Ik mag dan best wel geduld hebben, toch word ik soms wat kriegel van ja-maar mensen. In de tijd van onze winkel was er een klant, die ook telkens met ja, maar reageerde. Alleen als ik hem na binnenkomst of vertrek groette, zei hij niet "Ja, maar..." Voor de rest wel. Op een gegeven moment was ik zijn besluitloosheid zo zat (hij was al een paar weken bezig om een andere uitlaat voor zijn tweewieler uit te zoeken en vroeg daarbij telkens met dezelfde vragen om advies), dat ik tegen hem zei : "Als je nog één keer ja maar zegt, zet ik je de winkel uit!" Wat denk je? Meneer zegt : "Ja, maar dan heb ik geen nieuwe uitlaat."
Niet alleen onder tieners ook sommige kleine kinderen hebben dat trekje. Als je hen een opdracht geeft (meestal gaat het over opruimen), krijg ik "Ja, maar..." te horen. Ze vervallen snel in een soort discussie, waarin ze hun gelijk willen gaan halen. Schijnt hen aangeleerd te zijn. Blijkbaar is hen nog niet geleerd, dat "Ja meneer" of "Ja mevrouw" in veel gevallen volstaat om vervolgens aan de slag te gaan. Zeg maar : gewoon even doen wat je opgedragen wordt.