen een of andere landbouwclub. Zuiver militair dus. Al is het wel zo, dat het anders gebracht wordt. Zo beweert China dat hun programma's bedoeld zijn om de vele Chinezen in de toekomst te kunnen voeden. Ook in Amerika wordt de wetenschap om het weer te manipuleren benut voor vreedzame(?) doeleinden. Te veel regen kan ook voor problemen zorgen. Nu wordt beweerd dat het project HAARP beëindigd is. Gezien het strategisch belang ervan voor eerder genoemde andere grootmachten, geloof ik dat niet. Afgezien van al de ruimtevaartafval (het wachten is op een ramp in de ruimte) is men druk doende in de natuur in te grijpen.
Zelf vraag ik me af in hoeverre de beschietingen van de ionosfeer en al die andere toepassingen invloed hebben op de hedendaagse klimaatveranderingen. Weet men wel genoeg van de gevolgen?

Kritische vragen zijn verboden

Het is algemeen bekend, dat men bekende Nederlanders geen kritische vragen mag stellen. Wie dat wel doet, is voortaan niet meer welkom. Dat geldt ook voor de dames en heren politici. De journalisten durven geen kritische vragen te stellen. Tenzij ze in het buitenland zijn. Het zijn net vakantiegangers; thuis netjes en volgzaam maar over de grens lastposten.
In Duitsland, waar verkiezingen op komst zijn, was politicus Andreas Geisel voor zichzelf en zijn partij (SDP) via een kraam stemmen aan het winnen. Toen hem gevraagd werd naar het grove politieoptreden in Berlijn, vluchtte de lafaard. Het was een mooie kans voor Giesel om uit de doeken te doen, waarom hij achter het politieoptreden staat. Maar zijn vluchtgedrag is natuurlijk ook een antwoord.

Apk gezondheid

Gisteren lag ik weer bij de mondhygiëniste in de stoel. We hebben eerst wat gebabbeld. Ze had het niet getroffen met haar vakantie, want het regende bijna dagelijks. Gelukkig had ze mij eerst naar onze vakantie gevraagd. Ik vertelde toen over de drie uitstapjes (Limburg, Noord Holland en Urk) met telkens prachtig weer. Maar misschien maakte dat haar vakantie nog natter.
Als ze de stoel in positie brengt ga ik er altijd even lekker voor liggen. Tja, en voor de rest is het de behandeling over me heen laten gaan. Controle van het tandvlees, een schoonmaakbeurtje en als laatste het polijsten. Ik vind het per saldo geen naar gebeuren. Ik heb daar liggend in die stoel nooit gedacht : "Had ik nou maar één tand." 😂
Vanmorgen moest ik me nuchter melden bij de huisarts. Omdat ik geen zin had om met een mondkapje op in de wachtkamer te gaan zitten wachten, ben ik buiten gebleven. Ik krijg het benauwd als ik zo'n ding moet dragen. Op de motor droeg ik zo'n doek alleen voor mijn mond, niet over mijn neus. Als ik een integraalhelm droeg, ging de klep open zodra ik stilstond. Overigens staat er op een pamflet op de deur, dat alleen een niet-medisch mondkapje toegestaan is. Raar. Of herkennen ze daar personeel aan?
Ik moest wat bloed en urine afstaan voor mijn jaarlijkse controle. Vooraf mocht ik niets eten of drinken. Die vraag werd mij ook gesteld : "Bent u nuchter?" De assistente nam mij vakkundig (mooi prikkie) het bloed af. Niet de urine. Dat heb ik zelf gedaan. Thuis. Volgende week krijg ik nog wat controles en worden de bevindingen besproken. 

