Geen band met de natuur

Zondagochtend, rijdend over de Knardijk, zag ik langs het Bovenwater een mooie witte kraag van ijs de oever wit kleuren. Een fraai gezicht. Even verderop zag ik in de berm een wat minder fraai beeld : een stapel autobanden. Een bandenboertje heeft ze daar blijkbaar gedumpt.
Ik weet dat in 2004 een wet in werking trad, die door het ministerie van Vrom in het leven is geroepen. Deze wet, Besluit beheer autobanden, stelt dat importeurs en leveranciers van allerhande banden voor voertuigen, oude banden gratis moeten terugnemen. Het betreft een één op één regeling. Dat wil zeggen, dat als ik twee oude banden laat vervangen door twee nieuwe, ik de oude gratis ter plekke mag achterlaten. Nu is er niets gratis in dit land, dus is er ook zoiets als de verwijderingsbijdrage. Die zit verwerk als opslag in de nieuwe band of wordt apart vermeld op de factuur. Eigenlijk is dat bedrag neergelegd bij de leveranciers en producenten, maar die mogen dat aan hun klanten doorberekenen. En als je als ondernemer mag kiezen, dan kies je natuurlijk voor het geld.  Zo werkt dat.
Het vreemde is dat die oude banden in feite een goudmijn is. Er wordt veel verdiend met producten die uit het recycleproces voortkomen. Dan is het toch vreemd dat je moet betalen om zo'n oude band te mogen inleveren?
De regeling houdt in, dat leveranciers in principe niet met oude banden in hun maag blijven zitten en zodoende vooral het milieu beschermd wordt. De oude banden worden gratis opgehaald door speciale, RecyBem gecertificeerde, bedrijven.
Wie als leverancier dit spelletje gewoon meespeelt, hoeft geen banden te dumpen. Tenzij je als ondernemer je niet of onvoldoende verdiept hebt in de autobandenproblematiek. Maar dan heb je volgens mij niet echt een band met je bedrijf en helemaal niet met de natuur en dus je medemens.