Gistermiddag ging ik met Sonja mee boodschappen doen. Het was zeer druk, veel drukker dan gewoonlijk. En wat een stress hing er in de lucht. Veel mensen keken ook chagrijnig. Leuk hè die feestdagen?
Bij de super aangekomen had ik het al gezien : wat een mierenhoop en wat een stress. Ik besloot bij de entree te blijven, waar een bankje stond. Er zat daar al een meneer te wachten. Toen hij mij zag naderen gebaarde hij uitnodigend met zijn hand en riep : "Kom er gezellig bij zitten!" Dat deed ik dus.
We raakten direct in gesprek met elkaar. Hij vroeg of ik klaar was om te vluchten vanwege de drukte. Ik vertelde hem dat ik daarom hier ging zitten. Vervolgens vroeg hij op zachtere toon : "Een burn-out?"
Ik vertelde hem over mijn beperkingen. Meneer zelf bleek een burn-out te verwerkt te hebben en werd in die periode overvallen door een spierziekte. Sindsdien kan hij o.a. ook niet tegen drukke situaties en verkeert hij het liefst in de buitenlucht. "Te veel prikkels", lichtte hij toe, "zijn funest voor mij geworden." Hij vertelde mij over zijn ervaringen met zijn ziekte. Zowel op het werk als privé. Vergeleken met de burn-out was hij 'blij' (?) met zijn spierziekte, omdat die zichtbaar is; hij gebruikt een paar krukken. Zijn burn-out was voor anderen onzichtbaar. Toen kende hij erg veel onbegrip. Omdat we nogal geamuseerd in gesprek waren, merkte ik niet dat Sonja inmiddels klaar was. We rondden ons gesprek af en ik wenste meneer het beste toe. Samen met Sonja wandelden we de frisse buitenlucht weer in.