In oorlog met IS

Tja, het kan verkeren. Zelfs PvdA Koenders ziet een oorlog zitten. Hij spreekt ook oorlogstaal en kijkt daarbij met een schuin oog naar een promotie. Zo gaat dat bij links georiënteerde mensen. Hij wil de IS nu echt aanvallen. Nou, nou. Wat een spierballentaal voor iemand wiens partij eerst Defensie heeft ontmanteld. We hebben geen munitie voor onze wapens, maar wel bommen? Of beperken de piloten zich straks ook tot een luid Boem! Boem! geschreeuw. Laat Koenders ook moskeeën in ons land platgooien? Daar huist immers ook veel IS aanhang.
Vanuit Brussel begint men al te roepen, dat het gebeuren in Keulen, Hamburg, Zweden, Nederland enz. waar migranten zich vergrepen aan vrouwen, niets te maken heeft met vluchtelingen of asielzoekers. Meneer Juncker begint steeds meer dol te draaien, om zijn zin te kunnen doordrijven. Wacht maar af tot in april, meneer Juncker. Dan steekt een groot deel van de Nederlandse kiezers zijn middelvinger op naar u en uw EU waanideeën. Het is en blijft dus NEE tegen het verdrag met Oekraïne.

Kroketten voor opa!

Afgelopen week stond een pleinbewoonster bij ons voor de deur. Ik had die dag haar hekje gerepareerd. Toen ik de deur opendeed, had ze twee bosjes tulpen, een doos kroketten, mosterd en een zak bolletjes in haar handen! Dat vond ik nogal erg overdreven voor zo'n klein klusje. Eenmaal binnen vertelde ze dat onze schoondochter Karly was langs geweest. Maar ja, wij waren op dat moment niet thuis. Ik lag bij de mondhygiëniste, terwijl Sonja in de wachtruimte zat. Ze had toen bij de overbuurvrouw aangeklopt, om de presentjes af te geven.
We kregen beiden de presentjes als blijk van dank voor het opvangen van Jill. Lief hoor!

Karly had aan Jill gevraagd wat ze opa wilde geven. Jill was daar heel strikt in : Kroketten! Zo zie je maar weer. Een goed verstaander heeft maar een half oor nodig.
Jil gaat naar een andere school, dus hoeft opa haar niet meer te komen ophalen. Wel een beetje jammer, maar Jill zal er ongetwijfeld veel baat bij hebben.
Afgelopen dinsdag hebben we dat een beetje gevierd. Dit keer geen brood met choco-pasta, maar had opa poffertjes voor Jill gemaakt. Nou ja, opgewarmd. Maar dat mocht de pret niet drukken. Oma en opa wensen haar, met een dikke kus, veel succes toe!

Schade aan de auto

bij de Ascona

Het gebeuren met Bens auto bracht me terug naar mijn eigen ervaringen met aanrijdingen. Zowel op de motor als met de auto ben ik twee keer van achteren aangereden. Met de auto was dat toen we nog in Zoetermeer woonden. Ik vertrok 's morgens met de Citroën naar werk. Ik zag dat van links een Amerikaan nogal erg dicht achter mij aansloot. Hij reed al op voordat ik hem gepasseerd was. Maar helaas voor hem werd voor mij geremd. Dus remde ik ook af. Zodoende raakte de Amerikaan mij net tegen de achterkant. Ik stapte uit en de bestuurder van de Amerikaan ook. Hij riep een paar keer : "Dat was een narrow escape!" Maar de linker rozet van de bumper hing scheef en was iets naar binnen gedrukt. Na enige gehakketak ging meneer toch overstag. Hij trok zijn portemonnee en gaf me twee briefjes van honderd gulden. Hij vroeg mij of  dat genoeg was. Ik zei na enig (gespeeld) aarzelen : "Ja, bedankt". Ik had al snel gezien dat ik de schade zelf zou kunnen repareren. De rozet was met één bout vastgezet en het deukje was miniem.
In diezelfde Zoetermeerse periode reed ik met een leaseauto richting Voorburg, waar ik op dat moment voor Siemens een opdracht deed. Zoals gebruikelijk was het file rijden op de A12. Vlak voor Voorburg zag ik een auto achter mij, met iemand die er een rare rijstijl op nahield : een gaat laten vallen, vervolgens vol gas optrekken en dan keihard remmen. Dat ging twee keer goed. De derde keer knalde hij op de Ascona. Toen ik met het schadeformulier uitstapte, weigerde hij mee te werken. Volgens hem had ik geen schade aan de Ascona. Gelukkig stond op de vluchtstrook een politieauto geparkeerd. Ik wees naar die auto en zei : "Ik ga het hen wel even vragen". Toen draaide meneer bij en toonde zijn rijbewijs. Het schadeformulier werd ingevuld, maar nu wilde hij niet ondertekenen. Hij wilde mij 100 gulden geven. Inmiddels was een politieagent aankomen lopen en het formulier werd alsnog getekend.
Het schadeherstelbedrijf constateerde dat de auto onder de Ascona doorgeschoten was. De onderkant van de kofferbak was behoorlijk ingedeukt. Schade : 1.200 gulden. Niet veel later werd ik s'avonds een paar keer gebeld door de veroorzaker van de schade. Hij schold mij uit en noemde mij o.a. een oplichter, omdat het schadebedrag in zijn ogen veel te hoog was. Wat bleek? Meneer had de schade niet gemeld bij zijn verzekering en moest het bedrag nu zelf betalen. De schade werd geheel door de verzekering geregeld; daar stond ik dus buiten.

Migranten op visite?

Mevrouw Merkel begint nu al te roepen, dat, zodra het weer veilig is in het land van herkomst, vluchtelingen weer terug moeten keren. Haha. Daar sta je dan als zogenaamde asielzoeker / migrant / vluchteling. Word je eerst warm onthaald door die Mutti Angela met allerlei mooie verhalen over hoe goed het is in der Heimat en vervolgens krijg je te horen dat je eigenlijk gewoon even op bezoek bent. Dus dat asiel kan je wel vergeten. Mutti Merkel wil gewoon weer van haar visite af. Ze had die voorwaarde ook vorig jaar al kunnen aangeven, toen ze de Duitse deuren wijd openzette voor Jan en alleman. Haar laatste uitspraken zijn wellicht bedoeld om weer wat stemmen te winnen, nu de aftakeling van haar populariteit gaande is. Die Mutti Merkel heeft per slot van rekening veel Duitsers en andere Europeanen in de shit laten zakken door haar manier van handelen. Blijkbaar is ze 'nicht immer dabei' :

Het snoepje van de week

In de flessen Lodaline, het Dreft afwasmiddel uit de jaren 50, dreven gekleurde plastic onderdeeltjes van bootjes, beestjes en autootjes. We mochten bij toerbeurt (ik had twee broers) zo'n bouwmodelletje hebben zodra de literfles leeg was. Daarna was het weken lang staren naar de bouwstukjes in de nieuwe volle fles. Dat spul ging namelijk erg lang mee. Mijn moeder kocht die flessen bij De Gruyter, je weet wel, van het snoepje van de week. Daar, aan het eind van de Hogewoerd in Leiden, kocht ze o.a. ook de koffie.
In die tijd maalden we ook nog de gebrande koffiebonen met de hand, met een koffiemolen. Niet alleen mijn oma, ook mijn moeder beschikte over zo'n vierkant geval, dat je op je schoot nam. De koffiebonen gingen bovenin en het maalsel kwam onderin in een lade terecht.
Aan de manier van draaien kon men horen wat het humeur van de vrouw des huizes was. Een driftig tempo (boos en/of afreageren) of rustig (ontspannen). Als er niet gemalen werd, was er iets ernstigs aan de hand. Dan was het geen zuivere koffie.
Tijdens het malen hoorde je het geknars van de koffiebonen. Je kon ook voelen dat ze weerstand boden tegen hun onontkoombare vermorzeling. En niet te vergeten, die natuurlijke geur. De lade met gemalen koffie werd geleegd in een koffieblik met de tekst KOFFIE.
Daar nam mamma een paar schepjes uit en deed ze in een papieren filter dat in een kunststof versie geplaatst was. Het geheel stond bovenop de koffiekan. Vervolgens goot ze er van tijd tot tijd wat kokend water op. Ouderwetse koffie. Koffie correct en zeker niet verkeerd.
Later kwam zo'n elektrisch apparaat. Bonen erin, deksel erop en prrrt, klaar! Wel snel, maar erg klinisch en zonder therapeutisch effect. We moesten mamma's humeur op een andere manier inschatten. De gemalen koffie ging in een elektrisch koffiezetapparaat met een warmhoudplaatje, die, indien de pot er te lang op stond, de koffie in een soort vloeibare asfalt deed veranderen. Die koffie was pas echt verkeerd.

