Ik had meer begrip voor het stel dat ergens in een bos nogal basic woonde. Ze wilden hun kind in een meer natuurlijke omgeving opvoeden en kennis bijbrengen. Ze waren beiden duurzame ondernemers, al vond ik de rommel om hun huis daar niet op wijzen. Maar hun visie vond ik geen verkeerde.Vanmorgen, toen Fenna mij door het bos leidde, zag ik drie vrouwen in een volkstuintje staan praten. In dat tuintje zag ik tussen de koude seizoenen geregeld kinderen bezig met het verbouwen van allerlei groenten en kweken van bloemen. Ze kregen daar in de buitenlucht les. Ik sprak de vrouwen aan en vroeg hen of ze misschien geïnteresseerd zijn in wat tuingereedschap. Ik noemde het gereedschap op en zei hen, dat ze dat van mij konden krijgen voor de volkstuin. Ze waren blij verrast. Ik gaf hen ons adres en ze beloofden binnen een halfuur langs te komen. Niet veel later stonden twee van hen voor het tuinhek te luisteren naar een blaffende Fenna. Ik had het kleine gereedschap (snoeischaartjes) in een tasje gedaan. Het grote, een hark en een spade konden ze zo meenemen. Ze waren er heel blij mee. Eén van hen zei : "Wat zullen de kinderen dit leuk vinden!" En daar gaat het volgens mij om. Niet wat ouders, maar wat kinderen leuk vinden. Fenna en ik wandelen daar geregeld voorbij. Het lijkt me leuk die kids daar straks bezig te zien met dat gereedschap.