Gisteravond ging het helemaal mis met mij. Mijn maag zwol op. Ik kreeg een erg opgeblazen gevoel. Onwillekeurig dacht ik aan Dr. Pol, die Nederlandse dierenarts in Michigan. Die man boort bij vee met veel gas in het lijf even een gat in de flank en zet er een soort ventiel in. Die beesten beginnen gelijk leeg te lopen en een stuk vrolijker uit hun ogen te kijken. Maar ja, Michigan ligt niet naast de deur. Dus moest ik het zelf maar oplossen. Ik ben vroeg in mijn bed gedoken met een emmertje naast het bed. Maar de nacht werd een nogal drukke. Wat voelde ik me beroerd. Het toeval(?) wil dat Sonja een paar dagen eerder precies dezelfde klachten had.
Op een gegeven moment ging ik naar het toilet, om dit keer niet mijn mag maar mijn blaas te legen. Wat denk je? Krijg ik opeens een zware aanval van transpiratie en slapte. Ik kukelde op de grond en lag klem in die kleine ruimte. Het klinkt wellicht vreemd, maar iemand zei me dat ik rustig moest blijven liggen. Het was eigenlijke een overbodig advies want ik kon helemaal niets meer. Zelfs niet eens mijn stem gebruiken. Opeens herkende ik de omgeving en begon ik me voorzichtig uit mijn benarde positie los te wrikken. Een heel gedoe, want die ruimte is ongeveer een vierkante meter klein. Het lukte me mijn lichaam op de gang te krijgen. Daar ben ik weer op advies blijven liggen. Ik zweette als een otter. Opeens voelde ik me goed. Zo goed zelfs, dat het nare gevoel van mijn maag plotsklaps verdween. Toen zag ik ook hoe en waar ik precies lag. Ik had het niet koud, dus ik ben maar even op die mat van de achterdeur blijven liggen bijkomen. Daarna ben ik overeind gekrabbeld en weer in bed gedoken. Het nare gevoel bleef weg en ik viel als een blok in slaap.
Vanmorgen was ik nog steeds zo slap als een vaatdoek. Ik kreeg ook een sterk verlangen naar sinaasappelsap. Ook zoiets raars. Maar dat opgeblazen misselijke gevoel is weg. Nu nog aansterken en dan kan ik weer gaan. Gelukkig hoef ik niet naar werk. Rest nog die stem die mij tot rustig blijven maande.