Wegrijden na schade

met een briefje achter de ruitenwisser

Het gebeurt dagelijks dat mensen tegen een geparkeerde auto aanrijden en vervolgens er vandoor gaan. Gistermiddag was het weer zover. Iemand met te veel vrouwelijke hormonen reed tegen de geparkeerde auto van Ben aan. Hij was nogal aan het knoeien toen hij zijn auto in het vak naast die van Ben wilde parkeren. Hij draaide een paar keer het stuur de verkeerde kant op. Met gevolg dat hij met zijn bumper Bens auto schampte. Ben zelf was in de Ikea in Zwolle aan het winkelen. Gelukkig zaten Sonja en Tim nog in de auto van Ben te wachten. Want wat gebeurde er?
De bestuurder die tegen de auto aanreed, wilde stiekem wegrijden! Sonja sprong voor zijn auto en pakte haar smartphone voor wat foto's. De Noord Afrikaanse bestuurder baalde zichtbaar : "betrapt!" Hij probeerde nog achteruit weg te komen, maar dat lukte niet. Vervolgens begon hij de aanrijding te ontkennen en zei dat de schade aan Bens en zijn eigen auto oude schade was. Sonja maakte alvast wat foto's van de auto met kenteken en de schade.
Gelukkig waren er direct meer mensen aanwezig en kwam Ben terug. Voor alle zekerheid werd de politie gebeld, die vrij snel ter plaatse was. Dat vond meneer heel erg vervelend, want hij hoopte de schade contant te vergoeden. De agent controleerde de gegevens van meneer en zei dat hij verzekerd, de auto apk gekeurd en de wegenbelasting ook betaald is. Daarna werden schadeformulier ingevuld en kopieën gemaakt van het rijbewijs.
Toen een keer de kentekenplaathouder kapot gereden werd op een parkeerplaats, trof ik na terugkeer keurig een briefje aan achter de ruitenwisser. Zo kan en hoort het ook.

Echte vluchtelingen

De ontvangst was koeltjes, de opvang was karig. Gedwongen zelfredzaamheid. Niet je hand ophouden, maar aan de slag. Het pakte voor de meeste vluchtelingen uit Indië goed uit. Dat lag voornamelijk aan de mentaliteit van henzelf. Jammer dat die aanpak niet gehandhaafd is. De opvang is later op een 'wij-weten-wat-goed-voor-u-is' manier geregeld. Goed voor u, dat lijdt geen twijfel. Maar of ie ook goed voor ons is? Hier een ervaring uit die tijd :
"Ook wij hebben eens moeten vluchten. Dat was toen op bevel van president Soekarno iedereen met een Nederlandse nationaliteit Indonesië moest verlaten. Veel Indische Nederlanders moesten zo hun geboorteland verlaten naar een vreemd land, dat ze alleen kenden van verhalen en plaatjes in schoolboeken. Na aankomst in Nederland werden we ondergebracht in contractpensions, waar wij door het Ministerie van Maatschappelijk Werk gedwongen werden een overeenkomst te tekenen. Alle kosten voor het transport van Indonesië naar Nederland, het contractpension en het levensonderhoud moesten we zelf terugbetalen. Dat gold overigens ook voor de kosten van de winterkleding dat aan boord van de schepen was uitgereikt. Degenen die in Nederland spoedig werk hadden gevonden moesten 60% van het inkomen aan het Ministerie afgedragen.
Zo zijn wij in februari 1956 in Nederland aangekomen en opgevangen in contractpension Trio in Wijk aan Zee. Ondanks dat mijn vader vrij spoedig een baan had, is hij tot ver in de jaren '60 bezig geweest alles terug te betalen aan het Ministerie. Wat een verschil met de huidige vluchtelingen die geheel op kosten van de belastingbetaler worden opgevangen en dus niets hoeven te betalen en ook niet hoeven te werken."

Hondenweer!

Tom is na de bui weer binnen

Vanmorgen regende het flink. En er waren forse windstoten. Tom kwam al met natte poten binnenkakken. En gewoontegetrouw droogt hij zijn poten door over de arm- en rugleuning van de bank te lopen. Bedankt, Tom!
Ik had nog even op de buienradar gekeken, maar voorlopig zou het blijven regenen. Ook als het regent heeft Fenna recht op haar ochtendwandeling. Dat heb je met een hond. We gingen naar buiten en stopten onder het afdak. Fenna nam plaats op de bank en keek toe hoe ik me tegen al die nattigheid begon te wapenen. Eerst de laarzen aan, toen de regenbroek. Vervolgens een poncho van Sonja ( met een neutrale kleur) over mijn bovenlijf gegooid en die oude trouwe rode zuidwester op mijn kale (gisteren geknipt!) knar gezet. Fenna keek nog steeds geboeid en wat verbaasd toe. Toen ik haar aan de riem deed, sprong ze blij van de bank de nattigheid in. Samen gingen we op weg naar het bos. Het geluid van schurend nylon deed haar telkens naar mijn benen kijken en vervolgens omhoog, naar mij. Dat soort blikken geeft mij te denken. Volgens mij lachte ze me uit.
's Middags was het droog. Ik heb toen een flinke wandeling gemaakt met onze trouwe Friezin. En zoals gebruikelijk heeft ze weer lekker kunnen rennen. Dit keer over een verlaten fietspad. Op zo'n pad rolt de tennisbal een behoorlijk eind weg. Zo kan Fenna flink wat meters sprinten. De route terug naar huis gebruiken we om af te bouwen. Dat houdt in : Fenna op een rustig loopje en ik ernaast in draf.

Patiëntendossiers op straat

verboden er een kind van te krijgen

En in de gevangenis. Afgelopen week zag ik een docu waarin aangetoond werd, dat met het digitaliseren van de patiëntendossiers erg slordig wordt omgegaan. De dossiers komen stiekem in Belgische gevangenissen terecht, waar gedetineerden de dossier inzien en scannen!
Verbijsterend als je weet dat eenieder die met die dossiers aan de gang wil een verklaring omtrent (goed) gedrag dient te overleggen. Hahaha! (ik lach als een boer met kiespijn). Een gedetineerde was zo aardig om daarover een brief te sturen. Men heeft ook een transport van een partij dossiers richting België gevolg, om het verhaal te onderbouwen. De betreffende ziekenhuizen weten best wel dat de papierendossiers op die manier verwerkt worden, maar doen alsof hun neus bloedt.
In Amerika is het inmiddels zo, dat een kopie of informatie van zo'n dossier van een al dan niet bekend persoon, flink veel dollars kan opleveren. Zo'n dossier heeft daar zelfs meer waarde dan een gestolen creditcard! Dossiers bevatten naast medische informatie ook vaak foto's van de patiënt dan wel lichaamsdelen van hem of haar.
Al met al een heel vreemde gewaarwording omdat in ons land de privacy zo (overdreven) hoog genoteerd staat. Ik hoef niet bang te zijn een brief van een Belgische gedetineerde te verwachten, waarin hij mij geld vraagt om te voorkomen dat mijn gegevens op straat komen te liggen. Want daar liggen ze blijkbaar al. Wat een land!

Aspen Pharma, een asociaal bedrijf

voor de varkens van Aspa Pharma

Een verhuizing komt niet zomaar uit de lucht vallen. Stel je hebt als farmaceutische fabriek verhuisplannen. Stel dat je als directie weet dat heel veel patiënten een bepaald medicijn afnemen en dat dat medicijn als onmisbaar wordt ervaren. Of anders gezegd : stel dat je als directie weet, dat een bepaald product erg veel omzet oplevert. Wat doe je dan?
Met mijn boerenverstand zeg ik : een flinke voorraad aanleggen voor de periode dat de productie stilligt vanwege de verhuizing, of de productie en/of levering uitbesteden. Hoe dan ook, iets doen om die af- en omzet te continueren. Of beter : ervoor zorgen dat al die patiënten niet in de problemen komen. Maar dat laatste is een sociaal aspect, iets wat veel bedrijven in de medische sector totaal vreemd is.
Aspen kan gedurende ruim een halfjaar niet het medicijn Tyrax leveren dat zo'n 300.000 patiënten broodnodig heeft. De fabriek draait doodleuk binnenkort de knop gewoon om. De werkwijze geeft niet alleen de korte termijn visie van de directie aan, maar ook eens te meer aan hoe onze gezondheid, hier eerder levensbelang, een speelbal is geworden van de commercie. Ik ben benieuwd wat de minister hieraan kan doen.

Bij de mondhygiëniste

Vandaag was het weer zover. Ik lag weer in die lekkere luie stoel bij de mondhygiëniste onder een felle kunstzon. Ze is volgens mij van Turkse afkomst. Beleefd, goed voorbereid (alsof ze mij persoonlijk kent) en sympathiek. De vorige keer had ze de behandeling van haar mannelijke collega overgenomen en ik was toen tevreden over haar werkwijze. Ze vroeg toen of ik het goed vond, voortaan door haar behandeld te worden. Sindsdien doet zij mij.
Omdat ik ondanks het vele Oral B poetsen, flossen en gepruts met tandenstokers toch last heb van tandsteen, doet ze de behandeling in twee delen. Eerst de onder- en vervolgens de bovenkaak. Voor elke deelbehandeling maak ik een afspraak.

