Een opa achter het stuur

Na het overlijden van mijn opa, David Oudshoorn, raakte zijn toenmalige weduwe (Tante Griet, ze was zijn tweede vrouw) bevriend met een Leidenaar op leeftijd. Opa Marks, zoals wij hem noemden, was een vitale, aimabele en ietwat eigenwijze man die ondanks zijn hoge leeftijd (85+) nog autoreed. Opa was de opa van mijn broer Joop zijn eerste vrouw.
Volgens opa betaalde hij jaarlijks ruim 700 gulden aan de keurende arts, om het roze papiertje te kunnen behouden. Opa reed in een Fiat 500.
Samen met mijn tante hebben ze veel kilometers gemaakt. Samen, dat gold ook voor het rijden. Tante gaf instructies in de vorm van rechtdoor, links, rechts. Want opa was daar niet zo goed in. Ze gingen vaak ergens badminton spelen in de buurt van de Wassenaarse Slag en hadden dan veel bekijks.
Hoewel opa geregeld riep dat ie al meer dan 60 jaar zijn rijbewijs had en chauffeur was geweest, maakte hij nogal wat fouten. Zo had hij de gewoonte om eerst een kruispunt op te rijden, halverwege te stoppen en dan pas te kijken. Zo gebeurde het dat ie vervolgens achteruit reed om voorrang te verlenen. Dat ging niet altijd zonder schade, want vooraf in de spiegels kijken was er niet bij. Op die manier reed hij een keer op de kruising Hoogmadeseweg - Acacialaan zijn Fiatje total loss toen hij weer zonder kijken achteruit reed. Maar niet getreurd, opa kocht een nieuwe Mini. Het wrak van zijn Fiatje was trouwens opeens verdwenen.

tante Griet met haar vriend

Opa had ook zo zijn eigen ideeën ontwikkeld over de verkeersregels, die bij hem niet ter discussie stonden. Hij had immers erg veel rijervaring. Als het verkeerslicht voor rechtdoor op rood stond, veranderde hij van voorsorteervak om vervolgens door het groene licht van rechts- of linksaf rechtdoor te rijden. Hij had daar een paar keer flinke bonje over met een agent, die hem voor die actie een keer bekeurde. Want groen is groen en die agenten waren dom.
Opa en tante kwamen een keer vanuit Leiderdorp bij ons in Zoetermeer op bezoek. Ze kwamen aanzienlijk later aan dan aangekondigd. De reden : mist onderweg. Opa vertelde over de heenreis, die zeer moeizaam verliep. In Zoetermeer vroegen zij een agent de weg naar het Savelsbos waar wij toen woonden. Die man zei : na honderd meter links af en dan rechts. Maar door de mist misten ze de afslag. Ze reden door. Gelukkig was daar weer een agent. Toen opa het raampje had opengedraaid zei die agent : "Zo opa, bent u daar weer!" Opa reed namelijk op de rondweg.
Toen het stel later weer vertrok, liep ik mee naar buiten. Toen viel het mij op dat de ramen van de Mini flink beslagen waren. Ik adviseerde opa de ramen eerst te zemen. Waarop opa verbaasd riep : "Gôh, we dachten de hele weg dat het mistte! Hebben we voor niets vanmorgen de hele route niet harder dan 50 gereden...."
De eerste de beste winterperiode had opa van de achteruit het ijs geslagen. Ja, geslagen, afgaande op de deukjes en krassen op de carrosserie. Opa's uitleg : "Ik dacht dat het raam groter was..." Het tweetal beleefde veel plezier aan de uitstapjes. Maar na bijna 10 jaar pret kwam er abrupt een eind aan.
In de maand mei 1983 kwam opa om bij een verkeersongeval. Hij was ( als enige inzittende) met zijn Mini als gewoonlijk eerst de kruising van de voorrangsweg, de Persant Snoepweg in Leiderdorp, opgereden. Helaas kwam er een vrachtwagen aan, die over zijn Mini heen reed. Opa overleed ter plaatse. Hij was toen 92 jaar.