Een Leiderdorper
in de Flevopolder
dinsdag 31 januari 2023
Flex vega
Zorgen over de zorg
"Nog nooit eerder heb ik de situaties zoals ik hieronder omschrijf meegemaakt en hebben artsen er geen verklaring voor of weten ze niet wat ze met de ziektebeelden kunnen doen. Ik werk als wijkverpleegkundige en kom bij de mensen thuis. Wat ik zie baart mij ernstig zorgen en daarom wil ik mijn bevindingen met jullie delen. Meerdere cliënten hebben in de maanden na de covid-prikken opvallend veel grote rood-blauwe plekken op onderarmen en benen gekregen.
Let your love flow
En om zelf eens lekker mee te jammen :
maandag 30 januari 2023
Zondagsrijders
Gisteren reed ik even over de A6 naar Almere Haven. Het was zondag, dus waren er zondagsrijders op de weg. Gestuntel, lang links rijden, slingeren, met een veel te lage snelheid invoegen enz. Maar ook doordeweeks zie ik veel zondagsrijders op de wegen. Ik weet wie dat nou weer geregeld heeft, want ik volg het nationale nieuws nauwelijks.
Steeds meer mensen vertonen naar gedrag. Ook achter het stuur. Zelfs vrachtwagenchauffeurs. Hier eentje, die niet gepasseerd wenst te worden. Door niemand. Gelukkig eindigt zijn wangedrag met een flinke dosis karma. Je zou in het passeren bijna nog graag even lachend naar hem gezwaaid hebben.
David over Auschwitz en Nederland
Toch maar met een slede
verknipte slede |
Toen ik de oude radio verwijderd had, zag ik dat de bijbehorende slede van de linker kant ontdaan was. Ik heb de opening en de nieuwe slede met een schuifmaat opgemeten. De nieuwe slede is precies even groot als de behuizing. Aan alle vier de zijden. Ik heb besloten de nieuwe slede ook maar kleiner te maken. Hij is aan alle kanten net de dikte van het metaal te groot. Ik heb de nieuwe slede in tweeën geknipt met een blikschaar. Daarna het ik er een ultra smal randje afgeknipt. Ik heb één zo'n helft (L vorm - foto) om de radio gedaan en de radio toen in de behuizing in het dashboard geschoven. Nu zit ie dankzij het opstaande randje van de slede wel goed geklemd en kan ik de toetsen bedienen, zonder dat de radio naar binnen gedrukt wordt. De andere helft van de verknipte slede heb ik maar in de doos van de radio gedaan.
Wat duur zeg!
Een bakje gewone friet kostte nog niet zo lang geleden €1,75. Nu kost dat bakje €2,90. Volgens mij is dat bakje kleiner of er zit gewoon minder friet in. Hetzelfde gegoochel met de hamburgers en kroketten. Alles is duurder en qua gewicht minder. Het is nu veel voordeliger zelf thuis te gaan frituren en bakken. Omwille van de bezuiniging heeft Sonja een kleine frituurpan (gratis) op de kop weten te tikken. Daar kan maar 1 liter frituurolie in (scheelt weer olie en energie) en de pan is groot genoeg voor twee porties friet of vier kroketten.
In onze gewone frituurpan zit 3 liter frituurolie. Dus meer olie en een hoger energieverbruik als we iets voor ons beiden willen frituren. We zijn niet zover dat we enkel nog tegen laag tarief frituren. Dan zou de frietendag en/of het eten van snacks verplaatst moeten worden naar het weekend. We gebruiken de frituurpan (groot of klein) overigens hooguit 1x in de week. Over het algemeen kan ik me heel goed beheersen wat het eten van snacks betreft. Nu het zo duur geworden is, is het nog gemakkelijker om 'neen' tegen mezelf te zeggen. Ik vind het nu ook nog zonde van het geld.