Meeliften

Natuurlijk komen ook leden van de Taliban naar hier, om hier de gevluchte landgenoten in de gaten te houden en ons bezig te houden. Ze maken zeker gebruik van de paniek die heerst en haast die nu geboden is. Zelf ben ik van mening dat primair de minister van Defensie verantwoordelijk is voor de manier waarop de terugtrekking van Nederlanders en hun Afghaanse helpers geregeld is. Ank Bijleveld heeft net als mevrouw Kaag in tegenstelling tot haar Britse en Franse collega's zitten slapen.
Natuurlijk zullen zij straks met het vingertje naar Amerika wijzen. Want zo gaat dat in de politiek. Ik zou graag willen weten, waarom Nederland naar Afghanistan gegaan is. Het was al met al een zinloze actie die tot onnodige slachtoffers heeft geleid.
Gisteren hoorde ik de Nationale Ombudsman zeggen, dat de manier waarop de wet gewijzigd is met betrekking tot alleenstaande minderjarige asielzoekers 'zeer ondemocratisch' is. Hij drukte zich nog zacht uit. Het feit dat de wijziging buiten de Tweede Kamer omgegaan is, is weer een voorbeeld van de groeiende dictatuur onder Mark Rutte c.s. En de Tweede Kamer vindt het allemaal best. Zolang ze maar maandelijks hun bom duiten op de bankrekening ziet bijgeschreven. Ook zij liften mee.

Op voorhand verloren

Toen de Amerikaanse bokser Roy Jones het Russisch volkslied aanhoorde, was ie halverwege al verslagen. De rest verloor Roy in de ring. Zo'n militair koor klinkt natuurlijk strijdvaardiger dan een of andere popzangeres die het Amerikaans volkslied zingt.

The Last Cowboy Song

Onlangs deed de Amerikaanse (?) president Joe Biden een wel heel gewaagde of misschien zelfs beledigende uitspraak. Hij zei namelijk, dat Amerikanen helemaal geen bijzonder mensen zijn. En dat ze niet eens kunnen definiëren, wat het is een Amerikaan te zijn. Nou, een lekkere opsteker voor de Amerikanen die hun land als top of the world beschouwen en er trots op zijn. Het vergaat de Amerikanen net zoals met de cowboys. Nog even en er zijn geen echte Amerikanen meer.

By the Rio Grande

Van dit nummer krijg ik nog steeds een brok in mijn keel. Ik zie dan mijn broer in zijn ziekbed liggen. In die periode had ik o.a. de cd gekocht, waar dit nummer opstond. Tish Hinojosa en Kris Kristofferson.

Deurbescherming

Vroeger (sprak de oude man) hadden we thuis op de deuren zo'n langwerpig, rechthoekig glasplaatje op de deuren zitten. Zo werd de deur op die plek netjes / schoon gehouden. Zonder dat plaatje zou je na verloop van tijd vuil en slijtage op de lak kunnen gaan zien. Zoals op de foto.
Nu we met de binnendeuren bezig zijn, moest ik weer denken aan die glasplaatjes met een schroefgat boven en onder. Die waren toch wel erg handig. Als ik de kans krijg ga ik die weer introduceren. Het zullen wel kunststof exemplaren gaan worden, want die glazen zijn nauwelijks nog verkrijgbaar. Een strookje plexiglas of zo.
Inmiddels zijn de deuren bijna voorzien van een nieuwe laag lak. Nog één kant van een deur en dan is de klus geklaard.

Even wat uitzoeken

Via mijn oudste zus werd ik eraan herinnerd, dat er bij oma en opa in de Koningstraat in de jaren 50 soms mensen van een kermis logeerden. "Ze stunten op motoren" voegde ze nog toe. Volgens haar ging het om mensen met een Duits klinkende naam. Op grond van haar info heb ik een onderzoekje gedaan met een familienaam die mij bekend is. De naam dook al eens eerder op. Dankzij een dna-verwantschapsonderzoek bleek hij later verwant te zijn aan de familie Van Suchtelen van de Haare (waarvan o.a. mijn oma afstamt). Dankzij Google kwam ik via die naam (Gigengack) terecht bij een soort kermis. Ik heb toen direct de vraag voorgelegd aan een familielid met dezelfde naam. En dit was het antwoord van Erik :

"Mijn voorouders hebben veel gereisd en soms als speellieden, muzikanten en marskramers. Later zijn ze kermisexploitant geworden. Broers van mijn opa hebben inderdaad een "Steile wand" gehad, waarin motoren reden.
Wat leuk dat je daar herinnering aan hebt!"

Nou, prachtig toch? Wat de Steile Wand betreft, ik mag dan een fervent motorliefhebber zijn. maar daar heb ik nou helemaal niets van meegekregen in mijn genen.

