Eerlijk gezegd heb ik geen enkele moeite met het feit, dat criminelen op wat voor manier ook komen te overlijden. Ik vind het zelfs goed. Erg hè? Maar het is nu eenmaal zo, dat als ik zo'n bericht lees, ik geen enkel gevoel van 'oh, wat erg!' krijg. Nee, er gaat eerder een soort van opluchting door mij heen.
Volgens bepaalde geloofsstromingen zijn criminelen ook mensen, die met respect behandeld moeten worden. Dat ervaar ik als enigszins verwarrend. Ik bedoel, als ik een crimineel zou ontmoeten, dan begin ik hem zeker niet de huid vol te schelden of hem op een fysiek agressieve manier te benaderen. Ook al zou ik van tevoren weten dat hij een crimineel is.
Het wordt anders als ik hem zou betrappen in ons huis, of prutsend aan onze auto of motorfiets om hem te jatten of elders. Dan kan ik in mijn hele lijf opeens geen greintje respect meer vinden. Dat is op dat moment door een aanval van woede mijn lijf uitgejaagd. Ik zou hem of haar eerst op mijn manier duidelijk maken, dat ik het niet waardeer dat hij geen respect voor andermans eigendommen heeft. Daarna draag ik hem pas over aan de politie.
Als ik berichten lees over schietpartijen, dan gaat het in de meeste gevallen over afrekeningen in de criminele sfeer. Wel nu, ze doen hun best maar. De onderwereld wordt op die manier gewoon wat overzichtelijker.
Tja, en dan zijn er mensen die roepen : "Maar die criminelen hebben ook kinderen!" Dat is zo. Maar zelfs dan denk ik : "Helaas wel."