Een woning waar ik kind aan huis was, is vorig jaar verkocht. De nieuwe eigenaren begonnen gelijk met een flinke verbouwing. Zowel binnen als buiten. De tuin werd geheel ontdaan van al het groen en veranderde in een net omgeploegde akker. Tijdens die verbouwing zag ik een mij zeer bekende ladder buiten in de omwoelde tuin liggen. Die ladder werd in het huis gebruikt om op de vliering te komen. Dat gebruik wilde ik graag voortzetten, maar dan in ons huisje. Met die ladder zouden de beide vlieringen die ik op zolder gemaakt heb gemakkelijker bereikbaar zijn. De huishoudtrap is voor dat doel te kort.
Toen de gelegenheid zich voordeed, stelde ik me voor aan een van de nieuwe bewoners. Meneer was in de herfst de tuin bezig met wat graafwerk. Ik gaf aan belangstelling te hebben voor de ladder. Hij vroeg mij wat geduld te hebben. "Misschien heb ik hem nog nodig in de tuin", zo zei hij, "vanwege de bomen."
We zijn inmiddels een halfjaar verder. De bomen zijn in de herfst gerooid. Voor alle zekerheid heb ik tijdens de jaarwisseling nog een kaartje in de bus gedaan met naast de gelukwensen de opmerking, dat ik nog steeds belangstelling heb voor de ladder en mijn gegevens. De ladder ligt inmiddels al maanden in weer en wind op dezelfde plek in de tuin. Hij is vies en begint groen uit te slaan. Ik zie meneer soms, maar ik laat het maar bij een vriendelijke groet. Ik ben die ladder zat. Ik vraag het maar niet meer, anders verkoopt meneer mij misschien uit ellende een trap.