Het oostfront
Van een andere onafhankelijke journalist die in Rusland woont :
"Welnu, de belangrijkste westerse media zullen hier natuurlijk niets over vertellen, maar een van de belangrijkste nieuwsberichten hier in Rusland vandaag was het feit dat Russische troepen de volledige controle hebben verkregen over de nederzetting Blagodatnoye in de buurt van de stad Soledar, die , trouwens, werd ook vermeld op mijn kanaal in de update van vandaag. Offensieve acties werden uitgevoerd door onderdelen van Wagner PMC. Ook Ugledar is in Russische handen gevallen.
Een dergelijke ontwikkeling maakt de positie van de Oekraïense eenheden in Bakhmut buitengewoon moeilijk, in feite onverdedigbaar.
Bovendien hebben de Russische media vanavond informatie gepubliceerd dat de Russische zijde tijdens offensieve operaties in de regio Zaporozhye de controle heeft overgenomen over negen nederzettingen die voorheen in handen waren van eenheden van de strijdkrachten van Oekraïne.
Als we de gebeurtenissen aan het front van de afgelopen 3-4 weken beoordelen, lijkt het erop dat de troepen die loyaal blijven aan het Zelensky-regime niet alleen op het slagveld worden verslagen, maar ook psychologisch, omdat ze de laatste tijd posities verlaten en zich steeds vaker terugtrekken uit allerlei posities. De verliezen aan Oekraïense kant worden geraamd op bijna 300.00 man."
Ergo : het wordt voor met name Oekraïne alsmaar erger. Het Russisch leger heeft nog niet eens z'n volle slagkracht ingezet. Het sturen van tanks en vliegtuigen heeft geen enkele zin. Komt bij dat goed militair materieel voor ruim 60% afhankelijk is van zeer goed getrainde bemanningen. De vraag is ook of men de moderne militaire techniek in handen wil laten vallen van Rusland. Het lijkt me een goed idee om in voorkomende gevallen een tentoonstelling van veroverd Westers materieel te organiseren : een Leopard en Abram op het Rode Plein in Moskou. Van de andere kant gezien :
Ik wel, maar jij niet
Je kent het vast wel : mensen die anderen graag pesten, maar zodra ze zelf gepest worden slaan bij hen de stoppen door. Wel uitdelen, maar niet willen incasseren. Ik werd eraan herinnerd, toen Boris Johnson zei, dat Poetin gedreigd had een raket op hem af te sturen. De Britten hebben in het recent verleden veel raketten op onschuldigen afgevuurd. Dat is volgens Johnson blijkbaar wel oké.
Zimbabwe heeft een slimme zet gedaan. De regering heeft een verbod uitgevaardigd op de export van lithiumerts. In feite is het een maatregel die geboren is uit de boycots van de EU jegens het land. Zimbabwe wil het erts eerst zelf bewerken. Het land levert zo'n 10% van de wereldwijde vraag naar het erts. Een uitzondering op het exportverbod is China, dat veel geïnvesteerd heeft in de winning van lithium in Zimbabwe. Veel mijnen daar zijn in Chinese handen.
In het dagelijks nieuws wordt elk Oekraïens slachtoffer van de oorlog gemeld. De Oekraïense burgers die sinds 2014 het slachtoffer zijn van hun eigen regering, bleven buiten beeld. In die periode zijn in het oosten van Oekraïne ook scholen, ziekenhuizen en woningen gebombardeerd met als gevolg veel slachtoffers onder de bevolking.
Geen tijd?
Vanmorgen raakte ik in gesprek met een opa. Het begon uiteraard eerst over ons milieu en hoe met name de jeugd daarmee omgaat. Al pratend bleven we bij de jonge generatie hangen. Hij vertelde mij, dat ie zijn kinderen erg weinig zag. "Ze hebben het erg druk, natuurlijk", vergoelijkte hij. Meneer herinnert zich nog de tijd, waarin alles anders was. Hij vertelde over een tas aan de knop van de buitendeur, met daarin een portemonnee en een boodschappenbriefje. Dar gebeurde wanneer zijn ouders niet thuis waren. Die tas was bedoeld voor de SRV wagen die langs de deuren reed. Na thuiskomst lagen de boodschappen in de tas, met portemonnee en het wisselgeld. Tja, dat kon toen nog. Net als het bekende touwtje uit de brievenbus en de fiets die niet per se op slot hoefde. Tegenwoordig worden er zaken uit je huis gestolen, terwijl de deuren en ramen volgens bepaalde veiligheidsnormen afgesloten zijn. Aan de ene kant is het leuk te horen over een tijd die een stuk zorgelozer was. Aan de andere kant vertelt het ook hoe diep wij sindsdien weggezakt zijn. "Ze worden heel anders opgevoed, hè", zei hij wat berustend.