Ze vraagt eerst of ik nog klachten heb. Dus begin ik over al dat geheimzinnige en chaotische gedoe rond de azc's en de alsmaar toenemende totalitaire trekken bij B&W's van betrokken gemeenten. En vertel ik haar over die slechte accu van mijn CBX. Omdat ze tijdens de tweede klacht niet naar mij, maar naar iets op het plafond kijkt, begrijp ik dat ze dat soort klachten niet bedoelt. Dus heb ik geen klachten, die haar wel zouden interesseren. Hoewel, over Turkije zeg ik bewust niets, want ze moet nog met mij aan de slag.
Ze inspecteert mijn gebit en gaat vervolgens aan het werk. Ik lig ontspannen te mijmeren over het komende weekend. Dit keer helaas geen Emma op de vrijdag. En ook geen patat. Maar wel erwtensoep met pepesan! Mijn gedachten verspringen van de makreel naar de camper en vervolgens naar Roemenië. Opeens is het stil. Ik kijk haar met open mond verbaasd aan. "U mag even spoelen", zegt ze met haar mooie amandelvormige ogen. Ik zucht (ik lag net zo lekker), kom overeind en spoel twee keer mijn mond. Het piepkleine wasbakje vult zich met rozig water vol knalrode kikkervisjes, die in een kleine draaikolk in de afvoer verdwijnen. Ik kan me niet herinneren wanneer ik die beestjes gegeten zou hebben. Ik laat me weer in de ruststand vallen en doe mijn mond open. Voordat ik wat kan zeggen, zit er een spiegeltje en een haak in. Krab, krab, krab klinkt het door mijn hele hoofd. Snel maar weer terug naar de camper in Roemenië.
Ik vind het nog steeds niets afgezogen te worden. Ook niet door haar. Dat zuigding grijpt vaak mijn wang vast en geeft me het gevoel alsof een leraar op het punt staat mij bij mijn kaken te pakken. Zoals vroeger soms gebeurde. Ik krijg er ook zo'n gek bekkie van. Voor de rest heb ik geen klachten. Na het polijsten mag ik weer nar de receptie voor een volgend afspraak. De rest van de dag moet ik rekening houden met het feit, dat ik voorlopig niet op mijn tandvlees kan lopen. Rustig aan dus.

Burgemeester Weerwind : Flapdrol of lafaard?

Burgemeester Weerwind van Almere durft geen nee te zeggen tegen de komst van een paar haatpredikers. Reden voor een PVV lid om de burgemeester uit te maken voor flapdrol. Niet iedereen was daar blij mee. Immers, zo'n uitspraak is niet politiek correct. Ook al is zo'n drol ook bruin. Of is het juist daarom? Je weet het nooit in zo'n overgevoelig land.
De burgemeester neemt een laffe houding aan ten opzichte van de haatpredikers, dat wel. Maar dat betekent in de politiek niet, dat men hem lafaard mag noemen. Dan behoort een politicus die het niet eens is met zijn beslissing hooguit te zeggen : "Ik betreur uw besluit." Misschien heeft mevrouw Borst dat ook nog gezegd tegen haar moordenaar. Ik bedoel, dat politieke correcte zit zo diep geworteld. Bij het enge af. Die correctheid heeft tot doel om alles af te zwakken en/of zelfs te verdoezelen. Het is een onderdeel van de politieke doofpot.
Voor het gewone volk, dat met zijn boerenverstand werkt en nog met de realiteit bezig is, is burgemeester Weerwind van Almere gewoon een lafaard. Net als andere collega's van hem, zoals o.a. meneer Aucke van der Werff van de Noordoostpolder. Ze zijn geen mannen van stavast. Jammer.

The Island : lachen jôh!

Oké, ik geef het direct toe : het is leedvermaak. Ik zag gisteren een aflevering van de nieuwe serie, waarin een groep mensen op een onbewoond eiland worden achtergelaten. Ze hebben geen begeleiding en maar één opdracht : "Zoek het verder zelf maar uit!"
Het viel mij direct op, dat geen van de 15 of 16 mensen het voortouw nam. Je zou toch denken dat er vuur moet komen, een onderdak en dat er voor eten en drinkwater gezorgd moet worden. Nee hoor, de meesten gingen op het strand liggen. Ze misten een hangmat, een koel drankje met ijs en een parasolletje en een vriendelijke ober. Dus haakte al rap iemand af. Voor de rest was het nogal apathisch voor een omgeving die om actie schreeuwde.
Op een gegeven moment waren zo'n 15 mensen bezig met het maken van vuur. Nou ja, twee waren bezig, de rest keek geërgerd toe want vuur maken was erg moeilijk. Een aantal was brilsmurf, maar had nog nooit gehoord over holle en bolle lenzen en/of brandglas. Dus de bril bleef op de neus. Net zoals het lampje op het voorhoofd bleef plakken. Lampje = batterij = energie = vonken = vuur. Ook wel kortsluiting genoemd. Op een gegeven moment had men vuur, echte vlammen! Maar niet genoeg om een vuur te maken. Haha! Ja, sorry hoor. Wat een gepruts. Maar ja, dat maakt zo'n programma extra leuk.
Een van de heren had een slang gedood en was het beestje aan het stropen. Komt er een vrouw bijstaan, die dat wel even van hem zou overnemen! Lekker gemakkelijk, dus. Meneer bleef rustig, al liet zijn mimiek duidelijk blijken wat hij van de interventie vond. Ik zou gezegd hebben : "Hé jôh, ga je eigen slang vangen! Of beter : ga vissen!". Want dat deed daar ook niemand.
Ik kijk graag naar series waarin ervaren avonturiers met weinig of zelf zonder hulpmiddelen weten te overleven in de jungle. Als jochie vond ik het al fijn de natuur in te trekken. Op Curaçao vingen we een kleine soort duif, die we boven een vuurtje grilden. We visten met stukgeslagen zee-egels, slakken enz. De overlevingsoefening in militaire dienst vond ik ook interessant. Dat soort Island dingen heb ik dus al gedaan. Dus ja, ik zou graag op een onbewoond eiland willen liggen. In een hangmat, met een koeldrankje met ijs en een parasolletje en een ober. Komt nog!

Een hond die bij me past

waaks en...

Midden jaren 70, we waren net getrouwd, besloten we een hond te nemen en voorlopig nog geen kinderen. En zo kwam de Duitse staande pup Asco in huis. Een ras dat veel beweging nodig heeft, lief is en dus goed bij ons paste. Die hond heeft ons ook veel geleerd over honden in het algemeen.
Nadat Asco was overleden, ze is twaalf jaar geworden, dacht ik na verloop van tijd na over een andere hond. Maar wat voor een?
Een ervaren hondeneigenaar adviseerde mij een psychologische test te doen, om zo erachter te komen welke hond het best bij mij zou passen. En dus ging ik een test doen. Het werd een wat vreemde test, afgenomen door een soort verlopen hippie in een bewierookte donkere ruimte vol brandende kaarsen in een gekraakt grachtenpand in Amsterdam. "Weinig overheadkosten", was mijn eerste conclusie. Ik moest afgezien van het beantwoorden van een vragenlijst, zelfs wat brokken proeven, de hippie besnuffelen en een been optillen. "Het zal wel ergens goed voor zijn", dacht ik toen maar.
De testresultaten werden met mij besproken. Zo moest ik pertinent geen kleine hond nemen, zoals een pincher, yorkshireterriër  of andere muisachtige soorten. "Daarvoor staat u te stevig op uw benen. Zo'n hondje is meer voor instabiele pestkoppen", zei meneer op wat dromerige toon. En hij kon het weten. Een ras dat iets groter is werd ook afgeraden. Daar was ik nog te jong en te energiek voor, volgens hem. Omdat ik volgens de test ook wars wars ben van trends en hypes, helemaal geen Jack Russel. Want mij gaat het om de hond en niet primair om mezelf. En dus kwam de psycho-hippie uit op de grotere rassen. Tot dan was ik het geheel eens met zijn bevindingen.
Geen herdershond, want ik militaire dienst heb ik nooit sergeant willen worden. Dus had ik geen last van zo'n soort commandeer-frustratie.

...recht door zee

Meneer kwam uit op een labrador. "Erg actief en vol humor! Precies zoals u!", zie hij enthousiast. We lieten het daarbij. Ik rekende af. Het mocht in natura, maar ik had geen lsd of marihuana op zak. Met zijn advies verliet ik de donkere, rokerige ruimte.
Toch is het geen labrador geworden. Het was mij namelijk opgevallen, dat mensen die zo'n beest hebben vaak blind zijn. Dus voor mij ook geen labrador met zo'n virus waar ik of een van mijn huisgenoten blind van kan worden. Labradors gaan ook vaak zitten bij iemand die drugs gebruikt of bij zich heeft. Dan schiet een wandeling in Lelystad, Almere of een andere grote stad niet echt op. Het werd uiteindelijk een bouvier. Een echte gezinshond met een krachtige uitstraling en als het erop aankomt, staat ie zijn mannetje. En... mooi zwart haar!

Niet Amerika, maar Here

De Duitse autofabrikanten, BMW, Audi en Mercedes, hebben eind vorig jaar bijna 3 miljard euro betaald voor de navigatietak van Nokia, Here. Een gigantisch bedrag, dat wel. Maar wat wil je voor een strategische keuze?
De Duitsers zien het niet zitten afhankelijk te zijn van Amerikaanse datagiganten, die als tegenprestatie in de vorm wat muziek, zoekdiensten en muziek streamen, snel een hotel boeken enz. je hele leven stiekem opslaan, om van jouw gegevens nog rijker te worden. Dus wie met zijn BMW naar de McDonald's gegaan is, kan erop vertrouwen dat de hamburgergigant daar via Here geen info over krijgt. Althans, dat is de Duitse gedachte achter de gigantische investering.
Ik ben er blij mee, want aan de Amerikaans hegemonie op het internet moet maar eens een eind komen. Nu nog Europese datacenters met dito zoekmachines enz.

