Op de dinsdag haal ik onze kleindochter Jill van school. Ik sta meestal rond twaalf uur in het portaal bij de hoofdingang te wachten. De school bevindt zich in een tamelijk open gebied, waar de wind meer vrij spel heeft. Of wel : het is koud op het schoolplein. Ik rij liever goed verpakt op mijn motor met dit weer, dan dat ik in mijn winterkloffie rondloop. Brrr!
Jill komt telkens stipt op tijd uit haar klas. Ze is altijd vergezeld door een lerares. We maken geregeld even een praatje over hoe het met Jill gegaan is. En het gaat goed met Jill.
Zodra we naar de auto lopen, begint het gebruikelijke gesprekje, dat zich in de auto gemoedelijk voortzet. Op het oog lijkt het wat prietpraat, maar ik probeer op die manier Jill aan de praat te houden. Ik vind het niet alleen leuk, maar ook interessant te horen wat er in dat lieve koppie omgaat. Want Jill is eigenlijk niet zo'n prater.
Als we thuis zijn, gaan we aan de lunch. Jill kiest meestal voor een boterham met chocopasta. Ze weet inmiddels hoe het bij oma en opa eraan toegaat. Oma en opa hanteren nog ouderwetse regels, maar Jill vindt dat duidelijk geen probleem. Ze past zich keurig aan. Opa durft zelfs te beweren, dat Jill die regeltjes best wel fijn vindt.
Ze heeft dit keer een kapotte handschoen meegenomen. Ze gaat oma vragen of ze die voor haar wil maken : "Daar is oma erg goed in", zegt Jill, "ze heeft al heel veel dingen die kapot waren voor mij gemaakt, hoor opa!" Jill is heel graag bij oma. Ik heb haar een keer gevraagd : waarom? Toen zei ze dat het met oma erbij lekker rustig is. Tja, dat heb je met oude mensen. Hahaha!
Op mijn vraag hoe het is als oma er niet is, zei Jill : "Als het te druk wordt ga ik naar mijn kamer. Daar is het ook rustig. Opa zei toen : "Goed zo, dat doet opa ook. Als het te druk wordt, zoekt ie een rustig plekje."
Na het eten mag Jill zeggen wat ze wil gaan doen. Totdat oma komt. Die brengt haar dan een uurtje later weer naar huis.