Mijn trouwe lezer en schrijver Fan-tilator twijfelt ernstig aan het waarheidsgehalte van mijn verhaal in het bericht Pedofilie andersom. Dat mag, vooral als de inhoud nogal erg bedenkelijk overkomt omdat er een taboe op rust. Vandaar dit speciale bericht voor hem.
Helaas is het niet alleen de waarheid, maar zelfs een maatschappelijk probleem dat alsmaar toeneemt. Ook wij moeten als oma en opa onze eigen agenda bewaken en dat gaat gelukkig in goed overleg en zonder ruzies. In onze directe omgeving horen wij over (schoon-)dochters die hun (schoon-)moeder wekelijks(!) de oppas-agenda dicteren. Ja, dicteren. Op schoolpleinen horen we ook dergelijke verhalen. Daar staan ook veel oma's en/of opa's te wachten. We horen telkens dezelfde geluiden, in de geest van : je geeft ze een vinger en ze nemen je hele arm. Als oma's en of opa's zeggen : Ach de kinderen hebben zo hun eigen leven", dan ben ik geneigd daaraan toe te voegen 'waar jullie niet bij horen." Al die ervaringen zijn voor mij als leergierig iemand reden om wat onderzoek te doen. En zie : het is schering en inslag! Een maatschappelijk verschijnsel, omdat opvang veel te duur geworden is en beide ouders moeten werken vanwege de hoge maandelijkse lasten. Dat alles doorweekt met de 'eerst ikke' mentaliteit. Een kwestie van de verschillende fora (een voorbeeld) eens bezoeken en lezen. En hier een stukje uit "Ikke ben, een site voor moeders : "Lees soms in wat bladen, dat kinderen hun ouders bijna verplichten om op te passen en dat de grootouders daar eigenlijk helemaal geen zin in hebben, maar het niet durven te zeggen. Ik hoor dit nu ook wel vaker om me heen.
Ik ken het niet want ik ben thuis, maar weet wel dat als ik aan het werk ga, mijn moeder en schoonmoeder allebei niet verplichte dagen willen oppassen. Ik kan ze verder altijd wel brengen. Ze geven allebei aan dat ze al hun eigen kinderen hebben opgevoed en dat ze hun vrije tijd zelf willen indelen. Moet ik zeggen dat ik ze altijd kan bellen en dat ze bijna altijd kunnen oppassen.
Ik snap dit persoonlijk wel. Het is ook geen probleem als grootouders het wel willen. Krijgen ze ook weer een bijzondere band."
Of ik aan de bel trek bij die gemakzuchtige, egoïstische ouders? Nee, ik ben immers geen sociaal-politieagent of zo? Ze zien me al staan. Wat ik /wij wel doen is die misbruikte oma's en/of opa's adviseren. En dan alleen als erom gevraagd wordt. Ze zijn er zelf bij en ik vind dat je je niet moet alten chanteren.
In onze kennissenkring bevindt zich een drietal alleenstaande oma's. En twee alleenstaande opa's. De laatste hebben wel kinderen en kleinkinderen, maar die komen nooit op bezoek. En ja, aan beide kanten zit een verhaal. Van de drie alleenstaande oma's. passen er twee op kleinkinderen. In hun situatie is de balans van geven en nemen verre van in evenwicht. Ze worden soms uitgenodigd, maar echt niet vaak. Het valt ons op, dat ze met de feestdagen vaak alleen zitten. En als ze zelf hulp nodig hebben bij iets, dan heeft niemand tijd. Maar dan is er gelukkig nog Willem met de waterpomptang. Haha! De derde oma krijgt heel sporadisch bezoek. Veel oppas-oma's durven niets te zeggen, omdat ze bang zijn dat ze dan hun kleinkinderen niet meer mogen zien. Daarvan zeg ik dat angst een slechte raadgever is.
Hopelijk heb ik wat twijfels weggenomen bij mijn enthousiaste lezer en schrijver Fan-tilator. Ik ben blij voor hem dat het bij hem er beter aan toe gaat. Ik geef direct toe dat mijn schrijfwijze soms wat twijfels oproept. Maar ik wil liever niet (meer) man en paard noemen.