Ongeveer de helft van de pas geboren baby's zijn van ouders, die niet met elkaar gehuwd zijn of een officieel samenlevingscontract of geregistreerd partnerschap met elkaar hebben. Van mij mag het hoor. Relaties zijn gebaseerd op wederzijds vertrouwen. Daar is geen papiertje voor nodig. Helaas gaat de wet en in veel andere gevallen ook het bedrijfsleven daar niet in mee. Die willen een verbintenis op papier.
Waar ik moeite mee heb, is de situaties waarin kinderen bewust opgroeien met maar één ouder, zoals BOMs. Of kinderen van homoseksuele stellen. Het komt mij erg onnatuurlijk over, dat een kind pappa 1 en pappa 2 heeft of mamma 1 en mamma 2. Ik zou als kind zulke ouders wantrouwen. Mannen zijn nu eenmaal heel anders dan vrouwen. Kinderen hebben een vader en een moeder nodig. Dat vind ik. Gebleken is dat die kinderen later vaak psychische problemen krijgen. Ze herkennen zich niet (adoptiegevallen) of niet helemaal in hun ouders en missen zodoende een soort genetisch anker en verleden. Ik ken een geadopteerd iemand, die in eerste instantie niet nieuwsgierig was naar zijn achtergrond. Maar vijf jaar later begonnen toch zaken aan hem te knagen. Dat onbestemde gevoel had zijn weerslag op zijn dagelijks functioneren. Uiteindelijk besloot hij toch op zoek te gaan naar zijn biologische ouders. Die heeft hij onlangs gevonden. Vaak zijn het zoektochten naar innerlijke rust en plamuur, een middel om schreeuwende leegtes op te vullen.
Afgezien van renners van de Rabobank, zijn er ook kinderen van de spermabank. Zij zijn op zoek om heel andere redenen. Ze willen voorkomen dat ze onwetend met een halfzus of broer een relatie aangaan en daarmee kinderen krijgen. Er zijn locaties in ons land, waar men 'inteelt' geen enkel probleem vindt. Nog niet zo lang geleden kreeg iemand na de bevalling te horen, dat hij niet de vader van de pas geboren tweeling is. Oeps! Dat lijkt mij een flinke dreun. Getrouwd, geregistreerd enz. is dus geen enkele garantie. Vertrouwen, daar gaat het om.