Ik kan me nog heel goed herinneren, dat ik besloot voortaan in bepaalde situaties te liegen. Ik heb het liegen dus geleerd. Mezelf aangeleerd toen ik ongeveer een jaar of 7 was. Wat was het geval? Op een sombere dag werd ik ergens van beschuldigd. Na enig aarzelen bekende ik schuld. Helaas hadden mijn bekentenis noch schuldgevoel uitstralende reebruine ogen geen verzachtend effect; ik kreeg ondanks mijn eerlijkheid straf. Niet zomaar een beetje, maar een flinke straf. Terugkijkend zou ik nu spreken over een buitenproportionele straf. Vanaf dat moment besloot ik maar te liegen, om zodoende niet meer gestraft te worden. Het gebeurde natuurlijk een paar keer, dat mijn snelle leugentje door de waarheid ingehaald werd. Met alle gevolgen van dien. Het duurde even voordat ik in de gaten had, dat ik met het liegen alleen mezelf voor de gek hield. Dus dan maar gewoon voor de waarheid gaan. Dat leverde later, tijdens mijn werk, soms ook verrassingen op. Zoals bij opdrachtgevers, in wier cultuur het niet de gewoonte was fouten toe te geven.
Mezelf voor de gek houden doe ik soms nog. Maar op een heel andere manier. Dan drink ik een kopje koffie met een zoetje. En een tompouce met slagroom! Hahaha! Of ik eet een broodje gezond. Met kaas en tomaat. En een flinke dot mayonaise! Mmmm! Zo zijn er meer situaties waarin ik mezelf bewust voor de gek houd. Daar geniet ik soms net zoveel van als van het 'verboden' eten.
