Zoals je wellicht weet, kijk ik graag naar het Engelse en Duitse voetbal. Het spelletje in die landen is nog vrij recht toe recht aan. Geen tik tak en geen hobbelpaardvoetbal. Gewoon richting het doel van de tegenstander. Soms doen ze iets uit de huidige Hollandse school, zoals een bal achteruit spelen. In de meeste gevallen gevolgd door knullig balverlies en een tegendoelpunt.
Afgelopen zondag slaagde Leicester (in handen van Thaise beleggers) er niet in Man United te verslaan. Het kampioenschap moest nog even in de koelkast blijven. Veel hing af van de wedstrijd van Tottenham Hotspur. Die werd een dag later gespeeld.
Gisteren volgde ik via Teletekst de stand bij Chelsea tegen nummer 2 Tottenham Hotspur. Zou Leicester het halen? Na een 0-2 achterstand wist Chelsea toch op gelijke hoogte te komen. En dus werd Leicester kampioen. Dat Leicester kampioen is geworden had niemand durven dromen. Afgezien van spelers als Vardy en Schmeichel (zoon van), zijn het verder gewone, hard werkende voetballers, die op het veld niet lopen te dagdromen over wat ze met zoveel geld moeten doen. Het kampioenschap is een flinke afgang voor gerenommeerde clubs als Arsenal, Chelsea, Man United en City en Liverpool, die miljoenen meer te besteden hebben. Die clubs denken dat de landstitel te koop is. PSV heeft ook zo'n periode gekend.
Ik heb afgelopen seizoen erg genoten van het spel van Leicester. De 'Foxes' van trainer Claudio Ranieri waren het meest constant. Dat elftal rolt probleemloos onze topclubs op. Louter op mentaliteit en werklust.