Dinsdagmiddag haal ik haar op van school. Ze wordt meestal gebracht door een juf. Opa praat dan even met haar juf over hoe het die ochtend gegaan is. Daarna wandelen we naar de auto, terwijl ik Jill vraag naar haar ochtend. Ze is meestal erg opgewekt. Ze vindt het leuk op school. Vooral omdat het daar rustig is.
Omdat oma en opa 40 jaar geleden getrouwd zijn, vraag ik Jill of ze dit keer iets anders wil eten dan de boterham met chocopasta bij opa. De snackbar is vlakbij school. Ze kiest voor een frikandel. Als we de zaak binnenstappen vraagt ze of ze er ook nog patat bij mag. Opa vindt vandaag (bijna) alles goed, dus ook patat erbij. Opa zelf verwende zich met een kroketje. Eentje maar. Mmmm! De eigenaresse is een Chinese. Ze heeft een hulpje dat de zaak schoonmaakt. Ze snauwt wat naar het blonde meisje.
Terwijl wij op onze bestelling wachten, vertel ik Jill over hoe opa als kind Chinezen op het strand van Katwijk zag lopen. Ze droegen een soort dienblad voor hun buik, die met een riem om de nek hoog gehouden werd. Op het blad stonden zakjes met gebrande pinda's. Die boden ze te koop aan, terwijl ze luid riepen : "Pinda, pinda, lekkah, lekkah!" Met het aldus verdiende geld begonnen de Chinezen een restaurant. Jill vertelt over een restaurant in Dronten waar ook veel Chinezen werken. "Maar nu staat hier ook een Chinees", zegt Jill enigszins verbaasd.
Voordat opa haar kan uitleggen dat nasi en bami ook kunnen gaan vervelen en de nieuwe generatie meer heeft met snacks en vloeibare rommel dan fatsoenlijk eten, wordt onze bestelling op de balie gezet. Geen 'mayo baai?', wel een 'eet smakelijk!'.
