Dat is niet de eerste keer, want het UWV heeft al eerder artsen ingezet, die nog geen echte artsen of nieuwbakken waren. Dat heb ik zelf aan den lijve ondervonden.
De herkeuring had weinig om 't lijf. Ik mocht al mijn kleding aanhouden. De jonge vrouw keek me een paar keer aan en stelde wat onnozele vragen. Ze vroeg niet eens naar mijn klachten. Met gevolg dat ik gedeeltelijk arbeidsgeschikt werd verklaard. Een fout, die niet meer hersteld kon worden. Zeiden ze bij het UWV. Daarna bood men mij werk aan, dat ik volgens mijn beperkingen volgens het zelfde UWV beslist niet (meer) mocht doen. Kortom, waardeloos!
Ik was in die tijd depressief en mijn grijze massa werkte nogal vreemd en vertoonde opeens erg veel gaten. Samen met mijn paniekaanvallen vormden ze een lastige handicap in het dagelijks functioneren. In alle gevallen waarin ik een arts of zogenaamde arts had gesproken, zijn mij op geen enkele manier vragen gesteld, die mijn beperkingen en/of geestestoestand zouden kunnen vaststellen. Over mijn zware paniekaanvallen zei een arts : dan kunt u toch met de trein reizen. De geneeskrachtige werking van een trein was voor mij iets totaal nieuws. Niemand heeft ooit naar mijn heftig kloppend hart of mijn ademhaling geluisterd noch mijn bloeddruk opgemeten of naar de reden van mijn bovenmatig transpireren gevraagd. Het waren louter fysieke testen, zoals kniebuigingen, op een been staan en mijn beide armen strekken en spreiden, die ik gedaan heb. Op die manier werden mijn psychische problemen en arbeidsongeschiktheid vastgesteld. Knap hoor. Later bleek die arts niet eens een echte arts geweest te zijn. Ik zou maar goed opletten als je gekeurd moet worden en mocht je net als ik toen psychische problemen hebben, neem dan iemand mee.