Gisteren genoot ik van een tv programma over mensen die moeite hebben hun huis te verkopen. Normaal heb ik niet zoveel op met dat programma, maar dit keer wel. Ik zag namelijk een Marokkaans gezin, dat het huis wilde verkopen. Het was een mooie oude tussenwoning in Meppel. De huiskamer was zowel Marokkaans / Arabisch als Nederlands ingericht. Dat sprak mij erg aan. Veel mensen zijn terughoudend als ze zo'n woning zien. Maar de woning was goed onderhouden. Als geïnteresseerd Nederlandse koper moet je door dat soort zaken heen kunnen en durven kijken. Meneer sprak Nederlands met de Drents accent. Prachtig! Dat hoor ik graag. Heel anders dan de manier waarop nota bene derde generatie Marokkaanse jongeren onze taal spreken. Meneer had zich in mijn ogen prima aangepast en beleefde thuis zijn eigen cultuur. Jammer genoeg komen dergelijke ingeburgerde Marokkanen en anderen vele te weinig in beeld. Ze benadrukken dat de lastpakken onder hen uitzonderingen zijn. Ik kan het mis hebben, maar ik hoorde geen lovende woorden over de Arabische inrichting. Dat had best wel gemogen. Het 'probleem' van de inrichting was, dat hij de doelgroep beperkte.
In het programma daarop werd na jaren een diagnose gesteld. Ik weet uit eigen ervaring wat een lijdensweg het kan zijn, als men niet weet wat je mankeert. Alleen al het feit te weten wat je mankeert en/of wat de oorzaak is, maakt het lijden al dragelijker. Het meest erge vind ik, wanneer mensen die weten wat er aan de hand is blijven zwijgen. Ze nemen die kennis mee in hun graf.