 |
| Zoeterwoude, jaren 50. |
Het is weer zondag. Ik hoorde vanmorgen, toen Fenna mij een luchtje liet scheppen, de kerk roepen. Maar ja, de samenvattingen van de Premier League riepen aanzienlijk harder. Ik ben al een tijd van de kerk los. Niet van God. De christelijke opvoeding die mijn moeder mij heeft gegeven, heeft een solide basis gelegd. En.... ik ben er blij mee. Voordat ik zover was, moest ik wel een en ander aan die basis veranderen. Om in het dagelijks leven mezelf gemakkelijker te maken. Dus geen andere wang toekeren, maar terugslaan. En niet zomaar terugslaan, maar zo hard dat de ander tot beter inzicht komt. Later kwam ik erachter dat het bijwonen van een kerkdienst geen invloed had op mijn manier van doen en laten. Integendeel, naar de kerk gaan ging mij tegenstaan. Anderen bepaalden mijn geloof. Dat vond ik erg beangstigend. Het woord indoctrinatie doemde in die levensfase vaak in mijn hoofd op. De woelige jaren 60 en 70 vol verzet tegen de gevestigde orde. Ik ging toen ook over andere dingen nadenken. Zoals over de haat jegens het communisme en de afwijzing van geloven anders dan de onze, de Nederlands Hervormde. Het werden vraagstukken voor mij. Ze maakten mij nieuwsgierig naar al dat andere. Eerst zien, dan geloven.
Nee, ik vloek nog steeds niet en heb er een hekel aan. Ik kijk ook vreemd op, als ik hoor dat iemand zijn hond Boeddha heeft genoemd. Is dat een teken van geen respect of is het vrijheid? Op de zondag zit ik niet langs de weg te timmeren, poetsen en/of te boren. Maar de zondagsrust is minder heilig. Opvallend is dat ik meer moeite heb met het RK geloof dan met de islam. Dat heeft ook te maken met mijn jeugd en latere geschiedenis en berichten over dat geloof i.c. die kerk. Neemt niet weg dat ik ook een RK kerk binnenstap als het mij zo uitkomt. Het is weer zondag. Geen kerk, geen G.B.J Hilterman, geen pofbroek, geen Fransje, geen twee rode wangetjes. Maar wel lekker rustig.
