Vier keer kwam ik in een situatie terecht, waarin ik gedwongen werd te gaan solliciteren. Gedwongen, omdat het op dat moment niet uit vrije wil gebeurde. De eerste keer was ik 45, de laatste keer 57 jaar.
In het vakgebied waar ik werkzaam was (ICT) , behoorde ik al tot de ouderen toen ik 40 werd. Dat was een vervelende constatering. Op grond van mijn leeftijd werd ik telkens weer afgewezen. Mijn cv was uitstekend, maar ik paste niet in de (jonge) groep, zo werd mij een paar keer medegedeeld. Ordinaire leeftijdsdiscriminatie was dat, maar zoiets zal men niet snel toegeven. Ik was ook bereid een stap terug te doen. Maar dat had een averechtse uitwerking. Ik had meer in mijn mars en zou zo weer vertrekken, waren toen de conclusies van PZ medewerkers.
Via een aantal omwegen lukte het mij om toch weer een nieuwe werkgever te vinden. Daar deed ik o.a. ook aan werving en selectie van personeel. Ik woonde sollicitatiegesprekken bij, die door de afdeling HRM werden gehouden. Zowel in het voor- als nagesprek kreeg ik een goed beeld van de werkwijze. Zo leerde ik dat er flink gediscrimineerd werd / wordt binnen de muren van zo'n personeelsafdeling. Niet alleen op leeftijd, maar ook op afkomst. Zelfs al had een sollicitant een prima cv, het was zijn naam die zijn brief op een andere stapel deed belanden. Ik hoorde ook dat Marokkanen, Surinamers en Antillianen lui en onbetrouwbaar zijn. Later deed ik soortgelijke ervaringen op bij andere bedrijven, waar ik ook direct betrokken was bij sollicitatieprocedures.
Ook in situaties waarin personeel moest afvloeien, zag ik geregeld dezelfde criteria opduiken : leeftijd en afkomst. Ik heb me telkens weer verzet tegen die werkwijze. Met gevolg dat ik niet meer gevraagd werd voor het bijwonen van die gesprekken.
Vanaf de zijlijn (UWV en de overheden) wordt nogal erg gemakkelijk gesproken over de kansen van oudere werklozen. Men doet voorkomen, alsof die groep niet meer zou willen werken. Dat wordt door de groep zelf als zeer pijnlijk ervaren. Men durft zelfs zo ver te gaan, dat men openlijk de ouderen hun werkloosheid hen zelf verwijt. Men wordt behandeld als een klaploper die niet wil werken.
De gemeente Rotterdam wil het aantal bijstandstrekkers reduceren. Ze moeten aan het werk. De gemeente wil daarbij alle hulp bieden, ook psychisch, educatief en financieel. Ik ben bang dat het plan tot niets zal leiden. Tenzij de gemeente waakhonden neerzet bij de sollicitatiegesprekken en binnen de muren van de betreffende afdeling PZ.