Tijdens mijn reis door het bedrijfsleven kwam in in serviceomgevingen situaties tegen, die mij hoogst verbaasden. Daar werden monteurs aangestuurd door nitwits, officieel planners of werkvoorbereiders genoemd. Die nitwits wisten precies te vertellen hoe een monteur zijn werk moest doen, wat hij daarbij nodig had en hoe lang de klus ging duren. Brrrr! En ja, tot grote ergernis van de monteurs want die nitwits gingen ook nog eens met al hun onkunde op hun strepen staan.
In soortgelijke situaties leerde ik ook managers kennen die het telkens over een druk op de knop hadden als ze iets wilden. Ik was dan zo'n eikel, die zo'n slap kletsende manager tijdens een overleg uitnodigde mij die knop even te komen aanwijzen. Ach, ik was nog jong.
geen echte monteur |
Ik herinner me nog dat Eckart Wintzen zei, dat niemand bij hem fieldmanager (verantwoordelijk voor het gedetacheerde personeel) kon worden als ie niet zelf minstens twee jaar gedetacheerd was geweest. Men zegt ook wel : je moet gecommandeerd zijn om te kunnen commanderen.
Ik heb zelf ook te maken gekregen met dat soort nitwits. Vaak waren het controllers. In veel bedrijven geeft men de verantwoordelijkheid van de ICT in handen van cententellers. Niet bepaald een strategische plaats. Zelfs computergigant IBM kwam met nitwits op de proppen. Zo kreeg ik een vertegenwoordiger van dat bedrijf op bezoek, die was afgestudeerd in Archeologie! Die 'omgeschoolde' overigens zeer leuke vrouw moest na jaren in het grijze verleden te hebben gegraven op mijn verzoek een toekomstvisie presenteren. Dat werd dus helemaal niets. Ze presenteerde zichzelf wel erg goed, hoor. Maar inhoudelijk was het om te huilen. De koffie smaakte haar prima. Maar ja, die was inmiddels ook al drie uur oud.
Gewoon onderaan beginnen is volgens mij toch het beste. Dan kan je, als je je best gedaan hebt, met verstand van zaken meepraten en -denken en beslissen.