Ik moet toegeven dat ik al enige tijd aan bepaalde relaties ook wat minder aandacht besteed. Dat doe ik voor mijn eigen gemoedsrust. Ik ben geregeld op pad geweest om familieleden te bezoeken. Het was ook vaak eenrichtingverkeer. Maar dat geeft niet. Ik doe dingen voor mensen zonder er iets voor terug te verwachten. Dat lijkt mij nog steeds het beste. Het reizen vond en vind ik ook erg leuk om te doen. Misschien was het meer de reis dan het doel. Dat zou ook nog zo kunnen zijn. Ik deed het puur voor mezelf, er vanuit gaande dat de familie dat leuk zou vinden. Ik ben nooit weggestuurd. Ik heb weleens tevergeefs aangebeld. Maar dat risico loop je als je onaangekondigd voor de deur komt te staan.
Het is wel zo, dat na het overlijden van mijn broers en ouders ook iets in die onderlinge relatie tussen de kinderen is verdwenen. Vraag me niet wat. Misschien is een familierelatie als een ketting. Als er schakels verdwijnen of kapot gaan, is er geen ketting meer. Alleen stukjes ketting, die nieuwe schakels krijgen. Totdat er weer een ketting ontstaat. Met de jaren veranderen mensen. Ik ook. Ook dat heeft invloed op relaties. Mijn trauma's hebben mij veranderd. Ik ben niet meer dat vrolijke joch links op de foto. Het is niet anders. Eigenlijk vind ik het wel goed zo. Daar ben ik gewoon eerlijk in. Neemt niet weg dat ik nog steeds van mijn familie houd. Mochten er mensen zijn die in hun eigen soortgelijke situatie verbetering willen brengen, dan is dit misschien een interessant stukje om de schakels en stukjes ketting weer tot een geheel te smeden. Ik herken er voor een deel mijn eigen ervaringen in.