Weer naar school

Fenna en ik kwamen vanmorgen na zo'n zes weken rust in de drukte terecht; de scholen zijn weer begonnen. Er reed een grote stoet auto's door de straat. Aan beide kanten van de weg. De ene rij met en de andere zonder kinderen. Wat mij opviel was dat er dit keer geen chauffeurs met telefoons bezig waren. Al was het wel zo, dat het stukje dat wij langs die straat liepen nog geen 100 meter lang was. 

In het ochtendnieuws hoorde ik ook over de scholen. En de coronamaatregelen. O.a. over het ventileren van de school. Iets wat in mijn tijd geen issue was. Want toen beschikten docenten nog over gezond verstand en waren ze qua besluitvorming niet afhankelijk van derden. Maar ja, de hele maatschappij is nogal week geworden.
En natuurlijk weer zo'n subtiel gebracht stukje vaccinatiepropaganda. "Bij besmetting hoeven alleen gevaccineerden niet in quarantaine", hoorde ik. Terwijl iedereen inmiddels weet dat ook gevaccineerden besmet kunnen raken (en zelfs weer ziek kunnen worden) en anderen kunnen besmetten. Ergo : een gevaccineerde docent of leerling kan anderen besmetten. In dergelijke gevallen gaan de 'daders' vrijuit. "Tja, had je je maar moeten laten vaccineren!" is de verborgen boodschap, "dan heb je tenminste een vrijbrief." Zielig hoor. Het nieuws neemt dit soort uitspraken klakkeloos over, wat aangeeft hoe de positie is ten opzichte van De Jonge c.s. : slaafs.

Fenna zwemt overal

Main

Fenna is gek op zwemmen. In eigen land heeft ze al in veel wateren gezwommen. Ook in het Marker-, het Amstel- en IJsselmeer en de zee.  Laatst in Limburg heeft ze in de Maas gezwommen.  Fenna zwemt ook als we in het buitenland zijn. Overal waar de mogelijkheid zich voordoet, neemt ze een verkoelende duik. Ze heeft in de Weser, de Elbe, de Main en diverse Duitse meren gesparteld. Ze heeft zelfs in Roemenië in de Mures gezwommen!
We hebben wel de kans gemist om haar ook in de Donau te laten zwemmen. We waren toen onderweg van Oostenrijk naar Hongarije.

Elbe

Vanwege de drukte weken we uit naar een andere camping. Ook in Hongarije heeft ze gezwommen. De camping bij Kimle lag een aan riviertje. Vraag me niet hoe dat heette.
Voordat ze het water in mag controleren we e.e.a.. Zoals de kwaliteit (lastig te beoordelen, dus enkel op het oog) en de geur. Ook of er stroming is. We zien Fenna liever niet wegdrijven, ook al is het richting de Noordzee. Dus soms zwemt ze aangelijnd. Gelukkig is haar tennisbal alles voor haar, dus was het een

Mures

kwestie van de bal op de juiste plek in het zwemwater krijgen.
Ze mag nooit nat de bus in. Een natte hond ruikt niet lekker. Gelukkig is Fenna dol op de föhn. Ze gaat er echt goed voor staan, om door de warme luchtstroom droog geblazen te worden. Dat doe ik ook wanneer we in de regen gewandeld hebben. Als het water waarin ze gezwommen heeft echt stinkt, dan krijgt Fenna een afspoel-/wasbeurt. Dat vindt ze niet leuk. Maar ze ondergaat hem heel gedwee. Want ze wil wel graag in de bus slapen. Overigens doen we dat thuis ook zo. We willen geen stinkende Fenna in huis.

Alleen voor de rijken

Als ik mee zou willen doen aan bepaalde hypes, dan moet ik eerst de loterij winnen. Biologisch voedsel is nogal duur. Nog duurder is het om een 'schone' e-car te kopen. En als ik het huis gasvrij wil maken moet ik ook zo'n € 40.000 euro ophoesten.
Maar als ik het geld ervoor heb, dan krijg ik van de overheid nog meer geld! Subsidie heet dat. Dat extra geld is dus ook alleen voor de rijken. Omdat ik niet zo rijk ben, wijzen de rijken naar mij en anderen en verwijt men ons dat we niet bijdragen aan een beter milieu en daarmee wellicht een beter klimaat. Maar ja, ons leefklimaat wordt door de regering zelf bepaalt. En dat wordt volgens de regering alleen leuker als ik geld heb. Veel geld.
Voor mij worden al die plannen pas echt serieus, wanneer het biologisch voedsel goedkoper is dan het gewone massaproduct. Wanneer Jan Modaal ook een e-car kan kopen en zijn huis tegen relatief lage kosten gasvrij kan maken. Maar zo serieus is de problematiek blijkbaar niet. Het zijn speeltjes voor de rijken, bedacht door de politiek. Weer zo'n voorbeeld van polariseren, de maatschappij in tweeën delen. Zij tegen ons.

