Wegkijken of ontkennen

Ben ik dat?

In ons land zijn veel mensen daar erg goed in; wegkijken of ontkennen. Al te vaak heb ik het aan den lijve moeten ondervinden. Ik werd gewoonweg niet geloofd, als ik me beklaagde over discriminatie en/of pesterijen. Sommige mensen klonken in hun reacties nogal erg overtuigend. Zij hadden niet in de gaten dat zij met hun reactie 'daar geloof ik helemaal niets van' impliciet zeiden, dat ik een leugenaar ben. Vaak werd aan zo'n antwoord extra toegevoegd 'zo zijn mensen niet'.
Zelfs op een afdeling Personeelszaken, waar ik met mijn klacht aanklopte, werd zo gereageerd. In eerste instantie dacht ik dat ze het voor de pestkop opnamen. Maar dat was dus niet zo. Men was er zelf heilig van overtuigd, dat zoiets niet voorkwam. Wie doet nou zoiets? Niemand toch? Nou, toch wel. En helaas maar al te vaak. De overheid en andere instanties (SIRE, UEFA enz.) maken immers niet voor niets reclame om discriminatie en racisme tegen te gaan.
In het algemeen lopen mensen liever weg voor een confrontatie met de realiteit. Vooral als het hun eigen gedrag betreft. Ik heb tijdens cursussen mensen huilend en/of boos zien weglopen, omdat ze met zichzelf werden geconfronteerd. Dat is flink schrikken als je nooit eerder aan zelfreflectie gedaan hebt. Opeens wisten alle cursisten, waaronder collega's, wie je werkelijk bent. Door te ontkennen of weg te kijken, worden problemen nooit opgelost.