MIJN auto?

Ingezonden.

Citaat Willem, do. 21 jan. j.l.: ,,...Mijn eerste auto was een groene Fiat 128...".
Dit regeltje zou een vervolg kunnen krijgen met: ,,...en mijn tweede auto was een ......, en mijn derde auto was een ..." enz., met de nadruk op ,,MIJN auto”. 40 jaar geleden was dat inderdaad ook het geval want als je de aankooprekening had voldaan was de auto ook helemaal van jou en van niemand anders!!! Maar wat dat betreft is er heel veel veranderd,
Een ANWB-artikel, met de kop " PAS OP!, zo privé is je auto niet “, doet het ergste vermoeden en na het lezen ervan dacht ik:,,zijn ze nou helemaal betoeterd?!". Het artikel gaat over een onderzoek door ANWB, samen met de internationale autosport FIA en zusterorganisaties in Europa. ANWB: ,,een moderne auto is een computer op wielen". De data die daaruit komt, ook privacy-gevoelige, wordt opgeslagen door de autofabrikant voor z.g. 'connected diensten' maar bijna niemand van de automobilisten is daarvan op de hoogte. ,,Hallo zeg!! wat krijgen we nou weer?”, zo kort na het wereldwijde gedoe over de foute uitlaatgetallen bij VW, enz. Zijn de betreffende autofabrikanten soms 'door de ratten besnuffeld’ ?* en denkt men dat het allemaal ‘malle Henkie’s' zijn die in 'hun' auto's rondrijden? Maar wacht eens!; ,,HUN auto's?", niks HUN auto's! Er is helemaal niets meer bij van 'HULLIE' want het zijn n.l. allemaal 'MIJN' auto's geworden. Het verzamelen van allerlei data is voor de zogenoemde veiligheid en het comfort, en zolang dat door de autodealer-garage kan worden uitgelezen voor het snel opsporen van een storing is er natuurlijk niets aan de hand want dat soort dingen kennen we al heel lang als het z.g. ‘motor-management-systeem'. Maar hou je vast!; telefoongesprekken met een mobieltje, via een Bluetooth-verbinding in de auto, kunnen ook worden opgeslagen, evenals de telefoonnummers, foto's, enz. in datzelfde mobieltje. Wat ze ook kunnen opslaan zijn vaak gereden route's uit het navigatiesysteem, met bijbehorende adressen, de laatste honderd parkeerplaatsen waar de auto heeft gestaan, of je wel eens te snel rijdt, zonder autogordel, enz. maar willen we dit eigenlijk wel? Wordt die data wel goed bewaakt, of kan die makkelijk gestolen worden door hackers en verhandeld, met alle gevolgen van dien?! Oordeel zelf het ANWB artikel. Na het lezen van bovenstaande link vroeg ik mij af waarom ANWB niet het voortouw neemt om de automobilist beter te beschermen tegen deze brutale, deels ongewenste bezigheden van de autofabrikanten. Met welk recht tappen ze privè-data af, vanuit de auto die niet eens (meer) hun eigendom is?! ANWB stelt voor dat er een wet komt die ons beschermd tegen deze praktijken. Hallo ANWB!!!, dat is toch weer véél te laat. De autofabrikanten moeten volgens mij meteen worden vervolgd voor het overtreden van een andere, al bestaande wet, die onze privacy beschermd. Waarvoor dient de RDW? ook al weer? O ja: Zonder hun goedkeuring komt geen enkele nieuwe, buitenlandse, auto ons land binnen. Tja, misschien zijn ze daar zo langzamerhand ook een beetje de weg kwijt kwijtgeraakt na al dat gesjoemel en heet die instantie nu eigenlijk Rijks Dienst Weg-verkeerd(d)?! Zoiets?

Kind aan de lijn

Bring it like you stole it!

Ja, een kind. Geen hond. Ik vind het geen gezicht, maar soms zie ik zo'n geketend kind. Net alsof er iets niet in orde is met de relatie tussen dat kind en die ouders. Misschien zijn het dezelfde ouders die deuren op slot doen om te voorkomen dat hun kindje zomaar het huis verlaat. Een gemeend 'nee' zou voldoende moeten zijn. Maar sommige mensen reageren primair fysiek : Beetpakken, blokkeren, vastbinden, opsluiten, voetje aan de vloer spijkeren enz.
Fenna loopt ook aan de lijn. Maar ook, net als onze vorige honden, vaak los. Waar het mag. We hebben haar weliswaar onder appel, maar als het niet nodig of niet toegestaan is loopt ze aan de riem.
Ik lees/hoor geregeld dat mensen het niet aandurven hun hond los te laten lopen. Ze zijn doodsbang dat de hond er als een haas vandoor gaat en nooit meer terugkomt. Dat begrijp ik best wel. Want wie wil er nou een angsthaas als baas? Als hond kom je graag terug bij de leider. Bij degene die goed voor je zorgt en... de baas is. Daar is ie als pup al achtergekomen. Tijdens de cursus moest een 'vreemde' de pup vasthouden, terwijl wij ons verwijderden. Op een afstand van zo'n 50 meter riepen we de hond. Die rende dan als een gek naar ons toe. Als beloning kreeg ie dan een brokje. We speelden ook vaak verstoppertje. En als we goed keken (en dat deden we) zagen we telkens weer even die paniek bij de pup /hond. En dat is een goed teken.

'.. ik kom eraan!' 

Als de pup losliep kon je aan zijn oplettendheid zien of ie ons in de gaten hield. En als ie dat niet deed dan verstopten we ons soms, om hem een lesje te leren. Een lesje dat zei : 'Hou ons altijd in de gaten!" Dat deden we met de kids ook zo. Haha! We lieten hen zo even flink schrikken. Dat zal ze leren!
Een kind aan een riem is een geval waarin een fysiek middel ingezet wordt, waar psychologisch overwicht vereist is. Net als bij honden. Tenzij je de hele dag van een ouderwets potje touwtrekken houdt. Fenna is er een keer vandoor gegaan. Ze zag een dakhaas in een weiland. Tja, dan heb je als baas niets te vertellen. Dan is het een kwestie van wachten. Wachten, wachten, wachten tot ze opeens weer in beeld komt en nieuwsgierig en wat paniekerig rondkijkt met een kop die zegt : "Shit, waar is mijn baas?!!" Nou, die zat al een kwartier rustig te wachten hoor.

Een kraker in Leiderdorp

Het was hartje zomer 1977 toen Leiderdorp zijn eerste kraker leerde kennen. In het Van Leeuwenpark was vanwege de komende renovatie / nieuwbouw een pas verlaten woning, nummer 13, subiet gekraakt door Leiderdorper J. van Amsterdam. De kraker woonde tot dan in het huis van zijn ouders aan de Hoofdstraat 110, maar dat was inmiddels verkocht. De koper wilde er een bedrijfspand van maken en zodoende moest Van A vertrekken.
De autohandelaar was een woning in de Pinksterbloem aangeboden, maar daar zag hij van af. Hij miste ruimte voor zijn bedrijfsactiviteiten, een handel in tweedehands auto's.
En dus besloten hij en zijn vriendin (A. Molenaar) de woning aan het Van Leeuwenpark te kraken. Midden in de nacht bracht hij met een paar vrienden inventaris in een vrachtwagen van de Hoofdstraat over naar nr 13. "Een betere plek dan in een tentje op het terrein van Voordorp", zo lichtte de kraker later de pers toe.
De kraakactie leidde tot veel consternatie bij zowel de gemeente als bij de bewoners.  Er waren al spanningen tussen de gemeente en de bewoners vanwege een renovatie of volledige nieuwbouw. De hele procedure duurde voor de bewoners veel te lang. Bewoners waren bang een veel hogere huur te moeten gaan betalen na de oplevering. Wethouder Drenth sprak spierballentaal. Hij kondigde direct harde maatregelen aan, om Van A. en zijn vriendin uit de gekraakte woning te jagen. Er kwamen ook maatregelen om toekomstig lege woningen tegen dit soort acties te beschermen.  Lege woningen werden ontdaan van alle gemakken, zoals sanitair, nutsaansluitingen en zelfs de vloeren werden verwijderd. De woningen werden ook dicht gespijkerd. Dit alles om te voorkomen, dat de bewoners het idee zouden krijgen, dat naar de problemen van een kraker wel en naar die van de bewoners niet geluisterd zou worden.

nieuwe woningen

Er was inmiddels besloten de oude woningen af te breken en daar nieuwe te bouwen. Voor de bewoners werd vervangende huisvesting geregeld. Men begon met de sloop van het blokje, dat het dichtst bij de Hoogmadeseweg stond.
Een dag voordat Van A. uitgezet zou worden, kwam burgemeester Van der Have met een voor Van A. aantrekkelijke oplossing. Hij moest wel nog even op zijn boot bivakkeren totdat de andere woning opgeleverd zou worden.

