Opvoeddilemma's

De dilemma's rond de opvoeding zijn de afgelopen decennia flink veranderd. Ooit ging het over kinderen al dan niet slaan (een opvoedkundige tik), tegenwoordig gaat het over  kinderen die hun kamer of hun spullen niet willen opruimen. Haha! Ja, daar lach ik dus om. Maar ja, ik heb nog een degelijke opvoeding genoten ondergaan, waarin ik gewoon moest gehoorzamen en doen wat er gezegd werd. Want anders kreeg ik op mijn falie en een taakstraf.
Ik heb een moeder een keer over haar dilemma horen praten. Haar dochter van 14 wilde meer zakgeld, anders zou ze niet meer haar best doen op school. Voor zover ze dat al deed. Moeder lag er nachten van wakker, want veel geld had dat gezin niet. Ik zei haar toen, dat ik het bij één antwoord had gelaten : "Lieverd, het is jouw toekomst en mijn geld waardoor jij naar school kunt." Klaar, uit. Maar ach, moeder gaf haar toch meer zakgeld, totdat die dochter weer met haar chantage kwam. Ze was wat ouder en zei : "Als je geen oma wilt worden van een bruin kleinkindje wil, moet je me meer zakgeld geven." Ze doelde daarmee op haar relatie met een werkloos drugsverslaafd Noord Afrikaans vriendje.

Als vader had ik zo'n dochter het huis uitgezet met de mededeling : "Ga jij maar lekker op je rug liggen en probeer er ook nog wat geld aan over te houden voor je levensonderhoud. Mocht je je bedenken, dan mag je langskomen voor een gesprekje." Tja, je moet zelfs als vader niet te hard voor je kind zijn. Vaders zijn vaak wat strikter dan moeders. Veel vaders mogen ook geen tegengas geven, want dan gaan moeders zuchten, de wenkbrauwen fronsen of met de ogen rollen en roepen : "Bemoei je er niet mee!" Allemaal slecht voor een relatie. Dus pa houdt wijselijk(?) zijn mond.
Veel kinderen hoeven ook niet meer te leren iets te eten. Als ze na hun eerste hapje een vies gezichtje trekken, haalt moeders het bordje weg. Terwijl iedereen behoort te weten, dat je iets moet leren eten. Later vinden moeders het maar vervelend, dat hun bleek, ongezond kindje alleen chips of spaghetti met kaas lust en zich altijd niet lekker voelt.
Wat mij daarin stoort is dat die kids zeggen, dat ze eten vies vinden. Ze hebben dus geen respect voor voedsel. Dat ze het niet lekker vinden, tot daaraan toe, maar vies of smerig gaat mij te ver.
Tegenwoordig zie ik veel ouders, die weinig tot niets op hebben met hun eigen kids. Ze worden steevast gedumpt. Soms vraag ik me af : "Waarom hebben zij eigenlijk kinderen genomen?" Zij zijn het die wekelijks voor opvoeddilemma's staan. En altijd weer dezelfde : "Wie past er op mijn kind?" Het zal allemaal te maken hebben met verkeerde voorbeelden uit hun eigen jeugd.