Voor mijn werkzaamheden maakte ik geregeld gebruik van zo'n handig Olympus dicteerapparaatje. Zo'n zwart ding met kleine tapecassettes. Ik had hem vaak in een binnenzak van mijn colbert zitten. Als ik hem voor het vastleggen van gesprekjes of vergaderingen wilde gebruiken, vroeg ik daar vooraf toestemming voor. Achteraf bleek dat ding erg handig voor mijn onderzoekwerk tijdens opdrachten. Voor vergaderingen was ie minder handig, tenzij er een samenvatting aan het eind was. Maar dat gebeurde zelden, dus maakte ik die zelf. Toen leerde ik, dat veel vergaderingen louter uit oeverloos geklets bestonden.
In organisaties waar veel politiek werd bedreven, was men niet blij met mijn dicteerapparaat / bandopnames. Daar gebruikte ik hem samen met mijn dagboeken louter ter bescherming van mijzelf.
Ik gebruikte dat ding ook als geheugensteuntje. Als er iets belangrijks op een willekeurig moment bij mij kwam opborrelen of werd gemeld, sprak ik dat in telegramstijl even in. In de auto, zowel op weg naar kantoor als naar huis, luisterde ik dan even dat bandje af.
Er waren momenten waarop ik, achteraf gezien, graag stiekem opnames gemaakt zou hebben. Dat was toen een interim directeur de nare gewoonte had, mij onder vier ogen te beledigen. Hij deed ook discriminerende uitspraken. Maar altijd als er verder niemand in de buurt was. In die tijd lag mijn hulpje thuis ergens in een lade stof te verzamelen. Ik had die vervelende opmerkingen toen graag stiekem opgenomen, want met mijn klachten deed men niets. Gelukkig bleef het beperkt tot die ene directeur. Voor de rest heb ik veel baat gehad bij dat handige apparaatje.
Ook in de privé sfeer. Om te horen of de pup jankte of blafte als we even weg waren. Maar ook voor de kinderen. Dan konden de kids zelf eens horen hoeveel kabaal ze soms aan tafel maakten. Hahaha!