Uit mijn jeugd weet ik nog, dat een klasgenootje van mij een dag eerder jarig was. Dat was Joke Rietveld. Ze woonde aan de Hoofdstraat, langs de Rijn. Later vernam ik dat ze op jonge leeftijd was overleden. Daar schrok ik toen van. Eerder schrok ik van het overlijden van een andere klasgenoot, de blonde Peter van Leeuwen. Ik heb een jaar naast hem gezeten in de 2 persoonsschoolbank. Ook hij overleed op jonge leeftijd. Onlangs vernam ik dat ook Jan Voorma op jonge leeftijd is overleden. Jan was een lange blonde jongen, wiens ouders een bakkerij hadden. Jan woonde aan het begin van het Van Leeuwenpark. Ik ben wel eens bij hem thuis geweest. Als ik Jan in mijn herinnering zie, dan zie ik hem in een donker grijze lange broek met een blauwe truitje.
 |
| met Petertje |
Als kind vond ik jarig worden en zijn erg spannend. Het begon al op de kleuterschool aan de Hoofdstraat. Wie jarig was kwam met een trommeltje met snoepjes naar school. Juf Lyda van der Does(?) deed dan heel langzaam en voorzichtig het dekseltje open. Vooraf had ze zich afgevraagd of er soms kikkers of muizen in zaten. Alle kinderen en ook ik, wachtten dan gespannen af totdat het deksel helemaal open was en de juf opgelucht en feestelijk riep : O, lekkere snoepjes!
Als kind was ik op mijn verjaardag extra vroeg op. Ik kan me niet herinneren of dat vanwege de cadeautjes was. Ik vond het jarig zijn al leuk.
Op de lagere school trakteerde ik 'dure' koekjes (bokkenpootjes, of spritsjes met chocolade of krakelingen) speciaal gekocht voor de meesters en juffen. De jarige Job mocht dan samen met een vriendje of vriendinnetje de overige klassen langs en de meester of juf en eventuele vriendjes in andere klassen trakteren. Rond dat tijdstip kreeg het onderwijzend personeel koffie. In het voortgezet en hoger onderwijs werd niet getrakteerd. Dat vond men kinderachtig.