donderdag 28 maart 2024

Niet handig

Aan de voorkant van het huisje staan de kliko's. Ze staan achter een hekje, waar een huis tuin en keuken grendel op zit. Afgelopen periode realiseerde ik me, dat met het plaatsen ervan ik niet goed opgelet heb. De grendel schuift in een halfrond beugeltje. Omdat het hout werkt komt het niet exact voor het gat terecht. Ik heb me al diverse keren voorgenomen daar iets aan te gaan doen. Maar ik vergat het klusje telkens weer.
Vandaag werden de GFT kliko's geleegd. Dus kreeg ik weer te maken met die moeilijk sluitende grendel. Dit keer vergat ik het niet. Na terugkeer van de loods, heb ik de sluiting gewijzigd. Met een wat slimmere oplossing dan voorheen.
Ik heb het origineel vervangen door een hoekprofieltje. Daar schuift de grendel achter, zonder precies in een nauw sluitende opening te hoeven mikken. De grendel zelf heb ik ook maar gelijk wat gesmeerd.

Poetsen en plakken

In de loods (droog en warmer) heb ik de kont van de Matrix weer van zijn merknaam voorzien. Dat naamplaatje was eerder gaan loslaten. De plek heb ik eerst schoongemaakt, want ik ging met een draaiende schijf aan de slag. Ik wilde zo voorkomen, dat er zand of zo in de laklaag gedraaid zou worden. Met een caramelschijf heb ik daarna de lijmresten van de klep verwijderd.
Om de plek goed schoon te krijgen, heb ik wat Commandant gebruikt. Omdat het doekje toch al dat poetsmiddel bevatte, heb ik de Matrix ook weer helder uit z'n ogen laten kijken. Ofwel : ik heb de beide koplampen weer gepoetst. Het kunststof wordt vrij snel dof.
Er lag een koker met lijm op de werkbank. Helaas was de lijm in de spuitmond uitgehard. Om geknoei met een grote spuitmond te voorkomen, heb ik een plankje gebruikt. Op dat plankje heb ik een laagje lijm uitgesmeerd. Ik heb daarna het naamplaatje erop gedrukt. Op die manier heb ik het plaatje van lijm voorzien. Met een schroevendraaiertje heb ik het plaatje opgelicht en daarna op de kont van de Matrix geplakt. Het leek mij gemakkelijker dan letter voor letter de achterkant van lijm te voorzien.
Toen ik zo bezig was, viel mij een aantal storende zaken op. Werk aan de winkel!

Pizza generatie

Of is het de sushi of smartphone generatie? Hoe dan ook, onderzoek heeft uitgewezen, dat ruim de helft van hen de pensioenleeftijd niet zal bereiken. "Omdat ze eerder opgebrand zijn", aldus de toelichting. Er zal een groot beroep gedaan worden op de uitkeringen wegens arbeidsongeschiktheid.
Ik herinner me nog de patatgeneratie. Toen was al sprake van erosie in de mentaliteit. Een direct gevolg van de maatschappelijke verandering, waarin kinderen (geboren in de jaren 70-80) hun eigen keuzes mochten maken. Wie goed oplet ziet dat dit hardnekkige maatschappelijk virus zich permanent gevestigd heeft in de westerse maatschappij. Behalve in het leger. Maar daar is dan ook geen animo meer voor. Ik noem het maar het vraagvirus.
Dat slaat al op zeer jonge leeftijd toe. Aan een kind dat nog niet eens fatsoenlijk kan lopen en/of praten worden al vragen gesteld zoals : "Zal mamma je verschonen?",  "Heb je al trek?", "Moet je niet naar bed?" of "Wat wil je eten?" en meer van die onzinnige vragen.
Zelfs handhavers doen dat. "Mag ik uw rijbewijs zien?", "Wilt u even uitstappen?", "Blijft u even staan?" en dat wordt dan vijf of zes keer herhaald. Maar ja, "Neen heb je en ja kan je krijgen".  Dus wordt het "nee!" en worden collega's opgeroepen. Er is een uitzondering. Wie tegen de regeringspolitiek protesteert, wordt in elkaar geslagen. Maar dat is dan weer een negatief gevolg van al dat gevraag. Het leidt tot frustraties bij handhavers. De opgelopen frustraties kunnen de handhavers dan even botvieren op vreedzame demonstranten. Met toestemming van hun bazen in Den Haag. Om de arbeidsongeschiktheid van handhavers uit te stellen.
De pizza generatie mag dan tot de Google soort gerekend worden, maar veel kennis en kunde ontbreken. Dat soort vragen boeit hen niet. Hun sociale vaardigheden beperken zich tot digitale interactie met de medemens. Zonder techniek, zijn zij gedoemd tot arbeidsongeschiktheid.

