O, wat zielig!

Ach ja, we leven duidelijk in een tijdperk waarin overgevoeligheid de boventoon voert. Er hoeft maar wat te gebeuren en de emoties barsten tot huilens toe los. De beelden zijn er ook naar. Vooral zielig ogende kinderen en dieren, zoals honden.

Er zijn veel te veel honden op de wereld en toch vraagt men geld, om die beesten in te enten tegen ziektes. Dat schiet dus niet op. Een ander prikje lijkt me zinvoller. Maar ja, daar gaan wij niet over. Als ik dergelijke reclames zie, dan zie ik door de beelden heen een dikke directeur in een mooie villa met een dikke auto op de oprit. De zieligheid is ook een manier om geld te verdienen, mensen. Ik zag zelfs beelden van een Afrikaans kindje met een zielig hondje. Nogal strijdig, tenzij de hond weer gezond moet worden om te worden opgegeten.
Men maakt zich druk over het feit dat men in China hondenvlees eet. Maar in India vindt men het goed, dat wij koeien eten. Of zijn er al demonstraties en boycots geweest van Indiase kant? In Peru eet men cavia's. Ach wat zielig! Voor mij zijn het kleine konijnen.
De grappen en grollen van Johan Derksen c.s. hebben ook geleid tot menige 'ach wat zielig' reactie. Van homo's en ach-wat-zielig types. Laten we wel zijn, in menig mannenhok is de vrouw het doelwit van grappen en grollen en rotopmerkingen. En uiteraard de mietjes. Je wilt niet weten wat daar allemaal gezegd wordt. Zijn er al protesten van vrouwen geweest? Dat is de grootste groep, die zich gekwetst zou moeten voelen. Maar de meeste vrouwen weten wel beter : "Ach, mannen...."
Het grote maatschappelijke probleem is, dat men steeds minder kan incasseren, maar wel steeds meer (stempels) uitdeelt. Men is overgevoelig geworden. Men holt achter de zieligheid aan. Een direct gevolg van de situatie waarin opvoeden plaats heeft gemaakt voor zorgen voor.