Gemengd coronahuwelijk

Afgezien van ons geloof verschillen we ook qua opvattingen over corona en bepaald gedoe erom heen. Dus woont deze vaccinatieweigeraar samen met een gevaccineerde. We sluiten elkaar niet uit, doen niet lelijk tegen elkaar en weten dat we op allerlei manieren besmet en wellicht ziek kunnen worden. Gewoon zoals het afgelopen ruim 40 jaar al geweest is, toen eerst de een en dan de ander ziek werd. We zorgen dan gewoon voor elkaar. Wij wezen toen ook niet met een vingertje beschuldigend naar elkaar of naar de kinderen. Tja, de kinderen gingen naar school en kwamen ook soms verkouden of ziek thuis. Nee, ze werden toen niet met een snotneus of na een niesbui naar huis gestuurd door bange juffen en/of meesters. Ook niet tijdens die zwaardere griepgolven. Toen waren er nog flinke mensen en bouwden we nog zelf onze weerstand op. Nu mag dat niet meer. Dat moet een prik doen. Zeggen ze.
Soms is hier wat discussie, maar niet van dien aard dat ze ontaarden in onvriendelijkheden. Het gaat dan vaak over de chaotische, onlogische maatregelen en de telkens weer nieuwe smoezen om mensen over te halen voor een prikkie. In het algemeen respecteren wij elkaar keuze. We dragen ook geen mondkapjes in huis en zoenen elkaar vol op de mond. Ook wanneer de een thuiskomt na een verblijf elders. Ach, ik wil alleen maar zeggen : zo kan het toch zeker ook? Dus stop de polarisatie vanuit Den Haag en Let's stick together :

Can't hurry love

Ik ken het nummer van de Amerikaanse dames The Supremes. Later kwam Phil Collins met een cover. Weer later deze groep. Het blijft na al die decennia een leuk nummer.

Zelfspot

Het aantal besmettingen zegt dus helemaal niets. Het coronagebeuren begint erg veel te lijken op een spelletje van het kabinet en hun achterban. Er zijn nuttiger zaken te regelen dan het gestoei met cijfertjes.
We hebben een jerrycan met benzine als reserve staan. Omdat ie al een tijdje buiten stond, heb ik hem vanmorgen geleegd. In de benzinetank van de auto. Zo voorkom ik dat de brandstof veroudert. Terwijl ik daar langs de straatkant de brandstof leeggiet in de tank, stopt een auto met een buurtbewoner achter het stuur. Het raampje gaat naar beneden, de chauffeur steekt zijn blonde kop naar buiten en roept boven het geluid van de draaiende motor uit : "Hé Willem, sta je nou al weer benzine te jatten?!!" Dat was dus even lachen. Ik reageerde met : "Oké, ik weet het ik heb mijn kleurtje niet mee. Maar het is wel overdag!" Hij lacht en roept : "Ja maar jullie zijn een brutaal soort hè!" We lachen beiden hartelijk. We spreken elkaar geregeld en soms leent ie wat gereedschap van mij. Hij heeft ook bij de Onderzeedienst gewerkt. "Hé, fijne dag nog!", roept hij en geeft gas.
Ach ja, het gebeuren deed me denken aan de lol die wij als medewerkers met een kleurtje geregeld hadden. Even lekker onder elkaar met zelfspot bezig zijn. Daar werden de anderen, niet getinten, opvallend stil van. Haha!

Help, we verzuipen!

Ooit was de Zuidpool groen. Hij schijnt ondergronds zelfs nu nog warm te zijn. Zo'n 24 Celsius is gemeten in de grotten ver onder het ijs. Niemand weet wie er verantwoordelijk is voor die grote verandering in al dat ijs en sneeuw. Eskimo's?