Extra steun

Als op de fietsendrager de pakezel Stella staat, neigt de fiets naar de caravan te hellen. Onderweg zie ik veel te veel beweging van de fiets. Ik heb er geen vertrouwen in. Zodra de caravan uit de stalling is, ga ik een extra steun (rood) maken. Hij moet de grote beugel van de fietsendrager verbinden met de caravan. Onder het raam van de caravan zit over de gehele breedte een balk. Daarop maak ik de bevestiging. Voor de steun wil ik aluminium buis gebruiken. Desnoods een aluminium tentstok, die op maat gemaakt is. De beide uiteinden van de steun moeten zowel op de beugel als op de caravan met een buisklem o.i.d. vastgezet kunnen worden. 

woensdag 27 maart 2024

In vuur en vlam

Men sjokt weliswaar achter het e-gebeuren aan, er kleven ook veel nadelen aan dat elektrisch gedoe. Afgezien van de kinderarbeid blijkt dat het aantal spontane branden vanwege de lithium-ion accu's en batterijen sterk groeit. Een jaar geleden brak in het noorden van Frankrijk een enorme brand uit in een lithium-ion accufabriek. Een dergelijke brand is nauwelijks te blussen.
Zelf ben ik getuige geweest van zoiets, toen een accu van een telefoon per ongeluk beschadigd raakte. In het algemeen houdt men dit soort negatieve kanten van accu's liever buiten de media. Deze feiten zijn namelijk politiek niet correct.

Relativerend

In veel situaties waarin ik het wat lastig heb, denk ik : "Het kan erger." Al langere tijd heb ik afhankelijk van de situatie last van overprikkeld raken. Ik weet dat ik na een nachtje slapen weer helemaal de oude ben. Als ik bijvoorbeeld 's morgens vroeg overprikkeld raak, dan ga ik naar buiten om een eindje te lopen. Dan merk ik dat mijn lijf er slechter aan toe is dan mijn geest en is mijn aandacht subiet verlegd. 😂 Het is allemaal relatief. Het kan altijd erger. Ik ben blij dat ik nog leef.
Ze mogen dan weliswaar de godganse dag met hun telefoon bezig zijn, ze zijn nauwelijks op de hoogte van het wereldgebeuren en waar Den Haag ligt. Op dat laatste hoor ik steevast : "Mijn topo is niet zo denderend."
Wie denkt dat ie opgelucht weer adem haalt vanwege de hulp aan de Palestijnen in Gaza, komt bedrogen uit.

Door het stof

Dikkertje Dap zat vanmorgen vroeg weer op de trap. Niet met een giraf maar met een poetsdoek. Toen ik gisteravond met de blote hand de traptreden  streelde, voelde ik hier en daar nog lijmresten. Die heb ik vanmorgen aangepakt. Daarna ben ik gaan schuren. De schuurmachine heb ik op een laag toerental gezet, zodat mijn handen wat ontlast werden.
Na het stoffig schuren heb ik de trap en de omgeving met de stofzuiger schoongemaakt. Tenminste, dat dacht ik. Met gevolg, dat ik ook met een emmer met een sopje aan de gang moest. Toen ik daarmee klaar was en de stofzuiger wilde opruimen, zag ik de volgende uitdaging : een stofzuiger schoonmaken.
Ik heb dat zuigbeest gedemonteerd en in een sopje gegooid. Wat een smeerboel! Niet alleen van het witte stof, maar ook van het reguliere zuigwerk. Dus het schoonmaken kwam als geroepen en moest ik weer door het stof.
Als laatste geef ik mezelf nog een schoonmaakbeurt. Het stof komt mij letterlijk de neus uit. De volgende keer ga ik wat oneffenheden plamuren. Daarna die plekken wat voorzichtig schuren en dan kan de eerste verflaag erop. Ik denk dat het dan vrijdagochtend zal zijn, want de trap hoeft en mag daarna niet belopen worden.

