Dagelijks krijg ik een puzzel, een cryptogram, aangereikt, die ik dezelfde dag oplos. Sinds een paar dagen zit ik opgescheept met een exemplaar, waarvan ik niet één woord heb kunnen achterhalen. Grrr! Het vervelende is, is dat ik me dan in zo'n uitdaging vastbijt. Wat extra vervelend is, is dat ik al wat woorden geprobeerd heb en die met een pen heb geschreven. Dat komt door de arrogante of zelfverzekerde kant van mij. Een psycholoog noemde dat gedrag 'uit de heup schieten'. Het heeft ook te maken met mijn manier van oordeel vellen. In dit geval over een cryptische omschrijving.
Misschien behoort dat verschijnsel ook tot mijn gevoel in combinatie met mijn beroepsdeformatie. Ik moest als leidinggevende en/of adviseur geregeld op basis van summiere informatie snel een beslissing nemen. Ik was een soort Lucky Luke, die sneller schoot dan zijn schaduw. Haha!
Het begon al tijdens mijn militaire dienst, toen ik als plaatsvervangend groepscommandant snel beslissingen moest nemen. Uit het begin van mijn loopbaan herinner ik me ook nog iets wat ermee te maken kan hebben.
In tegenstelling tot mijn collega's codeerde ik mijn computerprogramma's met een pen. De anderen schreven de 'coding' met een potlood, zodat ze de schrijffouten konden eenvoudig corrigeren. Men vond mij toen (begin jaren 70) al arrogant. Ik echter, wist dat ik het kladwerk in mijn hoofd al had gedaan. Terwijl anderen al snel aan het krassen waren, zat ik nog na te denken. Waarom ik toch met een pen bleef schrijven, was ook het gevolg van mijn gelijk achteraf. Wat ik had opgeschreven was (programmeer)taaltechnisch meestal goed. Dat de logica van mijn programma's soms niet correct waren, was een ander verhaal. Samen met het herstellen van logische fouten pakte ik ook eventuele schrijffouten aan.
In veel andere kwesties had ik het ook opvallend vaak bij het rechte eind. Ligt er een mooi plan op tafel, zegt Willem dat er zaken aan ontbreken om het te doen slagen. Heel vervelend, want om die reden vonden sommigen mij negatief, anderen kritisch. Drie maal raden wie men erbij haalde, als de boel dan vervolgens toch vastliep of mislukte : Willem de Puinruimer! Zo heb ik diverse projecten weer overeind getrokken en tot een goed einde gebracht. Dat soort situaties van mijn gelijk heb ik blijkbaar te vaak meegemaakt en hebben mijn denkwijze beïnvloed. Natuurlijk heb ik het ook vaak mis. De foute woorden in de cryptogram tonen dat ook weer aan.