De afgelopen twee jaar hebben wij ons ingezet voor de sociale cohesie, zoals dat zo mooi heet, hier in de buurt. Er was eerst sprake van individuele, hulpbehoevende, eenzame bewoners. De meesten hadden tot dan nauwelijks een woord met elkaar gewisseld. We hebben die bewoners dankzij de financiële hulp van de gemeente Dronten bij elkaar weten te brengen.
Doordat mensen elkaar leerden kennen, vormden zich een groep gelijkgestemden. Op zich een leuke en interessante ontwikkeling. Helaas heeft die groep zich recent afgesplitst van de rest. Dat mag, alleen hadden wij (lees : de rest) het liever op een andere manier gedaan. Aan de ene kant is het jammer dat het niet meer één groep is. Aan de andere kant is het positief, dat men elkaar heeft leren kennen. Ze kunnen beter bij elkaar op schoot zitten, dan dat ze thuis zitten te verpieteren. Toch?