Een soort van trigger happy

Trigger happy. Militairen die graag de trekker van hun wapen overhalen. Eerst schieten, dan vragen. Ik word eraan herinnerd, als mij om hulp gevraagd is door bepaalde mensen. Ze hebben problemen met hun computer / tablet. Ze gunnen mij niet de tijd een bepaald deel te bekijken of te lezen, want ze produceren een waterval aan vegen en tikken op het scherm. Het duizelt mij dan volledig. Op vragen wordt vaak geantwoord met : "Dat heb ik niet gedaan" of "Natuurlijk niet!" of  "Dat weet ik wel." Zucht.
Ze komen met een probleem bij me, maar tijdens het oplossen door mij, laten ze nadrukkelijk telkens weten het beter te weten. Over mijn schouder heen drukken ze op toetsen, klikken of vegen ze. Grrrr! Tja, dan denk en zeg ik : "Los het zelf maar op." Maar dan geven ze toe dat ze dat niet kunnen.
Soms help ik zo'n betweter nog wel. Maar dan op mijn voorwaarden. Ik help die mensen nu alleen nog als ze mij over het probleem vertellen, het apparaat aan mij geven en daarna vertrekken. En anders uit de buurt van mijn werkplek in hun huis blijven. Desnoods wachten ze maar op zolder totdat ik roep : "Ik ben klaar!" Ik zou ook handboeien en duct tape mee kunnen nemen. Maar misschien geef ik met die spullen een heel ander signaal af. Tja, zo erg is het met die mensen. Of met mij?

Retour Harderwijk

Vanmorgen zijn we een bakkie gaan doen in Harderwijk, bij onze oudste zoon en zijn kinderen. Het is iets meer dan 30 km rijden naar dat voormalig vissersstadje. Men heeft het een aantal jaren geleden gemoderniseerd. Of wel : saai gemaakt. Het begin aan de buitenkant op Lelykstad te lijken. Waar ooit een gezellige boulevard was is nu een soort parkeerplaats waar voornamelijk voetgangers lopen. Wat een miskleun! Dus we zijn zeker niet het stadje zelf geweest. Veel te saai.

Onderweg bezochten we wel de supermarkt van Dirk. Normaal blijf ik buiten in de frisse lucht, maar dit keer ging ik mee naar binnen. Sonja had namelijk gezegd, dat de winkel zeer ruim opgezet is. Ik liet me ook overhalen, omdat een moeder een jongetje dat niet de winkel in wilde in haar auto achterliet. Het jochie hing voortdurend op de claxon. Dus toch maar mee de super in.
Het was inderdaad een zeer ruim opgezet interieur. Met brede paden tussen de schappen. Het was daar wel rustig winkelen. We hadden een boodschappenlijstje en werkten dat af. Bij onze zoon aangekomen hoorden we dat het daar in die winkel ook beredruk kan zijn. We hadden dus geluk.

Op de terugweg rond 12.45 uur werden we flink op de huid gezeten door een bestelbus van Groenteproductie Flevoland. Hij kwam vanaf Biddinghuizen met een hoge snelheid aanrijden tot vlak achter ons. Daar bleef hij bumperkleven bij een snelheid van 100 km/uur (autoweg). Pas toen ik opzichtig een foto maakte, creëerde hij afstand. Maar even later haalde hij ons toch in, want 80 km/uur (max toegestaan) was hem niet snel genoeg. Ik vind het niet bepaald slim om met zoveel reclame op een bus zo'n aso rijstijl erop na te houden.

