Ik ben ziek

Al voor mijn verjaardag kondigden de symptomen zich aan in de vorm van een kriebelende keel en een verstopt neusgat. Dat soort voorbodes ga ik meteen te lijf door te gaan gorgelen met een in een glas water opgelost tabletje Superol. Dat heeft jaren geholpen, maar niet dit jaar. Een beginnende verkoudheid zette door, met gevolg dat ik al een week hoestend en proestend de dagen en nachten doorbreng. Zoals gewoonlijk houd ik me ook dit keer vast aan de slogan : het is maar tijdelijk, het zal wel weer overgaan. Ik onderga het maar.
Gelukkig heb ik geen last van een werkgever, die mij belt en mij nogal direct vraagt : "Wanneer kan je weer beginnen?" Ja, dat soort mensen heb ik dus ook gekend. Geen vraag over hoe het met mij is en/of ze iets voor mij en/of mijn gezin zouden kunnen betekenen. Ik heb zelfs twee keer meegemaakt,

dokters worden ook ziek

dat mijn werkgever mij een deadline opgaf : donderdag a.s. moet je weer beginnen! Ze baseerden dat op het feit dat ik in hun ogen bijvoorbeeld 'maar een griepje' had. Ik had en heb nog steeds de drang om iets te doen. Ook als ik ziek ben. Ziek zijn vind ik tien keer vervelend. Met gevolg dat ik 's morgens achter mijn bureau zat en tegen een uur of 11 me nog zieker voelde dan dat ik al was. Te snel weer aan het werk gegaan dus.
Toen ik in 2002 te maken kreeg met een depressie, paniekaanvallen, geheugenverlies, black-outs en andere rare en nare verschijnselen, heeft mijn herstel ruim 10 jaar geduurd. Dat kwam ook vanwege een opeenvolging van nare gebeurtenissen, die mij telkens weer terug wierpen op mijn weg naar herstel. Stel je voor dat ik die hersteltermijn van 10 jaar aan mijn toenmalige werkgever had opgegeven in de eerste week van die lange donkere tunnel. Dan zou ik subiet een schop onder mijn kont gekregen hebben. De lijdensweg verliep zodoende via de Ziektewet richting de WAO.
Helaas kende mijn werkgevers mij niet zo goed, dus wisten ze van mijn arbeidsethos en integriteit weinig tot niets. Anders had men die keren nooit zo'n nare vraag durven stellen, die mij vaak als een belediging overkwam.
In het algemeen was ik op jaarbasis zo'n 5 dagen afwezig wegens ziekte. Meestal in de maand december. Dan kreeg de griep vat op mij. Gedurende die nare jaren kreeg ik tijdens zo'n grieperige periode ook te maken met een psychische terugslag. Lichaam en geest zijn een, zegt men. Maar van een terugval is al een aantal jaren geen sprake meer.
Nou mensen, ik neem er nog een (een saridonnetje) en snuif nog maar een paar keer (neusspray met zoutoplossing en menthol) en doe rustig aan. Komt goed.