Gesjoemel met de waarheid

In geen van de gevallen, waarin ik als kind na een akkefietje de waarheid vertelde, heb ik te horen gekregen dat men mij daarvoor bedankte. De waarheid deed er niet toe, wan tik kreeg toch gewoon straf. Dus waarom zou ik de waarheid vertellen? En zo leerde ik al op jonge leeftijd liegen.
Toch bleef ik vasthouden aan de waarheid. Daar was / is niet iedereen blij mee. Ook  al zouden ze ermee kunnen omgaan als oefenstof voor leren accepteren en/of incasseren. Want alles waar je moeite mee hebt is een les.
Toen ik door dat donkere dal dwaalde, viel mij de succesverhalen op die het UWV in haar magazine opdiste. Het ging telkens weer over jongelui, die dankzij het UWV na hun ziekteverzuim weer vrolijk aan het werk waren. Het stak mij omdat het UWV mij alles behalve goed heeft behandeld. Ik werd door fouten van hun kant weer gedeeltelijk goedgekeurd door een arts die geen arts bleek te zijn. Maar de boel terugdraaien kon men niet. De werkwijze in die tijd was om te janken. Bij elk bezoek begon het verhaal weer helemaal opnieuw.
Omdat ik me beklaagd had bij het UWV, kreeg ik de mogelijkheid mijn verhaal voor hun magazine te doen. Het concept werd tijdens een controle door het UWV aangepast. Mijn verhaal ging toen weer richting een succesverhaal. Kortom de publicatie was een vertaling van mijn ervaringen in een UWV versie.
Ik kom die werkwijze nog steeds tegen. In allerlei reportages en/of documentaires. De makers geven er graag een draai aan. Dusdanig, dat hun mening erin naar voren komt. Een mening is geen feit, maar neigt naar propaganda. Ik heb er niets mee.
Neem nou de zogenaamde Jodenhaat. Er vindt een genocide plaats uitgevoerd door Joden. Mogen anderen daar niet verontwaardigd of boos over zijn? En als de daders zich niets aantrekken van de kritiek, mag je ze dan niet gaan haten? Of is in dit geval de haat jegens de betreffende Joden plots dezelfde als in de jaren 30 en 40? De hedendaagse Jodenhaat is al na 1948 gezaaid. Door de Joden zelf met hun wreedheden en diefstal van Palestijns land. De westerse landen hebben die misdaden altijd verzwegen. De huidige Jodenhaat is daar een direct gevolg van. In deze video wordt een Palestijns jongetje geïntimideerd door zwaar bewapende Joodse militairen. Ook de winkelier werd aangepakt. De opnames van de beveiligingscamera werden gelijk veiliggesteld. De beelden zijn later door de IDF militairen in beslag genomen. Israël wordt geregeld betrapt op het verspreiden van nepnieuws over de genocide. Dagelijks worden ook Palestijnse kinderen door Joden mishandeld.

Het Duits coronabeleid

Afrekenen met Frankrijk

Frankrijk wordt van het Afrikaanse continent geschopt. De Fransen hanteren nog steeds het ouderwetse, mensonterende koloniale systeem. Afrika is Frankrijk meer dan zat.

Sweet Soul Music

Daarvoor moeten we terug naar de jaren 60. Wat een tijd! Arthur noemt ze allemaal op. En dat is alleen nog maar de Soul Music. Er was nog meer. Veel meer.

dinsdag 26 maart 2024

40 dagen

 


Een trap onder m'n kont

Home alone. Ja, dat was het vanmiddag. Dus besloot ik thuis wat te gaan doen. Op de fiets ben ik naar een bouwmarkt gereden. Dit keer de meest verre (zo'n 7 km), want daar herinnerde ik me een aanbieding van speciale lak.
Na aankomst bleek de aanbieding (natuurlijk) al niet meer geldig. "E ris gisteren een nieuwe folder uitgekomen en daarmee vervalt de vorige", lichtte de medewerkster toe. Maakt niet uit, want ik moest hoe dan ook verf hebben. Door een of andere kortsluiting in mijn hoofd, meende ik de trap naar zolder te moeten gaan aanpakken. Ouderdom komt met gebreken, want de trap vertoont kale plekken. Daar is de verf van afgesprongen, ondanks de aanwezigheid van de bekleding in de vorm van halve maantjes. Trapmatten heten die dingen officieel.
De matten heb ik als eerste verwijderd. Simpelweg door ze los te trekken. Dat gaf deze burger moed. Maar toen zag ie de restanten van dotten lijm en dubbelzijdige tape! Daar was ik dus de rest van de tijd zoet mee. Ik heb eerst de bekende föhn gebruikt. Maar zonder resultaat. Toen heb ik naar de stickerverwijderaar gegrepen.
Omdat ik geen geschikte kwast kon vinden om de restanten te deppen, heb ik maar een oude tandenborstel gepakt. Die gebruikte ik als ik de motorfiets ging schoonmaken. Zo'n borstel paste mooi tussen de koelribben en andere smalle openingen.
Ik had (weer eens) geluk. Ik doopte de borstel in de stickerverwijderaar en begon over de lijmresten te vegen. En zie : ik kon het kleverige spul als het ware zo opvegen! Neemt niet weg dat het nog een aardig klusje bleef. Om maar te zwijgen van de geur. Vooraf had ik de achterdeur op een kier gezet en het kleine zolderraam geopend.
Maar dat kon niet voorkomen dat de geur van de olie door het hele huis te ruiken valt.
Ik ben nu zover, dat ik alleen het tape op de eerste verdieping nog moet zien te verwijderen. Maar daar had ik na al dat gepruts geen zin meer in. Het was al 16.00 uur en ik had nog niet eens thee gedronken. Morgenochtend zet ik de schuurmachine erop. Dan komt er stof vrij. Da's tenminste weer eens wat anders dan die stank. Dat ze in zo'n flesje geen prettige geur toevoegen, snap ik niet. Zoals de geur van Castrol olie of zo. 😅