Toen hij het weer over zijn kinderen sprak en zei dat ze geen tijd hadden voor een bezoek, zei ik : "Geen tijd betekent voor mij geen prioriteit." Tja, daar werd meneer even stil van. Hij lachte wat en zei enkel : "Misschien is dat zo." Hij vertelde dat hij en zijn vrouw met de kids geregeld opa en oma bezochten. Meestal in het weekend. Dat herkende ik. Dus het goede voorbeeld was wel gegeven, maar blijkbaar niet overgenomen. Omdat het volgens mij geen prioriteit heeft of, zoals hij zei, er geen tijd meer voor is. Tenzij ze iets nodig hebben. Aan de andere kant zijn ze er wel, wanneer je ze zelf eens nodig hebt. Maar ja, wij vragen niet zo gemakkelijk en hebben ook geen eerst-ikke mentaliteit.
Ruilen om niet te huilen
Om af te kicken heb ik vanmorgen maar weer een rondje zwerfvuil gelopen. Het was weer een plastic zak vol. Zoals vaker werd er een gesprekje aangeknoopt door een buurtbewoner. Altijd leuk, ook al zijn we het niet altijd eens over bepaalde kwesties. Maar we vinden beiden dat dat mag. Dat maakt zo'n gesprek nog leuker. Niet een ander jouw mening opdringen, maar luisteren en proberen te begrijpen. Het kan dus nog.
Wat een bende!
De gemeente gooit ook niet even de briefje of mail de deur uit, om zon winkelier erop te attenderen de boel even op te ruimen. Dus zie ik ook papier wegwaaien.
De Praxis zelf kende een zeer uitgebreid assortiment. Daar kon ik een rolletje spijkerband kopen. Hier en in Lelystad is het een enorme rol en dito prijs. Nee, ik ben er niet speciaal voor naar Almere Haven gereden hoor. Ik was vanwege een afspraak daar en toen heb ik gelijk maar mijn slag geslagen.
De hoeveelheid zwerfvuil leidde er wel toe, dat ik na terugkeer een grijper in de kofferbak gelegd heb. Ik kreeg op die parkeerplaats tijdens het wachten flink de kriebels. 😏 Vreemd dat de Praxis niet een van de medewerkers naar buiten stuurt om de zaak weer wat representatiever te maken.
Een kijk op het WEF
zondag 29 januari 2023
Nathan Bell - Names
Niet gelezen
Omdat mijn moeder zeer weinig losliet over haar tijd in een Jappenkamp, ben ik op zoek gegaan naar wat literatuur. Eerder had ik al docu's gezien en verhalen gelezen. Ik vond hier in een winkel met 2e handsboeken een boekje, Bezonken Rood. Het is geschreven door Jeroen Brouwers, die als kind in zo'n kamp doorgebracht heeft. Ik heb het niet helemaal gelezen, omdat ik tijdens het lezen telkens wat boos werd. Boos vanwege de kwaadaardigheid van de mens. Ik begreep al snel, waarom mijn moeder en anderen weinig over die periode loslieten. En over het gedrag van mensen (zowel gevangenen als bewakers) die in zo'n kamp gezeten hebben. Om die reden ben ik pas veel later mijn moeders gedragingen en denkbeelden gaan begrijpen. Kort gezegd : ook de kinderen hebben de gevolgen van haar verblijf in een kamp ondervonden. Neemt niet weg dat ik een zeer fijne jeugd gehad heb en uit een warm nest ben. Ik merkte best wel dat het bij mijn vriendjes en vriendinnetjes thuis anders was. Maar die situaties riepen bij mij alleen vragen op, nooit verwijten.