Mijn antigriepprik

 Ik herinner me nog, dat ik na een longfunctieonderzoek het advies kreeg ook jaarlijks een antigriepprik te komen halen. Men had astma bij mij geconstateerd. Na wat vragen van mijn kant en bevredigende antwoorden heb ik me laten registreren. Een van mijn vragen was of ik dan echt 100% beschermd zou zijn tegen de griep. Niet dus. Als ik pech zou hebben (een ander griepvirus dan hetgeen ik ingespoten heb gekregen), dan zou ik gewoon weer de griep krijgen. Ik kon niet terugkomen voor een andere prik. Ik kreeg ook te horen, dat het vaccin mij ook tegen andere, nieuwe varianten van het virus zou beschermen. Vanwege mijn opgebouwde weerstand. Ik kon ook gewoon besmet raken en anderen besmetten. Maar ik zou niet of nauwelijks griep krijgen. Dus gewoon elk jaar vaste prik. En ik moet zeggen : ze helpen mij prima. Mijn vaste griepdagen tijdens de winterperiode (meestal in de maand december) zijn sindsdien verdwenen.
Gezien deze ervaring is het mij vreemd, dat de nieuwe vaccins zo snel uitgewerkt zijn en dat voor elke variant een nieuw vaccin moet komen. Maar goed, nu dus de Delta variant. Ik wacht nu op de Foxtrot variant. Misschien wordt het dan pas weer leuk. Niet dansen met Jansen maar met de Corona Foxtrot variant :

Een eigen visie

Interessant te vernemen, dat de Amerikaanse president gewaarschuwd was voor een snelle opmars van de Taliban, maar dat Joe Biden beter meende te weten. Of heeft de oude man de boodschap niet goed begrepen of hem verkeerd uitgesproken?
Als men als in een recordtijd een groot pakhuis wil leeghalen vanwege een calamiteit, is het dan niet raar dat een vrachtwagen met 35 doosjes eieren terugkomt? Ik bedoel, zo'n C310 vliegtuig is een joekel van een ding dat zo'n 120 man vervoeren kan. Waarom zitten daar telkens zo bar weinig (Afghaanse) vluchtelingen in? Wordt er al flink geselecteerd? Het is schandalig dat Nederland om id kaarten of paspoorten vraagt, terwijl er vooraf een screening heeft plaatsgevonden van Afghaans personeel. Komt bij dat een groot aantal van die documenten nota bene op de ambassade ligt opgeborgen. Gelukkig is het kabinet daarover op de vingers getikt door de Kamer.
Neem dan Frankrijk (n.b. een Navo lid) dat niet als een mak schaap achter Joe Biden aanslofte. Dat land is al afgelopen maand juni begonnen met voorbereidingen tot evacuatie. Waarom zo vroeg al? Vanwege dat Amerikaans militairrapport, dat een snelle opmars van de Taliban verwachtte. Zo zie je maar weer, oorlog voeren is gewoon ons ding niet en men blijft maar domweg achter Amerika aan sjokken. Laat Defensie het maar bij stoere filmpjes maken houden, daar is ze goed in. Holland Hollywood : 

Theorie en praktijk

Slecht nieuws voor de heren Van Dissel (RIVM), De Jonge c.s. en Willeke Alberti. Het bericht ondermijnt hun streven iedereen te vaccineren met als smoes beschermd tegen besmetting. Als het over muziek maken gaat is het mij opgevallen, dat er musici zijn die alleen muziek van een blad kunnen spelen. Zonder de notenbalken voor hun neus kunnen ze nauwelijks iets spelen. Vreemd, maar waar.
Zo kwam ik tijdens mijn loopbaan iemand tegen op de afdeling Boekhouding. Zijn functie was officieel Medewerker Financiële administratie. Tijdens het gesprekje vertelde de jongeman dat hij veel studeerde. Hij had al een aantal diploma's waaronder PB, MBA en SPD 1 en 2. Hij was toen bezig met Vermogensbeheer. Petje af, hoor. Maar waarom was ie dan nog een gewone medewerker op de afdeling en geen leidinggevende of financieel adviseur? Hij zei toen dat hij wel heel goed kan leren, maar het geleerde in de praktijk toepassen lukte hem niet. Over zijn antwoord heb ik daarna vaak nagedacht. Hoe kan dat nou? Ik vond het maar raar. Later leerde ik dat niet elk mens in staat is om een verbinding te leggen tussen theorie en praktijk.
Onlangs sprak ik iemand die mij deed herinneren aan de medewerker. Hij is wat ouder dan ik. Hij leest graag en veel boeken over de interactie tussen mensen en zijn eigen psyche. Ondanks het lezen van stapels boeken lukt het hem niet die kennis in de praktijk toe te passen. Dat maak ik op uit zijn eigen antwoorden op mijn vragen. Hij is nogal introvert, maakt niet snel contact met anderen en woont alleen. Hij schrikt geregeld als ik hem een open en voor mij eerlijk antwoord geef. Maar het schijnt een prettige schrik te zijn, want hij lacht er wat verlegen bij. Hij zei toen ook een paar keer dat hij niet gewend is aan een dergelijke openheid. Tijdens het gesprek citeerde hij telkens weer stukken uit boeken die hij gelezen had. Compleet met de titel van het boek en de schrijver ervan. In theorie wist hij hoe hij zou moeten reageren. Als ik dan vroeg : ""Hoe doe je dat dan in het dagelijks leven?" glimlachte hij wat verlegen en zei alle keren : "Dat vind ik heel erg moeilijk." Hij liet merkbaar veel afhangen wat anderen van hem vinden. Zonder die anderen daarover vragen te stellen.