Tevreden

Vandaag heb ik de klusjes voor een buurtbewoonster afgerond. Gisteren heb ik de vensterbank opgeleverd. Daarna restte de afwerking van een hoek van twee muren. Vanmorgen heb ik de boel nogmaals opgemeten. Voor alle zekerheid, want ik moest een kwartrond hoekprofiel kopen van max. 13 mm. en 2,60 meter lang. Onderweg naar de bouwmarkt heb ik gelijk maar die handige schuurschijf opgehaald. Dat ding is in toerental verstelbaar, zodat ie niet als een malle tekeer gaat. Dat wilde ik per se niet, want ik moest een opstaand randje stuc verwijderen. Zo'n laag toerental voorkomt, dat het stof overal naar toe geslingerd wordt. De schuurmachine heb ik trouwens ook nodig om onze trap te schuren.
Toen ik daar arriveerde, zag ik haar zwarte kater op de vensterbank zitten. Daar had meneer een goed uitzicht over de straat. Dankzij de vensterbank. Ik heb het opstaande randje stuc mooi kunnen verwijderen. Pas toen ik het hoekprofiel erop zette om het te passen, zag ik dat aan de onderkant van de muur de gipsplaat wat bol was. Ik kon die oneffenheid niet corrigeren met schuren. Dan zou er relatief veel, 0,5 cm, af moeten. Daar waagde ik me niet aan. De bewoonster vond het geen probleem. Dus was er voor mij ook geen probleem.
Nadat ik het hoekprofiel en het kwart rond provisorisch had geplaatst, vroeg ik mevrouw of ze met zo'n oplossing tevreden zou zijn. Dat was ze. Al gaf ze wel aan, dat ze na al die maanden van wachten blij was dat de hoek eindelijk afgewerkt wordt.
Als eerste heb ik het zelfklevend kunststof hoekprofiel van 4 cm x 260 cm geplaatst. Om te voorkomen dat het later toch los zou raken, heb ik het met een paar spijkertjes vastgezet. Dusdanig, dat de koppen achter het houten kwart rond uit het zicht verdwenen. In eerste instantie wilde ik het kwart rond lijmen. Maar omdat het houtwerk eronder niet echt vlak was, heb ik het met spijkertjes vastgezet. Vooraf had ik de gaatjes geboord, om het splijten van het kwart rond te voorkomen. De spijkertjes hebben een donkere kop (zoals ik die vroeger had 😁), dus die zie je niet meer als de boel in donker grijs gelakt wordt. Mevrouw was zo tevreden, dat ze zelf de kwast ter hand wilde nemen om het geheel op de juiste kleur te krijgen. Het geschuurde randje stuc gaat ze ook doen. Van beide kleuren had ze nog een blikje staan.
Daarna heb ik een stukje pvc dat uit het plafond stak afgezaagd. Daar eindigde een binnenmuur. Het stukje plafond is nu klaar voor de stukadoor. Toen ik de boel opruimde en aanveegde, stonden de blikken en het schildersgereedschap al klaar. Mevrouw wilde er blijkbaar geen gras over laten groeien. Ze zou in ruil voor de klussen mij twee fietsen meegeven. Toen we bij het schuurtje in haar tuin waren aangekomen, kregen we de deur niet open! Ik zag aan het kozijnhout, dat met name de dorpel aan vervanging toe was. Mevrouw zei : "Als het een paar dagen droog is, dan gaat ie wel open. Dan wacht er een volgende klus."

Good times

De tijd waarin de jongedames met een gerust hart over straat konden in hun minirokjes en jurkjes. Of in hun hotpants met knielaarzen. De tijd van de lange haren, de jeans met wijde pijpen (bell bottoms), de jassen van schapen leer, de joints, de krakers en de sleep ins. De jaren 70. Het was dus beter om 20 te zijn in de jaren 70, dan 70 in de jaren 20. Zucht.