 |
| Veerpoort |
In het pittoreske stadje Schoonhoven waren we in de jaren 80 van plan wat verbeteringen aan te brengen in onze eerste koopwoning. De woning was een alom bekend 60'er jaren revolutiebouwwerk, waar nogal veel aan mankeerde. Al pratend over mijn plannen zei iemand wiens vader bij de gemeente werkte : "Volgens mij krijg je daar subsidie voor." Meer wilde hij niet kwijt.
Dus begon ik links en rechts vragen te stellen want internet, daar had nog niemand van gehoord. Gelukkig trof ik een collega die elders in het land woonachtig was. Hij gaf mij een boekwerkje waarin keurig stond vermeld voor welke verbeteringen aan de woning een subsidie beschikbaar gesteld werd. In sommige gevallen was het bedrag hoger als men meerdere verbeteringen in een keer aanbracht. Zoals een nieuwe keuken en badkamer en/of het aanleggen van centrale verwarming en dubbele beglazing / isolatie.
Met die kennis stapte ik naar het stadhuis. Daar werd na mijn vraag op wat wantrouwige wijze een wedervraag gesteld : "Hoe komt u aan die informatie?" Ik voelde aan dat ik me als een nitwit moest gedragen en zei dat een collega die elders in het land woonde mij zoiets had verteld. Het betrof een landelijke regeling. Meneer veranderde zijn houding. Tot mijn verbazing zei de ambtenaar dat ik een van de eersten was die de pot zou aanspreken, want in principe wist niemand van het bestaan van die subsidiepot. "Leve de communicatie!", riep ik. In gedachte, natuurlijk. Ik kreeg een aanvraagformulier en uiteindelijk de subsidies.
Ik moest aan dit voorval terugdenken, toen ik vanmorgen iemand van de SER zich hoorde beklagen over de bestrijding van de armoede door de overheden. Het geld is er wel, maar de procedures zijn dermate onbekend en complex dat het geld voor velen (vooral bestemd kinderen) onbereikbaar is. De potten ter bestrijding van de armoede zijn dus gevuld, maar vanuit de ambtenarij blijft het doodstil. In plaats van achter een balie of een bureau de komst van rechthebbenden af te wachten, zouden die ambtenaren natuurlijk ook zelf de boer op kunnen gaan en het voortouw nemen bij het invullen van de vele formulieren. Zij weten immers van wanten, de burgers niet of nauwelijks. Ik vind het al met al een schandelijke houding, als ambtenaren met hun kont op dat geld blijven zitten wachten. De SER heeft gelijk : het roer moet om! Gemeentes moeten de mouwen opstropen en aan het werk gaan om de armoede te bestrijden. Een lastige klus, want er is veel verborgen armoede en veel mensen zijn te trots om hulp te vragen. Aan de andere kant weten de overheden erg veel over ons op financieel gebied. Maar ja, als er niets te halen valt, maar gegeven moet worden is de lokale overheid niet thuis. Een kwestie van relaties opbouwen. Zoals ik al vaker zeg : met de economie gaat het goed, nu nog het welzijn en het geluk.
