Ik ben ook een paar keer op therapeutische basis gaan werken, maar dat viel helemaal verkeerd. Ik vind het nog steeds een rare oplossing, dat therapeutisch werken. In mijn geval voelde ik me gewoon slecht en toch moest ik naar werk. Omdat het op therapeutische basis was. Nou, ik voelde me enkel nog slechter. Alleen al bij de gedachte. Ik wilde niet werken, maar met rust gelaten worden.
Alleen al het feit dat ik voor een bepaald tijdstip op mijn werk moest zijn, was al een blokkade. Zo'n tijdstip legde een enorme druk op mij. En dan de omgeving, waarin mensen druk zijn en een bepaalde mate van stress voelbaar is en waar veel binnen een bepaalde tijd gebeuren moest. Daar kon ik ook niet tegen. En tot slot had ik last van zware paniekaanvallen. Kortom, ik was helemaal niet geschikt om te werken. Ik wilde wel zinvol bezig zijn, maar op een door mij gekozen manier.Me houden aan een vast patroon van slapen, opstaan, eten en naar bed gaan was al een behoorlijk lastige opdracht, die ik mezelf opgelegd had. En dan moest ik, ook van mezelf, overdag ook nog aan de slag.
Mij werd gezegd dat ik mijn werk niet meer mocht doen. Dat was psychisch veel te zwaar. Wat denk je? Men stuurde mij op therapeutische basis terug naar mijn werk. Later kreeg ik te maken met een sollicitatieplicht. Wat denk je? Ze wilden mij laten solliciteren op banen in hetzelfde vakgebied! Een gebied met veel stress, tijdsdruk en hectiek. Kortom, ik had niet alleen te stellen met mijn eigen gezondheid, ik moest ook de strijd aangaan tegen mensen die mij constant de verkeerde kant op wilden sturen. Ik heb mezelf uiteindelijk de buitenlucht ingestuurd, want daar voelde ik me stukken beter. Post en folders bezorgen, zwerfvuil opruimen en veel wandelen en fietsen. Ik kreeg een bouvier-pup, Zorro, dat was de beste therapeut die ik gekend heb. Zorro werd mijn hulphond. Het probleem met mijn therapeuten was, dat zelf zelf nooit depressief zijn geweest. Tja, dan weet je niet waar je het over het hebben.