Met de opgedane ervaringen denk ik soms wat na over het ouder worden. Over de eenzaamheid, die door veel ouderen ervaren en stil gehouden wordt. Ik kan zelf bepaalde contacten proberen gaande houden, maar als ik geen initiatief neem blijft het van sommige kanten stil. Ik zie dat ook om mij heen. Blijkbaar is het een tijdsverschijnsel : ieder voor zich.
Ik hoop van harte dat ik gezond mag blijven. Dat ik niet afhankelijk word van anderen. De zorg is namelijk ook niet meer wat het geweest is en veel mensen in die sector werken louter om wat euro's te vangen.
Het brengt me terug naar de tijd waarin ik geacht werd mijn medewerkers te stimuleren. Toen kwam het voorbeeld van een bouwplaats ter sprake. Daar werd op de vraag 'wat doet u hier?'heel verschillend geantwoord. De een zei x gulden per uur te verdienen. De ander zei dat ie een muurtje aan het metselen was. De derde gaf het (voor die cursus) juiste antwoord : "Ik help mee aan de renovatie van een belangrijk overblijfsel van onze geschiedenis." Ach ja, motivatie. Velen leven om te werken. Werken omdat het moet. Om schulden af te betalen.
Men wil / moet scoren. Dat is het enige wat telt. De manier waarop is van geen belang. Om me goed voor te bereiden op mijn oude dag, houd ik niet alleen mijn lichaam en geest in goede conditie. Ik moet mezelf ook weerbaar houden. Al was het misschien om straks van me af te kunnen slaan, als ik door nare verzorgers wordt lastig gevallen. Ook zij gaan voor het geld en moeten binnen een bepaalde tijd een patiënt afgehandeld hebben. En tja, als je dan moeilijk je arm kunt optillen, kan je klappen krijgen, want je komt aan hun geld en misschien ook hun baan.
Ik hoop dat het zover niet zal komen. Tegenwoordig is het beter om als gezond ouder iemand plotsklaps dood neer te vallen. Dan blijft je veel ellende bespaard in deze zogenaamde verzorgingsstaat.