Journalisten geweerd

Ach, dat is voor mij geen nieuws. Het gebeurt vaker dat journalisten geweerd worden. Niet alleen bij bijeenkomsten over AZC's. Ook bij andere bijeenkomsten zijn media soms niet welkom. Zelfs een fototoestel bij je hebben als bezoeker mag dan niet.
Ik heb zelf zo'n ervaring opgedaan in Lelystad, toen de gemeente informatie ging verstrekken over de komst van schizofrenen naar de Stavorenstraat. De gemeente acteerde toen ook erg achterdochtig en krampachtig. Ze liet zich door angst leiden. Toen mocht zelfs Omroep Flevoland ook niet naar binnen, want o wee als hetgeen in het wijkgebouw besproken werd publiek zou worden. Dan maar liever geen journalisten over de vloer. Wat een enge vertoning. Totalitaire trekjes in een democratie. Brrr!
Het 'vluchtelingen' gedoe is ook zo gehuld in een waas van geheimzinnigheid, eigengereidheid, arrogantie en niet te vergeten onzorgvuldigheid, dat de verantwoordelijken dat liever niet publiek gemaakt zien worden. Dan maar een ondemocratische ingreep. Dus weren ze bepaalde of alle journalisten. Ik zie het als gebrek aan vertrouwen, deskundigheid en vaardigheden van gemeenten en andere direct betrokkenen. En machtsmisbruik. De aanpak wijst op een wankele relatie met de inwoners. Maar daar zijn toch cursussen voor, denk ik dan. Ja, maar het is blijkbaar goedkoper en gemakkelijker om de pers te weren, die 'objectief' verslag willen doen van het gebeuren. Voor zo'n ingreep is ook minder intelligentie nodig.

Zoals de oudjes zongen

piepen de jongen. Ik heb als nieuwbakken vader in de jaren 70 geprobeerd wat zaken anders aan te pakken, dan ik zelf aan den lijve ondervonden heb. Anders, dus niet beter. Als het beter geweest zou zijn, zou de wereld er heel anders uitgezien hebben.

Aspecten van mijn opvoeding die ik als kind niet zo prettig vond, wilde ik anders aanpakken. Achteraf is gebleken, dat ik daar te veel aandacht aan besteed heb. Ja, dat kan dus ook. Teveel het accent gelegd op bepaalde opvoedingsaspecten. Zodoende ben ik voorbijgegaan aan een aantal andere. Ook zaken die ik niet zo fijn vond, maar die op de achtergrond geraakten. Gevolg is, dat ik toch wat van die verkeerde voorbeelden onbewust heb overgenomen uit mijn eigen opvoeding. En dus heb doorgegeven. Ik had er al eerder over nagedacht. Jaren geleden. Vanmorgen had ik het er nog over met Sonja.
Ik was me daar jaren geleden al van bewust, maar toen was het 'kwaad' al geschied en ik was druk aan het werk. Er moest immers brood op de plank komen. Of was dat ook een verkeerd voorbeeld? Of een met een te zwaar accent?  Ik leerde toen ook dat ik niet de enige was. Dat het erg veel voorkomt bij ouders, die de opvoeding anders wilden aanpakken dan ze zelf hadden ondervonden. En dat ze in dat 'anders' niet helemaal of zelfs helemaal niet slaagden. Dat geldt dus ook voor deze vader.
Ik heb er geen spijt van. Mijn leven is nu eenmaal zo verlopen. Ik heb het mezelf vergeven.

Justitiële willekeur?

De onruststokers van Geldermalsen worden in groepjes berecht. Ze worden ook in groepsverband veroordeeld, want, zo betoogt het OM, ze waren er allemaal bij. Dat klinkt logisch, behalve voor de nieuwsgierigen onder hen. Maar die zijn dan ook gewoon de klos. Groepsverband dus.
Wel vreemd als ik die aanpak vergelijk met die van de twee jongens op een scooter die een man doodreden. Toen wist Justitie niet wie ze moesten veroordelen, want de lafbekken zelf wilden niet zeggen wie van hen achter het stuur had gezeten. Toen was geen sprake van groepsverband. De beiden werden zowaar vrijgesproken.
Sorry hoor, maar hier kan ik met de pet niet bij. Of is het omdat de doodgereden man geen vluchteling of ambtenaar was?

Een Bijbels restaurant

Vanavond is ze naar een restaurant hier in Dronten waar men Bijbels kookt. Ze gaat daar met een groepje kennissen eten. Toen ik de naam van dat restaurant hoorde, dacht ik aan een simpele menukaart met manna, zuur brood met vis uit een paar onuitputtelijke mandjes, wijn van water gemaakt en schapenvlees uit Egyptische vleespotten. Een vooroordeel gebaseerd op mijn christelijke opvoeding.
Maar het is allemaal wat anders. Lees dit stukje maar. Zelf ga ik aan de snijboontjes met in de schil gebakken krielaardappeltjes en een stukje draadjesvlees.

Een gesloopt viaduct

ook gesloopt

Toen we afgelopen zaterdag door Leiderdorp fietsten (wat een weertje!) miste ik het oude vertrouwde viaductje achter de Algemene Begraafplaats. Via dat viaductje, waar de A4 overheen gaat, liepen we als kwajongens in de jaren 50 soms naar die oude bunker. Zodra we het viaduct onderlangs gepasseerd hadden, liepen we tegen een typisch boerenhek aan, van het weiland waar de bunker stond.
Onze sluiproute (we gingen stiekem op pad, want de bunker was verboden gebied voor ons) liep vaak parallel achter de A4 langs naar het noorden. We passeerden dan een grote plas die later jachthaven is geworden. Onder dat viaduct gingen we ook vissen als het regende. De doorgang bestond voor de helft uit een rijbaan. De andere helft was water, dat door een betonnen bak werd geleid. We stonden weliswaar droog, maar als we niet opletten dan stonden we tot aan onze enkels in het regenwater. Dat stroomde naar het diepste punt in dat weggetje. Inclusief de bijbehorende modder. 's Winters was daar een overdekte, kleine ijsbaan. Op de zomeravonden was dat viaduct bezet door stelletjes, die daar eh.... elkaar  warm hielden. Net als in die bunker.
Inmiddels heb ik vernomen, dat dat bouwwerkje gesloopt is. Zo'n 7 jaar eerder al! Ik heb in 2008 daar nog foto's gemaakt (gelukkig maar) van dat viaduct. Sindsdien ben ik niet meer daar in de buurt geweest. Het viaduct heeft plaats gemaakt voor een loop- / fietsbrug. Over die brug zijn we gefietst om op het pad langs de begraafplaats te komen.

Een moord in het dorp

© BG Cortslaan

Soms zijn ze vrij volledig en soms beperkt tot een paar woorden. Ik heb het over mijn jeugdherinneringen aan Leiderdorp. Veel van die korte flitsen heb ik later kunnen uitbouwen tot zo goed als complete verhalen. In de meeste gevallen zijn ze mij verteld. Later ben ik het internet gaan gebruiken om via mail enz. bij voormalig klasgenoten en/of vrienden navraag te doen of antwoorden op een andere manier te zoeken.

Dit keer ben ik op zoek gegaan naar het verhaal rond een moord, die in mijn geboortedorp gepleegd is in de jaren 50. In mijn kindergeheugen bleef het bij "een moord in het dorp", waar nogal geheimzinnig overgedaan werd. In mijn beleving zat ik toen nog niet op de 'grote' school of net wel. Het was in die periode dat het over een moord in ons dorp gonsde. Over de 'moord in het dorp' vond ik na enig speurwerk het volgende :

"Op de laatste dag van de maand juli van 1954 (dus) is in Leiderdorp een oude vrouw vermoord aangetroffen in haar woning aan de Hoofdstraat - Jaagpad. Dat was op een zaterdagochtend. Een buurvrouw had het slachtoffer na half acht 's morgens nog gegroet. Ongeveer een halfuur later kwam een jongeman haar de opgehaalde huur brengen. Omdat hij achterom geen gehoor kreeg, liep hij naar de voorkant van het huis. Daar zag hij een briefje op het raam met de tekst "Afwezig tot 15 augustus" en een neergelaten gordijn. Omdat hij zich daarover verbaasde informeerde hij een familielid, dorpsbakker De Bruijn. Diens vrouw haastte zich direct naar de woning, omdat ze het een vreemd verhaal vond. Het neergelaten gordijn en het briefje waren voor haar redenen om direct de politie te waarschuwen.

De politie trof de 75-jarige bewoonster liggend op de vloer van de huiskamer aan. Ze was met een Lodalinefles op het hoofd geslagen en vertoonde steekwonden in de hals.

Het onderzoek naar de laffe moord werd geleid door de commandant van de Rijkspolitie te Leiderdorp, de adjudant E. Kronenburg. Nog voor de begrafenis van de weduwe wist de politie, op basis van aangetroffen vingerafdrukken op de deur, een 37-jarige man op te pakken die niet ver van het huis van het slachtoffer woonde. Hij stond in het dorp niet goed aangeschreven. Zijn vingerafdrukken waren hem bij eerdere aanhoudingen afgenomen. Hoewel de verdachte eerst ontkende en zelfs anderen beschuldigden, kwam hij uiteindelijk toch met een bekentenis.

Hij kwam tot zijn daad vanwege geldgebrek. "Ik vond het een vriendelijk mens en ik dacht dat ze wel geld zou hebben", was de simpele verklaring van de dader voor de rechter. Hij was goed op de hoogte van de leefwijze van de weduwe, die ten tijde van de moord gewoontegetrouw de Bijbel zat te lezen. De achterdeur was open vanwege de komst van de huuropbrengsten. De dader is onopgemerkt naar binnen geslopen en heeft de weduwe met een fles een paar klappen op het hoofd gegeven. Daarna heeft hij het eerder geschreven briefje op het raam gehangen en het gordijn neergelaten.

