Het blijft mij telkens weer opvallen, dat ge- eh...eh..eh... wanneer mensen aan het woord zijn. Het doet me iedere keer weer denken aan de spreekbeurten op de middelbare school en de cursussen presenteren, die ik beroepshalve gevolgd heb. Ik leerde in beide gevallen, dat ik het geaarzel in de vorm van 'eh...' moest voorkomen. Dat stond wat suffig, werd mij verteld. Net als het herhalen van 'en toen...'. Dat doen kinderen. Nee, dat hoorde niet. Als ik na een vraag over mijn antwoord nog even moest nadenken, dan moest ik de vraag hardop herhalen. Als een soort van 'heb ik hem goed begrepen', maar bedoeld om tijd te winnen. Als ik het antwoord schuldig niet wist, moest ik 'dat ga ik uitzoeken en kom daar later op terug' zeggen.
Veel politici en andere BN'ers doen aan het geaarzel. Het geeft ook een bepaalde vorm van twijfel weer. Soms is 'eh...' als reactie ook een antwoord. Zoals op de vraag "Heeft u weleens iets gestolen?" Eh...eh...eh...betekent dus ja.
Vanwege mijn beroepsdeformatie let ik ook erg op teksten als ik dacht, volgens mij, ik meen enzovoort. Ze geven een onzekerheid weer. Dus het antwoord is geen feit.