Toen ik de ontmoetingsruimte betrad, hoorde ik wat paniek naast me. Het nieuwe koffiezetapparaat 'deed het niet', werd geroepen. Ik stopte, keek op het display en zei droogjes : "Je moet het waterreservoir bijvullen". Als reactie kreeg ik te horen, dat er genoeg water in zat. Ik haalde mijn schouders op en herhaalde mijn opmerking. Ik wees daarbij op het rode lampje dat een schuin geplaatste schenkbeker liet zien. Ondanks dat begon men al om Sonja te roepen. Een van de dames trok vanwege mijn (zoek het dan maar zelf uit) houding toch maar even het reservoir uit het apparaat. En zie : het was leeg!
He tis me tijdens mijn loopbaan vaker overkomen; paniekvogels. Terwijl zij paniekeren dacht ik na over een oplossing. Omdat ik zelf rustig bleef dacht men dat het probleem mij niets zou interesseren. Maar ja, iemand moet het toch oplossen of moest ik soms met die paniekvogels meedoen?
In andere gevallen hoefde ik enkel erbij komen te staan met de vraag / opdracht : "Doe dat nou nog eens." En dan lukte iets wel wat voor hen telkens misging. Vanwege dat soort handelingen werd mij ook een keer bij wijze van grap gevraagd mijn hand op de computer te leggen. 😆