Toen het slachtoffer tijdens zijn zoektocht naar geld weer bijkwam, raakte hij in paniek en heeft hij haar een paar keer in de hals gestoken. De dader ging met nog geen 100 gulden weer weg. Haar portemonnee met de eerder die week opgehaalde huurgelden bevond zich nog in de woning.  De rechtbank veroordeelde de dader tot 15 jaar gevangenisstraf en een onvoorwaardelijke terbeschikkingstelling van de regering (tbs)."

Het verhaal onderschrijft mijn herinnering voor wat betreft de tijdsperiode. Een moord in het dorp is zodoende voor mij van een los stukje geheugen in een kop van een verhaal veranderd. 

Corrupte EU landen

Het nieuws bracht vanmorgen het bericht dat Nederland (niet Holland) na het jaar 2015 op de 5e plaats staat van de minst corrupte landen. Nederland stond daarvoor op de 8ste plaats. Natuurlijk vroeg ik me af, wat men onder corruptie verstaat. Viel onder de onderzochte criteria ook vriendjespolitiek en politieke correctheid? Ik weet zeker van niet. Anders was ons land niet zo hoog geëindigd.
Wat ik jammer vind, is dat het nieuws niet even meldt waar landen als Oekraïne en Griekenland zich op de ranglijst bevinden. En andere landen, die onlangs lid geworden zijn of willen toetreden tot de EU. Dat zou ik interessant vinden. Waarschijnlijk worden ook die niet vermeld, vanwege politieke correctheid. Hoezo vrije nieuwsgaring?
Griekenland is op de lijst van 2015 het meest corrupte land van de EU. Oekraïne bungelt ergens onderin (130) en behoort tot de meest corrupte landen. Als ik als criterium voor toelating tot de EU op 'binnen de top 50' zou hanteren, dan vallen veel landen alsnog af.
Hongarije valt er dan nog net binnen, maar landen als Turkije, Griekenland, Roemenië, Italië, Bulgarije, Servië, Bosnië Herzegovina, Albanië, Kosovo, Moldavië zouden geen schijn van kans maken.
Landen die van mij beter hun best zouden moeten doen zijn o.a. Duitsland, Luxemburg, Frankrijk(!), Portugal, Polen en Spanje. Italië moet gewoon uit de EU gezet worden.
De lijst geeft wat mij betreft ook een indicatie in hoeverre het verantwoord is landen van geld te voorzien voor zaken zoals ontwikkelings- en vluchtelingenhulp. Vandaar dat ik bar weinig vertrouwen heb in o.a. een juiste besteding van de Turkse EU miljarden en het geld dat naar Afrikaanse landen gaat (Marokko, ook erg corrupt). Tot slot geeft de lijst ook aan wat migranten gewend zijn in hun eigen land. Wat dat betreft is Syrië net zo erg corrupt als Oekraïne.

Holland of Nederland?

Een lezer maakte mij erop attent dat ik ten onrechte ons land Holland noem. Hij/zij is niet de eerste. Het zette mij wel (weer) aan het denken. Waarom heb ik het meestal over Holland en erg weinig over Nederland? De eerste benaming stamt nog uit de tijd dat de Hollandse provincies de boventoon voerden. Da's nogal lang geleden. En toch, als ik in het buitenland ben hanteer ik nauwelijks de officiële vertaling van Nederland. Het is een mond vol "The Netherlands, Die Niederlande, Les Pay Bas." Dan ben ik met Holland snel klaar. Letterlijk en soms figuurlijk. Het lastige is soms dat wanneer ik het heb over The Netherlands, mijn buitenlandse gesprekspartners vaak na het woord Dutch opeens in Duitsland zijn beland. In het Frans heeft men het ondanks les Pays Bas over les Hollandais en in mindere mate over een woord dat ook niet direct gelieerd is aan les Pays Bas : les Néerlandais. Of bestaat Les Pays Bastards? Zo niet, bij deze het woord van 2017.
Tijdens vakanties in Duitsland hebben Duitsers het over die Holländer. Op de Duitse tv zenders heeft men het vaker over die Niederlande.
Het woord Holland zit overal in onze taal ingebakken. Zoals in 'op z'n Hollands', Hollandse kaas, koeien, Nieuwe (haring mag ook), pot, zuinigheid enz. tot aan Hollands glorie toe. Vervang daar maar eens het woord Hollands door Nederlands.  Geen gehoor! Althans, voor mij dan.
Voor mij geeft de naam Nederland en daarvan afgeleide woorden een meer officieel tintje. Zoals bij sportevenementen : "2nd place, silver medal, The Netherlands!" Ondanks het feit dat op de tribunes landgenoten gedurende het hele toernooi "Hup Holland!" geschreeuwd hebben.
Nederland, Laagland, Nederigland, klinkt minder opwekkend dan het meer vrolijke Holland, Hoi-land. Een gevoelskwestie, lijkt mij.
Holland heette oorspronkelijk Holtland. Het was zo'n 1000 jaar geleden een bosrijk gebied in de regio van Leiden. Ik weet niet in hoeverre de benaming van het Leidse Hout daarvan een overblijfsel is. Zelf ben ik in de provincie Zuid-Holland geboren en getogen. Leiderdorp, Leiden, Zoetermeer en Schoonhoven zijn woonplaatsen geweest in het Zuid Hollandse. Misschien ligt daar ook een deel van de oorzaak waarom ik het over Holland en Hollanders heb. Het kan ook zijn omdat ik me nauwelijks verbonden voel met dit land en omdat ik in mijn jeugd te vaak geroepen en gedacht heb : "Stomme Hollanders!", in situaties waarin ik me niet zo prettig voelde. Die deden zich overigens niet alleen in de kustprovincies voor, maar in heel Nederland minus Limburg.
Holland of Nederland? Ik denk dat het Holland(s) bij mij ook zo ingebakken zit. O ja, de foto's zijn voor mij ook typisch Hollands, al bevinden zich de tulpenvelden in de Flevopolder.

Een opa achter het stuur

Na het overlijden van mijn opa, David Oudshoorn, raakte zijn toenmalige weduwe (Tante Griet, ze was zijn tweede vrouw) bevriend met een Leidenaar op leeftijd. Opa Marks, zoals wij hem noemden, was een vitale, aimabele en ietwat eigenwijze man die ondanks zijn hoge leeftijd (85+) nog autoreed. Opa was de opa van mijn broer Joop zijn eerste vrouw.
Volgens opa betaalde hij jaarlijks ruim 700 gulden aan de keurende arts, om het roze papiertje te kunnen behouden. Opa reed in een Fiat 500.
Samen met mijn tante hebben ze veel kilometers gemaakt. Samen, dat gold ook voor het rijden. Tante gaf instructies in de vorm van rechtdoor, links, rechts. Want opa was daar niet zo goed in. Ze gingen vaak ergens badminton spelen in de buurt van de Wassenaarse Slag en hadden dan veel bekijks.
Hoewel opa geregeld riep dat ie al meer dan 60 jaar zijn rijbewijs had en chauffeur was geweest, maakte hij nogal wat fouten. Zo had hij de gewoonte om eerst een kruispunt op te rijden, halverwege te stoppen en dan pas te kijken. Zo gebeurde het dat ie vervolgens achteruit reed om voorrang te verlenen. Dat ging niet altijd zonder schade, want vooraf in de spiegels kijken was er niet bij. Op die manier reed hij een keer op de kruising Hoogmadeseweg - Acacialaan zijn Fiatje total loss toen hij weer zonder kijken achteruit reed. Maar niet getreurd, opa kocht een nieuwe Mini. Het wrak van zijn Fiatje was trouwens opeens verdwenen.

tante Griet met haar vriend

Opa had ook zo zijn eigen ideeën ontwikkeld over de verkeersregels, die bij hem niet ter discussie stonden. Hij had immers erg veel rijervaring. Als het verkeerslicht voor rechtdoor op rood stond, veranderde hij van voorsorteervak om vervolgens door het groene licht van rechts- of linksaf rechtdoor te rijden. Hij had daar een paar keer flinke bonje over met een agent, die hem voor die actie een keer bekeurde. Want groen is groen en die agenten waren dom.
Opa en tante kwamen een keer vanuit Leiderdorp bij ons in Zoetermeer op bezoek. Ze kwamen aanzienlijk later aan dan aangekondigd. De reden : mist onderweg. Opa vertelde over de heenreis, die zeer moeizaam verliep. In Zoetermeer vroegen zij een agent de weg naar het Savelsbos waar wij toen woonden. Die man zei : na honderd meter links af en dan rechts. Maar door de mist misten ze de afslag. Ze reden door. Gelukkig was daar weer een agent. Toen opa het raampje had opengedraaid zei die agent : "Zo opa, bent u daar weer!" Opa reed namelijk op de rondweg.
Toen het stel later weer vertrok, liep ik mee naar buiten. Toen viel het mij op dat de ramen van de Mini flink beslagen waren. Ik adviseerde opa de ramen eerst te zemen. Waarop opa verbaasd riep : "Gôh, we dachten de hele weg dat het mistte! Hebben we voor niets vanmorgen de hele route niet harder dan 50 gereden...."
De eerste de beste winterperiode had opa van de achteruit het ijs geslagen. Ja, geslagen, afgaande op de deukjes en krassen op de carrosserie. Opa's uitleg : "Ik dacht dat het raam groter was..." Het tweetal beleefde veel plezier aan de uitstapjes. Maar na bijna 10 jaar pret kwam er abrupt een eind aan.
In de maand mei 1983 kwam opa om bij een verkeersongeval. Hij was ( als enige inzittende) met zijn Mini als gewoonlijk eerst de kruising van de voorrangsweg, de Persant Snoepweg in Leiderdorp, opgereden. Helaas kwam er een vrachtwagen aan, die over zijn Mini heen reed. Opa overleed ter plaatse. Hij was toen 92 jaar.