L'histoire se répète

Toen ik hoorde en las over de toezegging van de Taliban om geen angst en dood te zaaien onder de bevolking, moest ik weer aan mijn les Geschiedenis denken. Aan de Engelsman Chamberlain, die als een held onthaald werd toen hij vlak voor de oorlog na een gesprek met Adolf Hitler terugkeerde in Londen. De Brit zwaaide vrolijk met een document dat het Verdrag van München inhield. Hitler zou Engeland niet aanvallen. Hoera!!
In Afghanistan is inmiddels de jacht geopend op iedereen inclusief het gezin die de westerse troepen op wat voor manier dan ook geholpen heeft. Zoals vaker helaas het geval is laat een van de vliegtuigen van onze Luchtmacht het afweten; kapot. Maar ja, het was wel helemaal naar Afghanistan gevlogen hoor! Namens mevrouw Ank Bijleveld aan de Afghanen in doodsnood haar zeer nederige excuses. PS. Hier doet men niet aan steniging. Dus enkel excuses.

Deuren lakken

Wat een afknapper. Als we toch zo graag met cijfers en percentages werken : 50% van onze vloot vliegtuigen die mensen uit Afghanistan moeten ophalen is kapot.
Ergens las ik dat op het station van Almelo een reiziger zonder smartphone gezien is. Hij is opgepakt. De politie weet niet wat de man mankeerde.
Gisteren was ik stof aan het happen. Hoewel, ik had zo'n mondmasker op maar mijn haardos voelde na de klus wat stroef aan. Ik heb een paar deuren geschuurd.
Vandaag heb ik ze in de grondlak gezet. Met een roller en soms een kwastje. Dat leek me een aardig klusje om te doen, maar dat viel toch tegen. De eerste twee deuren waren helemaal dicht. Er zat geen glas in. Die vraten bij mij aardig wat energie en zin weg. Gelukkig deed ik de deur met de grote ruit als laatste.

schouder met t shirt en wat arm

Voordat ik die deed, ben ik samen met Fenna even een luchtje gaan scheppen. Onderweg had ik voldoende bijgetankt om de laatste deur ook te doen. Ik was bijna klaar met die deur (van de huiskamer naar de gang), toen Sonja terugkeerde. Voor Fenna met haar uitstekende gehoor reden om vrolijk te gaan kwispelen. Voor de deur. IK kon nog net voorkomen dat ze haar neus tegen de natte deur drukte en/of dat haar zwiepende staart over de deur zou vegen. Ze had wel wat witte grondverf op de kop. Maar vraag mij niet hoe dat nou kan.
Het bleef bij wat verfvegen op de vloer. Ik deed de deur open, maar had niet gezien dat er een druppel verf gevallen was. Er lag natuurlijk wel een doek op de grond, maar die was door het gedoe met Fenna verschoven. Gelukkig was er nog een doekje met terpentine erop. Dat had ik eerder gebuikt om een deel van mijn arm van verf te ontdoen.

De eerste twee deuren bevinden zich namelijk vlak naast elkaar. Toen ik die van de meterkast had gedaan en de deur naar de huiskamer wilde doen, voelde ik plots iets tegen mijn arm drukken. Hé, een deur! Dag t-shirt, dag mooie afdruk op de net gelakte deur! Weer een poetsdoek rijker dus. Ik laat de deuren eerst maar grondig drogen. Een paar dagen of zo. Daarna worden ze definitief gelakt. Ze worden net als ik grijs.