Bij V&D te Leiden

Wandelend door Leiden kwamen we ook langs dat enorme pand waar de V&D inclusief La Place gehuisvest is/was. We hebben beiden aan die vestiging herinneringen. Sonja heeft daar ooit gewerkt als verkoopster. Zelf neusde ik vooral in de jaren 60 daar wat rond in de bakken met grammofoonplaten. In de voorafgaande jaren kwam ik er soms met mijn moeder. Dan keek ik altijd even naar de musicerende 'apenbende' in het trappenhuis tussen de begane grond en de eerste etage.
Later, in de jaren 80, overkwam mij daar iets vervelends. Sonja was even iets gaan kopen op de afdeling serviesgoed, terwijl ik met de kids in het halletje aan de achterzijde (foto-Aalmarkt) stond te wachten. Opeens kwam een soort hippie door de klapdeuren aangerend, die als een haas naar buiten vloog. Ik keek hem nog na, toen hij linksaf de Aalmarkt opstoof. Het alarm vlak naast mij ging af. Ik dacht gelijk : "Hé, winkeldief!"
Wat later kwam een meneer van de bewaking aangelopen. Hij liep direct naar mij toe en commandeerde : "Doe die tas maar open!" Ik probeerde hem aan zijn (blijkbaar beperkte) verstand te brengen, dat de dief al naar buiten gerend was en dat deze echt niet hier in de hal op hem stond te wachten.
Maar daar had meneer geen boodschap aan. Ook omstanders / getuigen die mijn betoog ondersteunden werden door de beveiligingsman genegeerd. En dus begon meneer in onze boodschappentas te graaien en doorzocht de wandelwagen. Hij vond niets wat bij V&D vandaan zou kunnen komen, maar vond het desondanks niet nodig zijn excuses aan te bieden. Omstanders maakten hun misnoegen kenbaar over het gedrag van meneer en wezen hem er herhaaldelijk op, dat de dief naar buiten gerend was. Pas toen stapte hij naar buiten om te controleren of de dief soms daar alsnog op hem gewacht zou hebben.

Ieder voor zich

en God laat het ook afweten. Dat is tenminste wat ik nogal eens hoor zeggen. Ik gooi zo'n uitspraak in dezelfde doos waar ook 'God is dood' en 'Het moest zo zijn' liggen. Soms doen mensen alsof God alles regelt of het is alsof ze zelf niets in te brengen hebben in hun eigen leven.
Zelf ga ik uit van een leven vol lessen. Telkens weer is er een test, die ik moet (mee)maken. En dan denk ik maar zo : tijdens een test houdt de leraar zich afzijdig en zijn mond dicht.

Onze nep-regering

Ergens was het te verwachten, dat het onderzoek naar lekkende politici tot niets zou leiden. Ze houden elkaar immers de hand boven het hoofd. Men zwijgt omwille van een gouden toekomst via een fors overbetaalde loopbaan bij de EU. Vandaar ook dat men zo gedwee achter Brussel aanrent. De doofpot staat in menig politiek hok paraat, als een prullenbak in een normale werkomgeving.
Het plotselinge afscheid van D66 Kamerlid mevrouw Hachchi (niet verkouden hoor) is ook in nevelen gehuld. Meneer Pechtold voelt zich in de steek gelaten. Pluspuntje : Weet ie ook hoe zijn kiezers zich voelen. Mevrouw Hachchi beweert, dat ze voor presidentskandidaat Clinton is gaan werken. Maar in het Clinton kamp weet men hoegenaamd van niets.
Het gebeuren doet me denken aan de toestanden rond dr Schadée, je weet wel die ruimtevaartdeskundige, die heel Nederland inclusief Apollo Henkie (Terlingen) eind jaren 60 voor de gek hield. Die beweerde ook in het grote Amerika te zijn, maar zat thuis in eigen land met Henkie te bellen, terwijl hij allerlei vreemde geluiden produceerde. Zo deed Schadee voorkomen alsof ie in Houston zat. Totdat Apollo Henkie verontrust riep  : "Houston, we have a problem!" Toen bleek niemand daar Schadée te kennen.

Made in Hongkong?

Het is een piepklein zaakje aan de Haarlemmerstraat in Leiden. Daar worden de loempia's verkocht met verwijzing naar meneer Fu. Die maakte en verkocht decennia lang de lokaal zeer beroemde, overheerlijk loempia's op de markt achter V&D. Mijn oma heeft ook nog een steentje bijgedragen in zijn keuken. Maar opeens was ie verdwenen. Op een 3 Oktoberdag in 2014 hebben we nog tevergeefs naar zijn loempia's gezocht en kwamen zelfs in de Merenwijk terecht. Maar geen meneer Fu en helemaal geen loempia's. Onlangs kreeg ik een berichtje met een adres aan de Haarlemmerstraat. Daar zouden die loempia's weer verkocht worden.
In de overigens zeer druk bezochte zaak zelf, zie ik geen mensen achter de balie met een Aziatisch

in de jaren 50

uiterlijk. In de koelvitrine wel een keur aan loempia's. O.a. gevuld met kool, kip en vlees.
We namen negen ongebakken loempia's mee. We hoefden zodoende niet achter in de wachtende rij aan te sluiten.
Weer thuisgekomen, hebben we een paar van de steenkoude loempia's in het hete frituurvet gedompeld. En toen was het na jaren van gemis, proeven geblazen! Of beter eerst geblazen en toen geproefd. We kwamen tot de volgende conclusies :
- het formaat was kleiner (2/3) dan we gewend waren en de prijs aanzienlijk hoger dan verwacht. Zeker voor koude (meeneem) exemplaren. Er pasten twee naast elkaar in het frituurmandje;
- de kool was heel erg fijn gesneden en er zat geen vlees in verwerkt. Dus 100% kool. We vonden hem ook niet bijzonder smaken. We vermoeden dat de kool niet bereid was met kruiden(?).
- de vleesloempia had veel weg van een shoarma-rol. Louter fijn gemalen vlees. Geen groente. De smaak was ook niet bepaald Aziatisch.

Kortom, een tegenvaller. In een loempia hoort sowieso groenten te zitten. Dat die groenten vervangen zijn door enkel kool of taugé is oké. Maar waar waren het vlees (varken of kip) en vooral de Oosterse kruiden gebleven? We vragen ons af wie er in de keuken die loempia's maakt? Of heeft de eigenaar alleen de naam Fu gekocht en niet diens recepten? Of zijn er fouten gemaakt bij het overschrijven van de recepten? We denken niet dat de kok een Chinees is. Al zag ik wel een label in de nek van een (Europees uitziende) medewerker waarop "Made in Hongkong" stond. Maar ja, dat had betrekking op zijn kleding. Misschien kunnen de eigenaren eens een Chinese of Indonesische kok inzetten of raadplegen.

Goed nieuws!

In ons land komen ze er telkens weer weg mee : de notoire drinkers die keer op keer met alcohol achter het stuur kruipen en een bedreiging vormen voor anderen. In Texas doet een rechter dat anders. Ik vind zijn motivatie erg sterk.

Over de A6

Gisteren reden wij na zeer lange tijd weer eens over de A6 richting Amsterdam. Ter hoogte van Muiden zagen we hoe daar aan de verbreding en verbeteringen van de A6 wordt gewerkt. Een immens groot project. Ik kan me nog herinneren dat er vragen waren over het nut van hiermee gemoeide investeringen. Uit onderzoek was gebleken, dat de toename van de verkeersdrukte van en naar Almere erg meeviel.
Op die A6 rijden sommigen als gekken, wat de snelweg geregeld als 'gevaarlijk' kwalificeert. Maar aan de weg mankeert niets, het zijn sommige bestuurders. Daar waar de maximum snelheid 100 is, wordt veel sneller gereden. Dat niet alleen, de onderlinge afstand is soms niet meer dan hooguit vijf meter. Het aantal verkeershufters neemt toe naarmate we Diemen naderen. Dus besloten we via de A9 door Zuid Oost te rijden, richting Schiphol.
Daar viel mij op, dat het gedrag van de automobilisten een stuk rustiger is. Al zagen we wel een paar keer bestuurders vanaf de linkerbaan met een zwaai vlak voor andere auto;s langs net op tijd een afslag nemen. Ja, we zijn in de Randstad. Na de Schipholtunnel heeft een aantal weggebruikers de gewoonte om stug links te blijven rijden. Ze doen dat vanwege de komende splitsing tussen de A4 en de A44. Maar ja, die ligt nog een flink aantal kilometers verderop. Zonder verdere bijzonderheden parkeerden we de Matrix in mijn geboortedorp. We pakten de fietsen van de drager, deden de drager in de auto en peddelden richting de Spanjaardsbrug.

De loempia's van Fu

Het was stralend weer met een heerlijk zonnetje. Het leek verdorie wel voorjaar! Niet gek voor de januari. Er stond ook een aardig windje, maar dat mocht de fietspret niet drukken. Weer viel het ons op hoe smal en bijna claustrofobisch de Lage Rijndijk geworden is. Het is daar eenrichtingsverkeer richting de singels en bijna te smal voor auto's. Ook voor fietsers op de iele fietsstroken. Een ander opvallend iets : geregeld hondenpoep op de stoep. We reden onder de Zijlpoort door en besloten de fietsen bij het Havenplein, vlak voor het eerste deel van de Haarlemmerstraat te parkeren. Aan flinke fietssloten, want we zijn in de Randstad. We hebben daarom ook bewust geen fietstassen meegenomen.
In het verleden zijn we een keer op zoek geweest naar de loempiakraam van meneer Fu. Ik had daar toen een berichtje over geschreven. Vorige maand kreeg ik een tip uit Leiden. Op de Haarlemmerstraat zou men de loempia's van Fu kunnen kopen! Het eerste deel van de straat, tot aan de Pelikaanstraat, lijkt uitgestorven ondanks dat het een zaterdag is. Als we de P'straat overgestoken zijn, wordt het opeens drukker. En...... we zien tegenover de sportwinkel van Wout Berger een opvallend bord staan! We zijn zowaar bij het loempiawinkeltje beland!

We besluiten eerst een wandeling door Leiden te maken. Die oude gezellige stad blijft trekken. Op de terugweg doet Sonja wat inkopen bij Fu. Kool-, vlees-, en kiploempia's! Daarna wandelen we weer naar onze fietsen, die er zowaar nog staan. Omdat ik nodig moest, wilde ik gebruikmaken van een openbaar toilet. Dat was een verkeerd idee. Afgezien van de enorme stank, vindt men het in Leiden blijkbaar gewoon om daar ook de grote boodschap te doen. Ophouden dan maar.
We laden de loempia's in (we hadden een afneembare fietstas meegenomen) en fietsen vervolgens richting Leiderdorp.

Naar die oude bunker

Nadat we over de Spanjaardsbrug gereden zijn en Leiden achter ons gelaten hebben, fietsen we rechtdoor over de MP Splinterlaan. Even wat nostalgie opsnuiven. We zien een leeg hoekpand, dat wat verpauperd overkomt. Bij het kruispunt met de Dijkgravenlaan, maak ik wat foto's voor voormalig klasgenoot Max, die al jaren in Australië woont. Hij kan nu zien dat er voor hun voormalig huis, nr 10, een enorm groot saai gebouw is neergezet; een typisch stadsuitzicht. Misschien had Max een voorgevoel en is hij daarom geëmigreerd.
We vervolgen de weg langs de Rijn tegenover het Waardeiland naar het oude dorp. Over de Hoofdstraat rijdend maak ik nog wat foto's van die kant van de Koningstraat, waar links en rechts op de hoek zich respectievelijk kruidenier Braam en Zuivelhandel Jansen zich ooit bevonden. Voor de Gereformeerde kerk zie ik links een fietspad liggen. Een splinternieuw straatnaambordje meldt B.G. Cortspad. Het is wennen die naam, na zoveel jaren B.G. Cortslaan. Het nieuwe fietspad loopt parallel aan de deels onzichtbaar geworden snelweg A4. We besluiten dat nieuwe fietspad te nemen, dat naar de noordkant van het dorp loopt. Onderweg vraag ik aan een passant of we via dat pad naar het nieuwe Weteringpark kunnen fietsen. Mevrouw geeft ons helder tekst en uitleg : "Het is recht toe recht aan, langs de jachthaven, dan komt u in het park."
De Mauritssingel oogt wat benauwd. Of zijn we zo gewend geraakt aan de ruimte in Flevoland? We steken vlug over. Als we de jachthaven passeren, moet ik even terugdenken aan de tijd dat ik daar met mijn broertje Ruud ging vissen. Wat nu een haven is, was in die tijd een grote plas. We stonden dan uren lang tot onze knieën in het water naar onze dobbers te turen. Als we weer even op de kant gingen staan, schraapten we de bloedzuigers van onze benen, deden weer wat aas aan de haak en stapten weer het water in. Haha!
Na een clubgebouw van de scouting, zien we een groot gebied in aanleg. Het ziet er nogal moerasachtig uit; veel water / ijsvlaktes afgewisseld door droge stukken grond. Er staat ook een aantal molens, waaronder de Munnikenmolen, die ooit bij de entree van het dorp heeft gestaan. Zoals ie er nu bij staat lijkt het alsof ie gestraft is; verbannen naar een desolaat gebied. En dan zien we het silhouet van de bunker! Ik kijk automatisch richting de snelweg, want ik mis een tunneltje dat onder de A4 liep. Het lag aan het eind van het pad langs de begraafplaats.
We besluiten naar de bunker te rijden. Maar zover kwamen we niet. Het betonnen mastodont lag achterin een stuk sompig grasland. We stappen af en ploeteren (daar gaan mijn schoenen!) naar de restanten van een deels weggezakt stukje herinnering aan de Tweede Wereldoorlog. Daar aangekomen maken we wat foto's. Van de (zuidelijke) ingang die we ooit als kinderen gebruikten is nog net de bovenkant zichtbaar. Zittend op een betonnen restant genoot ik van het uitzicht. Vanwege de veranderingen in het landschap, ben ik wat gedesoriënteerd. In de verte zie ik de contouren van twee kerken. In gedachte loop ik de route vanaf de woning aan de Resedastraat 74a naar mijn plek op de bunker. Het viaduct dat naar het houten hek dat toegang gaf naar het weiland van De Graaf  waar de bunker stond, blijf ik missen.  Ik realiseer me, dat we vroeger aardig wat afstanden hebben gelopen. Maar ja, dat heb je in een tijd dat je geen fiets had.

Ga toch fietsen!

de aantrekkelijke schutting 

Tja, je zult wel moeten, want je hebt ook gratis een nieuwe fiets gekregen. Oké, er zijn er ook die de fiets direct weer verkopen en van het geld een oude aanschaffen. Of niets. Misschien is een herkenbare asielfiets een optie. Zo'een als die van de Postcodeloterij.
Zij niet alleen, ook haar man en kinderen hebben allemaal een nieuwe fiets gekregen. Ik zie ze geregeld langs rijden en lopen. De mannen gaat het fietsen vrij goed af. Met de dames is het een ander verhaal. Vanmiddag zag ik moeder met de jongste (een meisje) achterop voor de tweede keer frontaal met haar fiets tegen de schutting botsen.
Om onduidelijke redenen blijft ze rechtdoor sturen, terwijl ze een korte bocht naar links en vervolgens naar rechts moet maken, om bij de achtertuin te komen. Alsof ze op dat moment geen controle meer heeft over haar beide armen en benen. Ook de benen weigeren namelijk  dienst, want remmen is er ook niet bij. Boem!!
Gelukkig valt ze ook dit keer niet. Ze kijkt wel wat geschrokken om zich heen. Ook in de situaties waarin ze recht voor ons huis op de fiets stapt of afstapt, lukt het haar telkens weer om net niet om te vallen. Ik heb nog niet gezien, dat haar man haar hielp. Die kijkt soms toe, maar rijdt meestal door. Tja, ze moet het fietsen nog leren, al vraag ik me af hoe het haar op de weg, in het verkeer, vergaat. Niet dat ze slingerend rijdt, maar vanwege haar onzekerheid en het feit dat ze het fietsen nog niet helemaal onder controle heeft.
Haar buurman mopperde tegen mij, dat overal in huis van de Syrische vluchtelingen het licht brandt en de achterdeur vaak openstaat. 'Dat krijg je als het gratis is', sloot hij zuchtend af. Zelf zien we er niet zoveel van. We zien wel dat het licht op zolder vaak heel lang brandt. Ook als ze allen op de fiets gestapt zijn. Maar wie weet komt dat allemaal nog wel.

Wat een armoe!

Wouter Bos dacht : "Wat Willem kan, kan ik ook'. En dus schreef ook hij een stukje over politieke correctheid. In de Volkskrant van gisteren.
Wat mij direct opviel was zijn primaire gedachte toen hij over de gebeurtenissen in Keulen hoorde. Linkse Wouter maakte zich primair niet ongerust over de slachtoffers of over de goede naam van overige vluchtelingen, maar over ..... Geert Wilders.
Want wat schreef Wouter Bos : " het begon ermee dat ik dacht : "o nee, nu krijgt Wilders gelijk!" Wouter had zich namelijk wild geïrriteerd aan Geerts uitspraken.
Met die primaire gedachte, aan de persoon Wilders dus, geeft Bos aan hoe hij en politici en ambtenaren in het algemeen denken en reageren. Het gaat er niet om wat er gezegd wordt, maar wie het zegt. En dan kunnen uitspraken, hoe waar en goed bedoeld ze ook mogen zijn, totaal verkeerd vallen. Wat een armoe. Ik heb zijn column wel helemaal gelezen. En bleef bij mijn : wat een armoe!